Meet the Rutherford's

-Możesz mi zrobić miętę, ale bez krwi.- Markus odparował szybciej niż pomyślał, ale pewnie stres, strach, wstyd zadziałały swoje. Dlatego po prostu wrócił wreszcie do pokoju. Tam od razu przysiadł do biurka i sięgnął po dokumenty, które pomagały mu przy badaniach. Sprawdzał siebie dłużej, skupiał się na detalach, ale nie chciał powtórki z rozrywki.

- A co, ma za dużo kalorii? - rzucił w odpowiedzi, bo jeśli tylko Markus chciał, to mogą zacząć sie domawiac. Jakimikolwiek słowami, nawet takimi poniżej pasa. Mial w tym doświadczenie. - To co, jak tam pójście do lekarza? Terapia? Czy inne twoje gówno? Bo oczywiście juz jesteś wszędzie zaisany na wizyty? - Tak właściwie to bardziej niz spytal to stwierdził, bo przecież tak właśnie powinno być, prawda?

Markus już mu nic nie odpowiadał. Nie chciał już rozmawiać, chciał się skupić na nauce. To było coś, co znał, co zawsze było jakąś bezpieczną dla niego przystanią. Nie chciał, by to się skończyło, nie chciał tego stracić, szczególnie, gdy miał wrażenie, że wszystko inne się waliło. Dlatego nie wchodził już w żadne kłótnie, nawet nie patrzył w stronę Iry.

Może i Markus nie chciał już rozmawiać, ale Ira jeszcze nie skończył. Zdecydowanie jeszcze nei skończył, dlatego poszedł za Markusem i po prostu jednym ruchem zamknął mu segregator z powpinanymi kartkami
- Co, nagle już nie chce ci się rozmawiać o zdrowiu? Nie jedziemy juz do szpitala i nie wzywamy lekarza do domu? - No jak to tak? Przecież wymioty to poważne objawy.

Markus przymknął oczy. -Wystarczy, że ty wyzdrowiejesz i wszystko będzie ze mną dobrze.- W końcu on to wszystko robił, gdy nie radził sobie z emocjami. Tych emocji najczęściej dostarczał mu Ira, albo sprawy, które z jego mężem były związane. 
Znów sięgnął po segregator i go otworzył. Sam był sobą zaskoczony, że tak się trzymał, że nie próbował krzyczeć, że próbował za to robić to, na czym się znał.

- Okej, a wiec to ja jestem winny? - Dziecinnie na powrót zamknął segregator Markusa, tym razem opierając się na nim ręką tak, żeby ten nie mogl go otworzyć, i jednoczenie zeby pochylić się bliżej Markusa. - Jakbys dostał raka to też by była moja wina, że cię stresuję? Bo to najwyraźniej dziala tak, że jesteś chory przeze mnie, a ja... tez jestem chory przeze mnie? - No co za dziwy.

-Nie użyłem słowa winny, nie wmawiaj więc tego ani mnie ani sobie. A teraz pozwól, że skończę swoją pracę.- Wyciągnął dłoń do segregatora, a raczej do dłoni Iry, by ją z niego zabrać. -Nie chcę się z tobą kłócić, a widzę, że... Nie robimy nic innego.- Trudno było tego nie zauważyć. -Więc... Jeżeli chcesz to dalej robić, to nie ze mną.- Spojrzał wreszcie na niego.

- Ta? Bo właśnie usłyszałem, że rzygasz z mojego powodu. - Czyż nie to właśnie powiedzial Markus? Nawet jeśli nie do końca to powiedział, nie takimi słowami, to sens jego wypowiedzi chyba właśnie taki pozostał. Skądś sobie chyba wyciągnął taki wniosek, bo raczej nie z wlasnej dupy. - Najwyrazniej ty się mozesz martwic jak sobie tylko chcesz, ale ja wedlug ciebie tylko przeskakuje z depresji do chuj wie czego. - Otworzył segregstor Markusa z takim impetem, że prawie zrzucił go z biurka, zanim się odsunął. Też jakos nie mail ochoty sie z nim domawiac.

Poprawił segregator i wszystkie kartki. Wreszcie sięgnął po długopis i po prostu zaczął pisać i liczyć. Ta kłótnia, rozmowa do niczego dobrego nie prowadziła, dlatego, chyba prościej i lepiej będzie, gdy nie będzie konfrontował się z Irą. Nie było to najlepszym rozwiązaniem, właściwie niczego nie zmieniało. Dlatego pozwolił sobie skupić się już w stu procentach na obliczeniach, nie rozpraszał się, można powiedzieć, że w ten sposób jakoś się odciął.

