Meet the Rutherford's

- Ostrożnie - ostrzegł, dociskając się do Markusa bliżej w taki sposób, że niemal całkowicie leżał na nim ciężarem swojego ciała. Okej, może nie byl to wybitnie duży ciężar, ale jednak. Zwłaszcza, że przez takie leżenie na nim tak naprawdę w żaden sposób się nie poruszał. - Bo skończę sam i dla ciebie zostanie tylko przytulanie... - A wtedy to już żaden korek nie pomoże.

Ira mógł się nie poruszać, ale za to Markus wciąż mógł. Może nie było to dokładne pieprzenie, ale choć trochę próbował go wzruszyć. -Hej, opatrznie mnie zrozumiałeś... Ja chcę z tobą, dużo, bardzo, mocno, ale nie chcę żebyś myślał, że tylko to chce. - spojrzał mu w oczy. No próbował być romantycznym z penisem w tyłku. 
Ale za to, może lepiej od mówienia wyjdzie mu całowanie, dlatego zaczął obsypywać jego twarz pocałunkami.

Cóż, to nie tak, że go to nie ruszało, bo oczywiście, że ruszało. Po prostu znajdował się w pozycji, w której jakoś łatwiej było mu zachować trzezwosc myślenia niż gdyby znajdował się na miejscu Markusa. Zawsze tracił zdrowy rozsądek, kiedy Markus go pieprzyl. Jakby miał tam jakiś wyłącznik szarych komórek.
Teraz jedynie zamruczal, że tak, tak, zanim zwiekszyl przestrzeń między nimi, żeby podeprzeć się na wyprostowanych ramionach. Jedna dlon oparł obok głowy Markusa, druga wsparł na ramię łóżka, żeby znów znacznie żywiej poruszać biodrami

Zamruczał i zamęczał, bo Ira wybaczył mu i zaczął na nowo się poruszać. Dlatego już nic więcej nie mówi, a starał się być współgrać z nim swoimi ruchami. 
Dotykał go, gdzie tylko mógł i umiał. Ugniatał jego tyłek ale nie jak ciasto, z wyczuciem i od czasu do czasu szmyrając dziurkę palcami.

Ta runda trwała zdecydowanie, zdecydowanie dłużej, bo dzięki zwalnianiu tempa wszystko udawało się przeciągnąć, przeciągnąć i... potem jeszcze trochę przeciągnąć dzięki powolnemu, nieśpiesznemu, wręcz drażniącemu seksowi. Lubił kochać się z Markusem właśnie w ten sposób. Nieśpieszny, długi, ale niepozbawiony iskry i dokuczliwości.
Ale za to kolejna runda... Okej, tutaj to mógł przypadkiem sprawić, że Markus dorobi się siniaka albo dwóch, bo może trzymał i ściskał go nieco za mocno, kiedy jakoś... chyba trochę dał się ponieść wizji ostrego pieprzenia. Ale nie skrzywdził Markusa, to najważniejsze, a później trzymał go blisko, całując jego ramię i szyję.
Ale czwarta runda zdecydowanie musiała poczekać, bo czuł, jakby wyczerpała mu się bateria.
- Nie byłoby ci... niewygodnie? Wiesz, z czymś w środku. - Leżał za Markusem jak ta większa łyżeczka, pocierając dłonią jego bok i udo. - Nie chcę, żebyś coś sobie... naciągnął.

-Jakiś taki mały korek, nie wydaje mi się być powodem do naciągnięcia.- był mniejszą łyżeczką, ale za to idealnie dopasowaną, nie było fragmentu ich ciał, które by się nie stykały i jemu bardzo to odpowiadało. -Bardziej chodzi mi o samą świadomość, że przez jakiś czas po, nie tylko będę cię czuć, ale też... Będę pełny tobą?- cieszył się, że Ira był za nim, bo twarz już nabierała mu kolorytu.

