Meet the Rutherford's

-Iraa....- Wymruczał jego imię prosto w jego usta. -A będziesz grzecznym chłopcem?- Zapytał, choć chłopcami tak właściwie przestali być już dawno temu. Jednak sam nie wiedział, co ma tyczyć, to bycie dobrym chłopcem, czy dalsze całowanie się i zaspokajanie tęsknoty, czy wręcz przeciwnie. Przerwanie i rozmowa. Sam też nie dawał jasnych sygnałów nie będąc przekonanym, czego teraz potrzebuje.

- A... nie jestem...? - Może zabrzmiał na nieco zbyt... zmieszanego, ale jednak jakoś nie spodziewał się takiego pytania ze strony Markusa. W ogóle. Chociaż jednak wcześniej właśnie tak Markus go nazwał, więc skoro już tak go nazwał, to chyba nim był...?
Ciężko było mu się określić. Jakoś nigdy nie grał w tę grę...
Dlatego chociaż na moment przestał całowac Markusa, to nadal trzymał jego boki, jakby czekał na to, czy odpowiedź była dobra.

-Więc skoro jesteś... - oblizał usta, gdy ich pocałunek się skończył. -To mi powiedz, czym się stresujesz. - sięgnął dłonią do jego twarzy i pogłaskał go po policzku. -Jestem przy tobie. - zapewnił go i nie schodził z jego kolan. Wciąż trzymał dłoń na jego twarzy i jedynie gładził kciukiem wydatną kość policzkową. Czekał aż ten mu odpowie, ale już więcej nie naciskał na to.

Czuł się nieco... dziwnie, kiedy Markus mówił do niego w ten sposób, bo to było... Sam nie wiedział, jak to ująć. Po prostu jeszcze bardziej miał ochotę wycofać się w sobie, żeby nie narobić problemu.
- Czuję się tak, jakby to była jakaś dziwna fantazja z terapeutą w roli głównej... - Starał się być zabawny, ale jednak dobrze wiedział, że Markus zna już jego taktyki. Jak usilnie próbował być śmieszny i mu nie wychodziło, to znaczy, że próbował coś ukrywać. Robił się zbyt oczywisty.
- Po prostu... Przed przerwą prawie każdy koncert grałem... zrobiony. - Naćpany, na haju, naszprycowany - jak zwał, tak zwał. Nie liczyło się określenie, a efekt. Łykał ekstazy jeszcze zanim Margie się urodziła, a później... później tylko doprawiał to bardziej niż chciał przyznać. I potrafił być jak ten młody bóg. Jakby jego organizm, jego struny głosowe nie miały żadnych limitów. Chciał pokazać, że nie ma takiego drugiego, jak on... a teraz wychodziło, że nie było nawet jednego skoro nie potrafił śpiewać własnych kawałków jak należy. - Teraz nie daję rady. - Nie chciał tego przyznawać, ale wiedział, że taki był fakt i prawie na każdym koncercie zdarzały mu się wpadki, w których nie potrafił utrzymać tonu, nie dociągał nut albo łamał mu się głos. I ludzie to słyszeli. - I to mnie dobija. - Nawet nie samo to, że nie był niezastąpiony, ale to, że przysparzał Markusowi samych problemów, a nawet nie potrafił zrobić tego dobrze.

-Przepraszam, nie chciałem wprowadzić czegoś dziwnego. - więc wiedział już, że nie będzie mówić do Iry, jak do grzecznego chłopca. Nie ma w tym nic złego, w końcu zawsze mówili do siebie normalnie. 
-A nie myśleliście o lekkim przearanżowaniu melodii?- zapytał, nie wiedząc czy przy tym temacie siedzieć na nim dalej, czy zejść. -A gdybyś sobie odpuścił, nie był tak krytyczny, to może lepiej byś się czuł i nie czułbyś, tych niedociągnięć?- samokrytyk potrafił dużo napsuć. -Narkotyki nie dodawały ci supermocy, nie sprawiły, że umiałeś śpiewać, ty to wszystko masz w sobie, każdy dźwięk, każdą melodię, muzyka jest w tobie. - położył dłoń na jego sercu. -Nie potrzebujesz ich, by dobrze śpiewać, one ci nic nie dały, ale odebrały ci zdrowie i pewność siebie. - dlatego Ira powinien na nowo uwierzyć w siebie. - Wierzę w ciebie, twoi fani wierzą w ciebie, zespół, dziadkowie, bliźniaki, jesteś gwiazdą. - mówił to z całą własną pewnością.

