Meet the Rutherford's

Markus był coraz to bardziej przerażony i wygaszony. Nie potrafił już tego ukryć przed ojcem, który wyraźnie się martwił. Jednak nie chciał mu opisać zaistniałej sytuacji, właśnie przez to, że już wystarczająco dodał oliwy do ognia. Nie chciał już bardziej, nie wyobrażał sobie, by Ira mu nie wybaczył. Dlatego zbył ojca, obiecując, że wszystko mu powie, gdy się wyjaśni i będzie mógł o tym mówić.

Matki nie było w domu, wszystko nadal wyglądało tak, jakby przez dom przeszło tornado. Naprawdę czuł się już tym wszystkim zmęczony.
Dlatego niczego nie ruszył, zostawiając bałagan takim, jakim go zastał, i poszedł na górę, do swojego pokoju. Odsłonił okno, wyjął Chucky'ego z plecaka i odłożył go na łóżko, i zajął się robieniem porządków choć tam. Miał w końcu czas, nigdzie i do niczego mu się nie spieszyło.

Markus wiedział, że nie może zarywać szkoły. To by nic nie dało, prawda? Co mógł zrobić? Niby mógł... Mógł w sobotę zadzwonić do ojca i zgłosić to, co usłyszał u Iry, to jak się ten mężczyzna matki zachowywał, jak się mama Iry przede wszystkim zachowywała. Ale nawet gdyby odezwał się w sobotę, co by to dało? Co by to zmieniło? 
Ira wiedział, że czeka na jego ruch, na jego gest. Nic więcej już zrobić nie może jak właśnie czekać. A skupianie się na nauce było dobre.

Wiedział, że zachowywał się... trochę nie fair wobec Markusa, ale dał mu jakikolwiek znak życia dopiero we wtorkowe popołudnie. Jak już minęła niedziela, minął poniedziałek, to jakoś... Głupio było odpisać jak gdyby nigdy nic. A że jakoś nie planował iść do szkoły też następnego dnia, to musiał chociaż podrzucić Markusowi Chucky'ego. W końcu następnego dnia miał przypadać koniec projektu.
Pogoda jak na jesień była całkiem słoneczna, dlatego nasunął ciemne okulary na nos, żeby jakoś zakryć chociaż limo. Ono było najgorsze, nawet jeśli jego warga w pakiecie z siniakiem na szczęce nie wyglądała zbyt dobrze. Ale nie bardzo miał co z tym zrobić.
Dlatego po prostu zgarnął Chucky'ego i poszedł do domu Adamsów, żeby zapukać do drzwi i zadzwonić dzwonkiem.

-O Ira, witaaaj.- Mark, który otworzył drzwi nieco przedłużył samogłoski, gdy zobaczył sąsiada. -Wchodź.- powiedział krótko, ale nie szorstko. Widział jego szczękę, wiedział, że ten nie dawał znaku Markusowi i cóż. Słyszał, że znów u Rutherfordsów była haja. -Słoneczny dziś dzień, prawda?- uśmiechnął się delikatnie. -Markus, twój przyjaciel przyszedł.- Zawołał syna, który uczył się u siebie w pokoju. -Zostaniesz na obiedzie?- Zapytał, chcąc... Zatrzymać go jakoś.

Przywitał się krótko z ojcem Markusa, posłusznie wchodząc do środka. Z doświadczenia wiedział, że najważniejsze to zachowywać się normalnie, bo jakby zaczął się nagle zachowywać jakoś dziwnie, wymijająco czy coś, to dawno by wpadł.
Jakby to w sumie kogoś obchodziło. Większość miała jednak na niego wylane.
- Prawie jakby była wiosna - zgodził się z ojcem Markusa, no bo przecież naprawdę było słonecznie, a on to był odstawiony prawie jak w lato.
- Podziękuję. - Posłał ojcu Markusa mały uśmiech, ale odmówił zaproszenia na obiad. - Wpadłem tylko przekazać Markusowi projekt. - Uniósł lekko Chucky'ego, żeby pokazać, że jego ma na myśli.

