Meet the Rutherford's

-Wiesz, że jeśli masz wtedy telefon pod ręką, to możesz do mnie dzwonić, możesz pisać, możesz wszystko do mnie wyrzucić. Może nie będę mógł odebrać telefonu, ale nagranie odsłucham, odczytam wiadomości i odpiszę, ale może być też tak,  że będę mógł od razu reagować.- Uśmiechnął się do niego łagodnie i sam zaczął go głaskać. W końcu to on powinien go wspierać, pocieszać. -Jesteś gwiazdą, masz fanów, dla których jesteś idolem, ale... Będziesz dla pewnych ludzi maszyną do robienia pieniędzy. Tymi ostatnimi się nie otaczaj, ich zdanie nie powinno być na pierwszym miejscu.- Sięgnął po jego dłoń i splótł z nim palce.

- I co? - Ot, proste pytanie. Ale właśnie o to mu chodziło. I co dalej? - Dojdziemy do momentu, w którym będziesz spinał się na każdy sygnał telefonu, bo będziesz sądził, że znów mam problem, a ty nie możesz odebrać? - Nie chciał, żeby Markus musiał stać się odpowiedzialny za wszystkie z jego problemów, wszystkie złe myśli, które w sobie dusił. Markus miał być jego partnerem, nie drzewem wokół którego będzie mógł owinąć się jak jakiś pasożyt. - Mam być twoim mężem, nie dzieckiem, żebyś musiał być w pogotowiu przez cały czas, bo to cię wykończy. - Tego był bardziej niż pewien. To nie mogłoby działać dobrze na długi czas, bo Markus zacząłby potrzebować terapii jeszcze bardziej niż on.
- Jaka ze mnie niby gwiazda? - Miał ochotę prychnąć, bo gdzie to jego... błyszczenie? Co z niego za idol? Kogo? Niby jaki miał dawać przykład? Komu? Nie potrafił dać nawet przykładu samemu sobie. - Otaczam się tylko takimi. I dlatego mam dość. - Przez chwilę po prostu bawił się palcami Markusa. - Czasem po prostu chcę, żeby mnie wymienili. Na kogokolwiek.

-Masz rację, mógłbym tak zacząć się czuć... Ale też przez to, że jestem twoim mężem, twoim partnerem... Powinienem móc odbierać od ciebie jakąś część twojego bólu. - taki miał na to punkt widzenia. Powinni się dzielić wszystkim, tym co złe, ale też i dobre. -Ale to jest twój zespół, twoja muzyka, twoje utwory... Nie możesz wymienić tych, którzy są wokół?- bawił się z nim palcami, oczywiście że chce wspierać jego decyzję, ale nie wiedział, czy Ira przemyślał coś od tej strony.

- I dlatego, że jesteś moim mężem, przyznałem ci się. - Inaczej łgałby w żywe oczy, że jest trzeźwy, nawet jeśli kazaliby mu zrobić test, który czarno na białym pokazywałby, że jest naćpany w trzy dupy. Do Markusa miał mimo wszystko tyle szacunku, że kłamał tylko do pewnego momentu, a potem się przyznawał. Jak na niego to sukces.
- To nie jest mój zespół. - Grali razem od prawie dziesięciu lat, a ciągle miał wrażenie, że jest i bedzie tym, który dołączył do zespołu. Mógł wymyślić nazwę, mógł napisać większość ich kawałków, ale wciąż był gdzieś z boku. - Dostaniesz Nobla, zgarniesz kasę i będę mógł spełnić swoje marzenie zostania twoim utrzymankiem - rzucił, siląc się na żart, który miał być nawiązaniem do ich rozmów ze szkolnych czasów.

