Meet the Rutherford's

- Chcę żebyś przestał ćpać, nawet jeżeli musisz pójść na kolejny odwyk. Wasz management myśli o sprzedaży was, jeżeli zespół cię nie wykopie, to chętnie was przejmę. Wszystkich. Dlatego chciałbym żebyś był czysty. - wyłożył kawę na ławę tak, jak ten chciał. -I nie mów, że nie stać mnie na was, przez twoje zachowanie, wasza cena z każdym twoim wybrykiem, ale też wybrykiem reszty spada. Popularność i sprzedaż płyt nie ratuje tego. - rynek rządził się i tak swoimi prawami. Dlatego mówił, że chciałby przejąć ich wszystkich. Nie chciał, by wykopano Irę.

- W takim razie przejmiesz zespół i poszukasz sobie nowego wokalisty. - Nie żartował, nie mówił tego złośliwie. Po prostu był szczery. Ten jeden raz. - Może mają jeszcze numer Johna. - To było coś, co absolutnie na niego nie działało, bo przez ostatnie trzy lata nieszczególnie za tym wszystkim tęsknił. Było mu dobrze z dala od sceny i całego towarzystwa. Ledwie kontaktował się z chłopakami, ograniczając się głównie do rozmów z Peterem. Z Tommo nigdy nie byli blisko i zawsze miał wrażenie, że ten wolałby odnieść sukces z Johnny'm za mikrofonem, a Łasica... Z ich przyjaźni, jeśli tak można było to nazwać, raczej nic nie zostało. I było mu z tym wszystkim dobrze. Zwłaszcza, że nie był tak głupi, za jakiego Rogers mógł go mieć, bo nie przewalił zarobionych pieniędzy, zadbał o to, żeby do swoich kawałków mieć większość prawną, więc nikt nie zabierze mu autorstwa. A na tym mu zależało. - Myślałeś, że mnie to ruszy czy coś...? Wstrząśnie...? - No aż parsknął śmiechem. Miał się wzruszyć tą troską, podziękować za wsparcie i za szansę? Chrzanił taką szansę. To wszystko doprowadziło go w miejsce, w którym aktualnie był, i gdyby zrobili mu przysługę, wyrzucając go, to nie walczyłby go o powrót. Póki nie wrócił, nawet nie myślał o ćpaniu, piciu, czymkolwiek. - Wszyscy będą zadowoleni, jeśli sobie ich weźmiesz. Zwłaszcza ja, jak najdalej od was wszystkich. - Wolałby rzucić się z dachu stadionu niż dobrowolnie zgodzić się na to, żeby Rogers został jego szefem. Albo sam odejść, bo to było jednak rozsądniejsze od skakania z dachu. - To wszystko czy chcesz oświecić mnie jeszcze czymś mądrym?

- Nawet jeżeli mielibyście większą wolność artystyczną? Większy wpływ na wszystko? Zapytaj się innych, którzy są u mnie w wytwórni jak się pracuje i jak to wszystko wygląda. - nie przeszkadzało mu to, że Ira powiedział "nie", właściwie tego się spodziewał, także nie wyglądał ani na zaskoczonego, ani na zawiedzionego. -Ty mnie zaskocz czymś mądrym i odpowiedź mi na poprzednie pytania, wiesz, okaż łaskę starcowi. - nie ruszał się z miejsca, więc widać było, że czeka na jego odpowiedzi. -Szczerze, nie na odwal się. Pokaż jakim jesteś na prawdę. Co ci szkodzi? Przed czym się powstrzymujesz? Śmiało.- zachęcał go.

- Nie interesuje mnie ich zdanie. - Niby dlaczego miałoby? Nie widział najmniejszego powodu, żeby miał pytać kogokolwiek o cokolwiek, bo miał swoją własną opinię i decyzję, którą podjął. Jeśli tylko go wykopią, odejdzie bez najmniejszego protestu, bo będzie to dla niego jak prezent, który pozwoli mu uniknąć kary za zerwanie umowy. Nie zamierzał marnować tej szansy, jeśli się nadarzy.
- Jestem naprawdę taki, że nie mam ochoty na nie odpowiadać. - Nie czuł się teraz tak, jakby kłamał albo udawał kogoś, kim nie jest. Był jaki był, mówił to, co chciał mówić... i tyle. - Więc jeśli masz jakąś puentę, to zacznij do niej przechodzić, bo zaczyna mnie to męczyć. - Nie lubił przesłuchań, ot co.

