Meet the Rutherford's

-Hej, robimy to razem. - Markus udał, że grozi mu palcem. Na początku myślał, że Ira chce mu do końca projektu zostawić Chuky'ego. - Nie wiem, czy danie go do szopy pomoże nam zdać. - w końcu nawet jakby się baterie wyczerpały to przecież z płaczu? Więc byłby to sygnał, że nie dbali, nie byłby monitoring do tego wniosku potrzebny.

- Ja dałbym nam szóstkę za to, że nasze dziecko jest wybitnie dojrzałe. - Poza tym to przecież samodzielność była niesamowicie przydatną i ważną cechą. Jakby sam nie był samodzielny, to by nie ogarniał życia przez ostatnie kilka lat. Więc taka lekcja byłaby dla dzieciaka wyjątkowo cenna. Powinni dostać za to jeszcze pochwałę.
- Wezmę ją jutro po szkole...? - zaproponował, bo to był chyba choć jakiś minimalny kompromis? - Matka będzie miała czas, żeby zluzować - rzucił, przewracając przy tym oczami w tak przesadny sposób, jak tylko potrafił.

-Gdyby to tak działało, to z pewnością byśmy jeszcze jakieś wyróżnienie dostali. - mówił to żartobliwie. Taki ton i relacja z Irą było czymś łatwym. -Nie podoba jej się, że masz zadanie domowe?- pewnie, że tak może oddać lalkę Irze, zmartwił się teraz, że ten ma jakieś problemy. Miał nadzieję, że jednak wciąż będą w stanie dzielić się tym zadaniem.

- Trzeba to opatentować - rzucił, podnosząc się ze swojego miejsca. Rozciągnął się, wyciągając ramiona w górę. Może aż przesadnie, bo luźny sweter, który miał na sobie, podjechał mu przez to do góry, ukazując fragment nagiej skóry. Ale jakoś nieszczególnie się tym przejął.
- Można tak to ująć - potaknął Markusowi, bo skoro matka nie znosiła niczego, co się z nim wiązało, to jego zadania domowe również jej nie odpowiadały. Więc ta, można było to tak ująć. W skrócie.

Od razu spojrzał na ten odkryty fragment. Szybko jednak odwrócił spojrzenie, bo przecież nie powinien się przyglądać. Nie chciał wystraszyć Iry, czy narazić się na jakieś inne, negatywne reakcje. 
- Możesz się położyć. - zaproponował. -Może Chucky to doceni. - zaśmiał się. Sam wciąż siedział na łóżku, więc miejsca było dość. -Trochę dziwne, powinna to rozumieć, szkoła jest przecież ważna. - no ale on wciąż nie znał matki Iry.

- Nah. - Jakoś nie rwał się do tego, żeby się kłaść. Po prostu trochę pokrążył po pokoju, przechadzając się od regału do biurka.
- Mam nadzieję, że ten dzieciak to wszystko doceni, bo jak nie, to sam sobie będzie płacić za studia. - Cóż, może to były już trochę zbyt daleko posunięte w przyszłość plany, ale to chyba dobrze, że zaprzątał sobie głowę czymś takim prawda? On tutaj snuł poważne plany na przyszłość. Na przyszłość... tego czegoś.
- To jakoś... Wiesz, nigdy nie była zbyt wielką fanką dzieci - powiedział, jakby to miało być jakieś usprawiedliwienie.

Roześmiał się. - Może pójdzie na medycynę, albo nana prawo. - czy to nie tak się snuło plany dla dzieci? Zawsze się chciało jak najlepiej dla nich, prawda? Nawet jeśli kierunki były trudne i nie dla dzieci. W sensie nie, że przez wiek, ale jeżeli one by nie chciały. - Najważniejsze, ze jest twoją fanką. - jego matka nie była fanką, jak się okazało to wraz z babką były antyfankami.

