Meet the Rutherford's

Nie wiedział już, co ma powiedzieć. Nie robi problemów, ale martwi Markusa, ale ma nie przepraszać i niczego nie psuje... Jakby cokolwiek, co teraz powie, było błędne, nawet jeśli wydawało mu się, że powie coś dobrze. Ten jeden raz. Ale nie wiedział już co ma powiedzieć.
- Zadzwonię. - Chciał dodać, że obiecuje, że to zrobi, ale nie sądził, żeby jego obietnice były teraz cokolwiek warte. - I wrócę od razu do hotelu. - I tak nie miał ochoty iść gdziekolwiek z kimkolwiek.

- Dobrze, kocham cię. Wróć cały i zdrów do mnie. - poprosił go i rozłączył się. Dłuższa rozmowa nie miała sensu, ale pod względem tego, że zajmował czas, w którym Ira mógł rozmawiać ze sponsorem i załatwić sobie jakąś rozmowę z psychologiem. Dlatego nie chciał nic przedłużać, by Ira nie odsuwał w czasie tego, co było najważniejsze.

Odsunął telefon od twarzy, żeby spojrzeć na ekran z pewnym... sam nie wiedział, zaskoczeniem? Nie spodziewał się tego, że Markus tak szybko zakończy połączenie, choć nie powinno go to dziwić. Markus miał prawo być zły, rozczarowany... i cokolwiek innego, bo jednak niczego w ostatnim czasie nie przysparzał mu tyle, co negatywnych emocji. I to go dobijało, a teraz... Wraz z zakończeniem połączenia poczuł się... przytłoczony tym, że jest sam. Wiedział, że mógłby zawołać kogokolwiek, ale to niczego by nie zmieniło.
Przez chwilę po prostu siedział, gapiąc się w swoje dłonie, zanim wreszcie się podniósł. Wiedział, że powinien zadzwonić, ale w tej chwili chciał po prostu zamknąć się w pokoju hotelowym, a rozmowa może przyjdzie mu jakoś łatwiej. Może. A najpewniej tylko się łudził.

James był jeszcze za kulisami, ale to przez to, że był poproszony o autografy, które chętnie rozdał i starał się ze wszystkimi osobami grzecznie rozmawiać. Wiedział jak liczy się każda osoba, więc nawet elektrykowi pomagał zwijać kable. Drobny gest, korona -ktorej i tak nie miał - nie spadła mu z głowy, a mógł odwdzięczyć się za wcześniejsze lata, gdy ktoś to wszystko robił po ich koncertach.

Ira po prostu poprosił Ashleya, zeby odstawił go do hotelu. Mogl skorzystać z taksówki, zadzwonić po samochód, po cokolwiek, ale jakoś wewnętrznie czuł, że pomoc Ashleya byla lepsza opcją. Bezpieczniejszą, bo ten dopilnuje, zeby po drodze nie zrobil niczego głupiego i nigdzie nie zboczył. Poprosił nawet, zeby mu przylozyl, jeśli będzie kazał mu się zatrzymać. Wiedział, że Ashley zrobiłby to z przyjemnością.
Narzucił na siebie cokolwiek, zeby nie paradować półnagi, i skierowal sie razem z Ashleyem do wyjścia z areny, starając się udawać, że go tu wcale nie ma.

James zauważył Irę, bo cóż... Mimo wszystko ciężko było tego osłabionego kroku nie widać. Ciało było słabe, ale na twarzy nieustanny wyraz buntu. Pewnie już samo to było męczące, ale... Nie będzie się wtrącał, nie planował już. Przeszłość powinna zostać w przeszłości, choć ciężko było się od niej uwolnić. 
Jeżeli Ira wyjdzie na prostą, to za jakiś czas go zrozumie.

Ira zazwyczaj starał się być miły dla obsługi, ale jednak technicy, którzy pracowali z nimi wystarczająco długo, znali go na tyle, żeby wiedzieć, że czasem... cóż, zdecydowanie taki nie byl. Dlatego najpewniej wystarczył im tylko rzut oka na wyraz jego twarzy, zeby stwierdzić, że lepiej zejść mu z drogi.
Powstrzymał się od przewróceniem oczami na widok Rogersa, który nadal tu byl.
- Zaczynam sądzić, że to zaproszenie bylo tylko wymówką - rzucił, zanim go minął, zeby skierować się do drzwi wejściowych. Ktokolwiek zaprosił Rogersa gdziekolwiek i tak najpewniej byl szczęśliwy, ze ten nie dotarł.

