Meet the Rutherford's

- Przyniosę ci ją, żebyś się nią wypchał. - Ale przyniesie, więc liczył się efekt końcowy, tak? Tego przynajmniej się trzymał. Dlatego po prostu wyminął Markusa i poszedł w stronę baru, gdzie faktycznie zamówił tę herbatę. Barman popatrzył na niego przy tym trochę jak na wariata, bo raczej niezbyt często zamawiano tu herbatę, ale nieszczególnie się przejął.
Po prostu chciał pogadać z Marshem zanim wróci do Markusa z tą jego głupią herbatą.

Markus jedynie pokręcił głową, ale tak, mógł się tego spodziewać. Ira choć był zły, był też wciąż troskliwy, ale tę troskliwość w swój sposób okazywał. 
Będąc na górze starał się wkręcić w rozmowę, w końcu były to urodziny Iry, powinni wszyscy być weseli o rozluźnieni, nawet on. Chyba nawet dobrze, że ten koniec zaczyna się tutaj. Będzie on okraszony dobrymi wspomnieniami, wizjami Eddiego, gaszeniem go Berniego, śmiechem Chrissie.

Cóż, Ira wrócił na górę nieco później niż planował, ale przyniósł dla Markusa herbatę, a dla siebie jakiegoś...  odpowiednio mocnego drinka. Na powrót opadł na kanapę, niczego nie robiąc sobie z rzucanych mu spojrzeń, choć chyba zaczęło docierać tu wzbudzone przez niego zamieszanie, a i nie pomógł sobie tym, że kiedy starł krew spod nosa, to rozmazał ją sobie na dłoni i aż po brodę.
- Rozmawiałem z naszym kolegą - powiedział to w głównej mierze do Markusa, kiedy już upił spory łyk ze swojej szklanki.
Rozmawiał z Marshem, a jak już usłyszał od niego wyciśnięte z niego odpowiedzi, to dał mu w ten jego zapadnięty, durny ryj. I nawet jeśli Marsh zdążył go walnąć, to sam zarobił mocniej. Ira może nie lubił przemocy, ale czasem nie była taka znowu zła.

-Czy ma to coś wspólnego z czerwoną kością policzkową?- Odpowiedział, trzymając kubek w dłoni. -Iść po lód? - Nie pytał o czym rozmawiali, bo... Pewnie Ira i tak usłyszał prawdę i uznał, że to on powinien pierwszy to powiedzieć Markusowi, więc przywalił Łasicy, za wyręczenie go w tym. 
Albo uderzył go, bo... Prawda boli, prawda? Więc nawet jeżeli tak nie myślał do tej pory, to jednak... Doszło do niego, że Marh ma rację.

Wiedział, że nie powinien być zły na Markusa, bo był wystarczająco zły na Marsha i to na tyle, że gdyby nie kazano im przestać, to nakopałby mu do dupy jeszcze bardziej, to... Nie chciał widzieć Marsha na oczy i nie sądził, żeby szybko mu przeszło, to jednak nie do końca mogło to tak zadziałać z Markusem.
- Dlaczego kiedy cię o coś pytałem, to nie mogłeś po odpowiedzieć wprost, tylko próbowałeś mi sprzedać jakieś bzdury? - spytał Markusa, ignorując jego pytania tak, jak ignorował wszystkie inne osoby.

-Nie chciałem psuć ci imprezy.- Przyznał zgodnie z prawdą i odłożył kubek na stolik. -Nie spodziewałem się, że Marsh powie ci wszystko, myślałem, że on też poprzestanie na powiedzeniu mnie.- starał się brzmieć spokojnie, nie chciał żeby ktoś zwrócił na nich większą uwagę. Choć chyba tak było i chwała za dziadków, którzy próbowali wszystkich odwrócić od nich. -Przepraszam.- I były to szczere przeprosiny.

