Meet the Rutherford's

Przez chwilę po prostu spoglądał na przyglądającego mu się Markusa. Nie było w tym nic krępującego, a to... Już coś. To było... Czuł się z tym dobrze nawet wtedy, kiedy Markus zgasił światło i po prostu leżeli niedaleko siebie, wymieniając kilka słów, a później w ciszy. To nie była zła cisza. Właściwie to sam był zaskoczony tym, jak łatwo przyszło mu zaśnięcie, bo zazwyczaj kiepsko było o to w czyimś towarzystwie. Co prawda nadal wybudził się raz i drugi, a do tego nie spał długo, ale to była normalka.
Ale... było dobrze.

Markus nie miał problemów ze snem, a raczej już nie miał. Bezsenne noce zdarzały mu się podczas rozwodu rodziców. Teraz jednak, czuł że jest u siebie, że jest bezpieczny. Obecność Iry nie wpłynęła jakoś na jego sen. Dlatego obudził go dopiero budzik, który jak zwykle miał nastawiony wcześniej niż było to potrzebne. Jednak to zawsze było dodatkowe pół godziny, no i te trzydzieści minut, to też nie było aż tak dużo, by uznać, że odbiera sobie możliwość wyspania. 
Miał nadzieję, że u Iry będzie podobnie.

Obudził się... cóż, całkiem sporą chwilę temu, ale nie było to dla niego nic nowego. Często wstawał wcześniej niż to było konieczne, bo zwyczajnie miał problemy ze snem. Tyle i aż tyle. Nic nowego. Ale dzięki temu miał opanowane po mistrzowsku wgapianie się w sufit z samego rana.
Nie chciał po prostu, żeby Markus pomyślał, że nocą buszuje mu po pokoju. To raczej nie był jeszcze ten etap znajomości. Dlatego po prostu poczekał, aż Markus się obudzi, żeby samemu również podnieść tyłek.

-Hej, mam nadzieję, że to nie za wcześnie. - uśmiechnął się przepraszająco, choć ten uśmiech zasłaniała nieco ręka, gdy przecierał oczy. Siedział na łóżku, popatrując nieco na chłopaka. -Na co masz ochotę? Zrobię śniadanie, ty możesz jeszcze poleżeć, jeśli chcesz. - Ira nie musiał iść za nim do kuchni, mógł po prostu jeszcze sobie odpoczywać. Markus zajmie się resztą.

- Muszę chyba wstać i sprawdzić, czy dostanę się do cholernego domu... - mruknął bez większego entuzjazmu, wgapiając się w sufit przez dłuższą chwilę, zanim przerzucił spojrzenie na Markusa. Powinien raczej to zrobić, bo czasem matka miała tendencję do wracania do domu nad ranem. A jeśli połączyłaby to z tendencją do niezamykania drzwi, to była spora szansa na to, że uda mu się dostać do domu. A to już byłoby jednak coś. - Więc chyba powinienem się zbierać, żeby się wyrobić. - Jeśli się nie dostanie do środka, to też musi się jakoś ogarnąć.

-Może zadzwoń do mamy?- zaproponował. -A macie telefon stacjonarny? - zapytał, bo to zawsze był sposób na obudzenie, albo zwrócenie uwagi domownika. -W razie co, po prostu wróć tu, dobrze?- poprosił, gdy wstawał już z łóżka. Ira już wczoraj go widział w tej prowizorycznej pidżamie ze spodenek i koszulki. -Coś tu znajdziemy dla ciebie, a tata pewnie jakoś może się wstawić za tobą w szkole. - a to byłby już całkiem dobry plan.

- Nie moje pierwszy rodeo, jakoś to ogarnę. - Podniósł się i pokręcił nieco głową, żeby jakoś rozruszać kark. Znowu spał z głową pod dziwnym kątem i teraz za to płacił. Nie raz i nie dwa już mu się to zdarzało.
Nie przejmował się tym, że miał na sobie koszulkę i bokserki, bo i tak za chwilę zamierzał naciągnąć spodnie na tyłek.
- Dzięki za nockę. - Posłał Markusowi lekki uśmiech, bo nie bardzo wiedział, jak dziękować... bardziej wylewnie. Podziękował za nockę, ale jednak dalej to już będzie musiał sobie poradzić. - Zgadamy się na pewno później. - Zakomunikował, obeciał, jak zwał, tak zwał.