- Po prostu się martwię - wyjaśnił, bo wiedział, że czasami można coś... nadwyrężyć. Czy tam naciągnąć. Jakkolwiek można było to nazwać, bo samo nazewnictwo nie było szczególnie istotne. Po prostu nie chciał, żeby Markus skarżył się (najpewniej nie na głos) na bolący tyłek. - Mam pójść do szuflady? - spytał, nadal gładząc dłonią udo i brzuch Markusa. Mógł wstać teraz, mógł zrobić to później, bo leżało mu się całkiem miło.

-I ma być mi zimno?- zaśmiał się - Możemy to spróbować kiedyś? Przygotuję za wczasu korek i schowam pod poduszkę?- sięgnął po jego dłoń, by przyłożyć ją do swoich ust. -A teraz opowiesz jak się czujesz?- zmęczenie seksem mogło być pomocne przy opowiadaniu o szarościach.

- Mogę cię przykryć kocykiem...? Wiesz, mógłbym zaproponować, że wezmę cię ze sobą, ale jeśli musiałbym trzymać cię na rękach, to musiałbym otwierać szufladę stopą... - Z tym to by sobie jeszcze poradził, ale już z przebieraniem zawartości mógłby mieć problem, bo chociaż był dość gibki, to chyba nie aż tak, żeby posługiwał się stopami jak dłońmi. - Widzisz, musimy trzymać wszystko w łóżku... - Były różne miłe rzeczy, które mogły się przydawać...
- Mam ci opowiadać o tym, że chyba naciągnąłem sobie mięsień w łydce...? - zażartował.

-Jeżeli chcesz, to już dziś zrobić, to możemy, ale możemy też z tym poczekać. - z jednej strony wciąż był czymś takim zaciekawiony, z drugiej, było mu zbyt miło, by przerywać ich przytulasy. -Wiesz, że to trzeba sprawdzić? Mamy jakieś bandaże elastyczne. - tym mógłby i sam się zająć, nawet się uniósł by odwrócić głowę i spojrzeć na Irę z góry, gotów na ratunek łydce.

- Musisz więc wybrać, czy wolisz zimno czy pustkę... To wręcz jak wybór Zofii. - Okej, może nie do końca, ale on to w sumie tego filmu i tak nigdy nie oglądał.
- Niech pierwszy wibratorem rzuci ten, którego nigdy nie złapał skurcz w czasie seksu -rzucił z rozbawieniem, bo naprawdę jakoś nie czuł, żeby miał od tego umrzeć. Po prostu wiedział, że... przez jakiś czas znów dawał swojemu organizmowi w kość i będzie się to na nim mściło jeszcze jakiś czas, a to, że łapały go skurcze, nie było takie tragiczne.
Dlatego przyciągnął Markusa z powrotem do poprzedniej pozycji.

-Woah, Woah, nie używaj nigdy więcej tego porównania w takim kontekście, dobrze?- Markus poprosił Irę, bo jednak zimno i pustka, a wybór dziecka i przebywanie w obozie koncentracyjnym, to nie jest rzecz do porównywania i to jeszcze w kontekście spraw łóżkowych. 
-Mogę ci ją wymasować, coś jeszcze cię boli?- zapytał i choć się położył, to jednak zmartwionego tonu nie zmienił.

- Och, to ta była tą Zofią, a nie ta od... Okej... - Dopiero po usłyszeniu tonu Markusa uświadomił sobie, że to porównanie chyba nie było tym, o którym myślał. Ale ostatnio łapał się na tym, że jakoś ciężej było mu... myśleć sensownie. Nie był głupi, obronił nawet dyplom i to nie tak dawno temu, ale jak kazali mu iść na scenę, to jakoś... czasem łapał właśnie takie... chwile głupoty.
- Jest okej - zapewnił. Skurcz to tylko skurcz, sam przejdzie. - Żebyś mnie wymasował, musiałbym cię puścić - zauważył. A jakby go puścił, to by było zimno.

-To wiesz, wsunę się pod koc i zacznę cię masować?- zaproponował. -Będziemy wciąż blisko i będzie wciąż ciepło?- mógłby nawet i ciepło utracić, byleby mógł sprawić i przyjemność Irze i tym samym, coś dobrego dla niego zrobić. Zadbać. 
-Co ty na to? Która to łydka? A poszło bardziej w górę, czy w stopę?- zapytał niewinnie.

