Meet the Rutherford's

-Ale to też dobrze, nie ma co za często chwalić. - poparł to - dziś mi się po prostu udało. - Machnął ręką, miał inne za to zmartwienie. Zastanawiał się, czy te pozostałe notatki zostawić na następne kółko, ale chyba nie chciałby podpadać grupie. -Panie Martin, czy ma pan chwilę po zajęciach?- zapytał, bo raz kozie śmierć, prawda? Może już więcej nie usłyszy pochwał, ale za to będzie z nim przez chwilę sam na sam...


-Ucisz ją gówniarzu!- Susan była zirytowana. Pomogła mu uciszyć lalkę i ten zamiast być zadowolonym, to jeszcze robił na złość. Niech się tak uczy, to się przekona jak w przyszłości będzie się przez to parzyć raz za razem. Byleby zrobić na przekór. A ona będzie i bedzie na to patrzeć z wyższością. W końcu będzie mieć rację.

Kevin jedynie zerknął na Markusa, próbując skupić się na rozwiązaniu zadania, bo jednak... cóż, może był odrobinę... zazdrosny? Ale tylko odrobinę. Tak próbował to sobie tłumaczyć. Po prostu Markus był... zbyt dobry.
A Markus był dobry, z tym pan Martin również się zgadzał.
- Tak? - Spojrzał na Markusa, kiedy tylko usłyszał swoje nazwisko. Przez ułamek sekundy pomyślał, że Markus potrzebuje pomocy, ale szybko odsunął od siebie tę myśl. - Oczywiście, nie ma problemu - zapewnił, bo jednak zawsze wychodził z założenia, że warto poświęcić te kilka dodatkowych minut dla czegoś, co w przyszłości może dobrze zaowocować.

***
Przekręcił zamek w drzwiach (swoją drogą, najlepszą ze swoich dotychczasowych inwestycji) i wrócił do biurka, na powrót siadając na krześle. Wyciągnął słuchawki i podłączył je do walkmana, którego pożyczył od Łasicy razem ze znajdującą się w nim kasetą zespołu Thunderball. Coś wystarczająco głośnego, żeby uciszyć płacz, nawet jeśli dalej kontynuował to, co robił wcześniej. Po prostu wrócił do pisania i dalej próbował jakoś ugłaskać drącego się w niebogłosy Chucky'ego.
Byle do rana.

Markus uśmiechnął się w podzięce i wrócił do rozwiązywania zadań. Szło mu dobrze, a nawet gdy starał się nie rozwiązywać tak szybko, to... I tak kończył pierwszy. 
Raz skończył drugi, ale Liam miał błąd, więc tak jakby skończył pierwszy. 
Po dzwonku czekał aż wszyscy wyjdą z sali, by móc podejść do biurka pana Martina. 
-Mam jeszcze parę zadań i teorii, nie chciałem już przy reszcie pokazywać. Miałby pan moze czas na to zerknąć?- zapytał przygryzając wargę.

- Pamiętaj, że wszyscy jesteśmy tutaj dlatego, że chcemy pogłębiać naszą wiedzę. - Dlatego właśnie te zajęcia były inne od zwykłych programowych lekcji. I tak ważne. - Zdecydowanie nikt nie miałby ci za złe, gdybyś spróbował pogłębić ją jeszcze bardziej - zapewnił z uśmiechem, kiedy wyciągnął rękę po notatki Markusa.
Przysiadł przy tym na skraju biurka, jak na luzaka przystało, i powolnie kartkował notatki, wczytując się w ich treść.
- To wszystko to twój materiał z lekcji, czy uczyłeś się na własną rękę? - spytał, spoglądając na Markusa. - Jak dla mnie niektóre z tych zadań to poziom co najmniej pierwszego roku studiów. - Uniósł lekko notatki, jakby chciał pokazać Markusowi cos, czego ten jeszcze nie widział.

-Wiem, ale... - lekko spóścił spojrzenie. -Nie chciałem jakoś się wyróżnić, czy wyjść na... - kujona? To słowo chyba nie pasuje. - że się jakoś przechwalam. - wolał to chyba tak ująć. - Częściowo sam, częściowo są to notatki że Dtamford, wciąż utrzymuje kontakt z nimi. - to chyba nic złego?  -Tak?- zerknął na zadanie. - to akurat sam, jakoś skojarzyło mi się z tym. - sięgnął palcem do notatek, by pokazać o co chodzi.