-A... Numerami się wymienimy?- Markus zapytał, bo chyba jednak dobrze, by było? Okej, byli sąsiadami, mogliby sobie alfabetem Morsea dawać komunikaty światłem w pokojach, ale... Chyba jednak wymiana esemesów była bardziej nowoczesna i łatwiejsza. 
Nawet nie zwrócił uwagi na to, jak brzmiało to pytanie z podziękowaniem Iry.

- Jasne, okej. - Jeśli miał być szczery, to w ogóle jakoś o tym nie pomyslał, zapominając o tym, że zna Markusa od wczoraj, a nie od dawna. Chyba zbyt dobrze im się razem gadało. Ale ubrał się, ogarnął do jakiegoś wyjściowego poziomu, zapisał Markusowi swój numer, zgarnął jego i pożegnał się, mówiąc, że zgadają się w szkole.
O dziwo udało mu się nawet dostać do domu. Ba, tym razem oczywiście drzwi były otwarte... A co jeszcze bardziej oczywiste - matka nawet nie wiedziała, w czym niby miał taki znowu problem. No bo przecież niemożliwość dostania się do domu na noc to żaden problem, nie? Kto by się tym przejmował. Tylko sobie wymyślał problemy. Dlatego od samego rana był wściekły.

Zjedli z ojcem śniadanie rozmawiając przy tym o tym, że Ira jest w porządku. Mark starał się go wypytać, czy ten coś mówił o sytuacji rodzinnej. Nie było to jego policyjnym podejściem, a ojcowskim. Przejął się po prostu. 
Po śniadaniu byli gotów ruszyć do szkoły, choć tym razem Markus również poprosił, by ojciec zaparkował kawałek dalej od szkoły. Tak mimo wszystko. 
Choć może gdyby parę uczniów zobaczyło, czyim jest synem, to może by się odczepili. 
Albo i nie?

Jak już ktoś podpadł, to podpadł po całości. Tak to przynajmniej działało u Justina i jego przydupasów, w których prym wiedli Joe i Rallo. Ira sądził, że łazili wszyscy razem tylko dlatego, że dzielili tę ostatnią żywą szarą komórkę, jaka obijała się po tych ich pustych łbach. Takie były jego przypuszczenia. Bardzo przemyślane.
Dlatego zupełnie nikogo nie powinno zdziwić, że kiedy tylko Markus pojawił się na terenie szkoły, znów został otoczony. Obeszli go z trzech stron, bo tacy zawsze są mądrzy tylko wtedy, kiedy mają kilkukrotną przewagę, popchnęli go raz czy dwa dla podkreślenia tego, że to przecież jeszcze nie koniec. W końcu nie można tak łatwo mu odpuścić, kiedy postawił się publicznie, nie? Niech sobie nie myśli za dużo. Ale i tak ograniczali się do zaczepek rano i podczas lunchu.
Tak przynajmniej Ira słyszał, bo sam pojawił się w szkole dopiero po trzeciej lekcji, ale czy to jego pierwszy raz?

Markus wszystko znosił i starał się pokazywać po sobie, że mało go to obchodzi. Czasem najlepszą reakcją był brak reakcji. 
Do tego był bardziej zajęty rozglądaniem się za Irą, chichocząc przecież mógłby do niego napisać wiadomość. Jednak nie chciał być nachalnym. Po prostu... Uznał, że odezwie się wieczorem i to będzie najlepsza pora, prawda?

- I jak leci, leszczu? - zagadnął Markusa, kiedy natknął się na niego na jednej z przerw. Markus po prostu stał przy swojej szafce, przepakowując się między zajęciami, a on sam szlajał się po korytarzach. Nic ambitnego.
I cóż, nie obrażał go ani nic. To było jedynie całkowicie przyjacielskie zagajenie i raczej było to słychać.
- Słyszałem, że ktoś tu znowu sobie grabi. - Oparł się bokiem o szafkę obok Markusa, spoglądając na niego.