Wniósł oczy ku górze, ale przekręcił się na plecy tak, żeby sięgnąć po zrzucony z łóżka koc. Wokół walały się płatki róż i wiedział, że Markus będzie miał kolejny orgazm, kiedy uda mu się to posprzątać na błysk, ale teraz się tym nie przejmował, wybierając jedynie ten ich dziergany pled, który został uratowany przed seksem wylądowaniem na dywanie. Zarzucił koc na Markusa, żeby ten się nim dobrze opatulił, bo przecież nie może być mu zimno.
- Wiesz, ten skurcz to sie chyba tak przemieszcza, że przeszedł na obie łydki i kieruje się w stronę stóp. - Wciąż czuł się czasem dziwnie, kiedy Markus masował mu stopy, ale jednak wiedział, że ten z jakegoś powodu lubi to robić.

-Dobrze, dobrze. - zaśmiał się i zarzucił część pledu na nogi Iry. -Która to łydka?- wiedział, że kiełkują w nim dziwne fetysze, dlatego nie chciał przeciągać jakiejś granicy i starał się, by Ira dobrze się czuł. Nie przeszkodzi mu rozmasowywanie łydki, a nie stopy, dlatego też grzecznie dotykał obu łydek, czekając na podpowiedź, o którą chodzi.

- Lewa. Złapał mnie skurcz gdzieś obok bukietu. - Moze to było śmieszne, ale dzięki tatuażom miał łatwy sposób na określenie odpowiednich rejonów swojego ciała. Więc póki co jakoś nie żałował robienia ich. - Nie jest jakiś silny. - Nie chciał, żeby Markus myslal, że to coś wielkiego.

Uśmiechnął się na widok tatuaży - Zrobiłeś sobie nowy, prawda?- zagadnął -Tylko na torsie, czy jeszcze gdzieś?- doprecyzował, że nie chodzi mu o bukiet. Starał się rozmasować łydkę, ale złapał i za stopę, by nią nieco naciągać mięśnie. Wszystko dla jak najefektywniejszego efektu. Ira zasługiwał na najlepsze masaże, więc starał się jak tylko mógł.

- Przeleciałem cię trzy razy, a ty dopiero zauważyłeś? Łał, teraz to mam pewność, że patrzyłeś tylko w jedno miejsce... - rzucił, ale to był oczywiście żart, bo wspominał Markusowi, że chce zrobić nowy, ale potem ten temat nie był jakiś szczególnie ważny. - Wzorowałem go na rysunku Margie... podrasowanym. Koncepcja została. - Przekręcił nieco ciało, żeby bardziej zaprezentować czarnego motyla, którego prawe skrzydło nabierało barw i przechodziło w kwiaty. Margie lubiła i kwiaty, i motylki, ale jednak nie wytatuowałby sobie jej rysunku. Nie miała szczególnego talentu artystycznego. - Trochę babski, wiem. - Ale się tym nie przejmował. Miał sporo tatuaży, które mogły być uznane za mało męskie. Między innymi barwny bukiet złożony z belladonny, wilczej zmory, psianki i cykuty. Ładne, kolorowe i trujące kwiaty. - Okej... to było dobre. - Nieco jęknął z ulgi, kiedy Markus odpowiednio naciągnął jego stopę, a skurcz puścił.

-Zauważyłem wcześniej, ale obaj byliśmy zajęci czymś innym -Zaśmiał się protestująco. -Po prostu uznałem, że teraz jest lepszy czas na rozmowę na ten temat.- Słysząc ulgę z powodu ustąpienia skurczu, sięgnął ustami do łydki i zaczął ją delikatnie muskać. Owłosienie wcale mu nie przeszkadzało. Wreszcie wyłonił się spod koca i przytulił do Iry, kładąc się już twarzą ku niemu. -A poza skurczem i tatuażem?- Zapytał nieco bardziej wprost.

