Meet the Rutherford's

- A ktoś normalny teraz planuje? - Jak dla niego było to retoryczne pytanie, bo odpowiedź powinna według niego brzmieć no absolutnie nie. Niby ludzie byli różni, mieli jakieś tam mniejsze czy większe, głupsze czy mądrzejsze plany i marzenia, ale jakoś... Kto w tym wieku marzył o dzieciach?
Nawet wizja związku z kobietą, z którą miałby zrobić to dziecko, sprawiała, że się wzdrygał.
A to wina niechęci do posiadania dzieci, nie...?
- Już wolałbym pisać egzamin niż to - mruknął, posyłając lalce spojrzenie spode łba.

-Coś w tym jest, w tym wszystkim co powiedziałeś. - gdy lalka była spokojna, to ostrożnie wyciągnął kluczyk. Dalej jednak kołysał. -Egzaminy są fajne.- skinął głową. -Pan Martin spróbuję mnie wkręcić jako wolnego słuchacza na wykład na uniwerek, jak wygram jakieś konkursy. - to było coś, tym można było się pochwalić, nie?

- Tego to akurat nie powiedziałem... - Miał na myśli to, że egzaminy są fajne. Tak, to było coś, czego zdecydowanie nie powiedział. Absolutnie. Były raczej jak... to mniejsze zło. Chyba tak można było to nazwać.
- Ta...? - Cóż, najwyraźniej było to właśnie coś, co cieszyło Markusa. Wciąż nie znali się jakoś szalenie dobrze, bo znali się krótko, dlatego było to coś... nowego. Tyle i aż tyle. Albo tylko tyle. Jak zwał, tak zwał. Po prostu każda nowa rzecz to było coś, co warto było poznać. Markus był... ciekawy. Po prostu... na swój sposób... Jakoś tak. - To... fajnie. Chyba - dodał, bo nie wiedział, czy fajnie nie brzmiało jakoś zbyt... prosto. - To cię kręci? Wiesz, fizyka? - Nauka nauką, ale każdy (no, prawie) miał jakiegoś konika, nie?

-Ale przecież radzisz sobie dobrze?- nie znał jego średniej, a przecież nie będzie o to pytać. To tak... Chyba nie wypada. -Fizyka i gwiazdy. - pokiwał głową i odłożył lalkę na łóżko. Jeżeli można było uznać to za sen, to Chucky właśnie ucinał drzemkę. - Jakoś od zawsze mnie to interesowało, najciekawsze to dla mnie było. - więc tak, to go kręciło. -Każdy ma swój ulubiony przedmiot. - spojrzał na niego czekając aż Ira zdradzi swój.

- To, że zdaję testy nie znaczy, że lubię testy...? - zauważył, bo to były jednak dwie całkiem... dość odmienne sprawy. Po prostu jak już pofatygował się na jakiś egzamin to po to, żeby go zaliczyć. Dlatego jakoś to ciągnął. Naukę, znaczy. - Do dentysty też chodzę na borowanie, a jakoś nie jestem fanem. - Cóż, jak dla niego dentysta i egzaminy znajdowały się na podobnym poziomie przyjemności.
Zerknął na lalkę, a potem na Markusa. Ten już wcześniej wspominał o gwiazdach, więc tyle to jakoś wiedział. Ale i tak dobrze to usłyszeć, czyż nie?
- Na mnie nie patrz. Ja tam żadnego nie mam. - Wzruszył lekko ramionami.

-Ale wolisz bardziej zamknięte, czy otwarte?- zapytał, bo jakoś samo to pytanie mu się tak nasunęło. -Haha, nie ma chyba osoby, która lubi chodzić do dentysty. - pokręcił głową i usiadł głębiej na łóżku. Zaprosił Irę gestem dłoni, bo przecież się zmieszczą. -Ale jak to nie masz? Zawsze coś się ma?- był nieco zaskoczony. Zawsze jakiś przedmiot lubiło sie najbardziej.

