Meet the Rutherford's

- To nadal moja siostra, wiec mogę zarządzić, że nie podoba mi się, że słucha nieodpowiedniej muzyki. - Nie mial zwyczaju przeklina w tekstach, zdarzyło mu sie to tylko kilka razy i nie jakoś wybitnie intensywnie, ale jednak... treści nie były odpowiednie dla sześciolatki. Wedlug niego. Nawet jeśli to były jego własne treści.
- To ja ją tego nauczyłem, więc mnie to nie ruszą. - Był mistrzem w robieniu szczenięcych oczu, nawet jeśli już z tego wyrósł.

-Zatem przyznajesz, że grasz nieodpowiednią muzykę? To ja nie wiem, czy ja mogę jej słuchać... Czy to mnie zdemoralizuje?- żartował sobie, co było czytelne w jego postawie i tonie. - tak? Ty ją nauczyłeś?- no chętnie zobaczy, te jego szczenięce spojrzenia, oczywiście, że tak. Dlatego tak go nieco podpuszczał. Sięgnął po wodę i upił jej łyk, ale nie odrywał spojrzenia od Iry.

- Ta... to robię...? - Po prostu... nie grali popu, okej? I jakoś nie chciał, żeby jego młodsza siostra słuchała tego, jak wykrzykuje wszystkie rzeczy, które są z nim cholernie nie tak. - Nie masz sześciu lat, więc wierzę, że emocjonalnie podołasz - odpowiedział Markusowi, może nke do końca łapiąc ten humor, bo jednak sam przez większość czasu byl... cóż, bardziej w dołku niz na górce. Ale starał się tego nie okazywać, nie grzebać za dużo w talerzu i jesc w miarę normalnie.
- Też kiedyś byłem dzieckiem. - Bardziej niż na Markusa patrzył na swój talerz, ale jednak poslal mu mały uśmiech, zeby nie być aż tak wielkim smutasem.

-Jednak ... Wiesz, nie zmienimy już tego? W szkole może jeszcze mieć tak, że będziecie mieć fan club? Albo będziesz zapraszanym na akademie?- zapytał, bo czyjąś sławę chętnie się wykorzystuje, prawda? Więc podejrzewał, że szkoły mogą chcieć się przymilać. - Myślałem, że mi pokażesz te spojrzenie... - odpowiedział uśmiechem na uśmiech.

- To pójdę i powiem, że ich wszystkich pogrzało. - Pottafil być krytyczny w stosunku do siebie, a to chyba dobrze, no nie? Nie byl pewien, ale wolał jednak uważać, ze dobrze. Bo jednak potrafil dostrzec, że żaden dzieciak nie powinien być szczególnie wielkim fanem, bo nie wyjdzie mu to na dobre. Nikt z nich nie byl dobrym materiałem na idola. A już na pewno nie dla jego siostry. Doskonale wiedział, że nie jest dla niej absolutnie żadnym wzorem, nawet jeśli ona o tym nie wiedziala. Jeszcze. Ale kiedyś na pewno się dowie.
Może nawet prędzej niż później.
- Jestem za stary - skwitowal, bo powiedzenie, że nie jest w nastroju, nie byłoby chyba dobrze odebrane przez Markusa.

-Ale wiesz... Miejscowości, szkoły, jakieś stowarzyszenia, no starają się wybić na gwiazdach?- Zerknął na Irę. -Jeszcze przyjdzie ci jakąś wstęgę przeciąć, może na auli, o której dofinansowanie poproszą?- Nie wiedział jak to wygląda, ale wiedział, że różne gwiazdy robiły różne rzeczy. -Dobrze, mój ty starcze. - uśmiechnął się do niego, bo przecież nic się nie dzieje. -Mogę się zamienić w pielęgniarza i ciebie nakarmić?- Zaproponował.


https://i.pinimg.com/564x/ba/11/bb/ba11bbbd45a7f1660ad14d83bbd05189.jpg

https://i.pinimg.com/564x/9c/36/ff/9c36ffc1352f278fbe4e0f6962c143b6.jpg

- Bądź poważny - poprosił, bo jakoś nie mial nastroju i energii do myślenia o takich głupotach. Nie nadawał się do czegoś takiego. To Markus powinien być wzorem stawianym dzieciakom - ktos, kto dostał się do dwóch najlepszych uczelni w Stanach i na świecie, i nawet jeśli zawalił, to szedł dalej. Nawet jeśli opornie. Ale to powinien być wzór dla dzieciaków. Powinien być nim nawet i dla Margie.
- Mam sprawna jedną reke. - Wrócił do gapienia się w talerz, kiedy na powrót sprobowal bardziej aktywnie jesc.

-Jasne, pewnie. - odpowiedział na oba zdania Iry. Może nie miał jakiś cudownych społecznych umiejętności, może nie znał się dobrze na ludziach, jednak widział, że z Irą jest coś nie tak. 
Widział to już od pewnego czasu. Wszystko zwalał na krab zmęczenia, stresu, może i to miało wpływ, jednak... 
-Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć?- odezwał się po chwili ciszy.