- Marsh. Jest. Pieprzenięty. - Bardziej powolnie nie dało się tego powiedzieć. Taka była prawda. Od zawsze miał z głową i już ktokolwiek przestał zwracać uwagę na jego wagę i inne urojenia, ale... - Ukrywałeś przede mną wiadomości od Kevina, ale miałeś więcej nie robić takiego gówna - przypomniał, żałując, że nie są sami, bo nawet nie mógł pokrzyczeć. - A kiedy widzę, że coś jest nie tak, to mi łżesz w żywe oczy. - Nie, żeby sam tak właściwie od długiego czasu nie okłamywał Markusa, ale to zupełnie co innego. - Dlaczego nie powiedziałeś o tym gównie, które gadał?

-Bo są twoje urodziny?- Zauważył -Wypiłbym herbatę, zrobiłoby mi się lepiej, nie przejmowałbyś się już mną, a najwyżej byśmy o tym pogadali jutro?- miał nadzieję, że ten plan, który przedstawił, był jak najbardziej zrozumiały. -Dziś powinniśmy się bawić, zamierzałem to robić, po ochłonięciu.- nie wiedział co by wtedy zrobił, ale może dziadkowie wyciągnęliby go na parkiet i tak.

- W dupie mam cholerną zabawę! - Czy wyglądał, jakby się dobrze bawił? Znakomicie. Zamierzał iść, otworzyć szampana i tańczyć na blacie. - Chciałem tylko, żebyś odpowiedział, kiedy cię o coś pytam. - Czy on naprawdę wymagał tak wiele? Najwyraźniej tak, bo Markus wolał słuchać tego kretyna Marsha, ale jego już nie. - Ale ta, zdecydowanie gówniana impreza urodzinowa jest ważniejsza niż to gówno, które próbował ci wcisnąć ten popapraniec - prychnął i oparł się o kanapę, zanim pociągnął duży łyk ze szklanki, opróżniając ją niemal do dna.

-Nie chciałem cię ani wkurzać, ani martwić. Chciałem spędzić z tobą miło czas, w domu dać ci prezent, a gdy minie ten urodzinowy szał porozmawiać.- Bo faktycznie mieli o czym rozmawiać. -Więc, czy możemy wrócić do zabawy i... holuj, powoli.- powiedział widząc jak ten wypija szybko alkohol. -A w domu zająć się całą resztą?- Poprosił.

- Poszło ci do dupy - skwitował. Markus i go zmartwił, i go wkurzył. I dobrze wiedział, że gówno prawda, że Markus porozmawiałby z nim później o tym gównie. Najpewniej znów wszystko by ukrywał tak długo aż przypadkiem by się nie wydało.
- Bawię się super. - Znów sięgnął dłonią do nosa, żeby otrzeć go dłonią. Miał jakieś zbyt wrażliwe żyłki skoro od byle uderzenia poszła krew. Wiedział, że powinien pójść i umyć twarz, ale nie miał najmniejszej ochoty się ruszać i robić większego zainteresowania.

-Ostatnio wiele idzie mi do dupy, więc Marsh tak do końca nie kłamał, coś racji miał i obaj to wiemy.- Markus westchnął i sięgnął do stolika, by wyciągnąć z pudełeczka serwetkę. -Pokaż- poprosił przekręcając się w jego stronę. -boli?- Nie chciał, żeby Ira w jakiś sposób, czy to fizyczny, czy to psychiczny cierpiał. -Może jednak lód się przyda?- starał się otrzeć jego nos.

- I co? To, że dałeś z czymś dupy będzie sprawiało, że zaczniesz słuchać wagowych rad psychola, którego wysłali na karmienie rurką? - Ta, dla niego jakoś nie wglądało to na skarbnicę wiedzy na ten temat. Na jakikolwiek temat, dlatego trudno było mu uwierzyć, że Markus go słuchał, a nie kazał spieprzać. A słuchanie założył po usłyszeniu tego, jaką złotą myślą się z nim podzielił. I chyba kretyn myślał, że Ira zdążył się upić na tyle, że mu przyklaśnie...
- Dobrze wiesz, że się z nim nie zgadzam - mruknął, bo liczył, że Markus to wie.
- Nic mnie nie boli. - Zabrał chusteczkę, żeby docisnąć ją sobie do nosa.

