Meet the Rutherford's

Lydia piorunowała spojrzeniem wszystkich, którzy krzywo się spojrzeli bądź odezwali do Iry za spóźnienie. Za to razem ze Scottem mimo wszystko miała miękkie spojrzenie za Łasicą. Przecież nie będą szaleć za swoim przyrodnim bratem, nie byli z Alabamy. 
Za to George mógł wszystko opowiedzieć Jannet, gdy ta wróciła do domu. Nie była zazdrosna o Irę, wiedziała że Susan nie żyje, więc... Mogła wspierać męża i to robiła.

Ira mógł domyślać się, że jego... przyrodnie rodzeństwo... Nie, nie, to kiepsko brzmiało. Inaczej - że jego goście mogą okazać się nieco zawiedzeni tym, że wszystko za kulisami było takie... pośpieszne, krzykliwe, pełne pretensji do każdego wokół. Ale często tak to wyglądało. Każdy krzyczał na każdego, większość starała się nie wchodzić sobie w drogę, a zespół nie chillował się jak najlepsi kumple, tylko kompletnie się olewał.
Ira poprosił Ashleya o to, żeby podrzucił Scottowi i Lindzie vipowskie wejściówki i miał ich na oku, jeśli będą chcieli z backstage'u zejść pod scenę, i obiecał im, że po koncercie będą mogli pogadać z kim chcą, ale teraz nieszczególnie mieli na to czas. I tak będzie tłumaczył się później Markusowi z wycieczki do Teksasu, wiec chociaż ominie etap z tłumaczenia się z tego, że spóźnił się z wejściem na scenę.

Oczywiście rodzeństwo pokłóciło się, z kim chcą rozmawiać. A raczej w jaki sposób chcą rozmawiać z tą jedną, konkretną osobą w postaci Łasicy. Linda zawsze wiedziała, że to będzie ciężko mieć brata geja, choć nie spodziewała się, że to będzie aż takie niewygodne, gdy spodoba im się ta sama osoba. Scott też był tym zaskoczony, bo jednak pierwszy raz im się to zdarzyło. 
Jednak wszystko się skończyło, gdy po prostu mogli się dobrze bawić na koncercie.

Jeśli Ira miał być szczery, to nigdy nie rozumiał, jak ktokolwiek mógł być zainteresowany Łasicą w jakkolwiek... atrakcyjno-seksualny sposób. Może dlatego, że dla niego Łasica uosabiał wszystko, co aseksualne. Z perspektywy czasu zaczął dostrzegać, że Marsh zawsze był podłym, zakompleksionym dupkiem, przy którym nawet on często wydawał się miły... I nawet jeśli minęło od tego wiele czasu, nawet jeśli Łasica sam wydawał się wyglądać jakoś... zdrowiej, to Ira i tak nigdy nie odpuścił i nie wybaczył mu tego, jak próbował siąść na głowę Markusowi. Dlatego jego najtrudniej było mu znieść w pełni na trzeźwo.
A do tego... Po prostu jakby już miał kogoś wybierać (oczywiście poza sobą, no bo halo, on był oczywistym pierwszym wyborem) to już wolałby Petera. Niebrzydki, miał niezłe ramiona... Ale pewnie żona i dzieciak odrzucały z listy potencjalnych crushów. Tommo może cierpiał na syndrom basisty i ginął gdzieś w tle. Ale żeby Łasica...?
Tego to jakoś pojąć nie mógł, dlatego przyglądał się temu wszystkiemu z dość... pozbawioną emocji miną, kiedy po zakończonym koncercie znaleźli się w garderobie. Zazwyczaj już poszedłby gdzieś w swoją stronę, ale jednak wolał mieć oko na Scotta i Lyndę. Zdecydowanie nie chciał, żeby któreś z nich zniknęło gdzieś z kimś w jakimś bardziej ustronnym miejscu.

-Gramy w tej samej drużynie- Scott podszedł do Iry szepcząc -mógłbyś ją odciągnąć od niego? Wiesz... Nie będę nagłaśniać, że w jakiś kąt wcisnąłem się z Łasicą, ale... Sam wiesz, sam rozumiesz... - Skoro byli dorośli i mogli robić dorosłe rzeczy nie krzywdząc przy tym nikogo, to dlaczego miałby sobie odmówić? -Taka wiesz, braterska przysługa?- I hej, nie prosi o kasę, nie żeruje na jego sławie, a chce tylko nieco bliżej spędzić czas z jego kumplem z zespołu.

- Chcesz braterskiej przysługi? - spytał, krzyżując ramiona na piersi, jakby to miało sprawić, że zacznie wyglądać jakoś bardziej poważnie. Wiedział, że daleko było mu w do wyglądania choć minimalnie jak godny poważania człowiek, to się starał. - To będzie nią to, że żadne z was nie zbliży się do tego dupka na odległość mniejszą niż... No, na odległość! - Nie był pewien, jaka była właściwą, ale na pewno duża.