-Ale dzięki za urodzinowy koncert. Było super!- cóż, jeśli Vegas chce ci zrobić urodziny, to nie odmawiasz, prawda? Najwyraźniej Ira brał więcej i pił, jeżeli nie wiedział, gdzie i po co jest. Cóż, czasem bywa i tak. Czasem trzeba zagrać dla znienawidzonej osoby, prawda?Jakoś go to to rozbawiło, więc zaśmiał się szczerze. Nie wyśmiewał, a był rozbawiony tym, co teraz wyszło.

Chociaż Ashley chcial prowadzić go dalej, to Ira zatrzymał się i obejrzal przez ramię.
- Pomijając, że to żałosny sposób spędzania urodzin w takim wieku... - Eddie i Bernie zawsze spędzali je razem, mieli imprezę dla swoich najbliższych przyjaciół i dla swojej rodziny, nigdy nie potrzebowali, zeby ktoś organizował im imprezę, gdzie grajkami jest banda dwudziestolatków z wokalistą tak zaćpanym, ze nie widział, gdzie jest. Zdecydowanie wolałby spędzać własne tak, jak dziadkowie niz jak podstarzala pseudo gwiazda, której imienia nie znala większość młodego pokolenia. - To możesz być zaszczycony tym, że tylko dla ciebie śpiewałem tak źle, ze nawet zakazano tego nagrywać. Idealnie to pasuje, nie uważasz? Dostosowałem do ciebie poziom schodzac do zera. - Mial gdzies to po co śpiewał, bo i tak było do duży, nawet jeśli na haju wydawalo mu się, że jest super. Więc nawet jeśli Rogers chcial go upokorzyć, to i tak nie było czym.

-Wiesz, mogę cię zacytować? Nie lubisz mnie, bo przypominam ciebie. Może więc przyjrzyj się i zapamiętaj, by zrobić to, co możesz by nie skończyć jak ja. - nie zrobił sobie nic z jego słów. Słyszał gorsze, mówił gorsze. -Możesz mnie atakować ile chcesz, naprawdę. Tylko pamiętaj, że nie jestem ci wrogiem. - chyba że sam był swoim. Wolał nie mówić, że to była jego prośba, by nie nagrywać nic, na korzyść No Future poprosił, by dotyczyło to wszystkich zespołów.

- Nie, jesteś po prostu kimś, kto powinien dostać zakaz zbliżania się, bo uczepia się tylko mnie. Wybitnie nieproszony i najwyraźniej tak pozbawiony towarzystwa, że wiecznie marnuje czas na zabawy w pseudo Mesjasza pozbawionego krzty przekonywania. - Naprawdę irytowało go to, że ze wszystkich ludzi Rogers postanowił uczepić się właśnie jego. To był show biznes, roiło się tu od pijaków, ćpunów i degeneratów, ale Rogers uwziął sie akurat na niego.
Zapiął bluzę po samą szyję i wcisnął dłonie do kieszeni, zanim pchnął drzwi wyjściowe, żeby móc wreszcie opuścić arenę. Naprawdę potrzebował świeżego powietrza.

Pokręcił głową i machnął dłonią. -To załatw to. Śmiało. - było mu to obojętne. Wiedział, że to nie zaszkodzi mu w niczym. Nie musi przejmować zespołu, nie musi jeździć na jakieś festiwale, na które był zapraszany. Nawet to by ułatwiło nie raz, nie dwa sprawy, gdy odmowa nie wchodziła w grę, a tak nie mógłby i każdy musiałby to uszanować.

Przestał myśleć o Rogersie, kiedy tylko stracił go z zasięgu wzroku. Tereny wokół areny były już opustoszałe, więc bez problemu mogli dostać się do samochodu. Nie odzywał się w drodze do hotelu, ale sądził, że to było coś, co Ashley przyjmował z ulgą i radością, bo jego typowe gadanie zdawało się go zazwyczaj irytować. Teraz nie mówił niczego, jedynie krótko mu podziękował, kiedy mógł już pójść do hotelu, odeskortowany na parking.
Było późno, ale wciąż wszędzie byli ludzie, a miasto zdawało się być rozjaśnione jak w dzień przez wszystkie te bilbordy, neony i światła. Nie znosił Vegas. Mimo wszystko.
W hotelu po prostu zamknął się w pokoju, darując sobie jakąkolwiek kolację, bo i tak nie miał apetytu. Wiedział, że obiecał zadzwonienie do swojego sponsora, ale... Było późno, tak? Nie chciał się narzucać... Zrobi to jutro...