- Czasem wyróżnianie się to nic złego. Prawda jest taka, że nie zwojujesz świata będąc szarym człowiekiem. - Tak już po prostu było i jeśli ktoś mógł wyróżnić się w ten właściwy sposób, powinien to robić. - Więc głowa do góry, więcej wiary w siebie, a zajdziesz zdecydowanie dalej niż chowając to, że tutaj... - mówiąc to wskazał palcem wskazującym na swoją skroń - masz ogromne możliwości. - Markus nie tyle znał pewne rzeczy, co doskonale je rozumiał. A to był klucz do wiedzy. Zrozumienie, a nie kucie regułek na pamięć.
- Zapraszam cię zawsze, kiedy tylko będziesz chciał porozmawiać o fizyce. Bez wstydzenia się - podkreślił.

-O fizyce zawsze chętnie porozmawiam, mogę zostawić panu notatki- ośmielił się, ale też od razu zreflektował - żeby pan w wolnej chwili mógł coś sprawdzić, dopisać? - to nie musiało być na już, na za tydzień, a po prostu... W wolnej chwili. - Dziękuję za miłe słowa, z pana ust... To dużo dla mnie znaczy. - uśmiechnął się, choć znów był to nieśmiały uśmiech.

- Bardzo chętnie - zapewnił, bo zdecydowanie nie maił nic przeciwko przestudiowaniu tego, co opracowywał Markus. Prawda była taka, że w szkole takiej, jak ta, ciężko było o równie zaangażowanych uczniów, a jak to mówią, sukcesy uczniów były miarą sukcesu nauczycieli. Dlatego... odmiana od szarej codzienności była wyjątkowo podbudowująca. - Podzielę się wrażeniami - zapewnił, odwracając się, żeby odłożyć notatki do swojej torby.
- Nie zwalniaj tempa, walcz, nie odpuszczaj żadnym konkursom, a może uda mi się załatwić dla ciebie wolny wstęp na wykłady na uniwerku Pensylwanii. - Nie było to MIT ani Caltech, ale uniwerek w Filadelfii nadal należał do ligi bluszczowej, a z odpowiednimi wynikami, predyspozycjami i stypendium mogliby dopuścić do siebie nieletniego słuchacza. To zawsze robiło pewną małą reklamę, bo kto nie lubił pochwalić się dziecięcym albo nastoletnim geniuszem?

- Jeżeli ma pan jakąś listę konkursów, a jest jeszcze termin zgłoszenia, to ja bardzo chętnie. - prócz spotkań z Irą to tak naprawdę nic nie robił więcej poza domem. Dlatego miał sporo czasu, żeby przygotować się do konkursu lub konkursów. Był gotów, by już teraz się zapisać. - Byłoby świetnie móc pojechać na wykład. - mówił to takim tonem, jak normalny nastolatek o imprezie.

- Przygotuję ją dla ciebie na najbliższe zajęcia. - Zważywszy na poziom Markusa mógł spojrzeć również na te konkursy, na które wcześniej zdawali się... nie mieć możliwości. Doceniał swoich uczniów, ale był również realistą. Markus był jednak o poziom wyżej, nawet jeśli rocznikowo był młodszy od pozostałych.
- Byle tak dalej, a zobaczymy, co da się zrobić. - Prawda była taka, że nie zamierzał obiecywać tego Markusowi już na samym początku. Jasne, była to opcja, którą mu przedstawiał, ale nadal było to coś, na co musiał jeszcze zasłużyć. Ale czy sama ciężka praca w drodze po sukces czasem nie była nagrodą samą w sobie?

- Dziękuję... Pana pomoc, słowa, to wiele dla mnie znaczy i bardzo to doceniam. dziękuję - Markus wiedział jak niedoceniani bywają nauczyciele, a przecież wiele robią. Wiadomo, z pustego i Salomon nie naleje, ale Pan Martin.... Przecież nie zna jeszcze Markusa, a tu już zaoferował pomoc i bedzie coś robił dla niego i to jeszcze w czasie wolnym...

- Nie przesadzaj. - Pokręcił głową z uśmiechem, bo naprawdę nie było konieczności, żeby Markus był tak... wdzięczny. Przynajmniej sam właśnie tak uważał. - A teraz zbierajmy się, popołudnie jeszcze młode, można uwolnić się od nauki - rzucił nieco żartobliwie, bo przecież dobrze wiedział, że nawet najpilniejszym uczniom nie tylko szkoła była potrzebna do życia. - Daj odetchnąć szarym komórkom, każdemu dobrze to zrobi. - Tym bardziej, że jeśli Markus będzie chciał załapać się na niektóre z konkursów, czekała go ciężka praca.