-I bardzo ci za to dziękuję, wiem, że nie jest to łatwe, więc cieszę się, że obaj się dla siebie zmieniany w tą dobrą stronę. - posłał mu delikatny uśmiech. Wiedział, że Ira bardziej się zmienia od niego, ale starał się też zmieniać dla niego. Tak aby dobrze im się żyło.
-A jeśli będziesz myślał, że to jest twój zespół, to... Reszta będzie zła?- nie sądził, żeby tak było.
-Do trzech razy sztuka, okej? Jakby co, ja zostanę technicznym.- odpowiedział żartem na żart i po prostu przyciągnął Irę do siebie, by to ten się wtulił.

- Ty musisz zmieniać dla mnie więcej niż ja dla ciebie. - Nawet coś tak głupiego, jak godziny, w których chodził na basen. To mogło nie wydawać się niczym szczególnie wielkim, ale to były mniejsze lub większe drobnostki, które powtarzały się przez cały czas. Wiecznie się dostosowywał, wiecznie znajdował pod swoim nazwiskiem negatywne komentarze ludzi, których nie znał. A Ira po prostu przeprowadził się do Bostonu (i to tylko na jakiś czas) i musiał wreszcie przestać ładować w siebie dragi. To raczej nie było równe sobie.
- Nie wiem, nie rozmawiam z resztą. - Nie tylko o tym, tak naprawdę o niczym. Po prostu byli koło siebie i robili swoje, a coraz więcej ludzi, którzy patrzyli na nich z boku, dostrzegało, że coś tutaj nie gra i nie działa już obrazek grupki dzieciaków, która sukcesem wyciągnęła się z kijowego miasta i gównianych perspektyw. Niektórzy mówili, że to jego wina, bo odbiła mu palma, bo czuje się jak wielka gwiazdka, bo jest gejem (jakby nie był nim wcześniej?), a on po prostu czuł się źle, inni to widzieli, ale nikt nie chciał zagłębiać się w to, dlaczego tak jest. I okej, zrozumiał to.
- Nie będę aż tak strasznym w utrzymaniu utrzymankiem, żebyś musial dorabiać jako techniczny. - Dał się odpowiednio mocno objąć.

-Nie sądzę?- uniósł brew- Ty musiałeś się dostosować do moich dziwnych przyzwyczajeń, a przecież jak nie złoże koszuli w kant, jak nie zetre kurzu, to nic się nie stanie. - a jednak robił to wszystko, jakby świat miał się skończyć, a Ira mu pomagał, dostosował się.
-To może zacznij z nimi rozmawiać? Wiesz, miło jest wiedzieć, na czym się stoi? - mogą być różne efekty tej rozmowy, ale... Może nie będzie tak źle.
- Gdybym Nobla nie dostał, to będę technicznym. - zabrzmiał jakby go dostał, ale to już wszystko w żartach jest.

- Każdy ma dziwactwa i przyzwyczajenia. - A on może tak bardzo przywykł do tych Markusa, że przestał zwracać na nie szczególną uwagę. Ot, stały się dla niego czymś normalnym, bo już całkiem odruchowo odpowiednio układał narzuty na łóżku, składał ręczniki czy ustawiał kubki do kawy w odpowiedniej szafce na kubki do kawy, nie w tej do herbaty. Ot, to było normalne.
- Nie chcę. - Nieco mocniej objął Markusa, jakby tym ściskaniem go miał odwrócić jego uwagę od swojego sprzeciwu. - Więc musisz dostać Nobla, przykro mi.

-Tak, ale nie każdy ma wręcz bzika na nich i nie narzuca zasad porządkowych drugiej osobie. - niby to były dobre rzeczy, tak? Zawsze mieli czysto, więc mogli mieć wizyty bez zapowiedzi, nigdy nie zabrakło wyprasowanej koszuli.
Mimo wszystko wiedział, że może to być męczące.
-To dalej będziesz się źle z tym czuł, a tak... Może coś się wyjaśni, może coś się naprawi?- nie chciał, by Ira obracał się w towarzystwie negatywnie nastawionym, bo wiedział, że to może skłaniać ku nawrotom narkotycznym.