-Pokłóciliście się coś? Ostatnio ani cię nie widziałem, ani o tobie nie słyszałem.- Mark uśmiechnął się. -Zjedz z nami, nie będziemy się martwić, że już nas nie lubisz.- Mark dalej nie odpuszczał. 
-Tato...- Markus niemalże jęknął słysząc, co ten wygaduje. -Dobrze cię widzieć.- odezwał się do Iry i spojrzał na jego usta. Trochę nachalniej niż jego ojciec.

Cóż, to... Ta, dobrze, że jednak miał te okulary, bo dzięki temu ojciec Markusa nie widział dokładnie spojrzenia, jakie mu posłał. Bo jednak ten... zabrzmiał dość dziwnie. Zdecydowanie. Tak, że przez chwilę nie bardzo wiedział, co mądrego powiedzieć.
Bo miał ochotę coś na zasadzie Pan wie, że mam piętnaście lat, a pan brzmi, jakby chciał mnie zaprosić na oglądanie kotków w piwnicy? Takie to było lubienie...
- Już jadłem. - Co prawda nie obiad i nie przed chwilą, ale coś dzisiaj jadł, więc to nie było żadne kłamstwo ani nic takiego.
- Wpadłem przynieść Chucky'ego. - Zrobił krok bliżej w stronę Markusa, żeby jakoś odsunąć się od jego ojca.

-Jasne, teraz moja kolej.- skinął głową - wejdź, pójdziemy do pokoju?- Markus zapytał się, ale niepewnie spojrzał w stronę ojca. 
-Jasne, mną się nie przejmujcie.- Mark odpuścił i pierwszy wszedł w głąb domu. 
-Przepraszam, że ja ci go tak przyniosłem.- Tłumaczył się w wiadomościach. Wielu. Może nawet w za wielu.

Rzucił jeszcze okiem na ojca Markusa, zanim ruszył za Markusem w stronę jego pokoju. Jakoś tak wolał się upewnić, że ten na pewno sobie pójdzie. Chwilowo wolał trzymać z nim jednak pewien dystans. Tak było... bezpieczniej.
- Zapomniałem go zabrać. - To nie wina Markusa, że mu go przyniósł, nawet jeśli nie wybrał najlepszego możliwego momentu. - Jutro raczej nie będzie mnie w budzie, więc chciałem ci go podrzucić. Wiesz, żebyś miał wszystko na zaliczenie. - Nawet jeśli jego własne oceny mu wisiały, to nie chciał, żeby Markus miał mieć przez niego jakieś problemy ze średnią czy coś.

-Jesteś chory? Źle się czujesz?- Odwrócił się do niego i przez to niemalże wpadł na drzwi od własnego pokoju. -Mogłeś napisać, przyszedł bym po niego, żebyś ty mógł zostać w domu i się kurować. - wciąż brzmiał na przejętego. -Czy potrzebujesz jakiś notatek? Coś ci załatwić?- pytał, bo nawet trzy dni potrafiły narobić zaległości.

- Ta, coś mnie chwyciło. - Wręcz jakby coś go trafiło. Cholera jakaś na przykład... - Dlatego byłem jakiś... Taki, wiesz, wyłączony z życia... - To może nie była najlepsza wymówka pod słońcem, ale skoro Markus sam podsunął temat choroby, to lepiej było to wykorzystać, no nie? Każda wymówka była dobra. Nawet mierna.
- Nah, nie ma potrzeby. - Jakoś nie ciągnęło go do jakiegoś wielkiego nadrabiania materiału. Nigdy tego nie robił. - Ogarnę. - Przynajmniej póki co wciąż dawał radę.

-A... - wziął od niego Chucky'ego i położył go na łóżku. -Jak twoja mama? I jej facet?- sięgnął dłonią do karku, ale był to gest nad którym nie panował, którego nawet nie był świadom, choć go często robił. -wiesz, że z nauką to nie mam problemów i mogę pomóc. - uniósł na niego wzrok i uśmiechnął się. Miał nadzieję, że ten nie obrazi się za pytanie o matkę.