- Porównałem je do borowania... Jak myślisz? - odpowiedział Markusowi w ten sposób, bo jednak... ta, to była dość dokładna odpowiedź na to, co woli. Bo jak Markus sam zauważył, nikt nie lubi dentysty. Takimi samymi uczuciami darzył wszelkiej maści testy, kartkówki i egzaminy.
- Jest okej - zapewnił Markusa, uśmiechając się lekko, bo było mu dobrze na krześle. Poza tym, przynajmniej był dalej od tej przeklętej lalki...
- Nie jestem wybredny. Nie lubię wszystkiego tak samo. - Wzruszył ramionami. Nie zdążył dodać niczego więcej, zanim lalka znów zaczęła zbyt głośno wyć.

-A co, jeśli ona ma jakiś czujnik emocji i wyczuwa twoją niechęć?- Markus rzucił ten pomysł znów się śmiejąc. Sięgnął po lalkę i znów spróbował najpierw ją ukołysać, wsadzić ten sam kluczyk co chwilę wcześniej, a jak nie wyszło to sięgnął po kolejny. 
Wreszcie położył lalkę na łóżko i zaczął ją rozbierać. Nie chciał jej baterii wyciągnąć, ale udać, że ją przebiera zakładając to samo. 
-Trzeba wszystkiego spróbować, nie?- zapytał dość retorycznie Irę. -I musi być coś, co jednak bardziej znosisz niż resztę. - nie umiał sobie wyobrazić, by wszystko nie lubić.

- Umiem też wyjść oknem. - Wskazał w stronę wspomnianego wyjścia awaryjnego, bo jeśli jego negatywne emocje tak bardzo szkodzą, to nie ma najmniejszego problemu, może odegrać rolę ojca, który wychodzi po mleko. I tyle go widzieli.
- Od tego to faktycznie chyba wolałbym test... - skwitował, pzyglądając się temu, co robił Markus. Faktycznie test brzmiał jakoś mniej strasznie od... no, od tego. A to nawet nie była prawdziwie pełna pielucha.
- Matmy nie lubię najbardziej jeśli to cię uszczęśliwi. - Może nie było to coś, co znosił bardziej, ale coś czego nie znosił bardziej, ale to prawie to samo, nie?

-Hej, zostań - poprosił. Przecież dopiero co przyszedł, nie musi wychodzić. Już raz tu spędził noc, pewnie ojciec nie będzie miał problemu jak się okaże, że i kolejną... 
-Umiem matmę- była mu potrzebna do fizyki, więc tak, potrafił ją. -Mogę pomagać ci z zadaniami. - zapronował. -z fizyki też. - to było raczej jak w banku, że z tego przedmiotu może pomagać.

- Wiesz, wszystko dla dobra dziecka... - rzucił, jakby naprawdę było to coś, do czego się teraz przygotowywał.
- Jakoś ogarniam, ale zapamiętam - zapewnił, bo takich rzeczy jak wyjścia awaryjne się nie zapomina. Póki co miał Kevina w pogotowiu i wiedział, że wyrobił go odpowiednio, żeby tak łatwo tego nie stracić. A poza tym... Markus na początku zdecydowanie nie chciałby robić tego za niego, a nie z nim, i to na poziomie, który by nie podpadł. Poważnie, zmuszenie matematycznego fanatyka do popełnienia kilku błędów w arkuszu nie było takie znowu łatwe...

-To... - chciał powiedzieć, że dla dobra dziecka warto by miało oboje rodziców, ale sam był przykładem na to, że czasem nie warto. - przecież nie tak, zaraz przestanie. - starał się szybko ubrać na nowo i włożyć odpowiedni kluczyk. -Wiesz, dla mnie to problem nie będzie, a nawet i lepiej? - miał nadzieję, że to brzmi przekonywująco. W końcu będzie mógł ćwiczyć.