Milczał przez dłuższą chwilę, po prostu grzebiąc w talerzu. Wiedział, że powinien mówić Markusowi o wszystkim, wiedział, że powinni być wobec siebie całkowicie szczerzy, ale... ale tak po prostu nie było i I czuł, że to dzialalo w obie strony. Markus tez nie mówił mu wszystkiego. Czuł to. Wiedział. Ale wiedział tez to, że sam ukrywał gorsze rzeczy od znacznie dawniej. Tak dawna, zd teraz wiedział, że było za późno, zeby się przyznać.
- Wiem. - I po prostu wrócił do jedzenia.

Może gdyby Ira powiedział to od razu, może gdyby posłał przy tym cień uśmiechu... Może wtedy Markus uwierzyłby, że wszystko jest okej. 
Wiedział, że nie jest i wiedział, że Ira choć wie, że mogą sobie wszystko mówić, to... Nie korzysta z tego, nie mówi, nie opowiada. 
Poczuł wręcz, że luźne ubranie robi się za ciasne, że mieszkanie robi się za ciasne.

Coraz trudniej było mu zwalczać te... zdołowane nastroje. Starał się, poważnie, ale szło mu to coraz marniej i marniej. Markus chyba nawet nie udawało już, że mu wierzy. A kiedy pojechali do jego ojca... cóż, Ira nawet nie próbował okłamywać Marka, bo to i tak do niczego by nie doprowadzilo, więc po prostu mało z nim rozmawiał, zamiast tego poświęcając czas Margie. Ona niczego się nie czepiała. Co prawda nie ukrywala obrzydzenia, kiedy puscila mu się krew z nosa, bo krew byla przecież fuj. Wiedział, że to ani nie podobało się jej, ani nie spodobał się Markusowi i jego ojcu.
Po prostu... chrzanić to wszystko.

-Daj telefon, zadzwonię do twojego asystenta po lekarza.- Markus wyciągnął rękę w stronę Iry. -Czy można ci załatwić jakąkolwiek wizytę domową?- Już nawet nie chciał powtarzać tej przepychanki, którą mieli ostatnim razem. -Jesteś wykończony, masz złamaną rękę i puszcza ci się krew z nosa, do apteki nikt nie pójdzie. Daj telefon.- Starał się mówić spokojnie, ale twardo.

- Jezu, czemu się, do chuja, tak uwziąłeś na jakąś pieprzona wizytę domową? - Irytowało go to, jsk jego głos byl zmuszony przez uciskanie nosa, więc bluzgal bardziej. - Jakoś przeżyłem pójście do lekarza, kiedy zakładali mi gips. - Więc co to byl niby za problem? Markus mial jakiś dziwny kompleks na tym punkcie czy co?
- Gadasz tak, jakby nigdy nmnie poszła ci krew z nosa. - Chociaz w sumie nie wiedzial, czy kiedyś Markusowi poszła.

-Nie ma tu ochrony, więc chcę zadbać, by o twojej wizycie u lekarza nie wypisywało pół Internetu.- Odpowiedział, ale skoro Ira wolał normalną wizytę, to nie ma sprawy. -Poproszę ojca, by nas zawiózł. - Na szczęście nie było nikogo przy nich, więc nikt tych pięknych słów od Iry nie usłyszał. -Nie, nie puściła mi się krew z nosa.- Odpowiedział krótko, ale prawdziwie.

- Nie idę teraz do zadnego lekarza. - Prychnal na Markusa, bo dla niego nie bylo teraz takiej opcji.- Wrócę do NY to pójdę. - Nie zamierzał biec do szpitala, bo poszła mu krew z nosa. Nie byl ani historykiem, ani nie byl na tyle szurniety. - Nie będę biegał po lekarzach, bo nie histeryzuje. - A to Markus robił.

-Tak, bo dbanie o siebie jest histeryzajcą. Nie uważasz, że krew z nosa po tym, jak złamałeś rękę, jak wyglądasz jakbyś słońca nie widział, nie sypiał, nie pił, jest czymś okej?- Markus pokręcił głową. -Spójrz do lustra, jak już skończy ci się krew lać i zobacz jak wyglądasz. To już woła o pomoc. - Markus zaczął się denerwować. Widział, że jest nie tak, nie potrzebował do tego tych durnych komentarzy od internautów.

- Co, insynuujesz coś? - Naskoczyl na Markusa, odsuwając dłonie od twarzy. Krew I tak zmieniła sie już w upierdliwy, zaschniety strup w nosie. - Po prostu powiedz z czym masz jakiś cholerny problem. - Bo najwyraźniej Markus go mial i sam nakręcał się ta swoją durną przesadą i gównami, które wygadywał.

-Tym, że przejmuję się plotkami na twój temat, które opowiadają o twoim rzekomym ćpaniu i znajduję niby zdjęcia oraz filmy na potwierdzenie tego, a teraz... A teraz widzę ciebie. - Markus sięgnął dłonią do czoła. -Widzę, że coś ci jest, nie wiem, czy to stres, czy... Nie wiem. Od dłuższego czasu nie wiem, co z tobą jest. - Spojrzał na niego w pełni zrezygnowany. -A przez to, nie wiem co z nami jest.- Musiał to przyznać. -Chodź do tego lekarza.- Niemalże chciał już na to machnąć dłonią.