Ira może zachowywał się jak dziecko, ale po prostu zszedł na dół i wyszedl z domu. Margie i tak zajęła się czym innym, więc nie byl jej w tej chwili potrzebny. Dlatego po prostu wyszedł, nie kłopocząc się, żeby powiedzieć o tym komukolwiek, bo i po co? Nie zamierzał słuchać żadnych glupich pretensji.
Mieszkał w tym mieście dłużej niż Markus i dłużej niż jego ojciec, i nawet jeśli nie było go tu przez dłuższy czas, to nadal potrafil sie odnaleźć o odpowiednio ogarnąć.

Markus słyszał kroki pod drzwiami i wiedział, że to był jego ojciec. Jednak ucieszył się, gdy ten postanowił nie wchodzić. Wolał być sam, o dziwo nie wybiegł do łazienki, ale też... Nie poszedł za Irą. Został w domu, miał rzeczy, które choć mógł zrobić później wolał zrobić w tej chwili. Po prostu potrzebował się od tego wszystkiego odciąć.

Nadal mial swoje miejsca, nawet jeśli sporo się pozmienialo. Po prostu zrobil sobie mały spacer i jakoś nie robil niczego potencjalnie groźnego czy szkodliwego. Tak wlasciwie to rozejrzał się po starych śmieciach, zerknął do fraciarni pana Hutcha, w ktorej wczesniej pracował, i w którego magazynie keidys odbywali próby. Sklep nadal jakoś dawał radę, a gitara, która kiedys tak oglądał z daleka, nadal tam byla. A że przecież byl durny, nieodpowiedzialny czy jakiekolwiek inne słowa Markus moglby tu sobie wstawić, to kupił te gitarę, podpisał, a potem oddał z powrotem. Z jakiegos głupiego powodu dla niektórych jego bazgroły zdawały się miec wartość.

Wiedział, że Iry długo już nie ma, ale... Nie miał mocy sprawczej, by sprowadzić go do domu. Ira był dorosły, więc miał prawo być tam, gdzie chce. Wiedział też, że jeżeli zacznie naciskać na jego powrót, to jedynie przedłuży czas, w którym ten będzie poza. Mógł więc mieć jedynie nadzieję, że tam gdzie jest jego mąż wszystko jest okej, nic mu się nie dzieje i po prostu wróci w swoim czasie do domu. On za ten czas wpisywał do komputera dane, które zamierzał przesłać na uczelnie.

Wrócił późno, ale wciąż nie na tyle późno, żeby ojciec Markusa miał go za to wykopać za naruszanie zasad cieszy nocnej czy innego gówna. Margie już spała, ale ona chyba też dołączyła do grona osób, które najwyraźniej mają z nim jakiś problem. Więc wszedł do domu, minął ojca Markusa poszedł na górę, mijając po drodze Anabeth, która zapytała go o to, czy wszystko jest w porządku. Krótko zapewnił, że tak, chociaż wiedział, że nie był raczej co do tego szczególnie przekonana. Nie bardzo się tym jednak przejmował i po prostu poszedł do starego pokoju Markusa, nie mając szczególnej chęci na rozmowy.
Z kimkolwiek, nawet z Markusem. Nawet, a może zwłaszcza - sam czasem nie wiedział.
Dlatego po prostu wszedł do pokoju bez słowa.

Markus dalej rozwiązywał zadania. Choć miał czas, że nieco zwątpił i chciał pisać do Iry, czy nawet wyjść i zacząć go szukać. Powstrzymał się od tego znajdując studentów, którzy potrzebowali pomocy i po prostu udzielił w międzyczasie korepetycji. Nie wiedział czego się spodziewać, więc po prostu... Znów wpatrywał się w segregator. 
-Zaraz będę kończyć- odezwał się, bo jednak Ira mógł chcieć spać.

- Nie musisz - odpowiedział krótko, zdejmując z ramion koszulę w kratę, którą miał narzuconą na koszulkę. Ostatnio nie lubił odsłaniać ramion. Nawet jeśli był prawie czerwiec. - Siedź sobie w tym ile chcesz. - Skoro notatki były dla Markusa znów tak ważne, że wcześniej nie mógł się od nich oderwać, to niech sobie w nich siedzi. W końcu już raz kiedyś tak się w nich zakopał, że nie miał czasu na nich innego, więc no co stanie mu na przeszkodzie, żeby zrobić to ponownie? Jak fizyka jest najważniejsza, to niech sobie będzie.