Uśmiechnął się lekko, kiedy Markus znów znalazł się tak blisko.
- Teraz jest mi dobrze. - A czy to nie było najważniejsze? Mógł mieć... gorsze i jeszcze gorsze momenty, ale teraz, kiedy był w domu, kiedy był z Markusem - wszystko było dobrze. Okej, miał może jakieś... załamanie czy coś, ale grunt, że przynajmniej nie ogolił sobie głowy jak Britney, tylko rozjaśnił włosy, nie? To da się odkręcić, a z łysiną byłoby gorzej... Ale najważniejsze, że kiedy miał Markusa obok, czuł się dobrze. Pójdzie do lekarza, pójdzie na terapię grupową... I jakoś będzie. - A ty...? - spytał, obejmując Markusa w pasie.

-Też mi jest teraz najlepiej.- przyznał zgodnie z prawdą. -Wróciłem na basen- przyznał zgodnie z prawdą. -Martwiłem się o ciebie- to też było zgodne z prawdą -ale ci ufam- wciąż się z prawdą nie mijał. -Wierzę też w ciebie- może nawet za bardzo, bo na początku wielu rzeczy nie dostrzegał. -Więc po jakiś większych emocjach, możemy jeszcze raz wszystko przegadać?- Zaproponował, bo przecież Ira mógł poczuć się bezpieczniej, więc i mniej wariować, czy inaczej spojrzeć na pewne sprawy.

- Możemy chodzić razem. - Lubił pływać, ruch mu nie zaszkodzi, trzeba trzymać formę, a do tego będzie mógł mieć Markusa na oku, żeby upewnić, że ten nie będzie przesadzał. Markus wydawał się być spokojny, w nic się nie wkręcał, nie dawał żadnych powodów, żeby mu nie wierzyć, ale tak będzie im... raźniej...?
- A do tego chciałbyś wrócić? - spytał, lekko pocierając jego plecy.

-Do twojej załamki? Jeżeli chcesz oczywiście.- Zaznaczył, bo jednak mimo wszystko nie chciał do niczego zmuszać Iry, dlatego też odpowiedział na pierwszy temat. -Ale możemy chodzić razem na basen, w jakiejś porze, gdzie jest mniej osób.- Może był znany jako mąż Iry, ale nie był aż tak rozpoznawany, więc mógł chodzić o różnych porach.

- A miałem nadzieję, że seks był tak dobry, że o tym zapomnisz... - Okej, może nie tak łatwo było wyprzeć z pamięci fakt, że zmarnował sobie dwa lata trzeźwości, żeby nafaszerować się koką do tego stanu, w którym trzeba go było zbierać z podłogi, no ale nadzieje mógł mieć, tak? Umierała ostatnia i była matką głupich. - Po prostu... wiem, że pewnie wszyscy powiedzieliby, że jestem niewdzięczny czy coś, ale... Po prostu poczułem się tak... przytłoczony tym wszystkim, taki... sam i było mi z tym wszystkim tak źle... - Nadal gładził plecy Markusa, powoli, delikatnie. - Starałem się, żeby było dobrze, ale kiedy wszyscy wokół i tak uwierzyli, że schrzaniłem... To wszystko jakoś we mnie pękło, a kiedy uświadomiłem sobie, że wszyscy mają to gdzieś... Że mogę stać za kulisami, wszyscy są wokół mnie, ludzie, wielu ludzi i absolutnie nikogo nie obchodziło to, że byłem tak naćpany, że nie wiedziałem nawet tego, w jakim jesteśmy mieście, bo nikogo to nie obchodzi póki mogą mnie wypchnąć na scenę... - Sam nie wiedział, jak był w stanie to robić, że w ogóle był w stanie zaśpiewać i to nawet zgodnie z setlistą, i to na żywo. - Było mi z tym tak źle, że ciągnąłem to przez te kilka dni, bo nie chciałem o tym myśleć na trzeźwo. Bo wtedy to wszystko... za bardzo mnie przytłacza. Jakby... jakby myśli zalewały mnie falami, jedna za drugą... i za każdym razem mam coraz mniej siły, żeby się podnieść... - Lekko przesunął paznokciem po skórze Markusa. Odruchowo, nie robił tego specjalnie. - Ale jest dobrze - zapewnił żywo, może trochę aż nazbyt, odrzucając cały ten smętny ton, który na chwilę złapał. - Czuję się świetnie.