-W końcu inaczej nie zostałbyś moim mężem, prawda?- A może Ira nim został faktycznie pod wpływem chwili, a teraz przez to, że nie widywali się tak często, nie bolało to tak w oczy? -Pewnie karmienie go sondą bolało...- I jemu nie chodziło o ból wsunięcia jej, a świadomość ile kalorii wlewają do ciała, jak przez to tłuszcz się osadza, jak... -Na szczęście mi to nie grozi.- Choć ma do zgubienia kilogramy, to przecież nie polegnie jak Marsh. 
Ta myśl sprawiła, że poczuł się lepiej. 
-Na pewno cię nie boli?- Wyglądało to na coś gorszego, niż Ira wskazywałby.

- I bardzo dobrze, że bolało. - Popatrzył na Markusa, ale nie powiedział nic więcej. Wiedział, że gdyby byli sami, to wykrzyczałby w złości, że nie, nie chciałby być jego mężem, gdyby Markus doprowadził do takiej sytuacji z własnej głupoty, woląc dać wepchnąć sobie rurę w gardło niż przestać wierzyć w urojone głupoty. Wiedział, że to było niesprawiedliwie myślenie, ale miał to kompletnie gdzieś. Mógł być niesprawiedliwy, kiedy chodziłoby o zdrowie Markusa. I chyba dlatego tak bardzo się wściekł. Nie dlatego, że Markus coś przed nim ukrywał, a dlatego, że to, co ukrywał, mogło być dla niego złe. To doprowadzało go do szału.
Dlatego jakoś nie miał wielkiej ochoty się bawić i resztę imprezy, a raczej tę resztę, na której jeszcze był, przesiedział trochę jak za karę. Ale z ulgą wracał do domu.

-Mam dla ciebie prezent, ale przyszedł on w ostatniej chwili, więc nie zdążyłem go przepakować w prezentowe opakowanie.-  starał się brzmieć lekko i przyjemnie, nie chciał, by sytuacja z klubu ciągnęła się za nimi. - Ale wciąż będzie co rozrywać.- spróbował zażartować, mając nadzieję, że te rozrywanie przyniesie ulgę złości Iry.

Kiedy wszedł do mieszkania, zdjął z siebie skórzaną kurtkę i po prostu rzucił ją na szafkę niedaleko drzwi. Jakoś nieszczególnie przejmował się tym, gdzie ta wyląduje. Tutaj jakoś nie dbał o to tak, jak robił to w Pasadenie, a przed przyjazdem Markusa po prostu wynajął firmę sprzątającą, żeby doprowadziła do miejsce na odpowiadający normom Markusa błysk. Zrzucając kurtkę chyba zwyczajnie zapomniał, że Markus stoi obok.
Odrzucił kurtkę, odrzucił buty i po prostu przeszedł te kilka kroków, które dzieliły go od kanapy, na którą opadł z tyłkiem. To był ciężki wieczór.
- Chyba nie myślisz, że nie pogadamy. - Prezent był teraz jakos mało istotny.

Markus nie mógł tego nie zrobić, więc sięgnął po kurtkę chłopaka i odwiesił ją na haczyk. Wygładził, choć tego nie potrzebowała, ale była to kurtka Iry. 
- Naprawdę dziś? Nie chcesz tego zrobić jutro?- zapytał i nie podszedł do kanapy, a wyminął go, by zabrać paczkę z sypialni, którą to wyciągnął z torby podróżnej.  Dopiero wtedy wrócił do salonu. 
-Nie psujmy sobie bardziej tej nocy. - wieczorem nie było co tej pory nazywać.

- Dziś. - Nie zamierzał odpuszczać, nawet jeśli będzie musiał zacząć krzyczeć, bo teraz mógł to zrobić i nikt nie mógłby mu skoczyć, jęcząc, że ma nie robić awantur publicznie. - Nie wiem, może ty bawiłeś się dobrze, ale ja jakoś nieszczególnie, więc nie mam czego psuć. - A jeśli Markus w jakiś sposób jednak bawił się dobrze, to... cóż, no jego problem.

