Meet the Rutherford's

- Jesli w tej butelce będzie coś odpowiednio wysoko oprocentowanego, to założę nawet i pieluchę. - To mial byc zart, ale nie byl pewien, czy Markus się uśmieje. Co prawda nie miał problemów akurat z alkoholem, ale czasem nie wiedzial, na jakie tematy lepiej żartować. A raczej na jakie lepiej tego nie robić.
- Najlepiej bylbyl w łóżku już teraz i to z tobą. - Niekoniecznie śpiąc. - Hughes chociaz dotrzymuje ci towarzystwa?

-Mleko nie ma procentów, więc pieluchy nie będziesz potrzebować.- Nie oburzył się na temat alkoholu, ale już wiadomym było, że raczej jest na nie, niżeli na tak. Szczególnie, że sam miał taki problem, że nawet mała ilość sprawiała, że odpływał.
-Też bym chciał, już niedługo.- Spojrzał na wylegującego się przy nodze kota. -Pewnie gdzieś śpi...- Nie chciał, by Ira poczuł się w jakiś sposób porzucony.

- Niech zgadnę... leży po mojej stronie łóżka i świętuje, że mnie nie ma, bo dzięki temu ma i łóżko, i ciebie tylko dla siebie...? - Cóż, pogodził się z tym, że Hughes preferuje Markusa. Mały zdrajca. - No ale nic, niech korzysta. Później jego nie wpuszczę, a ciebie nie wypuszczę z łóżka. - To był zdecydowanie jego plan na najbliższe dni po powrocie. Najlepszy plan. - Będę kończyć. Odezwę się rano- obiecał.

-Tęskni za tobą, oboje tęsknimy i w tej tęsknocie się wspieramy... On też nie może doczekać się twojego powrotu.- Nawet posłał buziaka na koniec zdania. Nie zamierzał z mężem konkurować o miłość kota, nie chciał też być faworytem. Po prostu... 
Po prostu Hughes patrzył na niego, on na Hughesa i... Mizianie z drapaniem samo się działo. 
-Będę czekać.- Obiecał, bo wiedział, że to Ira ma bardziej napięty grafik i jest to w porządku, że rozmawiają, gdy ten ma czas.

Pożegnał się z Markusem po raz kolejny tego dnia i tym razem już ostatni, bo naprawdę nie chcial narzucać mu się także w nocy, zajmując mu głowę. Markus musiał odpoczywać, a nie marnować noc na myślenie o problemach, które Ira sam sobie tworzył.
Musiał zachować się jak dorosly, więc dorosle poszedł do Ashleya, zeby ten przysłał kogoś, kto odwiezie ich gości. Mial jednak tyle odwagi, zeby przekazać osobiście, że czas się zbierać, bo mial gdzies to, że ktoś się obrazi. Chcial jddynie wrocic do hotelu, przespać się, a potem ruszyć w drogę, zeby mieć to wszystko za sobą i wrócić do domu, do Markusa.

Linda i Scott byli niezadowoleni z tego obrotu sprawy, ale nie robili większych problemów. Właściwie to dość grzecznie poszli za Ashleyem i chyba doszło do nich, że pewne rzeczy zostaną w ich fantazjach. 
Markus za to swoje fantazje miał zamienić w prawdę, gdy przyszedł wreszcie dzień, w którym Ira wrócił do domu. Muszkę założył nawet Hughesowi, żeby było tak dostojniej, gdy drugi pan domu przekroczy próg.