-Steph też taki był. Nie chciał rozmawiać, a resztę historii już doskonale znasz. - Może nie do końca to Steph nie chciał rozmawiać, bo gdy mieli to zrobić, gdy mieli już wyjść na ostatnią prostą, to jednak... Jednak ten wybrał się w ostatnią podróż, mówiąc delikatnie. -Nie ma dla ciebie puenty, bo powielasz i moje i Stepha błędy. Tylko ta różnica, że ty masz jeszcze jakąś szansę, którą... Zawalisz, nie? Ale będę wtedy tam, dla twojego męża, by z nim to przejść.- Chyba może to obiecać, bo pewnie będzie to próbować zrobić.

- Nie chciał rozmawiać z obcym, podstarzałym gościem, który nie rozumie słowa "nie" i ma kompleks zbawiciela? No jak on mógł... - skwitował, bo jednak w swoim umyśle nie widział podobieństw między nimi, bo na takiej zasadzie mógłby się porównać z każdym, kto tylko miał problem z jakimś uzależnieniem... a to nie do końca miało sens, nie? Według niego. - I nie wiem skąd niby pomysł, że mój mąż chciałby od ciebie jakiegoś wsparcia? Nie ma cię w jego drzewie genealogicznym, więc bardzo mi przykro, ale na mój pogrzeb cię nie zaproszą. - Może to nawet napisać w swojej ostatniej woli, jeśli to będzie miało jakoś zrobić Rogersowi na złość. - Masz dla mnie coś jeszcze oprócz chęci wywyższenia się, obrażenia mnie i życzenia mi śmierci? Bo kończą ci się opcje i czas.

Pokręcił głową. -Jest mi naprawdę przykro, że w ten sposób mnie odbierasz. Masz to coś, ale marnujesz to na własne życzenie. Cóż, powodzenia. - Wstał z krzesła, na którym siedział. -Pomyśl teraz, że odtrącasz osobę, starucha, który życzy ci dobrze. Uwierz mi, że pójdzie to jak domino. - Niech sobie interpretuje już jego słowa jak chce, niech sądzi, że go straszy, grozi, czy ma syndrom zbawiciela. 
Zrobił swoje. Sumienie ma wyciszone. 
Także mógł go zostawić samego.

- Och, Jezu, nareszcie... - Może nie był katolikiem, ale w tej chwili był w stanie uwierzyć nawet w Jezusa, żeby podziękować mu za to, że Rogers wreszcie zrozumiał i postanowił odejść. Miał dość tej bezsensownej, ciągnącej się dyskusji, której nie był w stanie przerwać. Aż nabawił się od tego migreny, poważnie. A może to po prostu schodziła z niego koka... Może. Ale wolał wierzyć w migrenę wywołaną Rogersem.
Naprawdę to go zmęczyło i z radością przyjął to, że został całkiem sam.

Rogers już tego nie słyszał, bo był poza drzwiami. Nie zamierzał kolejny raz prosić się o uwagę Iry, chłopak nie był Stephenem. Nie był w żaden sposób jego odpowiedzialnością. Było mu szkoda jego męża, ale może jeszcze życie go zaskoczy. 
Tak jak zaskoczony był Markus, który śledził doniesienia prasy i fanów, a raczej hejterów No Future. Dlatego dzwonił do Iry, by jakoś móc to sprawdzić.

Zajęczał nieco żałośnie, kiedy usłyszał wibracje swojego telefonu, ale znów wyciągnął rękę, żeby spojrzeć na wyświetlacz. Powinien zdecydowanie bardziej cieszyć się na widok zdjęcia Markusa widocznego na ekranie, ale Rogers tak bardzo popsuł mu nastrój, że ciężko było mu wykrzesać z siebie odpowiednio entuzjazmu i potrzebował dłuższej chwili, żeby zmusić się do odebrania telefonu.
- Hej, jak leci, mózgowcu? - rzucił na powitanie, starając się brzmieć jak najbardziej normalnie.

-Dobrze, a u ciebie?-odpowiedział, ale słychać było załamanie w jego głosie, które świadczyło, że nie do końca jest tak dobrze. -Jak koncerty? Vegas dalej jest Vegas?- Spróbował jakoś zażartować, by jednak Ira nie domyślił się, że ma pewnego rodzaju załamanie, że znów wszyscy podejrzewają Irę o powrót do narkotyków. Nie powinien im w to wierzyć, ale...  Już był zwodzony przez męża i to bolało teraz podwójnie.