- Och, a więc teraz nagle przejmujemy się plotkami? Co, internet będzie teraz twoja wirdza na moj temat, bo jakiś bobbycool27 z Australi tak zajebiscie mnie zna? - Mówił Markusowi wiele razy, że ma nie czytac zadbych bzdur i nie myśleć o tym gównie, ktore bylo w sieci, ale Markus najwyraźniej w ogóle nie słuchał. - A co ma niby ze mną byc? - Podniosl głos, nie przejmując się tym, że ktoś może go słyszeć. - I nigdzie nie idę! Jezu... - rzucił z frustracja.

-Właśnie to, właśnie to jest z tobą.- Wskazał na niego dłonią. -Zamiast się sobą przejąć, zająć, to... Wściekasz się ciągle. Albo jesteś pełen zadumy, albo pełen złości. - Markus nie podnosił głosu, bo nie chciał z nim kłócić się tak, by ktoś to słyszał. -Ale wiesz, co... Rób co chcesz, nie chcesz iść to nie idź.- I po prostu wyszedł z łazienki. 
Miał swoje papiery tutaj, więc mógł wrócić do fizyki.

- Widocznie dajesz mi cholerne powody, żebym się wściekał! - rzucił za Markusem, wciąż nie przejmując się zniżaniem głosu. Po prostu... czy Markus naprawdę musiał to robic? Czy nie mogl po zostawic tematu i tyle? Nie, oczywiście, że nie. On musiał męczyć, musiał grzebać tam, gdzie nie mial tego robić, musiał słuchać jakichś bzdur z intrentu i to...
To... po prostu tak cholernie go... Jakby się w nim w srodku gotowało z tej złości na to wszystko, że... Chyba to wszystko, ze Markus przestawał udawać, że jest ślepy.
Przez to wszystko kopnął w cholerna ścianę. Najwyżej złamie sobie i pieprzona nogę.

Markus wiedział, że nie tak powinna się ta rozmowa, tudzież kłótnia kończyć. Jednak... Chyba był zbyt zmęczony ich kumulacją, dlatego po prostu usiadł przy biurku i zajął się tym, co znał. Może i nie powiodło mu się ze znalezieniem nowego pierwiastka, jednak miał wrażenie, że fizyka wybaczyła mu. To już było wystarczające, by to w jej ramionach szukać pocieszenia, które najwyraźniej było mu teraz potrzebne.

Starał się jakoś ogarnąć, chociaz wiedział, że samo umycie się nieszczególnie w czymkolwiek mu pomoże. Ale jednak umył twarz i liczył na to, że zimna woda chociaz w czymkolwiek mu pomoże. Cudow nie bylo, nadal wyglądał źle, ale przynajmniej nie byl już zabrudzony krwią. Widok krwi zawsze go obrzydzal i zupełnie nic się w tym fakcie nie zmieniło, nawet jesli ostatnimi czasy oglądał czesciej swoją własną. Wciąż bylo to dla niego równie obrzydliwe, co robactwo.
Cóż, nadal byl zły, nawet jeśli wiedzial, że tak naprawdę Markus nie byl niczemu winny. Jednak sama wiedzą niczego nie zmieniła. Czasem po prostu wszystkie te emocje byly ważniejsze i mocniejsze niż jakąkolwiek logika. Zwlaszcza w takich tematach.
Dlatego po prostu zignorował Markusa, wrednie i całkowicie, i po prostu wrócił do Margie, poszedł do niej z powrotem na dół, i próbował nie przejmować sie tym, że jakoś bardziej krzywo na niego patrzyla.

Markus tylko westchnął, gdy Ira wyszedł i zszedł na dół. Łazienka się zwolniła, dlatego szybko wrócił tam, by spróbować co nieco zwrócić i z siebie. Nie wiedział ile Iry nie będzie u góry, dlatego dość szybko starał się ogarnąć, ale był w takich emocjach, że poradził sobie.
Choć to niczym dobrym nie było. 
Za to już mając wrażenie oczyszczenia, mógł wrócić do fizyki. Miał coraz więcej powodów do motywacji, więc już nie odpuszczał.

Ira wiedział, że to może niewłaściwe, że po tym wszystkim nie powinien się tak zachowywać, ale kiedy byl zły, to złośliwości dawaly mu taka satysfakcję, że nie mogl się powstrzymać. Dlatego słysząc zamykane drzwi, wrócił na górę i zatrzymał się przy łazience, nasłuchując. Wiedział, że na górze nie ma nikogo poza Markusem. Ale nie stał przy drzwiach zbyt długo, a zawrócił.
I przywitał Markusa, stojąc w korytarzu, gdzie Oparł się o ścianę.
- I jak tam rzyganko, panie zdrowie jest najważniejsze? - rzucił do Markusa. Po prostu lubił przyłapywac ludzi na hipokryzji, zwłaszcza na złość.