Markus nie dzwonił do Iry mając nadzieję, że ten rozmawia ze sponsorem. Bał się sprawdzić, czy ten ma zajęty numer, a przecież mógłby chcieć z nim rozmawiać i przez Skype'a. Mimo wszystko i tak odczuwał stres, dlatego uznał, że da spokój mezowi i możliwość skupienia się na rozmowie, która pomoże mu nie brać już nic więcej. 
Był okropnym mężem, wiedział to. Nie potrafił pomóc Irze.

Napisał do Markusa jedynie krótką wiadomość, w której życzył mu dobrej nocy, bo wątpił, żeby ten miał ochotę z nim rozmawiać, jak mieli to w zwyczaju. Później przesłał Eddiemu zdjęcie z krótkim podpisem, a potem wyłączył telefon, wziął chłodny prysznic i po prostu się położył. Nie nazwał tego snem, bo jednak przez zdecydowaną większość czasu nie był nawet bliski zmrużeniu oka. Nie spał za wiele, nie jadł śniadania i unikał rozmawiania z kimkolwiek tak długo, jak tylko było to możliwe. Po prostu chciał zamknąć się sam ze sobą, żeby jakoś przetrwać do wieczornego koncertu bez narażania się na pójście gdziekolwiek.
Chciał zadzwonić do swojego sponsora, poważnie chciał, ale... po prostu miał już tak dość rozczarowywania wszystkich wokół, że tego nie zrobił.

Dziadkowie nie kryli ekscytacji i oczywiście prosili Irę o kolejne zdjęcia Jamesa, jak również namawiali go, by zapozował z muzykiem, a oni oprawią to sobie ładnie w ramkę. Markus za to był mniej wylewny i jego wiadomości nie zawierały w sobie wylewu radości. Prosił Irę o odpoczynek i życzył mu jak zawsze udanego koncertu, wspierał go. Jednak i tak wspominał o rozmowie z psychologiem, mając nadzieję, że rozmowa ze sponsorem już coś mu dała.

Ira jedynie krótko odpisał dziadkom, że nie planuje go widzieć i zakończył temat, pisząc, że wpadną z Markusem, jak tylko będzie mieć możliwość. Markus do niego nie dzwonił i nie wiedział, czy ten w ogóle będzie chciał z nim rozmawiać, dlatego wysyłał mu jedynie krótkie, ale regularne wiadomości. Nie chciał, żeby Markus był na niego zły, ale obawiał się tego, że ten nie będzie chciał z nim rozmawiać.
Starał się, żeby było dobrze, starał się być trzeźwy przez kolejne dni... co wychodziło mu lepiej albo gorzej, ale starał się jednak wziąć w pełni w garść, jednocześnie nie przynosząc Markusowi więcej wstydu. Dlatego był zdecydowanie bardziej... wycofany i unikał jakichkolwiek zdjęć albo wypowiadania się przed kimkolwiek.

Markus odpisywał Irze na każdą jego wiadomość. Wciąż starał się mieć ten wspierający ton, życzący mu, by Ira odnalazł w sobie siłę i dostrzegł, że bez narkotyków i alkoholu również sobie wspaniale radzi. W międzyczasie, starał się ze swoimi problemami walczyć, z tą niepewnością, że jest odpowiedni dla Iry, bo gdyby był, to przecież już za pierwszym odwykiem wszystko by się ułożyło jak najlepiej. Do tego starał się również w radosnym tonie kontaktować z dziadkami, bo przecież oni dostali zdjęcie Jamesa Rogersa i czy to nie jest wspaniałe?

Wiedział, że to nie było absolutnie żadnym rozwiązaniem na cokolwiek i nie powinien traktować tego w ten sposob, ale zrobil sobie nowy tatuaż. Zawsze robil je wtedy, kiedy bylo mu zle. Zrobil sobie pod żebrami, na lewym boku, może tandetnego, ale kolorowego motyla, którego prawe skrzydło zmieniało się w kwiaty. Chcial cos kolorowego, nawet jeśli była to bzdura, która kiedyś zakryje czymś innym. Ale lubił dobijać się uczuciem igły na skórze. I zrobil to dla siebie. Nie poczul się szczególnie lepiej.
Ale dni mijały i udało mu się dojść do tygodnia bez łykania czegokolwiek, co nie bylo tabletkami nasennymi, które dostal kiedyś od lekarza, zeby jakos mogl spać. Więcej palił, ale to i tak chyba nic strasznego.