- Okej. Wiesz, poszło bez fajerwerków. - Przekręcił się na kanapie tak, żeby usiąść, a nie na niej leżeć. To nie było jednak najlepszym pomysłem, bo na moment poczerniało mu przez oczami. Ale się nie zachwiał ani nic podobnego. - Jeszcze nie wróciłem do hotelu, zagadałem się z kilkoma osobami za kulisami. - Choć nie był pewien, czy to było właściwie określenie na to, co miało tu miejsce... ale starał się nie kłamać. Tylko trochę... przerabiać przekazywane fakty. - Nie planuję nigdzie dziś wychodzić. Wczoraj dałem się wyciągnąć i za bardzo się upiłem. To nie jest dobre połączenie z naszym nagłośnieniem. - Tu akurat nie kłamał.
- Jesteś pewien, że wszystko okej? - spytał, wracając nieco do tematu. - Brzmisz jakoś... niewyraźnie. - A to raczej nie świadczyło o niczym dobrym.

To zgadanie się z kilkoma osobami za kulisami od razu skojarzyło się Markusowi z braniem wspólnie działki. -Mhm, piłeś... Tylko piłeś?- Zapytał już płasko, nie wiedząc co go bardziej boli. Czy to, że zadaje te pytanie, czy to, że Ira może go okłamać, czy to, że jeżeli Ira tylko pił, to może się na niego obrazić. -Ale dobrze, że dziś tego nie powtórzysz, to... Dobrze.- starał się już brzmieć radośniej, jakby nic się nie stało.

- Masz na myśli te głupoty z internetu? - spytał wprost, powstrzymując się przed tym, żeby głośno westchnąć. Zamiast tego na moment po prostu ścisnął grzbiet nosa, zastanawiając się nad tym, co powiedzieć. Sądził, że będzie mieć czas do wieczora i ustali to, co powiedzieć. Wiedział, że powinien powiedzieć prawdę... ale wiedział też, że Markus będzie się zamartwiać jeszcze bardziej, a to nie było mu potrzebne w tym czasie. - Nie jestem naćpany na tych zdjęciach... na innych też nie. - Te, które wyciągali, najczęściej były po prostu mało korzystnymi ujęciami. - Pytasz czy jestem na haju...? - Był? Może już nie był, więc gdyby powiedział, że nie, to może by nie skłamał...

Markus może milczał o chwilę za długo. -To zawsze były złe ujęcia na zdjęciach.- Westchnął. -Wiesz, że... Jestem z tobą, ufam ci. - Dlatego miał nadzieję, że Ira nie będzie kłamać. -Moja nominacja została przyznana.- Jednak nie cieszył się z tego aż tak bardzo. Było to oficjalne, ale bardziej przejmował się tym, w jakim stanie jest Ira. Nie ze względu na wpływ tego na jego życie zawodowe, ale... Nie umiał się nie martwić o niego.

Tym razem westchnął, bo tak, czasem brak odpowiedzi też był odpowiedzią. I może powinien się teraz złościć, że Markus tak łatwo wierzy bzdurom z internetu zamiast poczekać na wyjaśnienie z jego strony... ale nawet on czuł, że nie powinien tego robić. I chyba to, że nie zaczął się złościć, było dość... wymowne.
- Nie cieszysz się - zauważył, próbując jeszcze przez chwilę unikać odpowiedzi. - Powinieneś, przecież to coś wielkiego, nawet jeśli się tego spodziewałeś. - Tak właściwie to wszyscy brali to już za pewniak, więc nie było to zaskoczeniem. - Ja się cieszę - zapewnił, nawet jeśli Markus mógł tego w pełni nie słyszeć, ale jak mógłby się nie cieszyć? Zawsze cieszył się i był dumny z kariery Markusa. I cieszył się też z tego, że niczego mu nie spieprzył...
Przez chwilę pocierał twarz.
- Brałem kokę - przyznał wreszcie. - Ale na tych zdjęciach nie byłem na haju. - Jakby to miało coś zmienić.

-Ta nominacja nie jest ważna... Ważniejsze jest twoje zdrowie, a ty... Po co była ci ta koka? Co się stało?- Ira mógł usłyszeć w głosie Markusa jakieś poddanie się. -Nie musiałeś być na haju na zdjęciach, piłeś, to też nie jest dobre dla twojego zdrowia.- To już nie rozchodziło się o nic publicznego, a o rzeczy między nimi. -Obiecałeś, że będziesz dbać o siebie, jesteś wspaniałym wokalistą, masz talent, masz wszystko... Co jest nie tak?- Zapytał czując się zagubionym. Było dobrze i nagle znów lecą na dno.