-Hej, możemy podpisać jakąś umowę, żebyś miał pewność, że to nie wyjdzie poza nas.- Scott opatrznie zrozumiał słowa Iry. -Wybacz, że nie mamy tu kogoś, z kim nie dzielisz choć częściowo krwi, ale nie musisz być zazdrosny, ktoś się pewnie za jakiś czas nadarzy.- W końcu mogli czytać o jakiś szaleństwach zespołu No Future, stąd zakładał, że jeśli okaże się chętny, to Łasica skorzysta. No i w każdej plocie jest ziarno prawdy.

- Że co, przepraszam...? - Nie mógł o to nie spytać, kiedy usłyszał o dzieleniu krwi, choć az sam siebie zaskoczył tym, że udało mu się zabrzmieć nie aż tak niemiło. - Mogę za to zagwarantować, że ani tobie, ani Lindsay... Lindzie - pomylil się, ale się poprawił, a to już coś. - Nic się tutaj nie nadarzy. Nie po to wasz ojciec was tu puścił. -Zdecydowanie. I nie było najmniejszej opcji, zeby Łasica położył ręce na kimkolwiek, z kim choć minimalnie dzielił dna.

-No hej, ale o co ci chodzi? - Scott nie znał Iry, nie znał zespołu No Future, więc nie wiedział tak naprawdę, co było plotką a co nie. -Nie mogę przeżyć jakiegoś miłego wspomnienia, bo przyrodni brat, który nie pamięta imion zakaże?- Spojrzał na chłopaka i kręcąc głową odszedł od niego, by stanąć przy Łasicy. Konkurowanie z siostrą ramię w ramię wydawało mu się być dziwne i ona też po jego powrocie zmieniła nieco ton.

Cóż, tak naprawdę to tak, tak właśnie miało być. Mogl mieć problem z zapamiętaniem wszystkich imion, które wymieniał George, ale za to dobrze wiedział, że nie chce mieć niczego wspólnego z potencjalnymi problemami, które mogłyby wyniknąć. Nie czuł wielkiej potrzeby zostawania ich przyjacielem, dlatego nieszczególnie ruszała go mysl o tym, ze ktos może być na niego zły czy cokolwiek innego, dlatego poprosił Ashleya, zeby ktoś miał te dwójkę na boku i jeśli tylko któreś z nich będzie chciało oddalić się w jakieś bardziej ustronne miejsce z kimkolwiek, kto jest w tym pomieszczeniu, to ma im oznajmić, że właśnie w tej chwili czeka na nich samochód, który odwiezie ich pod same drzwi domu. Tak jakże subtelnie.
Sam wyszedł, zeby móc zadzwonić do Markusa, licząc na to, że ten nie będzie jeszcze spał.

- Cześć przystojniaku, masz jeszcze siłę na rozmowę?- Markus odebrał po pierwszym sygnale. To nie tak, że wyczekiwał telefonu, nie... Choć może częściowo, ale nie byłby zły, gdyby Ira nie zadzwonił. Czytał publikacje naukowe, więc ten czas spędzał produktywnie, nie zachowywał się jak słomiany wdowiec. -Jak się koncert udał?- spytał poprawiając się na łóżku.

- - Hej, mam nadzieję, że nie obudziłem tego twojego zdolnego mózgu? - rzucił luźno, bo nie chciał, żeby Markus myslal, że się stresuje czy coś, nawet jeśli trochę tak było. - Chociaz bardzo mi się teraz przydał... - Markus mial w końcu znacznie większe dosciwadczenie w byciu starszym bratem nastolatków, nie? Chociaz oni chyba nie byli nastolatkami... A mogl bardziej się skupić, kiedy George o tym mowil. Mieli w ogóle dwadzieścia jeden lat...? To akurat powinien chyba widzieć...
- Było w porządku. Wiesz, dobrze, ale bez fajerwerków. - Raczej po prostu zachowali standardowy poziom. - Ale chyba zrobiłem coś głupiego... - zaczął, dopiero po wypowiedzeniu tego zdania uświadamiając sobie, że to chyba nie brzmiało dobrze. - Nic... no wiesz - dodał, bo nie chciał żeby Markus martwił się, że znów postanowił coś w siebie wpakować. Póki co jakos nie. - Po prostu... spotkałem George'a. Ojca - doprecyzował.