- Często nawet ich nie zauważam. - Okej, zdarzało się, że wypominal coś Markusowi, ale zdecydowanie częściej robił to w żartach niż na poważnie. Nauczył się widzieć pewien urok w tych jego dziwactwach, bo jednak Markus to Markus, i załapał jego sposób segregacji rzeczy w domu czy prasowania i składania ubrań. Czasem wciąż bałaganił, ale jednak łapał się na tym, że kiedy był gdzieś w hotelach, to nie pasowalo mu to, jak wiele rzeczy było ułożonych.
- A tak może będą mieli mnie dość i mnie wykopią, wiec będę cały twoj - rzucił luźno, nieco mocniej obejmując Markusa, żeby jakoś odwrócić jego uwagę od tematu.

- Słodzisz mi... Czy to znaczy, że jest gorzej niż myślę?- Zaśmiał się, bo Ira często potrafił odwracać jego uwagę, czy to słowem, czy to gestem. Często się na tym łapał, więc starał się pilnować jak najlepiej. -Nie mam nic przeciwko, żebyś był cały mój, nie mam nic przeciwko, ale czy to jest to, czego chcesz? A jeżeli byście z zespołem odeszli z wytwórni?- skoro Ira objął go mocniej, to odwzajemnił gest.

- Wiesz,że to robie, czyli jestem bardziej przewidywalny niż myślę... - Najwyrazniej obaj znali się już na tyle, żeby te pomniejsze dziwactwa im spowszednialy, ale takie jest już chyba życie. Co poradzić?
- Chyba tak...? - Skoro tak wiele osób tym myslal, to musiało coś się w tych myślach zawierać. Gdyby tego nie chcial, to nie przychodziłoby mu to na myśl, prawda? A ciągle wracało. - Moze właśnie tak będzie lepiej. - Dla wszystkich. Nawet Rogers moglby sobie wykupić kogo chce.

-Gdybyś zaprzeczył to pewnie dał bym sobie zmięknąć w twoich ramionach. - zelżał uścisk, by móc delikatnie się odsunąć i na niego spojrzeć. Wciąż jednak dłonie miał na jego ciele. -Ale lepiej dla wszystkich, jak wszyscy odejdziecie?- wolał dopytać, czy dobrze zrozumiał odpowiedź. -Wiesz, jeżeli w innej wytwórni ma być wam lepiej, to może i ty będziesz się lepiej czuć?- i wtedy nie potrzebowałby w ogóle dragów.

- Och, teraz to już nie klam. - Moze i Markus nie kłamał, ale wolal wierzyć, że tak było, a nie, że skiepścił.
- Miałem na myśli, że... chyba odejście jest tym, czego właśnie chcę? Gdyby tak nie było, nie myślałbym o tym znowu i znowu...? A to coś, co ciągle do mnie wraca. - Odkąd ta myśl pierwszy raz nawiedziła jego głowę, wciąż i wciąż wracala, wydając się coraz bardziej atrakcyjna. - Skończy się kontrakt, odejdę, a oni będą mogli sobie szukać kogoś nowego, zostać w wytwórni czy z niej odejsc, nie wiem, to już nie byłby mój problem. - Niech sobie pójdą do Rogersa, znajdzie im nowego wokalistę i pokażą, że lepiej im bez niego.

-Wiesz, ja miałem nawracające myśli dotyczące mojego wyglądu i braku wiedzy po pierwszej nominacji... - jakaś niepewność zawsze była, stąd może aż tak nie potrafił się cieszyć drugą nominacją i wszystko go tak naprawdę zmęczyło. Szczególnie, że te całe sprawdzanie odczuwał właśnie bardzo personalnie. -Może tak myślisz, bo nie znasz ich zdania? Bo nie wiesz, jak może wyglądać inny kontrakt?- a niewiedza jak wszyscy wiedzą potęguje strach. -Nie namawiam i nie naciskam, chciałbym żebyś miał wszystko przemyślane i był upewniony w decyzji, a nie robił później dobrej miny, do złej gry.- pocałował go w czoło.