Ira był już dużym chłopcem, wbrew pozorom i żartom o butelkach, dlatego dzielnie sam dostarczył się do domu z lotniska, uważając, że ciąganie Markusa poza Boston w godzinach szczytu, kiedy ten ledwie wyszedł z uczelni, byłoby całkowicie bezsensownym marnowaniem jego czasu. Markus na całe szczęście posłuchał i czekał na niego w domu, kiedy Ira przekroczył próg, ciągnąc za sobą dwie walizki. Pokaźne, ale jak na niego to i tak nie było aż tak wiele rzeczy. Musiał się ograniczać, żeby jakoś zmieścić to wszystko w taksówce. Ludzie projektujący bagażniki powinni się nad sobą zastanowić.
Przyjrzał się uważnie i Markusowi, i Hughesowi, kiedy zamknął za sobą drzwi. Obaj czekali tacy spokojni i wystrojeni, Hughes nawet z nie zwymiotował kłakiem na jego widok...
- Mam się czymś martwić? - rzucił, jakby naprawdę było w tym coś wyjątkowo podejrzanego. - Znaleźliście dla mnie zastępstwo i chcecie mi to oficjalnie oznajmić...?

-Hej, chcemy cię pięknie przywitać w domu!- Udał, że się obrusza. Wziął kota na ręce, by podejść do męża i przywitać go pocałunkiem. -Czekają na ciebie świeże owoce, mogę przygotować kąpiel, chyba że chcesz przejść do sypialni.- Zamruczał. Na łóżku były rozrzucone płatki róż. 
No dobrze, nie były rozrzucone, a ułożone symetrycznie po całym łóżku. Nawet w chaosie jest porządek, prawda? -Jak ci minęła podróż?- Zapytał sięgając po jedną walizkę.

Złapał za biodro Markusa i przyciągnął go nieco bliżej, żeby móc pocałować go należycie. Uważał jednak na to, żeby nie za bardzo napierać na Hughesa, bo nie chciał oberwać pazurami. A to było bardzo prawdopodobne, dlatego chociaż podrapał Hughesa za uchem i pod brodą, i zabrał go od Markusa, to wypuścił go niemal natychmiast po tym, jak ten zaczął wić się jak węgorz, najwyraźniej niezadowolony z bycia trzymanym.
- Pozwolisz mi pójść do łóżka po tym, jak wróciłem z lotniska i nie wziąłem prysznica...? - Spojrzał na Markusa nieco sceptycznie, bo jednak zaproszenie do sypialni zaproszeniem do sypialni, ale miał swoje powody do zwątpienia. Takie drobne.
Ale Markus zawsze mógł mu umyć plecki.
- W porządku... Rozpuszczam się klasą biznes. - Przynajmniej nikt nie zawracał mu głowy.

-No wiesz... Zdążę po wymienić pościel?- Odpowiedział jak to on, z poczuciem przyłapania na gorącym uczynku. Pościel już zdążył wymienić, ale nie będzie o tym wspominać w razie ewentualnej wizyty w sypialni. -Masz do tego prawo.- Spojrzał na kota, który zaczął się myć. -A teraz? Nie było korków?- Dopytywał ciągnąc walizkę w stronę łazienki. Pranie samo się nie wrzuci, prawda? A Ira już sam zaczął mówić o myciu, a pranie to jak mycie ubrań.

- I wymasowac mnie środkiem do dezynfekcji zamiast olejkiem do masażu? - zażartował, robiąc krok ponad Hughesem, który postanowił przebiec mu drogę i zatrzymać się na środku korytarza. Jak to on. - Kuszące - skwitował swój własny pomysł.
- Naprawdę nie musimy odwiedzać pralni.- Odsunal walizkę pod ścianę, a potem chwycił Markusa ramieniem w pasie i wykorzystał druga rękę, żeby odsunąć na bok i walizkę, którą zabrał Markus. Mogla sobie grzecznie poczekać pod ścianą. Nie bylo tutaj miejsca i czasu na pranie. - To poczeka, mamy ważniejsze rzeczy.

-Ale jak sam o tym mówisz, to po prostu...- Nie chodziło mu o ten środek do dezynfekcji, ale o potrzebę zrobienia prania, jakiegoś porządku. -Ale dobrze.. I tak, masz rację. - wziął głębszy oddech oddalając od siebie potrzebę sprzątania. -Nie mamy ważniejszych rzeczy... Mamy, a raczej ja mam ważniejszą osobę.- Wpadł bardziej w ramię Iry, by móc go pocałować w policzek. To było teraz ważniejsze, żoneczką może być później.