- Ja widzę w nim polityka. - Pozwolił sobie na nie zgodzenie się z Markusem. - Mówię ci, zostaniemy rodzicami prezydenta. - No aż położył dłoń na sercu. Tak bardzo go to wzruszyło. Aż się łezka w oku zakręciła.
Ale to i tak było nic w porównaniu do tego, jakie absurdy wygadywał Markus. Poważnie, po usłyszeniu tego miał ochotę parsknąć albo zaśmiać się jak głupi. To było... Po prostu... No po prostu no nie.
Tyle dobrego, że akurat nie pił, bo by się opluł.
- Naprawdę zaczynam doceniać twoje poczucie humoru - przyznał zamiast tego.

- Myślisz, że będziemy mogli zamieszkać razem z nim w Białym Domu?- zapytał, tak jakby to byłoby na wyciągnięcie ręki. - Mielibyśmy własnego kucharza. - tak jakby w żadnym innym przypadku nie mogliby go mieć. Wiedział, że mogliby. Ale tak mieliby własnego kucharza w Białym Domu a to już brzmi inaczej. -Ale przecież nie żartuje. - lekko się speszył.

- Och, tak, na pewno... Chucky przecież nie mógłby bez nas żyć... - No oczywiście, że by nie mógł. No jak miałby w ogóle choć myśleć o życiu z daleka od takich boskich rodziców jak oni...? To było wręcz nie do pomyślenia.
Ale cóż, nawet jeśli nie byli rodzicami roku, a już zwłaszcza on, bo proponował wyrzucenie ich robo-syna do szopy, to i tak nie byli tacy znowu najgorsi.
Taki najgorszy egzemplarz to miał w domu.
- Po prostu masz szczęście nie znać mojej matki. - Wzruszył ramionami.

- Może to my bylibyśmy u władzy? A on, by robił wszystko to, co byśmy powiddzieli? W końcu wciąż bylibyśmy rodzicami, musiałby się nas słuchać. - to był plan, nawet dobry plan. Nawet jak na żarty. - Och... Jeżeli cię to pocieszyć, to moja matka też matką roku nie jest. - powiedział to już że słyszalnym zrozumieniem.

- Okej, teraz to poczułem się trochę zaniepokojony... - rzucił, ale to było żartobliwe stwierdzenie. W końcu jakoś powątpiewał w to, że Markus przejawia jakieś dyktatorskie zapędy. Jasne, nigdy nie wiadomo, najciemniej pod latarnią, cicha woda brzegi rwie i inne takie tam gówna, ale i tak jakoś trzymał się jednak opcji, że Markus nie marzy o zastaniu królem USA.
Najwyżej kiedyś się zdziwi.
- Ta...? - Zerknął na Markusa jakoś tak trochę... nieco poważniej, przesuwając przy tym palcem po grzbietach książek na regale. - Dlatego zamieszkałeś z ojcem?

-No wiesz, tak to mi się powiedziało. - zaśmiał się, machając dłonią. Udawał, że został przyłapany na gorącym uczynku. -Prywatny kucharz i pokój w Białym Domu byłoby wystarczające. - widząc spojrzenie chłopaka też spoważniał. -Tak, dlatego tu jestem i... Nie żałuję. - był sobą. Mógł być sobą. Wszystko mógł robić w swoim czasie, nie musiał udawać.

Skinął głową, bo ta, jakoś... było chyba kilka takich spraw, w których najwyraźniej całkiem mogli się rozumieć. To było coś, co pod pewnymi względami dobrze było wiedzieć, ale jednocześnie było to też coś, o czym niekoniecznie... Cóż, o czym niekoniecznie chciał rozmawiać. Nie lubił poruszać niektórych tematów, ale sama świadomość, że gdyby chciał je poruszyć, to ktoś mógłby zrozumieć to pod jakimiś względami. To było... pokrzepiające. Jakoś.
Był u Markusa jeszcze przez chwilę, zanim zaczął się zbierać. Wyszedł taką samą drogą jak wszedł, bo czemu by nie? Zostawił Chucky'ego u Markusa, ale nawet jeśli czuł naprawdę sporą wewnętrzną potrzebę wymigania się od tego, to jednak zabrał go ze sobą po lekcjach, bo wiedział, że Markus ma te swoje wszystkie przygotowania do konkursów i takie tam.
Przez Chucky'ego dość... pokrzyżowały im się niektóre plany i przez kolejne dni powtarzali schemat wymieniania się lalką po zajęciach, to kiedy przyszedł piątek, złapał Markusa po ostatniej lekcji nie po to, żeby zabrać lalkę, a... Okej, po to też, ale chodziło głównie o co innego.
- Zamierzam zabrać cię dziś na obiecaną wycieczkę - oznajmił, zarzucając Markusowi rękę na ramiona.