Przesunął się na swoim miejscu tak, żeby móc usiąść i oprzeć się plecami o miękkie wezglowie. Nawet jeśli się w ten sposób odsunal od Markusa, to jednak nadal dotykał dłonią jego skóry.
- Popełniłeś błąd, co może zdarzyć się każdemu, ale wszystko, co ludzie mówili na twoj temat później, to zwykła zawiść. - Markus mogl odnosić wiele sukcesów, ale ludzie i tak najbardziej beda lubili wypominac mu jedna porażkę. - Nawet jeśli nie dostałbyś teraz Nobla, to ile osób może w ogóle liczyć na samą nominacje? - To był już sukces i wygrana ponad wszystkimi krytykującymi. A może to po prostu on wierzył w Markusa na tyle, żeby tak na to patrzeć.
- Ja po prostu... Nie czuję juz tego, co czułem, kiedy mialem dwadzieścia, osiemnaście czy szesnascie lat. To... nie czuje tego i przez to... trudniej wszystko znieść. - Po prostu wychodzil na scenę i grał rolę, która została dla niego napisana, tworzył wszystko pod sprawdzony wzór, a potem słuchał krytyki. Kiedy miał naście lat i był zakompleksiony to łatwiej było mu znieść wiecznie narzekanie i krytykę Marsha niz teraz, kiedy był dorosłym, zirytowanym człowiekiem. I wszystko się gromadziło, jedno do drugiego, mniejsze i większe rzeczy. - Nie wiem, kiedyś po prostu mogę... iść inna drogą. - Nie byłby pierwszym, który po odejściu z zespołu dołączyłby do innego albo poszedł w karierę solową.

Skoro Ira usiadł to już wiedział, że rozmowa będzie poważniejsza. Dlatego usiadł obok niego i złapał jego dłoń w swoją.
-O tobie też mówią z zawiści, z zazdrości, że nie mają twojego talentu. - chciał, by Ira i na to spojrzał przez pryzmat słów w stronę Markusa. -Każdy się zmienia, jeżeli naprawdę tego nie chcesz, to dla mnie nic się nie dzieje. Kocham cię, niezależnie od tego, czy będziesz w zespole, czy będziecie w innej wytwórni. - ścisnął jego palce. -A na rozstanie, jeżeli tego potrzebujesz, to wydaje mi się, że mimo wszystko rozmowa się przyda. Wyjaśnienie. Mogą je przyjąć, mogą swoich nie mówić, ale chciałbym, byś zakończył etap z czystym sumieniem. - położył głowę na jego ramieniu. -Chce dla ciebie jak najlepiej i zawsze będę twoim fanem numer jeden. - zapewnił go.

- A niech sobie mówią. - Czasem, kiedy mial naprawdę kiepski czas, to przejmował się całym tym gadaniem, ale przez większość czasu staral sie miec to gdzieś i bardziej irytował się glupimi komentarzami, które uderzały w Markusa, niż tymi celującymi w niego samego. To łatwiej było przetrawić. - I nie czuję, żebym miał miec nieczyste sumienie. - Ot, koniec kontraktu to koniec kontraktu. Kiedy mialby byc lepszy moment na odejscie niz wtedy, prawda? A do tego jeszcze kilka miesięcy. - Nie chce się kłócić, robić kwasu czy cokolwiek. Po prostu chce się rozejść. - Przez chwilę bawił się palcami Markusa skoro ten i tak trzymal jego dlon, i w żaden sposób się nie odsunal, kiedy ten się znów zbliżył.

-Tak, nie przejmujmy się złym gadaniem obcych ludzi. - zgodził się z nim.
Choć wiedział, jak bywa z tym trudno.
-Mi ciągle chodzi o takie rozejście bez kłótni, kwasu, czy nieodpowiednim reakcjom chemicznym. - powiedział to z uśmiechem. -Wiesz jak ciężkie są niedopowiedzenia i jak to później jednak leży na wątrobie. - w końcu sam to przechodził, więc wierzył, że dobrze mężowi doradza.

