Meet the Rutherford's

-A ono raczej nigdy nie powie, gdzie woli być, więc możemy się spokojnie nim dzielić. - chyba jednak pod tym względem Chucky miał się gorzej. Markus dobrze czuł się ze swoim wyborem i wolałby, żeby rodzice się nie dzielili. -Jasne. - sięgnął po szklankę, by nalać do niej soku i postawił ją bliżej chłopaka. Sobie jeszcze nie nalewał.

- Och, no tak. Nie musisz się dzięki temu martwić, że wolałby mnie od ciebie... - rzucił, jakby naprawdę miał pewność, że to on byłby tym ulubionym rodzicem. Cóż, tak szczerze to w to jednak wątpił. Za dużo kneblowania.
No ale czym tu się przejmować, nie?
- Dzięki. - Nie sięgnął od razu po szklankę, ale podziękował za nalanie. Nie, żeby sam miał się przemęczyć, robiąc to. Ale było miło, że Markus to zrobił.
Przez chwilę po prostu później milczał, zastanawiając się nad tym, czy jakoś powinien poruszyć temat tego mieszkania między rodzicami.

-Nie ma za co, częstuj się,  czuj się dobrze. - Niech Ira czuje się jak i u siebie. To zawsze przecież jest na plus, gdy się h kogoś dobrze i swobodnie czuje. Jemu jakieś dziwne stresy przeszły, ale pewnie to przez to, że mógł przy szorowaniu i sprzątaniu się uspokoić. Więc mógł teraz swobodnie siedzieć i skupić na filmie.

Przez dłuższą chwilę milczeli, ale jakoś nie uważał tego milczenia za złe. Raczej było to... całkiem komfortowe? Tak można było chyba to ująć. To była całkiem dobra cisza. Przynajmniej dla niego, więc po prostu w duchu liczył na to, że Markus to podziela.
Po prostu od czasu do czasu odezwał się, komentując Rogue i jej chłopaka albo scenę z Wolverinem w klatce. Cóż, tak, ta scena...
Z klatką, nie z Rogue i jej chłopakiem. Tak gwoli ścisłości.
- Będziesz pewnie niedługo jechał do Satamford? - zagadnął po dłuższej chwili, tak bez związku z czymkolwiek. - Wiesz, odwiedzić rodzinę - doprecyzował, odwracając wzrok od Rogue i Logana w aucie, żeby spojrzeć na Markusa.

Był skupiony na filmie, dlatego dopiero po chwili odpowiedział Irze. No ale, no, oczy same uciekały się skupiały na aktora..rze. -Em, nie wiem. Może. Nie myślę o tym. - bo właściwie to myślał o tym, by nie jechać. -A... Co z twoim tatą?- miał nadzieję, że nie jest to wścibskie pytanie. Takie... Na temat, prawda?

- Myślałem, że wiesz... Tak to wygląda...? - Lekko wzruszył ramionami, żeby pokazać, że luz, przecież to nic takiego, więc jak Markus nie chce gadać, to nie muszą gadać. Nie było przecież co się zmuszać ani spinać, nie?
Tak przynajmniej uważał. Liczył na to, że Markus będzie to podzielał. To, że... że luz, ze jest okej między nimi.
Zerknął na Markusa, słysząc jego pytanie. A potem znów wzruszył lekko ramionami.
- Nic. - Ot, tyle. - Zmył się, jak byłem dzieciakiem. I tyle. Jakos nie bardzo go pamiętam. - I to była cała historia.

- Myślałem, że może go odwiedzasz - jakoś tak założył,  gdy rozmawiali o Stamford. -Nie chciałbyś go poznać?- chyba na ten temat lepiej mu się było rozgadywać. Było to egoistycznie spowodowane tym, że nie mówi o sobie. 
Ale miało też coś dobrego - może lepiej poznać Irę. To w sumie było najważniejsze.

- Nie, jakoś nie. - Pokręcił głową, bo patrząc na fakt, że ledwie miał ochotę widywać matkę, to odwiedzanie ojca tym bardziej by go nie interesowało, nawet gdyby wiedział, gdzie ten akurat jest. Albo kim dokładnie jest. To było dla niego... nie do końca jasne. Nie bardzo pamiętał.
- On nie bardzo chce znać mnie, więc... Wisi mi to. - Znowu wzruszył lekko ramionami. To było... nie do końca tak, ale jednak wolał trzymać się pozorów. Wisi mu to. Ot co. Jak wszystko.

-Ja bym pewnie chciał go poznać, zobaczyć. - Ira nie pytał, co Markus zrobiłby na jego miejscu, ale on i tak o tym powiedział. -Ale... Najważniejsze jest jest to, czego ty chcesz bądź nie chcesz. - dodał, bo jednak przecież dobrze wiedział, że to o to chodzi w tym wszystkim. -Łatwo ci tak?- spojrzał na niego. -tak, że wszystko jest obojętne?- on chyba za bardzo się wszystkim przejmował.