-Dobrze. - pokiwał głową. - Proszę... Niech pan też wypocznie. - nie chciał się jakoś bardzo spoufalać, szczególnie gdy niebieskie oczy pana Martina patrzyły na niego w ten sposób jak teraz. Ale Markus był nastolatkiem, więc mógł widzieć coś, czego nie ma. -To do widzenia - w końcu zebrał się w sobie, by wyjść z sali. Był spakowany, bo zrobił to razem ze wszystkimi. Teraz mógł wrócić spokojnie do domu i do... Projektu z Irą.

Ira miał wrażenie, że trafi go szlag. Miał je w dzień, miał je wieczorem i zdecydowanie, cholera, miał je w nocy. Naprawdę nie był już w najmniejszym stopniu pewien, czy ta pieprzona lalka była zepsuta, czy to naprawdę był cholerny Chucky w ciele niemowlęcia i próbował zafundować mu horror, czy naprawdę miał tak życiowe szczęście, że załączyła mu się symulacja ząbkowania i kolki jednocześnie.
Oszaleje. Naprawdę cholernie oszaleje.
Miał wrażenie, że niedługo zacznie chodzić po ścianach. Nic nie pomagało i coraz poważnie rozważał wyciągnięcie tych pieprzonych akumulatorków i tyle.

Markus nie posłuchał pana Martina i zajął się nauką. Chciał pokazać, że zależy mu na udziale w konkursie bądź konkursach. Nie miał też co więcej robić, posprzątał w pokoju i kuchni, zjadł kolację, porobił jakieś brzuszki pompki. Nie chciał wracać do tego co było. 
Aż wreszcie znalazł chwilę, by napisać wiadomość do Iry, jak temu idzie z ich dzieckiem. Pisząc do chłopaka znów czuł jakieś przyjemne ciepło, całkiem inne niż te, które czuł przy panu Martinie, ale ważniejszy od tych odczuć był Chucky.

Ira czuł się na tyle... zirytowany, że kiedy otrzymał wiadomość od Markusa, w pierwszej chwili miał ochotę odpisać mu, że jak tak bardzo interesuje go ta cholerna lalka, to może mu ją przynieść i niech ją sobie choćby wepchnie w...
Ale szybko mu przeszło, odetchnął raz i drugi, i jakoś... przeszło mu. Choć miał chyba szansę zrozumieć emocje, jakie targają młodymi rodzicami. Wszystkie te poporodowe depresje jakoś nabrały sensu.
Dlatego jedynie odpisał Markusowi, że poważnie rozważa wyjęcie Chucky'emu baterii z tyłka, bo nie wie, czy zaliczenie tak bzdurnego przedmiotu jest tego warte.

[https://www.youtube.com/watch?v=WcLWEOCviKU]


Zmartwiony usiadł na łóżku, gdy odczytał wiadomość od Iry. Zmartwiony... No dobrze, spanikował na początku, dlatego aż usiadł. Ale on miałby nie zaliczyć jakiegoś przedmiotu? Miałby dostać złą ocenę? Jasne, nie we wszystkim był jak z fizyki, ale... Ale no. 
Gdy panika minęła to przyszło zmartwienie, więc to nie tak, że tylko źle się czuł. No i przecież to tylko lalka, tylko przedmiot, tylko...
A jednak napisał do Iry, czy może jakoś pomóc i czy próbował kołysać lalką, mniej nerwowo wsadzać kluczyki.

[Jakoś nie lubię gościa xd]

Kiedy zobaczył słowa o mniej nerwowym wsadzaniu tego pieprzonego kluczyka... No aż zadrgało mu oko. Po prostu... Skoro wszyscy byli tacy znowu mądrzy, najpierw jego matka, a teraz Markus, to nie ma żadnego problemu. Najwyraźniej tylko z niego jest beznadziejny materiał na rodzica. Nawet sztucznego.
A więc nie ma problemu, niech się inni wykażą. Z radością zobaczy, jak Markus będzie błyszczał.
Dlatego może i zrobił coś głupiego, ale skoro tak, to tak. Nieszczególnie widziało mu się schodzenie na doł, bo słyszał, że kochasz przybył jakiś czas temu, dlatego zrobił to po staremu - przez okno od strony podwórka bez większego problemu wyślizgnął się na daszek nad tylnym wejściem, a stamtąd łatwo było zejść na ziemię. A skoro już wychodził oknem, to mógł i wejść oknem, nie?
Robić głupoty to robić głupoty, dlatego właśnie wspiął się po pergoli, która była przytwierdzona do bocznej ściany domu Adamsów, modląc się, żeby śruby, którymi była przytwierdzona, były na tyle mocne, żeby nie puścić. Kiedy znalazł się wystarczająco wysoko, trzymał się kurczowo pergoli jedną ręką, kiedy drugą zapukał w okno Markusa. Na tyle głośno, żeby ten go usłyszał, ale jednocześnie nie za głośno. W końcu nie chciał wzbudzić zbyt wiele zainteresowania nie u Markusa.