- Wiem, że to może być szok, ale czasem potrafię zachowywać się jak dorosly. I nawet załatwiać sprawy w ten sposób... - Zartowal, oczywiście, że tak, bo ani nie chcial jakkolwiek dokuczyć czy drwić z Markusa, ani nie wierzyl, że ten moglby myśleć podobnie. - Nie martw się, nie zgłupiałem, kiedy zostałem blondynem... - Tu już mogl sobie nagrabic, ale kto nie zartowal czasem ze stereotypów? - Choc nie, nie. Z tym to powinienem zmądrzeć... Może wybrałem zły odcień? - Chwycil lekko za kosmyk włosów Markusa, jakby to miało być rozwiązaniem tej tajemnicy braku dodatkowego IQ.

-Wiem, że tak... Jednak czasem warto popracować nad czasem, gdy powinno się zachowywać jak dorosły, nie sądzisz?- odpowiedział ze śmiechem. Komu się nie zdarzyło zachowywać jak dziecko w momencie, gdy nie wypadało?
-Hej- zaczął, ale Ira idealnie wybrnął z sytuacji. -Byleby ci z tego rozjaśniania nie wypadły, to byłaby klęska żywiołowa. - wiedział, że Ira lubi zmieniać wygląd, wiedział, że to się dzieje głównie w emocjach. -Muszę wpisać Twój tatuaż do zeszyty.

- Dam radę. - Jasne, bylo prawdopodobieństwo, że wszystko skończy się kłótnią i odejdzie z fachem jak gówniarz, ale jednak zmierzał pokładać w samym sobie jakieś nadzieje.
- Hej! - Teraz to on rzucił to z oburzeniem. - Nawet tego nie sugeruj. - Niech Markus nawet nie mysli o czymkolwiek negatywnym, co miałoby spotkać jego włosy. Co to, to nie. To najlepiej mial wypluć.
- Zrobię ci bałagan w notatkach, jeśli będę chciał zakryć ten z nazwą zespolu - to dodał juz luźniej, bez tego oburzenia, które towarzyszyło mu przy temacie włosów.

-Wiem, że dasz radę, tylko... Przypominam? Tak uprzejmie? Tak z miłości?- podniósł głowę z jego ramienia i spojrzał na niego. -Zawsze można iść na jakąś włosową odnowę do fryzjera. - zaproponował, to zawsze może być jakaś randka. -Zrobię sobie odpowiednią adnotacje, także o nic się nie martw.- bałaganu nie da sobie zrobić, oczywiście, że odpowiednio sobie wszystko zaznaczy.

- Alez wiem, że z milosci, bo przecież nigdy nie podejrzewałbyś, że zachowam się wobec kogos niemiło, skądże znowu. - Okej, to może powiedział nieco ironicznie, ale to dotyczyło jego własnej osoby, więc przecież to nie było nic znowu takiego złego. Śmiał się przecież z samego siebie, więc to żadna zbrodnia.
- A moje włosy wciaz maja się świetnie. Póki co. Więc skoro wykrakales, to lepiej się módl, zeby się to nie zmieniło, bo będzie na ciebie - zagroził i wytknął na Markusa palcem, może trochę za bardzo, bo to wytykanie skończyło się tym, że dotknął palcem czubka jego nosa.
- A ty? - spytał, zmieniając nieco temat. - Myślałes moze o tym, jaki chciałbyś mieć tatuaż? - przypomnial to, że Markus chcial kiedyś zrobic cos wspólnego.

-Nie tak to miało zabrzmieć, po prostu... Och, no chcę żeby było dobrze. - miał dobre intencje, ale chyba wciąż nie potrafił ich przekazać w odpowiedni sposób. 
-I będą mieć się świetnie. Zabiorę cię do naszego ulubionego salonu, więc będą jeszcze miały się lepiej. - przesunął głowę tak, by móc ugryźć czubek jego palca i lekko go possać. 
-[b]Może mało oryginalnie, ale Twój znak zodiaku jako gwiazdozbiór?- zastanowił się głośno.
[/b]