- Bo tylko ją mogłem dostać. - Wiedział, że to zdecydowanie nie była odpowiedź na pytanie "po co ci ona", ale... taki był fakt. I gdyby nie to, że miał ograniczone możliwości, to mógłby skończyć z przedawkowaniem, a tak nie było aż tak źle... - I... to... Po prostu nie mogłem wyrzucić tego z głowy od tygodni, a kiedy wszyscy i tak zaczęli zarzucać mi, że to robię... popłynąłem. - To nie było żadne wytłumaczenie, ale nie potrafił przekazać tego, co siedziało mu w głowie. - To wszystko siedzi w mojej głowie. - I bez względu na to, jak wiele racjonalnych powodów Markus by mu podawał, myśli nie chciały zniknąć. Odchodziły na dłużej albo krócej, ale nie znikały na dobre. - Nie chciałem ci znowu przynosić problemów.

Zaśmiał się, ale był to krótki i gorzki śmiech. "Bo tylko ją mogłem dostać", te słowa zostawiały ślad w jego głowie. 
-Nie przynosisz mi problemów, to nie tak... Ja... Martwię się. - nie wiedział co ma powiedzieć, by to wreszcie Irze pomogło. - Niepotrzebnie czytasz te komentarze, niepotrzebnie wierzysz, nie tym ludziom którym powinieneś.- sam nie był lepszy, bo sam czytał. -Ja czytam, bo gdybym tego nie robił, okłamywałbyś mnie, prawda?- czuł, że to pytanie jest retoryczne. -Uspokoiłoby mnie, gdybyś załatwił sobie teraz psychologa, który pilnowałby cię do końca trasy. - może wtedy Ira miałby w sobie moc, by nie brać i nie pić.

Słysząc Markusa poczuł w żołądku ucisk, który sprawił, że było mu niedobrze.
- To, że się martwisz, jest problemem. - Jak mogło nim nie być? Markus zamiast cieszyć się z sukcesu, siedział i się zamartwiał. A wcześniej zamartwiał się o to, czy osiągnie ten sukces, czy zostanie mu zabrany, bo wyszedł za mąż za tego, za kogo nie trzeba było...
- I... to nie chodzi o to, co myślą ludzie, tylko o to, co... co sam myślę, a myślę źle, a oni mnie w tym tylko utwierdzają. - To było jak proste potakiwanie, które tylko dobijało go bardziej i bardziej. Wiedział, że nie powinien narzekać, tylko potakiwać rzeczom, które wymienił Markus, a potem się zamknąć. - Chciałbym wrócić do domu. - Brzmiał jak dzieciak na obozie i wiedział, że to żałosne, ale tak było.

-To nie dawaj mi powodów do zmartwień?- odpowiedział szybciej niż pomyślał. -Przecież ty się też o mnie martwisz, martwimy się o siebie nawzajem, troszczymy się o siebie. - dodał już miękko. -Nie myśl o sobie źle, nie masz podstaw. - mógł mówić, a pewnie i tak Ira będzie myśleć po swojemu. -Wiem, ale macie trasę, daj sobie pomóc i trasa zleci szybko. - miał nadzieję, że to tak będzie.

Zamilkł na dłuższą chwilę. Wiedział, że nieszczególnie zasłużył na to, żeby Markus byl miły, bo jednak czas na cackanie sie z nim minął trzy nawroty temu, więc nie powinien oczekiwać czegokolwiek podobnego. Nawalił i to fakt niepodważalny.
- Przepraszam. - Wiedział, że najpewniej nie było to jednak zbyt wiele warte, ale było jedynym, co mogł powiedziec. Cokolwiek doda i tak bedzie gowno warte.

Markus znów chwilę milczał. -Nie przepraszaj, a obiecaj, że załatwisz sobie pomoc, dobrze? Proszę... Dbaj o siebie. - nie wiedział, czy może przyjechać na jakiś koncert i czy byłoby to dobrym rozwiązaniem. Powinien ufać Irze, a Ira powinien wiedzieć jak się zachowywać, prawda? Był już na trzech odwykaxh, w końcu... To co dobre, powinno w końcu do niego trafić.

- Prze... - zaczął, chcąc przeprosić Markusa za to, że go przeprasza, ale urwał w pol słowa, kiedy zrozumial, ze to przecież bylo tym, czego mial nie robić. - Zadzwonię do sponsora - obiecał, choć wiedział, że powinien zrobic to dawno temu, bo w końcu dla takich sytuacji mieli mieć taką osobę. - Nie chciałem ci wszystkiego psuć. - Po prostu... nie myslal.

-Nie psujesz mi niczego, niczego. - zapewniał go. -Jesteś najważniejszy i twoje zdrowie liczy się najbardziej. Liczy się to, co ty wiesz, nie daj sobie niczego wmówić.- Markus nie wiedział jak się zaopiekować Irą na odległość, ale nie chciał się przejmować łatką męża ćpuna. - Zadzwoń do niego najszybciej. Nawet teraz.- jeżeli będzie taka potrzeba, to skończy z nim rozmawiać, by ten mógł wszystko załatwić.