Nieco na moment skostniał, ale dość szybko się rozluźnił czując, że to Ira. -A co z Chucky'm?- zapytał, bo jednak chyba trzeba było sprowadzić się na ziemię. No i myślenie o zadaniu pomogło mu nie myśleć o tym, że Ira go obejmuje. 
Choć przecież wiedział, że chłopak jest przyjacielski. To jednak... Było coś jednak. -Nie będzie lepiej przełożyć?- nic się nie stanie jak pójdą za tydzień?

- Brzmisz jak ta mamuśka, co po porodzie świata poza dzieciakiem nie widzi. - Przewrócił na Markusa oczami, puszczając jego ramiona, żeby stanąć obok i oprzeć się plecami o szafkę. Może teraz troszkę przesadzał, no ale czy główny sens się nie zgadzał...? Tak trochę.
- Ostatnio ryczy mniej - przypomniał, bo jednak ten naprawdę uspokoił ten swój ryk i krzyk, zwłaszcza w porównaniu do pierwszych dwóch dni. - Można go wepchnąć do plecaka. - I przy okazji zakleić głośnik taśmą. Stosował to w nocy. Nadal było go słychać, ale nie aż tak. - A jak nie, mogę załatwić nianię. - Kevin pewnie dałby sobie wcisnąć dzieciaka. Że też wcześniej o tym nie pomyślał...

- Brzmię jak uczeń, który chce odpowiednio podejść do zadania i zdać najlepiej jak się da?- różniło ich podejście, może nawet nieco to już o ambicje zahaczyło.-Chcesz wziąć do tej gorszej części lalkę, która ryczy i mieć ją w plecaku?- nie zdziwiłby się, gdyby gdzieś na świecie w najgorszej dzielnicy tak się działo. -To nasze zadanie, więc wolałbym nie zwalać tego na nikogo. - Markus wciąż był nieprzekonany.

- Nuda - skwitował Markusa, nieco przeciągając to słowo. - Widzisz, Chucky? - zwrócił się do lalki, którą zabrał Markusowi. - Ja tutaj jestem fajniejszym rodzicem. On nie chce zabrać cię na wycieczkę. - Zrobił smutną minę, spoglądając na Markusa, i przekręcił przy tym lalkę tak, żeby i ona patrzyła na niego tym swoim sztucznym wzrokiem.
- Teraz jest moja kolej na pilnowanie go, a zamierzam wpaść do kumpla, więc Chucky idzie ze mną. - Podrzucił lalkę. Ale dzieci też się podrzuca, więc żadna zbrodnia, nie? - Więc twoja decyzja czy będziesz ryzykował, puszczając nas samych... - No czy to nie zagroziłoby lalce bardziej?

Ira nazwał go nudnym. Może nie wprost, może bez jakiejś złośliwości w głosie, ale... On nie chciał być nudnym dla Iry. Jakoś poczuł się z tą myślą źle, dlatego szybko zmienił zdanie. 
-Jasne, możemy pójść do twojego kumpla. Poznasz wujka. - z tym to zwrócił się już do lalki. Już i tak wystarczająco gadali do niej jak do żywego dziecka, że mógł sobie na to pozwolić.