- Z matką nie chcesz rozmawiać, a ją znasz... - zauważył, znów krótko zerkając na Markusa. On nie rozmawiał o swojej matce, a Markus ledwie kilka razy wspomniał o swojej i o Stamford, więc może było to może nieco niesprawiedliwie zagranie, ale chyba dość trafne? On nie znał ojca, więc chociaż problem znania i nierozmawiania miał z głowy.
- Jak wiele rzeczy w życiu jest tak chujowych, że ciężko to znieść... To nieprzejmowanie się jest najlepszą opcją, na jaką możesz się zdobyć. Bo inaczej po tobie... - Spojrzał na Markusa tak, jak należy, mówiąc to. I był w tym wyjątkowo szczery.

-Bo może właśnie dlatego, że ją znam. - poczuł się jakoś zaatakowany, więc usiadł uginając nogi i przytulając je. Trochę jakby przez to przyjął zamkniętą pozycję. 
- Może masz rację. - wzruszył ramionami patrząc z powrotem na film. Nie był zły, po prostu... Z nikim o tym nie rozmawiał i jakoś chyba tak było prościej.

- A ja znam swoją na tyle, żeby wiedzieć, że nikt normalny nie mógłby wytrzymać z nią dłużej niż tydzień... - Tak, to zdecydowanie był jego główny argument w tym, że czuł słuszność z faktem, że poznanie ojca raczej nie przyniosłoby niczego dobrego. Ze wszystkich facetów matki to aktualny kochaś wytrzymywał najdłużej. Już ze dwa miechy. Rekord. Niestety.
Nie znosił tego gnojka.
- Wiesz... To moja metoda. Każdy może mieć swoją, nie? - zauważył, bo to, że jemu coś pomagało, nie musiało oznaczać, że od razu każdy będzie mieć tak samo. - Niektórzy tak chyba nie potrafią. A nie ma co na siłę... - Tak jakoś przynajmniej sądził.

-Okej, okej. Rozumiem, nie chcesz go poznać, okej.- IrIra nie musiał się przed nim tłumaczyć. Przez to, że tak to odczuwał to coraz gorzej się czuł. Sam ze sobą. -Masz rację, każdy ma jakąś swoją metodę. - zgodził się z nim, bo tak, każdy miał swój sposób i czasem chyba wybierał zły. A może po jakimś czasie to się jednak okazuje, że jednak było to dobre?

- Po prostu... pytałeś. - Poczuł się nieco... speszony tym, że Markus najwyraźniej tak go... uciął. Wiedział, że może nie odpowiadał krótko, zwięźle i bez jojczenia, bo pod to ostatnie to mógł się jednak trochę załapać, ale jednak jakoś... Nie bardzo miał coś złego na myśli, był po prostu szczery i wyrażał to tak, jak potrafił. A teraz jakoś tak... Poczuł się głupio.

- Przepraszam, nie chciałem żebyś źle się poczuł. Głupio mi, że zacząłem dla ciebie drażliwy temat. - choć może to Ira zaczął drażliwy temat dla niego. Jednak Markus, nie widział tego tak, w sensie że to Ira coś źle zaczął. -Ważne mieć swoją metodę, byleby nie dać się zwariować. - dodał już wyraźnie lżejszym tonem.

- Czasem chyba dobrze jest poruszyć drażliwy temat...? - Tak przynajmniej mu się wydawało, bo jednak raz na jakiś czas, tak naprawdę na jakiś czas, to dobrze byłoby porozmawiać na jakiś gryzący temat. Nawet jeśli coś się olewało, to to coś gdzieś tam było. I można było to coś wydobyć raz na jakiś czas. Tak naprawdę raz na jakiś czas. Tak minimum. - Więc jest... okej, nie? - Znów zerknął na Markusa.

- Jeżeli nie jesteś zły, to jest okej. - zgodził się i nawet posłał Irze ostrożny, delikatny uśmiech. - Więc chyba mamy za sobą drażliwe tematy. - po co do nich wracać, jak już było okej, no i to czasem nie musi trwać długo, prawda? To co było teraz, było wystarczające, prawda? Nawet usiadł wygodniej, po turecku. Wyraźnie się rozluźnił

Cóż, nie wydawało mu się, żeby był zły, a już na pewno nie zły na Markusa. Dlatego jedynie posłał mu kolejny lekki uśmiech, zanim na powrót skupił się na tym, co działo się na ekranie. Widział ten film już wielokrotnie, wiedział, co się wydarzy, ale i tak oglądał. Po prostu go lubił, ot co.
Może dlatego, że znowu tak wlepiał się w ekran, nie zwrócił uwagi na to, że w tym samym czasie sięgnęli z Markusem do miski z popcornem. Dlatego ostatecznie zamiast prażonej kukurydzy dotknął dłonią Markusa, trzymając ją tam może nieco zbyt długo.