[A ja myślałam, że oni mają tylko parter xd] 

Podskoczył słysząc stukanie w okno, ale mimo wszystko zsunął się powoli z łóżka i podszedł do okna. Tak, był synem policjanta. 
Pod latarnią najciemniej, prawda? 
-Ira?- ten nie mógł go usłyszeć, bo Markus powiedział jego imię jeszcze przy zamkniętym oknie. Szybko jednak zmienił ten stan rzeczy i otworzył je na tyle, by Ira mógł wejść do środka. Pomógł mu w tym, szczególnie że lalka nie darła się jeszcze.

[Marne by z tego było wbijanie przez okno. Zero poczucia romantyzmu xd]

Na dzień dobry, kiedy tylko przerzucił nogi na właściwą stronę parapetu, wcisnął Markusowi lalkę w ręce. W końcu po co się rozdrabniać, tak? Lepiej wystawić kawę na ławę czy coś. No, jakoś tak to leciało.
- Proszę, zademonstruj. Wiesz, bycie ojcem roku - doprecyzował, wręczając Markusowi i pęk plastikowych kluczy. - Ja wymiękam. Do końca życia zostanę stuprocentowo, bezwzględnie bezdzietnym kawalerem. - To była jego zdecydowanie intensywnie przemyślana opinia.
Nawet jeśli przewartościował to wszystko w kilka godzin.

-Jasne, już. - podszedł do łóżka, na którym położył lalkę. Ojciec był na swojej zmianie, więc nie będzie oceniał ani wejścia przez okno, ani prób wychowawczych. 
Podszedł do biurka, po karteczki samoprzylepne, by zaznaczyć, który klucz jest do czego, to ułatwi późniejszą sprawę. - Usiądź gdzie chcesz, przynieść ci coś?- zapytał bo nie posiadał w pokoju szafki z dobrociami.

- To coś wyje od cholernych pięciu godzin. - Naprawdę miał tego już serdecznie dość, bo nawet wygłuszanie nic nie dawało. - Wyje, uciszam to na dziesięć minut, a potem znowu... - Był zdesperowany, okej? - Jak mnie kiedyś najdzie na to, żeby chcieć dziecko, to niech mnie ktoś lepiej kopnie w jaja. - Może o to w tym chodziło? Odpowiednio zniechęcisz do dzieci, to może i do seksu się trochę uda...
Wydał z siebie pełen frustracji dźwięk, siadając na stojącym przy biurku krześle, kiedy lalka znów zaczęła wyć.

Markus wziął lalkę na ręce i zaczął ją kołysać. Okej była to rzecz, przedmiot, ale nauczycielka kazała im się tym zajmować jak żywym. Dlatego też tak do zadania podszedł i zaczął próbować kluczyki. 
-A wyje tak samo, czy różnie?- podobno mieli nauczyć się rozpoznawać płacz. -Mimo wszystko czasem po jednym masz drugie, a dostajesz bliźniaki - zażartował.

Przyglądał się Markusowi trochę jak dziwakowi, ale to raczej z powodu tego, że często miał ochotę patrzeć tak na każdego, kto jakoś rozczulał się nad dzieckiem. Nawet jeśli to rozczulanie sprowadzało się do... cóż, do zajmowania się nim. Tak po ludzku.
- Z tego, co rozumiem to coś, to ma kolkę, ząbkuje, jest głodne, ma kolkę, ząbkuje, jest głodne... - wymieniał, prostując przy tym kolejne palce. - To ma jeden dzień, jak może ząbkować? Dali nam zmutowany egzemplarz? - Rozumiał, że dzieci dojrzewały teraz szybciej niż kiedyś, no ale poważnie, bez jaj...

Markus się roześmiał, ale nie śmiał się z Iry. Spojrzał na niego z uśmiechem. -Pewnie chcą wszystkich zahartować. - kołysał ciągle lalką i chyba za którymś razem trafił na odpowiedni klucz. -Ale mimo wszystko nie planuje mieć dzieci. - prychnął. W jego sytuacji raczej ciężko będzie o ciążę, więc może kołysać lalkę do woli.