- Nie, nie, to... - Pokręcił głową, bo nie chodziło o to, że Markus robi coś nie tak. Markus próbował czegoś nowego, chciał dobrze, a to on miał znowu jakiś problem. - To moja wina, mam... za dużo na głowie. - Tak chyba mógł to ująć. - Robisz wszystko w porządku. To ja chciałem być dowcipny. - Ale mu nie wyszło. Też nic nowego.
Przesunął się nieco na swoim miejscu, ale przytrzymał Markusa za biodro, żeby nie było mu niewygodnie.
- Wtedy wszyscy tylko utwierdzą się w tym, że mieli rację. - Jeśli przearanżuje albo przestanie grać kawałki, w których nie daje rady, tylko to przyzna. Że nie daje rady. A na samą myśl o przyznaniu się do porażki robiło mu się niedobrze. - Po prostu... - Sam nie był pewien tego, co tak właściwie chciał powiedzieć. Dlatego ostatecznie nie powiedział niczego, a jedynie przymknął oczy i pochylił głowę, żeby oprzeć ją o Markusa.

-Uznajmy, że to niczyja wina. Ani moja ani twoja. - nie chciał, by jakieś teksty były rozpatrywane jako winy, bo już samo to nadawało negatywnego sensu. -Nie musisz być dowcipny, gdy coś ci siedzi na głowie. - gdy Ira się poprawił, to pocałował go w czubek głowy. -Ale jaką rację? Jeżeli przearanżujecie coś, czy to nie będzie nowe brzmienie? To będzie coś nowego, nie starego. Możecie pójść w akustyczną wersję, powiedzieć, że muzyka jest po to, by sprawdzać, co jak brzmi. - nie widział w tym nic złego. Były akustyczne wydania płyt, często te wersje podbijały serca.

- Ludzie w Internecie żartują, że fani powinni w biletach dopłacać dodatkową opłatę na zakup działki dla mnie, żeby dało się tego słuchać - wymamrotał, opierając czoło o ramie Markusa. Musiał się zgarbić, żeby to zrobić i pozycja może nie była super wygodna, ale nie przejmował się tym. Wiedział też, że nie powinien przejmować się opinią jakichś randomów z internetu, ale jednak było coś bolesnego w tym, że właśnie to ludzie o nim pamiętali, i że to zawsze wracało. I właśnie o tym ludzie pamiętali, kiedy chcieli przypominać, że Markus jest jego mężem. Jakby Markus czymś tu zawinił. - Mam ochotę kazać wszystkim się pierdolić, rzucić to wszystko, wsiąść w samolot i zająć się Hughesem... Właśnie, co z nim? - Uniósł głowę, jakby rozmowa o kocie była ważniejsza od rozmowy o jego potencjalnym załamaniu nerwowym.

- Właśnie, zatrują... To nie są poważne słowa, to nie są słowa, które powinny zapisywać ci się w głowie, czy w sercu. - objął go, a widząc, że ten się garbi, zapytał -Chcesz być mniejszą łyżeczką?- mogą chwilę poleżeć, nic się nie stanie, a on go będzie trzymać. -Dajesz radę bez wspomagaczy, wciąż masz głos, to są twoje piosenki, twoje słowa, twoje emocje. Twoje. Nie ich. - starał się jak najlepiej przekazywać to, co myśli o Irze i jego karierze. -Nie martw się, ma opiekunkę, także wszystko będzie mieć zapewnione łącznie z głaskami. - uśmiechnął się, nie musi się Ira martwić.

- Nie śmieszą mnie. - Absolutnie go to nie śmieszyło, podobnie jak wiele innych rzeczy, które przewijało się, kiedy włączał którekolwiek media społecznościowe. Miał wrażenie, że widział na przemian komentarze, które miały pokazać, że jest beznadziejny, które mieszały się z tymi, w których ludzie zastanawiali się o tym, co robi z Markusem, kolejne o tym, co Markus robi z nim, a dopiero na samym końcu, w najmniejszej ilości były takie, w których pisano o nowych kawałkach czy tym, że ma dobrą fryzurę. Oczywiście, że ją miał, wiedział to i był to fakt oczywisty, więc nieszczególnie go pocieszał. - Nie musimy leżeć. - Powinien wziąć się w garść, a nie marnować czas Markusa.
- Myślałem, że wcisnąłeś go dziadkom. - Hughes ich lubił. Był u nich jak ten rozpieszczony wnuk.