-Co mam ci powiedzieć? Że usłyszenie prawdy, części prawdy, boli?- usiadł bokiem na kanapie, by być przodem do Iry. - Uderzył w ambicje, a... Nie chciałem ci niczego psuć... - westchnął -Po tym wszystkim... Pasadena nie będzie naszym domem. Nie będę już dłużej tam studiować, ale za to dostanę piękne rekomendacje i wsparcie, by choć do Nowego Jorku się dostać. - więc koniec może być o wiele bliżej niż nawet Marsh myślał

- Masz mi mówić, do cholery, takie rzeczy! - Uniósł głos, ale nie krzyczał. - Masz mi mówić takie rzeczy, a nie zostawiać mnie z tym, że dowiaduję się o czymś ostatni albo nie mówisz mi o czymś w ogóle. - Więc jak miało to działać, kiedy Markus wymagał szczerości, ale sam się tego nie trzymał? Może i był hipokrytą, bo sam nie był wobec niego szczery, ale najwyraźniej to działało w obie strony. - I nadal to robisz! - Markus niby się przyznawał, ale jednak nie. - Możesz mnie mieć za kretyna, ale nie jestem aż tak głupi, żeby nie połączyć kropek, wiesz? Nie jesteś szczególnie subtelny, kiedy wracam, wyglądasz źle, w domu nie ma grama jedzenia, a potem biegniesz do kibla, kiedy Marsh nagadał ci pierdół. - A to było dla niego ważniejsze niż jakiekolwiek ambicje, bo wolał jakoś Markusa zdrowego niż ambitnego, jeśli miałby wybierać.
- Nie udało się w jednej uczelni? Świat się nie zawalił. - Może i był mało delikatny, ale taka była prawda. - Nadal pójdziesz na uczelnię z top, na którą nie miałaby szans dostać się zdecydowana większość kraju, zwłaszcza rok wcześniej, i nadal będziesz zajmował się fizyką. A on potrafi brzdąkać na kilku strunach. To chyba marne źródło prawdy objawionej? - Zwłaszcza dla Markusa.

-Mówię ci wszystko, staram się jednak znajdywać na to odpowiedni moment. Mogę chcieć coś najpierw przemyśleć, s później powiedzieć?- to, że nie mówił wszystkiego od razu miało jak widać wiele powodów. Jednym z nich była właśnie potrzeba przemyślenia, poradzenia sobie z tym we własnej głowie. -Wiem, i cieszy mnie, że to mówisz, że mnie wspierasz. Jednak... Co innego, gdyby był inny powód transferu. - tu już wchodziły jego ambicje i marzenia. 
No i strach.

- To po co najpierw kłamiesz? - Powstrzymał się prychnięcia, a to już coś. Po prostu patrzył na Markusa w ten swój... krzywo-oceniająco-pobłażliwy sposób, bawiąc się obrączką na palcu. Miał nawyk zajmowania czymś palców. - Mogłeś powiedzieć "kretyn powiedział mi jakieś gówno, każ mu spadać, później pogadamy"... A nie "ale przecież wszystko jest w porządku"... - rzucił to w taki sposób, że wyszła mu parodia głosu Markusa.
- Po prostu... Zapamiętaj, że w całej twojej rodzinie jesteś jedyną osobą, która ocenia cię za to, że coś zawaliłeś. - Nawet jeśli Markusowi było z tym źle, to nikt nie będzie mu tego wypominał.

-To nie było do końca kłamstwo? Było okej, wyraził swoje zdanie, zabolało, wiedziałem, że jak umyje dłonie, twarz, wypije herbatę, to przestanę o tym myśleć. - starał się bronić swojej strategii. -I dzięki, z pewnością tak brzmię. - pokiwał głową słysząc ton Iry. - Może tylko ja siebie oceniam, ale widzę, że nie ja siebie prześmiewam. - a to zrobił właśnie Ira.

- Okej, czyli tak podsumowując... Jeśli ja będę robił coś głupiego, wiedział coś złego... ale ci nie powiem i zamiast tego stwierdzę, że jest okej... To później nie będziesz mieć do mnie żadnych pretensji? - spytał, no bo tak chyba będzie, tak? W końcu gdyby był zły za coś, co sam robi, to byłoby to... cóż, hipokryzją czy nie?
- Nie oceniam cię za to, że coś nawaliłeś, tylko za to, jak się zachowałeś. To jest drastyczna różnica - zauważył, no bo czy tak właśnie nie było? Absolutnie nie miał za złe jego porażki. Raczej głupotę.