-Właśnie kręcą się u mnie kółeczka, chomiki pracują, bo czytał naukowe artykuły. Potrzebujesz dobranocki?- Zapytał ze śmiechem, pamiętał, że Irę jego czytanie usypiało. Miał nadzieję, że w tym wszystkim chodziło o ton, a nie o treść. -Fajerwerki nie mogą być w nieskończoność, to nie żółwie.- Zauważył nie chcąc, by Ira naciągał się, by zawsze był ten wystrzał. -Co głupiego?- i już po tonie było słychać, że nawet jeśli był rozluźniony, to teraz był rozbudzony i zestresowany. -Ojca? I... Jak?- Ira go kiedyś doprawi o zawał.

- Użyłem niewłaściwych słów. To... nic takiego, jak ostatnio. - Przeszedł przez korytarz, mijając kilka osób z obsługi, żeby wejść do pierwszego lepszego wolnego pomieszczenia, żeby mogli porozmawiać nieco bardziej swobodnie. To była jakaś szatnia, dlatego po prostu usiadł na jednej z drewnianych ławek.
- Mieszka w Teksasie, pod Houston... Wiesz, zapamiętałem jakoś adres z listów. - Nigdy nie przyznał się Markusowi do swojej pierwszej wycieczki tutaj, ale przynajmniej powiedział o listach. - I... za dużo myślałem, i jakos... Nie wiem, po prostu tak wyszło, że się spotkaliśmy. - Tak, on to czasem był mistrzem zwięzłego opowiadania wydarzeń.

-Jesteś lepszy niż kawa.- Nie mówił tego obraźliwym tonem, nie był zły. Po prostu wiedział, że mógł ze swoją reakcją nieco poczekać, ale trudno było takie rzeczy załatwiać na odległość. -Jak się z tym czujesz? Jaki jest twój ojciec? Będziesz chciał go jeszcze odwiedzić?- Zadawał na głos kolejne pytania, które przechodziły mu przez myśli. -Żałujesz?- Najcięższe pytanie zadał jako ostatnie.

- Nie chciałem... Nie pomyślałem. - Wiedział, że po ostatnich... cóż, rewelacjach, które przekazywał Markusowi, ten miał powody do martwienia się, ale naprawdę tego nie chciał i znów wszystko wyszło, jak wyszło, bo nie pomyślał zanim coś powiedział.
Mniej więcej streścił Markusowi spotkanie, starając się mówić o wszystkim... no, jakoś bardziej składnie, zwięźle i na temat. A w jego wykonaniu to czasem był wyczyn, bo miewał momenty, w których ciężko było mu mówić coś z sensem. Ostatnio tak miał.
- Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć, i co będzie dalej - przyznał szczerze. - Nie miałem czasu, żeby się na tym skupić i... Pewnie to wszystko dopiero do mnie dotrze. - Póki co po prostu szedł dalej i robił swoje, więc dlatego jakoś... jeszcze nieszczególnie to wszystko przeżywał. - Tylko nie wiem, co teraz zrobić z... Lidą i Samem... Scottem, cholera - przeklął, bo nie nie dość, że potrzebował chwili, żeby przypomnieć sobie imiona, to przypomniał sobie źle. - Olać i niech robią co chcą, czy kazać im wynosić się do domu, żeby nie narobili głupot? Masz rodzeństwo, niech twój chomik wykręci coś mądrego- powiedział, nawiązując do wcześniejszych słów Markusa.

-Wiesz, mogą być dorośli, ale to wciąż... Wydaje mi się, że dla Georga będzie lepiej, jak wyślesz ich do domu, tak jak obiecałeś?- A przynajmniej w budowaniu jakiejś pozytywnej drogi do pozytywnej relacji. -Nie jesteś im winien jakiejś imprezy życia, pewnie chcieliby zostać i poszaleć, ale... Jakby nie patrzeć, to są to obcy ludzie? Dopiero się z nimi poznajesz. Tak jakby, bo rozmawiasz teraz ze mną, wcześniej grałeś koncert, a jeszcze wcześniej rozmawiałeś z ojcem. - Jakoś mało w tym było przyrodniego rodzeństwa.

- Ja po prostu... nie wiem, nieszczególnie jakos chce zostawać ich przyjacielem czy cos...? - Spojrzał w strone drzwi, jakby ktoś miał go przyłapać na mówieniu tego. - Z blizniakiami jest prościej. Są łatwiejsi w obsłudze. - Choc to najpewniej wynikało z faktu, że Melody i Marvina znal przecież od ponad dekady i byli jego rodziną znacznie bardziej niż dwójka obcych ludzi. - Wiec pewnie masz rację... Wiem, co za szok... - rzucił, starając się trochę zazartowac. Markus i ten jego mozg. - Każę ich odwieźć do domu. Niech się później żalą. - On I tak nie będzie tego słuchał.