-Więc to głupie żarty, a głupie żarty się omija. - więc chyba problem rozwiązany? Znaczy częściowo, bo czy Ira faktycznie będzie je omijać, to tego już nie wiedział.-A jest ci wygodnie?- zapytał, bo wydawało mu się, że leżenie będzie wygodniejsze. -Nie wiedziałem, ile tu będę więc nie chciałem im zawracać głowy, a tak to jestem pod telefonem. - więc mógł spokojnie przedłużyć wizytę u Iry, a jeśli przyjdzie mu nagle wyjściach, to też bez niepokojenia tym dziadków.

- Wiem - zajęczał żałośnie, opadając plecami na materac łóżka. Wiedział to, dobrze to wiedział, ale... Czasem po prostu wiedział rzeczy, ale ciężko było mu je w pełni przyswoić i do siebie dopuścić. -Wiem, że przesadzam. - Ale miał do tego tendencję. A jego tendencja do przesady była raczej dość znana. - Po prostu nie będziemy już o tym mówić. - I tyle. Koniec problemu.
- Tęskni za mną czy tylko cieszy się, że ma wolną stronę łóżka? - zagadnął, zmieniając temat na kota, choć domyslał się, że bliższa prawdzie będzie opcja numer dwa.

-Hej, masz prawdo do swoich odczuć, chce ci jedynie pomóc zrozumieć, że możesz z nimi walczyć, że to tylko i aż odczucia , ale poradzisz sobie z nimi. - położył dłonie na brzuchu Iry przez tę zmianę pozycji. - Tęskni układając się na wolnej stronie łóżka. - połączył obie opcje w jedną, bo przecież tak mogło być właśnie. -Czuje, że tam spałeś i dlatego tam się układa.- spoglądał na niego z góry.

Wydał z siebie nieco przeciągłe mruknięcie, które miało być potwierdzeniem tego, że słucha Markusa, i że wie. Bo tak ogólnie to jednak wszystko wiedział i rozumiał, ale... ta, można powiedzieć, że tutaj wracał do wcześniejszej części swoich rozmyślań, w której wiedział, ale nie pojmował. Tak to już po prostu było.
Złapał za dłoń Markusa, którą ten położył na jego brzuchu. Wiedział, że było milion wygodniejszych (i stabilniejszych) pozycji, ale o tym nie myślał.
- Mam wewnętrzne przeczucie, które każe mi myśleć, ze bardziej prawdopodobne jest to, że ty to robisz, nie on. - Nie to, żeby Hughes go nie lubił, ale jakoś był skłonny założyć, że nieszczególnie zwraca uwagę na jego nieobecność. Przynajmniej tak długo, jak długo Markus nadal jest w domu.

-Śpię w twojej piżamie pod twoją nieobecność. - uśmiechnął się do niego i splótł z nim palce. -Więc miejscem w łóżku jestem w stanie podzielić się z kotem.- nie chciał źle wyglądać spiąć w piżamie męża i na jego stronie łóżka, pod jego nieobecność. Choć i tak pewnie zaskoczył wyznaniem Irę, bo ten zapewne nie wiedział, że Markus podkrada sobie jego piżamy. No ale musiał sobie jakoś radzić, prawda?

- Tej seksownej? - zagadnął, przesuwając palcami po dłoni Markusa. Oczywiście mając na mysli swoją seksowną piżamę, miał na myśli te boskie czarne spodnie w zielone żaby z pasującą koszulką... Nie było niczego gorętszego...
Tak, wiedział, że znowu wraca do gadania głupot, ale... to czasem działało najlepiej.
- W każdym hotelu śpię po swojej stronie łóżka... w teorii - musiał to dodać, bo jednak często zdarzało mu się wciąż cierpieć na syndrom niespokojnych nóg (i całej reszty ciała też), ale w teorii trzymał się swojej strony łóżka, bo nie potrafił zająć ten należącej do Markusa, jakby to było niewłaściwe.

-Ta seksowna czeka na ciebie, nie mam tyle śmiałości i gotowości, by ją założyć. - zaśmiał się i w końcu zsunął się z Iry, by położyć obok niego. Leżeli więc ramię w ramię, mając stopy na podłodze, a dłonie znów im splótł. -Może kupię Ci poduszkę ze swoją podobizną?- zażartował, choć mógłby to zrobić. Jeżeli to miałoby jakoś pozytywnie zadziałać, to był gotów na taki prezent.