Markus statał się nie czytać żadnych komentarzy na temat dalszej trasy No Future, czy ich afterków, czy tego co robił bądź nie robił Ira. Chciał w ten sposób okazać mu zaufanie, wskazując w swoich wiadomościach, że nie wie co się dzieje. Oczywiście dalej był po stronie męża, wysyłał mu jakieś motywacyjne cytaty, ale... Czy to coś dawało - sam nie wiedział. Bał się kontaktować z kimś innym z zespołu, by to nie doszło do Iry i by ten nie odebrał tego jako coś negatywnego i miecz w plecy.

Ira wiedział, że może nie jest to wlasciwa metoda i może jedynie szkodzic samemu sobie, ale odciął się od wszystkich i wszystkiego. Nie wychodził nigdzie przed koncertami, nie wychodził nigdzie poza nich, ledwie z kimkolwiek rozmawiał i wiedział, że jego dystans staje się zauważalny, ale mial to kompletnie gdzies. Byl trzeźwy przez te kilka dni i to był już jego mały sukces, więc nie zamierzał go marnować, bo ktoś znów będzie probowal gdzies go wyciągnąć i coś mu dać.
Trzymal się. To najważniejsze.
- Jak na uczelni? - spytał, kiedy wreszcie udało mu się jakoś porozmawiać z Markusem.

-Gorąco, ale to wiesz... Są studenci, którzy próbują wszystko podważyć, ale im nie wychodzi, więc... Dają mi tylko materiały na potwierdzenie.- Zaśmiał się, ale było słychać, że jest jakiś zmęczony. -Na szczęście mam potwierdzone przez mądrzejsze głowy, że zrobiłem dobrą pracę, więc staram się nie myśleć o tym. Hughes za to nauczył się aportować.- tu już szczerze się zaśmiał. -A jak u ciebie? Nic nie czytałem, nic nie wiem... - zaznaczył, więc liczył, że Ira go nie okłamie.

- Wiesz, każdy z nich chce być tym najlepszym, który pokaże, że powinien dostać nie tylko Nobla, ale też Oscara i Grammy, bo okazali się mądrzejsi od przyszłego Noblisty i całej reszty tych starych mądrali... - rzucił, bo staral sie brzmieć jak najbardziej luźno, kiedy leżał na plecach na łóżku, gapiąc się w sufit pokoju hotelowego w Phoenix.
- Hej, nagraj mi go. Inaczej na złość nie będzie tego robil. - Przyzwyczaił się już do tego, że ten zdradziecki futrzak zdawał się bardziej lubic Markusa niz jego. Musiał przełknąć te dumę.
- Jest... lepiej. - Nie mógł powiedzieć, że dobrze, bo to byłoby już kłamstwo. Albo bylo lepiej niż wcześniej.

Zaśmiał się na słowa Iry. -I zapewne o to chodzi. Jednak staram się być ponad to. Mam wszystko czarne na białym, wiem co jest w mojej głowie.- Mówił to, co starał się, by Ira sobie mówił. Nie chciał okazać się hipokrytą. -Jest lepiej? To dobrze, a co... Sponsor na to? Masz pomoc psychologa?- Dopytywał, choć wiedział, że nie może też o wszystkim wiedzieć. -Jasne, będę się z nim bawić, to ci go nagram. Przy tobie też będziemy to robić.- Dodał ze słyszalnym uśmiechem.

- Cieszę się - zapewnił szczerze, bo zawsze cieszyło go to, że Markus nie ma żadnych... problemów związanych z niepewnością. Pamiętał, że ten zle to znosił, a że przez niego mial wystarczająco problemów, to cieszył się, że nie dokłada sobie kolejnych zmartwień.
- Nie, nie chcę z nikim gadać. - Zawsze mial z tym problem. Z tym, żeby rozmawiać z jakimiś psychologami, terapeutami czy grupami wsparcia. Nieszczególnie wierzył w moc pogadanek, zwlaszcza teraz, kiedy nie mial ochoty na rozmowy z kimkolwiek. - Radzę sobie sam... Naprawdę - dodał, choć nie byl pewien, czy Markus mu wierzy. - Trzymam się z daleka od wszystkiego, nigdzie nie wychodzę bez Ashleya, po koncercie wracam prosto do hotelu. - Trzymał się na dystans od wszystkiego.