Uśmiechnął się do Markusa tym swoim szerokim, jakże przesłodkim uśmiechem. Uśmiech tryumfu zawsze był słodki. Tak, jak jego smak, nawet jeśli nie chodziło o nic więcej niż przekonanie Markusa do wyjścia w miasto. Ze wszystkiego trzeba się cieszyć, prawda?
- Nie będzie tak źle - zapewnił Markusa, choć pewnie nie brzmiało to na coś szalenie pokrzepiającego. - Mam naprawdę dobrą taśmę. Nie oszczędzam na nim. - Spojrzał na Chucky'ego. Nie traktował tego jak oszukiwania, to było po prostu... ułatwianie sobie życia. Zaklejał głośnik, ale resztę robił jak należy.

-Co? Na co ci taśma?- zapytał, choć już się domyślił. -Oszalałeś?- miał prawo być zaskoczony, bo co jeśli taśma odejdzie z kawałkiem lalki? Farbki? To byłby już znak, że majstrowali. -Mam nadzieję, że to się nie widać. - uśmiechający Ira to był dla niego groźny Ira. 
Szybko kapitulował przez ten uśmiech.

- A trzymanie go w plecaku cię nie oburza? - Cóż, jak dla niego nie było to ani mniejsze, ani większe zło. Podobnie gówniane traktowanie. Poza tym, to w plecaku też się może uszkodzić, nie? Pomijając to, że przed chwilą nim rzucał. - Co noc zaklejam mu głośnik taśmą, bo wtedy mniej słychać, jak wyje. - Wzruszył ramionami. Położył pewien nacisk na słowo mniej, żeby nie było, że go permanentnie ucisza. Słyszał go i robił to, co trzeba. - Gdybym ci nie powiedział, to byś nawet tego nie ogarnął, więc luz. - Trącił Markusa łokciem w bok, kiedy odbił się od szafki.
Pora się zbierać, bo po co siedzieć w szkole dłużej niż trzeba?
- Twój ojciec ma dziś nockę, nie? - zagadnął, bo tak kojarzył, że szanowny pan Adams powinien mieć dziś służbę.

-Jakoś trzeba go nosić, więc ten plecak... Go rozumiem.- przecież nie kupią, czy nie wypożyczą nosidełka dla dzieci. Nie opłacało się tego robić. -Bo ci ufam i nie spodziewałbym się tego, że trzeba przyglądać się lalce jak najdokładniej, czy nie ma jakiejś rysy.- Poważnie, ufał Irze, więc nie zakładał jakiś takich dziwnych rzeczy. -Tak, ma...- pokiwał głową -A co? Chcesz później wpaść?- Ira jakoś miewał tendencje do zjawiania się u niego, gdy Marka nie było.

- Wiec skoro ufasz mi, ufasz też taśmie - zarządził, kładąc dłoń na plecach Markusa, żeby w ten sposób zmusić go do ruszenia się w stronę drzwi. Wiedział, że Markus zdążył spakować to, co trzeba, więc zamknął też drzwi do jego szafki. Może minimalnie zbyt głośno, no ale kto czasem nie trzaska?
A on po prostu chciał stąd wyjść. Koniec szkoły. Miał jej dość, bo jakimś cudem wytrwał tu od rana.
- Po prostu zastanawiam się, o której trzeba odstawić cię do domu. - Odsunął się od Markusa, zabierając z niego dłoń, żeby jakoś inaczej chwycić lalkę. - O której wychodzi...? - Zerknął na Markusa.
Jakoś wolał sobie wszystko rozplanować tak, żeby ojciec Markusa zbyt dużo nie wiedział.

-Po wspólnej kolacji jeszcze trochę siedzi w domu. Między dwudziestą pierwszą a drugą. Chyba, że ma jakieś wezwanie.- czuł ciepło bijące od Iry. To było drugi raz jak ten go dotknął i Markus zapamiętywał to. 
Choć w zwyczaju nie odwzajemniał, czy nie inicjował. 
-Więc to długi czas, ale miło by było móc pożegnać się z nim.- Takie mieli zwyczaj i faktycznie jakoś... Markusowi on nie przeszkadzał. Ojciec nigdy nie wyszedł bez pożegnania, to... Było dobre.