- On przestawał dzisiaj z czterdzieści razy. - Trzydzieści siedem dokładnie, tak gdyby ktoś chciał być dokładny. Liczył. - Więc nie przywiązuj się do ciszy. Poważnie, nie ma po co. - Wtedy trudniej będzie się z nią rozstać. A wiedział, o czym mówi. Nie ma więc po co robić sobie jakichś złudnych nadziei.
To będzie trudny, trudny tydzień...
- Do ciebie zgłoszę się jako pierwszego - zapewnił, bo ta, zdecydowanie Markus wskoczył teraz na pierwsze miejsce w kolejce.
Tylko musi to sobie dobrze przemyśleć.

-To wiesz... Może baterie się wyczerpią?- zażartował, bo coraz częściej odkrywał, że to mu pomagało. Pomoże może i on? -Ale i tak podziwiam, że liczysz... Aaa- wpadł na pomysł i wstał, by podejść do biurka, wziąć notatnik i dlugpos Lugola. -Czy możesz opisać płacz? Przerwy? - może jest wzór na to.

- Zawsze możemy mu je wyjąć... - Okej, to raczej byłoby widoczne, ale... próbować można, nie? Albo raczej pomarzyć można.
- Mogłeś mi to powiedzieć pięć godzin temu... - Cóż, ta, wtedy opisanie tego wszystkiego byłoby jakoś znacznie łatwiejsze, bo jakoś wątpił, że Markusa zadowoliłoby coś mniej więcej albo na oko. W końcu to niegodne naukowca czy coś, nie? Tak jakoś sądził. - Mogę spróbować. - Tyle mógł Markusowi obiecać, bo nie bardzo wiedział, jak dobrze przyjdzie mu rozpoznawanie tego robo płaczu. Jakoś tam chyba da radę.

-A wiesz, zawsze może nam się udać bez wyciągania?- i czy to nie będzie lepsze? Dadzą radę bez pójścia na łatwiznę, więc zaliczenie projektu będą mogli bardziej odczuć satysfakcjonująco. - Zapiszę mniej więcej też godziny...- im więcej danych, tym lepiej prawda? Zawsze jakiś wzór sie znajdzie, przynajmniej można próbować, prawda? Może akurat jednak się to na coś przyda.

- Ktoś tu nie lubi ułatwiać sobie życia - podsumował Markusa. Lubił ułatwianie, kiedy tylko mógł coś sobie ułatwiać.
- Hej, może narysuję też kąt nachylenia słońca i cykl faz księżyca? - rzucił, wskazując w stronę notatek, jakby wpadł teraz na niesamowicie genialny pomysł. Po prostu jakoś... Jak miał to wszystko jakoś dokładnie notować albo w ogóle skoro miał to jakoś spamiętywać, to mu trzeba było to powiedzieć. Nie poświęcał szczególnie wiele uwagi temu, jak dokładnie i kiedy dokładnie dzieciak wył, bo był zbyt zajęty zwalczaniem chęci ukręcenia mu tej plastikowej główki...

-W jakiś szalony sposób to jest dla mnie ułatwieniem życia, coś jak tworzenie list z zadaniami.- to go jakoś uspokajało, no i jak wiedział jak wzór stworzyć, jakie dane są potrzebne, to... Czuł, że panuje nad tym. - Jeżeli masz ochotę porysować to śmiało. - każdy ma swoje sposoby na radzenie sobie. - Albo możesz poczytać komiksy? Dołączę?- ostatnio wspólne czytanie szło im dobrze.