-I nie masz obowiązku zostawiać ich przyjacielem, dlatego nie musisz mieć wyrzutów sumienia. Koncert się skończył, pogadali z kim chcieli, mogą wracać.- Markus starał się wszystko opisywać racjonalnie, by Ira nie czuł jakiś właśnie wyrzutów sumienia, by obwiniał się za coś, co nie jest jego winą. -I bliźniacy zrobią ci za taką ilość rodzeństwa, że nie uniesiesz, jak im pozwolisz.- zażartował. Jednak taka była prawda, niektórych trzeba było trzymać krótko.

- Nie wiem, to chyba to, że nie bardzo mi zależy, chociaż wiem, że mogą ode mnie oczekiwać, że będzie mi zależeć...? - Nie byl pewien czy to, co mówi, ma jakiś sens. Po prostu mial wrażenie, że Ci wszyscy ludzie wyrobili sobie jakieś wyimaginowane wrażenie na jego temat, bo choicaz go nie znali, to George jakos probowal wcisnąć go w ich życie, a oczekiwania mogły mijać się z rzeczywistością. - Stąd jakos... Sam nie wiedziałem, co mam robić. - Przetarł twarz dłonią. - Ale ta, po prostu ich odeślę. - Markus zaaprobował ten pomysł, wiec to najpewniej bylo najbardziej sensowne rozwiązanie.
- I nauczyłem cię żyć z twoim rodzeństwem. Jak już ich ogarniesz, nie jest tak źle. - Choc może łatwo było mu mówić, bo nigdy nie mial ich na codzień.

-Może tak być, że skoro jesteś i wziąłeś ich na koncert, to że w jakiś sposób będziesz aktywny w ich życiu?- Ira powiedział "a", to mogą chcieć, by powiedział cały alfabet. -Ale chyba jesteście na tyle dorośli, że możecie to omówić, że było to jednorazowe, albo nie wiem, że od święta będziecie się znać? - nie wiedział jak Ira na to wszystko patrzy, więc nie chciał coś nie tak zaproponować. -I moim zdaniem, ich oczekiwania, ich wymagania, to nie są twoje obietnice, tym nie musisz się przejmować. Nie jesteś złą osobą, więc nie daj im się wprowadzić w jakieś poczucie winy. - wiedział, że gdyby Ira nie był sławny, to pewnie te rodzeństwo inaczej, by podeszło. -Może ci zależeć tylko na ojcu, a może wcale. - to jest decyzja Iry i nie będzie jej za niego podejmować. -Tak, aż nie wiadomo, która generacja bliźniaków bardziej zaprawia w boju.- zaśmiał się.

- Ja czasem nie chcę być dorosły... - zajęczał żałośnie, co najpewniej brzmiało wybitnie dorośle jak na dojrzałego mężczyznę przystało. - Ale okej, okej... Będę dorosly. - Tyle to jednak da radę zrobić. Najwyżej pośle Ashleya. To będzie bardzo dorosłe.
- Pierwsza. Zdecydowanie pierwsza. - Znów przetarl twarz dłonią, bo poczul, że robi się przez to wszystko zmęczony. - Przepraszam, że znowu zawracam ci głowę przed snem.

-Jak wrócisz, zrobię ci butelkę mleka i ułożę do snu. - obiecał. Wtedy Ira będzie mógł się poczuć jak dziecko. 
- Mówisz? Bo są już na tyle wyrośnięci, że w miarę do ogarnięcia?- śmiał się ciepło. -Ira, to żadne męczenie, twoja rodzina, to moja rodzina. Twoje decyzje zamierzam wspierać. - dlatego te rozmowy niezależnie od pory dnia, czy nocy nie były zawracaniem głowy.

, Patrz, skusiłbym się, gdybyś zaproponował, że nakarmisz m ie butelka. Dziękuję za substytut. Mimo troski. - Nie, zeby nie doceniał, no bo jak moglby nie. Nawet jeśli wiedział, że w tej trosce to było jednak sporo robienia sobie z niego żartu
- Bardziej zaprawiają w boju, bo więcej mogą wymyślić i odwalić. - No bo co takiego spektakularnego zrobi dwulatek? Dwudziestolatkek to już znacznie więcej...
- Wiem, ale jakoś ty nie dzwonisz do mnie wieczorami z takimi rewelacjami. - To on był w tym specjalista.

-Mogę nakarmić cię butelką, zawiązać śliniaczek wokół szyi, słuchaj będziesz obsłużony jak mały książę. - obiecywał dalej, choć nie brzmiał żeby mówił aż tak poważnie. Choć... Niech Ira nie mówi dwa razy, Markus się postara. 
-No tak, ale... Już odpowiadają sami za siebie, więc możemy się przygotować, ale też odetchnąć, bo odpowiedzialność jest po ich stronie.- Więc nie powinni aż tak szaleć za tym, co robią bliźniaki pierwszej generacji. -Bo jak ja zadzwonię ze swoimi rewelacjami, to lepiej żebyś był w łóżku. - Śmiał się szczerze i bez urazy.