-Ale kto, co?- zapytał, bo myślał, że może Ira założył że juz jest na bieżąco z jakimiś plotkami. Nie sądził, nie myślał, że Ira będzie na bieżąco z nim. Choć jeśli to on był tematem plotek... Cóż, jeszcze parę dni i przestanie być "tym nowym". -Ale jak ty się masz?- zapytał i był tym bardziej zmartwiony i przejęty.

- Kto? Ty. Co? To, co ostatnio? - odpowiedział Markusowi. - Słyszałem, że Justin na ciebie klnie. - Wzruszył ramionami, bo to nie było chyba nic szczególnie nowego. Przynajmniej od wczoraj. - A w ogóle co z twoimi okularami? - zagadnął, przechylając nieco głowę, jakby dopiero przypomnienie sobie tej sytuacji zmusiło go do kontemplacji nad tym, że Markus to jednak nieco inaczej wyglądał.
- Znośnie - odpowiedział, bo cóż, w sumie to tyle i tylko tyle. Ani szalenie dobrze, ani jakoś bardzo źle.

-Znudzi im się. - wzruszył ramionami. Przecież tak może właśnie być. Nawet po cichu na to liczył, a nie mówił głośno, by tego nie zapeszać. -Aa, oczy. - dotknął nosa tak jakby chciał poprawić okulary na nim. -Szkła chyba są bezpieczniejsze, choć... Dziwnie się czuję.- zamknął szafkę, gdy się już przepakował. -mam tam, w sali trzysta trzy. - wskazał dłonią kierunek.

- Pewnie tak. - Wzruszył ramionami po raz kolejny, bo cóż, no jakoś nie chciał mówić Markusowi, że może im się nie znudzić, bo Kevina gnębili jeszcze w poprzedniej szkole. Ale on się nie stawiał. Więc to jednak co innego niż Markus.
- Szkieł nikt nie wrzuci do śmietnika, nie? - Posłał Markusowi ten lekko krzywy uśmiech. No ale czy nie miał racji? Coś w tym było. - Lepiej ci. - Czy to komplement, czy nie... To już zależy, jak patrzeć? Jak słyszeć...? Cokolwiek. Po prostu... Markus faktycznie jakoś wyglądał lepiej.
- Ja idę tam. - Krótko wskazał podbródkiem w przeciwną stronę. Ale jakoś mu się nie śpieszyło.

[Myslalam, że go poprawi, że to nie tam xd]

- Najważniejsze, że nie wiedzą o moim ojcu, a on o nich. - to co się działo w szkole, najlepiej jakby w szkole pozostało. Tak było bezpieczniej dla każdej ze stron. -A o której kończysz?- zapytał spoglądając na zegarek, mogli jeszcze porozmawiać -Moge się z tobą przejść do domu?- już nie proponował podwózki radiowozem ojca. - I taktak, szkieł mi nikt do kosza nie wrzuci. - skinął głową.

- Przynajmniej połowa tego zdania to gówno prawda - pozwolił sobie się wtrącić. - Poważnie myślisz, że akurat oni nie wiedzą, kim jest twój staruszek? - Ludzie gadali, oczywiście, że tak. A plotki łatwo się rozchodziły. Czasem coraz bardziej poprzekręcane, więc pewnie w niektórych wersjach to Markus niedługo okaże się swoim ojcem w przebraniu, który ma sprawdzić, kto sprzedaje dragi w szkole...
- Zazwyczaj kończę o tej, o której chcę - rzucił jakże nonszalancko, bo cóż, tak właśnie było. Jego frekwencja cudowna nie była. - Ale planowo to po trzeciej. - Pytanie tylko, czy uda mu się tyle wytrwać.
- Jasne, zgadamy się. - Nawet gdyby coś planował, to głupio byłoby teraz Markusowi odmówić, nie? Za rano. Za noc, będąc konkretnym. Ale tak poza tym, to nie miał nic przeciwko wspólnej drodze.