- A ta wazna osoba z radością pojdzie z tobą na górę, da sobie umyć plecy, bo wie, że z radością je wymasujesz, a potem wypuści cię z łóżka tylko po to, żeby Hughes nie zdemolował domu, bo nie dostal kolacji. -A to przecież byl doskonały plan, prawda? Z bardzo ważnymi rzeczami, więc nie do końca zgadzała sie Markusem. Mieli bardzo dużo ważnych rzeczy do zrobienia. Dlatego właśnie przytrzymał Markusa jeszcze nieco blizej i wychylił się, zeby pocałować go w szyję.

-A jeśli dam mu szybko teraz jeść?- Zapytał przygryzając dolną wargę, gdy czuł usta męża na szyi. -Raz mu się nic nie stanie?- Hughes miał swoje pory, w których dostawał jeść. Dzięki temu nie miał kociej nadwagi, ale jak raz odstąpią od normy, to się chyba nic nie stanie? Będą mieć więcej czasu dla siebie, a to już był chyba wystarczający powód, by zmienić nieco harmonogram?

- Gdyby nie to, że chciałeś mnie przywitać robieniem prania, to bym powiedział, że cię nie poznaję - rzucił ze śmiechem, bo tak, w Markusie, który łamał harmonogram kocich posiłków, było coś niemalże buntowniczego. - Włóż mu podwójną porcję, niech też świętuje. - Jesli jego powrót nie przyniósł Hughesowi wielkiego wybuchu radości, to może podwójna porcja jedzenia przyniesie. Przyzwyczaił się.
- Ale musisz to zrobić szybko. - Kolejny raz pocałował szyję Markusa, tym razem nieco bliżej łączenia z ramieniem.

-Nie przypominaj o praniu.- Poprosił przymykając oczy i zaciskając palce na jego boku. Przez to, że nie widzieli się, to reagował żywo i mocno. Był stęskniony zarówno psychicznie jak i fizycznie. -Zaraz do ciebie wrócę.- Odsunął się od niego, ale gdyby przedłużył to jakimś pocałunkiem, to pewnie musiałby później iść do Hughesa, a tak niemalże biegł do kuchni, by wszystko przygotować...

- Nie szarżuj tak, bo jeszcze poslizgniesz się na płytkach i będziemy mieć romantyczny wieczór na oddziale ratunkowym. - Oczywiście, że żartował, ale jednak przy Markusie i jego umiejętnościach pastowania podlog wszystko mogło być możliwe, prawda?
Jednak jedynie pokręcił z rozbawieniem glowa, kiedy skierowal sie w strone schodów, żeby pójść na górę. Wszystkie domy tutaj były wysokie i dość wąskie, ale taki już urok tej okolicy. Trzeba było lubic schody.

-No choć kochanie, no ja wiem, pańcio wrócił.- Świergotał do Hughesa. -Zjesz sobie teraz, będziesz mieć więcej, więc zostaw sobie na później.- Postawił miseczkę i pogłaskał kotka po łebku. Był nim zachwycony, a Hughes uroczo się łasił. 
Jednak u góry był Ira.
Ira, który prawdopodobnie już się rozbiera. 
Dlatego zostawił kota, by znów lekkim truchtem wrócić do Iry.

Cóż, Ira nie mógł nie dostrzec przystrojonej sypialni i może na pierwszy rzut oka nie zwrocilby na to uwagi, ale ze mial chwilę czasu na przyjrzenie się, to dostrzegł fakt, róże i płatki były ułożone w równych rzędach. Może nie od linijki, ale ewidentnie nie były po prostu rozrzucone. No to po prostu było coś takiego... markusowego. Nie mógł cicho nie parsknąc pod nosem z rozbawieniem, kiedy skierowal się do łazienki, żeby zrzucić z siebie koszulkę. Ale nie rzucał jej byle gdzie, tylko odłożył na miejsce na szafce. Nie składał, ale odłożył.
Rozpiął pasek, żeby wyciągnąć go ze spodni, i przelotnie zerknął na siebie w lustrze. Wiedział, że były miejsca na jego ciele, gdzie zaczynało być więcej kolorowego tuszu niz nagiej skóry, że mogl wyglądać smieszenie z tymi włosami, i że powinien się ogolić, bo zaczynal mieć na policzach widoczna szczecinę, ale jakoś nie czuł się ze sobą źle.