- Powinienem się cieszyć, że zaproponowałeś poduszkę z podobizną, a nie coś dmuchanego...? - Przekręcił głowę w bok, żeby spojrzeć na Markusa. Dmuchana lala z podobizną Markusa to dopiero byłoby coś... Byłaby jak poduszka do pływania w basenie... - Gdybym nosił ze sobą pełnowymiarową poduszkę od hotelu, do hotelu, zrobiłbym furorę... - Taką, jak robili z tymi panienkami z animie. Kupowałby jej dodatkowy bilet do samolotu, żeby miała pełen komfort zamiast podróżować w bagażu...
Ta, on miał dziś chyba jakiś zły dzień.

-Wiesz, miałem na myśli zwykłą poduszkę, jaśka, który wszędzie by się zmieścił. - mimo wszystko starał się być praktyczny. -ale na szczęście teraz masz mnie, więc znów mogę być twoją poduszką. - spróbował podtrzymywać żarty. Jednak było w tym i ziarno prawdy, gdy Ira nie kopał, to traktował go jak poduszkę, a raczej przytulankę. Markus był obejmowany niemalże każdą kończyną, ale nie narzekał.

- Może po prostu założę twoje ubrania na worek treningowy i wezmę go do łóżka, łatwiej to zniesie. - Tak, to zdecydowanie łatwiej zniosłoby serię jego kopnięć niż byle poduszka. Po dziś dzień dziwił się, że nigdy nie został posądzony przez nikogo o przemoc domową po ilości siniaków, które przez te lata nabił Markusowi na łydkach.
- Nie, żebym sugerował, że leżysz jak kłoda... - zażartował, żeby Markus nie pomyślał, że worek treningowy ma przypominać go też żywotnością.

-Nie pomyślałem o tym, dopóki tego nie powiedziałeś - parsknął i lekko ścisnął jego dłoń. - Najważniejsze, że Hughes, śpi z nami i ma się dobrze. - może obecność kota w łóżku dobrze wpływała na Irę, który starał się mniej kopać i rzucać. -Dziś nie będę się od ciebie odgradzać. - obiecał, bo faktycznie bliskość po koncercie z pewnością się przyda. Miał nadzieję, że pomaga swoją obecnością.

- Chcesz mi udowodnić, że jakiekolwiek porównanie do kłody albo worka to pomówienia? - Cóż, tak, to może nie było najlepsze zaproszenie do seksu, jakie można było usłyszeć w życiu... ale z drugiej strony nadal byly gorsze, no nie? Chyba. - Nie mam seksownej piżamy, ale mam buty... - Przetrwały te kilka lat i nosił je tylko na specjalne okazje, więc rozebranie go z butów to już coś, czyż nie?

-A czy kiedykolwiek byłem jak kłoda albo worek treningowy?- zagadnął przekręcając głowę w jego stronę.- Wziąłeś je ze sobą?- zapytał wiedząc, że Ira nosi je na specjalnych okazjach. -Może pomogą ci przy koncercie?- zaproponował, bo przecież Ira mógłby je potraktować jako talizman, prawda? Z naciskiem na mógłby.

Wiedział, że zapewne sobie właśnie grabi, bo zdecydowanie nie powinien się nad tym zastanawiać tak długo... tak właściwie to w ogóle nie powinien się nad tym zastanawiać, zwłaszcza z taką miną, jakby zastanawiał się nad rozwiązaniem tajemnic wszechświata, ale gdyby powiedział tak po prostu nie, no to by było zbyt prosto...
- Możesz mi odświeżyć pamięć i przypomnieć, że nigdy tak nie było... - To w końcu pomysł doskonały, prawda? To zawsze była jakaś taktyka...
- Lubię mieć je ze sobą. - Po prostu. Czasem nawet lubił je wyjąć i na nie popatrzeć, bo po prostu były prezentem od Markusa. Nawet jeśli przez pomyłkę.

Ze śmiechem obrócił się na bok i po puszczeniu jego dłoni objął go jak tylko mógł, zarzucając przy tym i nogę przez jego biodra. 
-Czy kłoda, albo worek treningowy, by tak zrobili?- wciąż miał żartobliwy ton. -Będę musiał poszukać, czy mają jeszcze jakieś takie buty, żebyś mógł w któryś częściej chodzić. - z racji tego, że obejmował go, to mógł głaskać go po boku i to właśnie robił.