Spojrzal na Markusa, wiedząc, że wygląda pewnie jak ostatni pajac, nadal stojąc tutaj z ciemnymi okularami na nosie. Ale jakoś... Miał to gdzieś.
- Nie wiem. - Wzruszył ramionami, starając się, żeby wyglądać przy tym jak najbardziej... luzacko. Pożarli się o coś. Nie wiem o co. - Małe, ale raczej dość nieistotne kłamstwo, nie?
- Wiem - zapewnił, uśmiechając się na tyle, żeby to nie bolało. Więc nie był to wielki uśmiech. Wiedział, że akurat w kwestii nauki to Markus jest niezastąpiony. - Jak nie ogarnę, to się zgłoszę. - Ale to raczej nie było konieczne. Kevin ogarnie zadania, ale resztę jakoś da rade nadgonić. Na tyle, na ile trzeba.

-Czy mogę cię przytulić?- zapytał znów opuszczając spojrzenie. Po prostu bał się odrzucenia. -Może twoja mama sobie go odpuści. - to raczej nie był facet dla niej, nie wyobrażał go sobie wychowującego Irę. Mark jako ojciec postawił wysoko poprzeczkę, choć wiedział, że nie ma co mierzyć ludzi swoją miarą czy miarą swojej rodziny.

- Po co? - Cóż, pod względem kontaktu fizycznego Ira był trochę jak ten kot. Jak chciał, to chciał, nie ma bata i w końcu do kogoś przylgnie, jeśli tylko będzie tego chciał. Z kolei jak nie chcial, to się wił jak ten węgorz, żeby tego uniknąć. W większości w przenośni.
Ale skoro Markus chciał, to jakoś...
- Okej... - zgodził się po chwili, nie bardzo wiedząc, co dokładnie powinien zrobić. Wyciągnąć ramiona czy coś...? Dlatego po prostu zbliżył się do Markusa o krok.
- Miała gorszych. Da się znieść. - Może to po prostu kwestia przyzywczajenia.

-Nie wiem- Markusowi zrobiło się głupio. -Pomyślałem, że to byłoby miłe. - kiedy Ira zbliżył się o krok, to on podszedł ten drugi i przytulił go. Dłonie miał w połowie jego pleców. Nie za nisko, nie za wysoko. -Mam nadzieję. - co więcej mógł powiedzieć? Chyba po prostu potrzebował go objąć, bo mógł mówić, że mu przykro, że liczy że to się zmieni. Ale to będą tylko słowa.

- Masz nadzieję, że miała gorszych...? Mało to pocieszające... - rzucił, starając się brzmieć w miarę zartobliwie, bo jednak wiedział, że nie do końca o to chodziło Markusowi. Raczej.
Ale coz, ta, zdecydowanie miała gorszych. Kochaś był nawet do zniesienia. Tak na dłuższą metę, bo jednak nie aż tak często mu odbijało, żeby dochodziło do szarpaniny, w której obrywał celowo lub na własną prośbę.
Zresztą, po wujaszku Davidzie wszystko było łatwiejsze do zniesienia.
- Dzięki - rzucił jednak po chwili, powoli odsuwając się od Markusa po tym, jak poklepał go lekko po plecach. Nie chcial jakoś... żeby Markus czuł się niekomfortowo czy coś. W końcu nie każdy mógł czuć się dobrze, że klei się do niego kumpel ciota, nie?
Poprawił też okulary na nosie, które zdecydowanie za bardzo się przekrzywiły.

Odsunął się powoli, dość zauważalnie powoli. Jednak tęsknił do bliskości Iry, gdy ten leżał mu na kolanach. 
-To nie tak - pokręcił głową. - nie musisz tu mieć okularów, mogę okno zasłonić jak ci za jasno. - zaproponował nieco odchodząc od tematu. - Chłopak twojej matki mnie przeraził, ale jeżeli uważasz, że możesz przywyknąć, to na to liczę i mam nadzieję, że będzie dobrze. - starał się jakoś wszystko wyjaśnić, wytłumaczyć.