-Gdzie jest mój przystojny mąż?- Zapytał wchodząc do sypialni, by móc przejść do ich łazienki. -Cześć.- Podszedł do niego, by móc go znów pocałować. Pomógł mu z paskiem i ze zsunięciem spodni oraz bielizny. Nie śpieszył się, ale też nie próbował tego przedłużać. Kiedy odkładał spodnie, to widząc koszulkę na należytym miejscu uśmiechnął się. Wszystko było właściwe. 
Wszystko było z Irą lepsze.

- Twoj przystojny, oszałamiający i boski maz, kochanek i obiekt rozpusty są tutaj. - Wręcz jak ojciec, bóg i duch święty, tylko lepiej... chociaż to chyba jednak leciało inaczej...? A zresztą, nie byl katolikiem.
Wyciągnął nawet rękę w górę, kiedy mówił tutaj, jakby Markus mogl go jakoś przeoczyć. Ciężko by było, zważywszy na to, że był jedyna półnagą osobą w łazience. No chyba, że w kabinie prysznicowej czaił się kochanek.
Pozwolil Markusowi rozebrać się bez grama protestu, bo kimże był, żeby na to narzekać?
- Kąpiel czy prysznic? - zgadnal.

-A na co masz ochotę? - Odbił pytanie. -Jesteś już przy mnie, więc nie przeszkadza mi, czy będziemy brać prysznic, czy kąpiel. - Rozebrał Irę, więc przyszła kolej na to, by rozebrać samego siebie. -Zostawić?- Zapytał wskazując na muszkę, mogą dla śmiechu ją zostawić, a może równie dobrze ją zdjąć.

Podrapał się po szczęce, kiedy nad tym myślał. Na kąpiel mogła jeszcze przyjść czas i będzie mógł trzymać Markusa w wannie tyle, ile tylko ten będzie chciał, ale w tej chwili chyba bardziej miał ochotę na szybkie zmycie z siebie podróży.
- Prysznic- zadecydował, od razu wyciągając rękę w stronę prysznica, żeby spuścić zimną wode, odkręcając deszczownicę.
- Moglibyśmy zawiązać ci ją gdzieś indziej... - Posłał Markusowi głupkowaty uśmiech, no ale co poradzi, że jak miał za dobry nastrój, to go brało na gadanie bzdur. - A teraz pod prysznic. - Klepnął Markusa w pośladek, jakby chciał go pospieszyć i zapędzić do kabiny. Mieli czas, no ale po co go marnować...?[/b]

- Wierzę, że twoja wyobraźnia zadziała i możesz sobie to wyobrazić.- zaśmiał się, bo jednak muszki na penisie zawiązywać nie będzie. Na klepnięcie już ani nie pisnął, ani nie obruszył, a grzecznie wszedł pod prysznic. -Czy są jakieś szanse, że nie paliłeś?- zagadnął i niby to nie miało podwójnego dna.

- Co? - spytał aż nazbyt głośno, nieco bardziej pchając Markusa do kabiny, jakby przez to szum wody miał go bardziej zagłuszyć. - Wiesz, nie słyszałem, woda jest taka głośna, a ja mam kiepski słuch... - Okej, okej, wiedział, że dużo łatwiej byłoby zachować się jak dorosły, poważny człowiek i przyznać, że wciąż pali równo, żeby jakoś zabić w sobie myśli o czymkolwiek innym, no ale to by było za proste. Tak samo, jak za proste byłoby po prostu rzucenie palenia raz i dobrze. Chyba już za bardzo przywykł do myśli o karniakach.