-A wiedzą?- wiedział, że Camden to nie Stanford, ale jakoś myślał, że pewne zachowania, czy reakcje będą może nie identyczne, ale podobne. -To liczę na znudzenie się. - wzruszył ramionami. -Ale przecież nie masz indywidualnego planu lekcji?- Markus zawsze był w szkole. -Ja też o trzeciej. - może więc uda się im razem wrócić.

- A myślisz, że dlaczego nikt nie próbował cię jeszcze okroić? - zagadnął, choć dla niego to było pytanie wręcz retoryczne, bo każdy, kto miał więcej niż dwie szare komórki do podziału na trzech, wiedział, że pewnych durnych rzeczy należy nie robić.
- Sam w sobie jestem odpowiednio indywidualny. - Uśmiechnął się do Markusa, odpychając się lekko od szafki, bo jednak jeśli chciał pobawić się w pilnego ucznia i wysiedzieć do końca zajęć, uczestnicząc we wszystkich jak należy, to jednak musiał się zbierać. To nie była długa przerwa. - Złapię cię. - Znajdzie Markusa po zajęciach szybciej niż Markus znajdzie jego. Bo wiedział, gdzie ten ma ostatnią lekcję (bo ma ją z Kevinem) i gdzie jest jego szafka.

-W Stanford robiłem za latarnie. - nie słuchał tego, jak te słowa brzmią -że wiesz, najciemniej pod nią, to tam gdzie ja będę to nie będzie mojego ojca. - i czasem się ta reguła sprawdzała. Chyba nawet częściej niż nie. 
Z innych powodów niż myśleli ci, którzy na to wpadli. 
-Lepiej chodź do szkoły, twoja przyszłość jednak jakoś od tego zależy. - nie popierał wagarowania. -Do później. - skinął mu głową.

- Dobrze, że nie robiłeś pod latarnią... - rzucił, popisując się humorem tak wysokich lotów, że ten chyba szorował o chodnik pod tą latarnią. Ale co z tego? I tak, jasne, rozumiał to, co Markus ma na myśli. Ale strzelał, że na to potrzeba było jeszcze nieco czasu. Trzeba się trochę przejrzeć materiałowi na słupa, nie? Czy tam latarnię. Jak zwał, tak zwał.
- Proszę cię. Jestem tak boski, że jeszcze zostanę gwiazdą rocka. - Puścił Markusowi oczko, zanim odwrócił się, żeby odejść swoją stronę.

-Będę twoim największym fanem. - rzucił jeszcze, gdy Ira mógł go usłyszeć. Nie chciał tego robić głośniej, bo jednak... To wciąż był korytarz szkolny, a on wciąż był tym frajerem do męczenia. Nie chciał, by chłopak oberwał rykoszetem. Nigdy tego nie chciał, czy to w dawnej szkole, czy to w nowej. 
Dlatego trzymał się ścian, gdy udał się na zajęcia.

Wysiedział na lekcjach nawet całkiem grzecznie. Raz na jakiś czas można to przecież jakoś znieść, nie? Dlatego wytrwał jakoś te kilka godzin, żeby nastukać sobie odpowiednio frekwencji. W tym tygodniu. A kiedy lekcje się skończył, bez większego problemu odszukał Markusa przy jego szafce. Wcześniej był przy swojej, żeby wrzucić tam książki, a zabrać swoje graty i deskę. Mogli więc skierować się od razu w stronę wyjścia.
Po drodze minęli Justina i jego przydupasów. Ira dobrze wiedział, że akurat jego nie będą się czepiać. W końcu był gościem, który zasłynął z tego, że złamał nos ich ukochanemu trenerowi. Był więc odpowiednio... szurnięty, żeby dać mu spokój. Dlatego jedynie zmierzył Justina wzrokiem, kiedy mijali go, wychodząc ze szkoły.
- Chcesz zahaczyć o jakieś konkretne miejsce? - zagadnął Markusa.