Markusa zaskoczył dotyk dłoni Iry. Nie zabrał swojej, a po prostu wciąż trzymał ją w misce, dając palcom chłopaka na niej spoczywać. Od razu przed oczyma miał wczorajszy pocałunek, dlatego się zarumienił. Czy Ira wciąż sobie z niego poigrywał? Czy to jakiś test? 
Choć... Część w nim chciała wierzyć, że Ira chciał go po prostu dotknąć. 
Choć z drugiej strony, jezeli on się całował z Łasicą, to czy .. oni nie byli razem?

Widząc spojrzenie Markusa, powoli zaczął cofać dłoń. Nie chciał powtórki z wczoraj, ani tego, żeby Markus przestał z nim rozmawiać. Znowu. Choć tu ciężko byłoby go na kogoś wymienić...
- Przepraszam. - Niby nie bardzo miał za co przepraszać, bo przecież to nie było ani nic złego, ani nic wielkiego, ale i tak jakoś... - Nie chcę, żebyś był zły, że robię... coś. - Cóż, to naprawdę kwalifikowało się jedynie pod coś. Może poprzedniego wieczora też zrobić cokolwiek miałby zrobić?

-Nie jestem zły.- Mówił to mając spuszczoną głowę. -Łasica za to mógłby być... Ale nic nie robisz, nic się nie dzieje, wszystko jest w porządku. - Mówił to bardzo szybko i znów się zamknął na swoim kawałku kanapy. Nie chciał samego siebie wydać, choć chyba właśnie to zrobił. Nie chciał tego tak, chciał nad tym jakoś panować, a wszystko działo się... Samo. 
I to go wprawiało w lekką panikę.

- Szczerze... To ja naprawdę nie wiem, co się dzieje... I co Łasica ma do tego... - Cóż, tak, zdecydowanie był skonfundowany. Bardzo. Po prostu jakoś... - Znowu jest okej, a potem robisz się jakiś dziwny i nie jest już okej. - O tak, zdecydowanie bardzo dokładnie to wyjaśnił. Bardzo. - Jak wczoraj. Nie wiem, co zrobiłem, że było nie tak, ale po prostu w jednej chwili zacząłeś olewać mnie przez pół wieczoru. - Może nie powinien mieć pretensji, bo znali się z Markusem krótko i ten mógł sobie znaleźć innych kumpli niż on, ale i tak jakoś... No...

-No przecież wy...- przekręcił głowę w jego stronę. No i się wydało. -Widziałem. - znów patrzył na swoje kolana. -Jest okej, nie mam nic... Możecie... Serio.- Przystanki miał, bo nie chciał brzmieć na zazdrosnego, no i pewnych rzeczy po prostu nie potrafił powiedzieć na głos. 
Jeszcze. 
-Możemy wrócić do oglądania?- Zaproponował i sięgnął dłonią do miski z popcornem, by przesunąć ją w stronę chłopaka. Coś na znak, że wszystko jest w porządku.

- Co my przecież...? - Nadal przyglądał się Markusowi z podobną konsternacją, choć jakoś już powoli coraz bardziej zaczynał łapać. Chyba. I nie bardzo wiedział, czy mu się to podobało, bo jednak jakoś... - Co ty, podglądałeś nas przez okno? - Tak, to było coś, o co mógł mieć lekką pretensję, nie? Głównie dlatego, że zdecydowanie nie chciał, żeby Markus coś takiego widział. To było... jakieś niekomfortowe. - My nic nie... Jezu, nie chcę z nim... - mówiąc to aż się skrzywił - móc robić. - Po prostu... No nie.
Milczał przez chwilę, ale chociaż Markus najwyraźniej chciał uciec od tematu, to jednak kontynuował:
- Czyli co, miałeś na mnie wywalone, bo co? Bo się... nie wiem, domyślałeś czegoś czy co? - Jakoś wolał po prostu wiedzieć.

- Wszedłem do pokoju... Zasłoniłem okno, więc nie wiem co tam się więcej działo. - powiedział na swoją obronę. Nie jjego wina, że wchodząc do pokoju miał okno przed twarzą, a te okno było na wprost okna Iry. 
-Nie miałem na ciebie wywalone, nie będę mieć nawet, gdy ty będziesz chciał móc. - znał to, zaprzeczenia były częste. A lepiej iść w tę stronę, niż że on chciałby.