Pokręcił na Markusa głową, nawet nie ukrywając tego lekkiego rozbawienia, jakie właśnie czuł. Po prostu... Sam nie wiedział, jakoś Markus działał na niego w jakiś taki... pozytywny sposób. Ciężko było mu to określić, ale działało to na tyle, że powzdychał, ale koniec końców przysiadł bliżej Markusa, żeby spróbować razem z nim ustalić jakieś... stałe, czy jakkolwiek można było to nazwać. Te jego równania, tabelki i wykresy czy cokolwiek dokładnie Markus tam robił z tym wszystkim, co udało mu się jakoś Markusowi podpowiedzieć.
Nawet jeśli nie do końca to rozumiał, to jakoś... Miło było, kiedy Markusowi było miło.
Po prostu.

-Mamy szanse, że przez najbliższe pół godziny nie zapłacze, a jak to zrobi to będzie chodziło o nakarmienie, przytrzymanie i będzie cisza. - jednak nie był tego tak w stu procentach pewien, więc spojrzał przepraszająco na Irę. - Mogę się jednak mylić. - pomyłka jednak dawała to, że się po prostu zmieni dane i na nowo będzie próbował wyliczyć.

- Nie wszystko da się obliczyć w życiu, wiesz? - Jasne, wiedział, że lalka miała zaprogramowane jakieś tam powtarzające się schematy i do tego prędzej czy później dałoby się dojść, ale jednak nie o to w tym chodziło, prawda? Markus sam mówił, że lepiej było nie iść na łatwiznę. A w to wpasowywało się chyba również zaakceptowanie całej tej... nieprzewidywalności rodzicielstwa czy coś, no nie? - Zawsze można pogodzić się też z myślą, że dzieci to nie fizyka, nie ma na nie równania - rzucił, starając się, żeby zabrzmiało to jakoś żartobliwie.

- Wiem, że nie... Ale to jak takie pójście na łatwiznę bez wyciągania baterii?- miał nadzieję, że to będzie taki kompromis. Dlatego i na głos o tym powiedział. - Wiesz, taki nasz rodzicielski kompromis?- również postarał się brzmieć żartobliwie, tak jak i Ira. - Więc... Zobaczymy co się stanie za chwilę - nieco dłuższą- -Taty i tak nie ma- , więc Ira może spokojnie zostać.

- Ktoś tutaj przed chwilą nie chciał iść na łatwiznę - przypomniał to Markusowi. No, może trochę nawet wypomniał. Ale on lubił wypominać. Co na to poradzi?
- Ja nie mogę kantować, wyjmując baterię, więc ty nie powinieneś kantować matmą... - Czy cokolwiek to było. Ale sprawiedliwość to sprawiedliwość, prawda? - Poza tym, jeśli twoja matma się myli... - No aż zacmokał z dezaprobatą, kręcąc przy tym głową, jakby naprawdę to, czy Markus dobrze obliczy stałą płaczu robo-dziecka było teraz takie szalenie super ważne. - Dla pewności, zeby lepiej zadbać o swoje badania, powinieneś przyglądać mu się do rana... - Ta, to wszystko w imię nauki. Wszystko dla nauki.

-Czyli jutro popołudniu miałbym ci go oddać?- Ira nie miał lalki od pierwszej lekcji, nie minęło nawet dwanaście godzin, więc Markus i tak dodał czas. No ale żeby nie było, to na badania. 
No chyba że lalka zacznie płakać to już utrudni podział? Albo znów wrócą do poprzedniego?  -A matematyka to nie jest łatwizna- zaśmiał się. Przecież gdyby była, to każdy by próbował ułożyć jakiś wzór.

- Miałbym to tak dużo powiedziane... - Przecież Markusa nie zmusi ani nic, nie...? I jakoś nieszczególnie by na to jednak nalegał... Ale skoro Markusowi aż tak będzie na tym zależeć, to już okej... - Poza tym, to wiesz, dzieci powinny się szybko uniezależniać... - zaczął, jakby to naprawdę był ten idealny pomysł. - Wiesz, czas na niego. Niech wyfrunie z gniazda, zasmakuje życia... Idealnie zadomowiłby się w szopie. - Wskazał palcem w stronę ogrodu za domem Markusa. No ale czy nie miał teraz racji...?