-Jest... Późno... Możesz pierwszy skorzystać z łazienki, chyba że chcesz mnie przypilnować, to mogę za chwilę pójść.- Zostało mu dosłownie parę wersów zadania, więc właściwie to mógłby już kończyć. I tak nadrobił więcej niżeli musiał. Starał się nie rzucać spojrzeniem w stronę Iry, bo nie chciał już bardziej sprowokować kłótni.

Nie odpowiadał, bo tak, właśnie do tego powinni to wszystko sprowadzić. Do tego, że będzie pilnował Markusa w kiblu, a Markus będzie pilnował jego, bo żaden z nich nie ufał temu drugiemu i nie wierzył w jego zapewnienia, że jest dobrze. A raczej nie powinno tak być. Zdecydowanie nie powinno tak być. W końcu nie na tym polegało ani małżeństwo, ani związek, ani cokolwiek innego. A ostatnio ciągle wyglądało to u nich właśnie w ten sposób.
Dlatego w odpowiedzi po prostu parsknął i to z gorzko wybrzmiewającym rozbawieniem. Tak właściwie to miał ochotę zacząć się śmiać. To wszystko było po prostu takim absurdem, że tylko to pozostało.
Chyba właśnie dlatego po chwili po prostu zaczął to robić.

Markus dość niepewnie spojrzał na Irę słysząc te pierwsze parsknięcie. Można powiedzieć, że w jakiś sposób odetchnął, że nie zaczęła się jakaś ich kolejna kłótnia. Słysząc śmiech męża... Niepewność do spojrzenia wróciła, ale... Po chwili pokręcił głową i zawtórował mu śmiechem. 
To wszystko było głupie, jakieś małostkowe, bez znaczenia... Po prostu...
Byli głupcami. 
Więc warto się śmiać.

Śmiał się jeszcze przez chwilę, ale w końcu wreszcie przestał.
- To wszystko... - Zakręcił kółeczko palcem, żeby w ten sposób pokazać, że chodzi o to wszystko między nimi. - To wszystko jest absolutnie nieśmieszne, wiesz...? - Spojrzał na Markusa jednak jakoś tak poważniej, ale to po prostu... Sam jakoś nie wiedział, co dokładnie o tym wszystkim mówić i myśleć. - Choć może śmieszne, ale na pewno nie zabawne... - Ta, głupio i absurdalnie śmieszne.

- Oczywiście, że nie jest. - przyznał mu rację, ale... Parsknął przy tym śmiechem. -Wiem o tym, tak. - skinął głową, ale wciąż się śmiał. Nie siedział przez to już tak sztywno przy biurku, przez śmiech nie był też już taki blady. 
Miało to jakiś plus.

- A więc doszliśmy do wniosku, że cała sytuacja jest jednak dość patowa... - Pozwolił sobie wysnuć takie założenie. - Jest... gównianie... - Miało wzniosłe słownictwo, ale według niego pasujące idealnie. - Ja nie mówię wielu rzeczy tobie... ty nie mówisz ich mnie... - Zerknął na Markusa, bo wiedział, że tak właśnie jest. - Ty nie wierzysz do końca mi, a ja tobie... - I wciąż uważał, że nawet jeśli byłby wobec Markusa w pełni szczery, to on i tak nie przyznałby się do własnych problemów.
Objął się ramionami, przechadzając się wzdłuż ściany.

-Po prostu... Odległość chyba też stanowi problem. - zauważył problem. -Czasem po prostu... Nie ma jak powiedzieć?- a to różnica czasu, a to krótka chwila na rozmowę, więc po co ją zapychać problemami? A to sam problem taki, na który druga osoba nie ma wpływu. -Stąd chyba te błędne koło. - bawił się długopisem, po tym jak podciągnął stopy na krzesło.

- Gówno prawda. - Przysiadł wreszcie na łóżku i wsparł ramiona na kolanach. - Dobrze wiesz, że po prostu szukamy sobie wymówek. - A może właśnie w tym był problem? Że mimo wszystko wciąż byli za bardzo niedojrzali, żeby poradzić sobie z czymś tak dorosłym, jak małżeństwo. A może po prostu byli zrypani. - Będziemy po prostu szukali sobie kolejnych i kolejnych, i tyle. - Już to robili, czyż nie?

- Więc.... Co chciałbyś zrobić?- Markus wbijał spojrzenie w długopis. Może nie był gotów na taką rozmowę, ale też nie wiedział... Czy kiedykolwiek będzie na nią gotowy, więc pewnie przeprowadzić ją teraz. Jak szybkie zerwanie plastra. -Po prostu to wszystko powiedz. - Skoro Ira przyznał się, że nie mówi mu jakiś rzeczy, to teraz ma do tego czas i miejsce.