Odprowadził Markusa spojrzeniem, kiedy trochę się od niego odsunął, żeby przysiąść na brzegu jego łóżka. Po prostu nie bardzo chciał stać jak kołek, bo nie chciał wyglądać jeszcze bardziej głupio. A przynajmniej tak się czuł.
Przez chwilę popatrzył na Chucky'ego, który zdawał się patrzeć w sufit jeszcze bardziej tępo niż zwykle. Biedak, może dostał jakiejś traumy. Ta, zdecydowanie mógł uwierzyć w to, że jego matka mogła straumatyzować nawet lalkę.
- Mówiłem, że czasem nieprzejmowanie się jest najlepszą opcją, na jaką możesz pójść... - przypomniał to, o czym niedawno rozmawiali. - Staram się go ignorować... I jakoś to leci. Wiesz, przez większość czasu. - Wzruszył lekko ramionami, ściągając okulary z twarzy.

Markus aż wciągnął głośno powietrze patrząc na ślad pod okiem chłopaka. Okej, domyślał się, że temu coś może być, ale mimo wszystko... - Boli?- zapytał dotykając ostrożnie jego policzka. -mam maść na opuchliznę, przynieść? Jak trenowałem, to często byłem poobijany.- nie wiedział dlaczego to powiedział, chyba po prostu, by mówić. -Czy to on zrobił?- zapytał wiedząc, że on nie potrafi jak Ira, nie da rady się nie przejmować.

- Nie bolało... póki ktoś nie macał... - Skrzywił się, no bo akurat nie przesadzał. Markus może był delikatny, ale i tak bolało. Rozumiał jednak, że to mógł być z jego strony pewien... odruch.- Tak to boli jedynie moje poczucie estetyki. - Nie dało się w końcu zaprzeczyć temu, że nie wyglądał z tym zbyt dobrze.
Okej, nadal był sporo powyżej przeciętności, ale to go szpeciło. A to go bodło.
- Nie, jest okej. - Nie było okej, ale jakoś wolał skłamać. Tak, żeby Markus nie martwił się bardziej niż to konieczne. - Co trenowałeś...? - zagadnął, licząc na to, że trochę zmieni tym temat.
Nie bardzo jednak wyszło.
- Sam się nawinąłem. - Wzruszył ramionami, odpowiadając na pytanie Markusa. Taka prawda, jakby się nie wtrącał, tylko zniknął i siedział cicho, to by się nic nie stało.

- Przepraszam, to był odruch. - usiadł obok niego na łóżku. -Nie wydaje mi się, żeby to była twoja wina, bo się nawinąłeś. Przemoc, to nie jest wina ofiary, poturbowanego. - nie wiedział jak Ira wolał siebie, wolał to nazywać. - Taekwondo, tutaj nie chodzę, więc jestem w spoczynku. - Ira próbował żartować to i on może spróbować.

- Nieważne. Stało się. - Więc po co to roztrząsać, nie? Niczego to nie zmieni, więc nie widział potrzeby, żeby Markus niepotrzebnie zajmował tym sobie głowę. To tylko przyniosłoby więcej problemów.
- Och, a więc to stąd ta para z pierwszego dnia... - Udał, że naprawdę teraz niesamowicie go olśniło. Chociaż jeśli miał być szczery, to tak, był trochę zaskoczony. Może nie jakoś szalenie, bo jednak Markus był... No, Markus miał w sobie coś, co sprawiało, że łatwiej było się po nim tego spodziewać niż po jakimś innym... nerdzie.
- Cieszmy się z twojego spoczynku, inaczej szkoła miałaby nowego brutala. - Przechylił się w bok w taki sposób, żeby jakoś oprzeć się o ramię Markusa.

Usiadł wygodniej, by Ira mógł się opierać o niego. -Nie byłbym brutalem, to czego się nauczymy powinniśmy używać tylko w obronie czyjejś lub mienia. - powiedział mu jedną z zasad. -Nie powinienem wtedy tak zareagować, po prostu... Chyba wszystko we mnie się przelało. - uśmiechnął się nieco wstydliwie. Emocje czasem były trudne do ujarzmienia.