Meet the Rutherford's

Spojrzał na Markusa nieco zdziwiony, bo jednak jemu samemu nawet przez myśl by nie przeszło, żeby żegnać się z matką przed wyjściem czy jadać z nią codzienne wspólne posiłki. Żadnych posiłków nie jadali razem. Głównie dlatego, że póki nie było to konieczne, nie spędzali razem czasu.
- Okej... Powiedz, że śpisz u mnie, a resztę ściemy się doklei. - Raczej domyślał się, że nie ma co mówić prawdy ojcu Markusa, bo ten nie byłby temu szczególnie przychylny. A nie chciał, żeby ktokolwiek wtrącał mu się w plany.
Po prostu nie był chyba zbyt przyzwyczajony do tego, że ktoś się nim interesuje.
A tak nie będą musieli przejmować się powrotem na konkretną godzinę i przeptyką, co, gdzie i jak.

-Tata może zasugerować byśmy spali u mnie...- Widząc spojrzenie Iry to jedynie przedłużył ostatnią literę -eeealeee spanie u ciebie brzmi dobrze. - skinął głową zgadzając się na taki przebieg opowieści. -Nie był zły jak mu powiedziałem, że robimy wycieczkę po mieście, teraz też na pewno nie będzie.- Mark wiedział, że Markus nie robi problemów i raczej się cieszył, gdy ten wreszcie wychodził z domu.

- Mieszkam dosłownie dwa kroki od was - rzucił w odpowiedzi, kiedy wyszli ze szkoły i zaczęli kierować się schodami w stronę chodnika. - I jest mi bardzo smutno i samotnie, bo znów będę sam w nocy... Matka twierdzi, że pracuje, ale jest fryzjerką, więc jakoś... wolę nie wnikać... - zakończył trochę... niemrawo, no ale czy to nie było... trochę zrozumiałe? Ta, jakoś... Ta. Wolał nie wiedzieć, co robi. Dlatego tylko machnął na to ręką, bo to nic ważnego. - Wiesz, daleko od swojego łóżka nie będziesz, nie? - skwitował, wzruszając ramionami, bo to raczej był argument dla ojca Markusa. Nie miał przecież wiedzieć, że Markus wybiera się gdzieś dalej.

-Nie ma- chciał powiedzieć, że przecież nie ma nocnych fryzjerek, ale ugryzł się język. -Nie ma powodu żebyś tak się czuł, gdy będę obok. -- dokończył, pozwalając sobie na jakąś taką swobodną nutę i lekkie zderzenie ramieniem w ramię. -Tata będzie zadowolony, cieszy się, że mam kolegów.- Choć czasem widział jego spojrzenie, które się upewniało, że kolega to kolega. 
Ale i tak miał wrażenie, że przy Irze potrafi się jedynie spłonić.

Zerknął na Markusa, jakby tym miał dać mu znać, że lepiej niech nie kończy. Naprawdę lepiej było nie wnikać.
- Będziesz mnie przytulać i zabawiać, żebym nie czuł się samotny i smutny...? - rzucił lekko, zeskakując z ostatnich dwóch schodków naraz. - Czuję się pokrzepiony... - zapewnił, bo poważnie, od razu poczuł się lepiej. O niebo.
- Awww, rozmawiasz o mnie z tatą...? - spytał, na moment przytulając lalkę do piersi, jakby to było właśnie to, co go teraz tak rozczuliło. Okej, jasne, wiedział, że przecież ojciec Markusa go zna, ale czy nie można się pośmiać?

I właśnie poczuł to, o czym pomyślał. Z całą pewnością policzki były już czerwone. -No weź, weź- nie wiedział jaką cietą ripostą teraz odpowiedzieć. Czy w ogóle dało się jakoś tak odpowiedzieć. - W końcu mamy razem dziecko, muszę dbać o ciebie.- miał nadzieję, że to go jakoś wybroniło. -Nic mu nie zdradzam, tylko no, że się widujemy i gadamy ze sobą i że teraz mamy wspólny projekt.- trochę mu było głupio, ale... Miał dobry kontakt z tatą, czego nie żałował.

- O Boże...! - Tego, jak zapiszczał, to mogłaby mu pozazdrościć niejedna panienka. No niemalże podskoczył w miejscu, nadal tak samo obejmując lalkę. Ale nikt nie zwracał na nich jakiejś szczególnie wielkiej uwagi, więc mógł porobić z siebie głupka. - Będziesz o mnie dbać? I o nasze dziecko?! - No aż westchnął w zachwycie. - Co za romantyk... - Przysunął się bliżej, tak blisko, jak się dało. No jak tu się nie wzruszać? Dlatego patrzył na Markusa z tak przesadnym zachwytem, jak tylko potrafił.
Na koniec to zatrzepotał do niego rzęsami, ale jeszcze przez chwilę trzymał trochę zbyt blisko.

Miał wrażenie, że serce mu zaraz się zatrzyma. Choć biegło coraz szybciej, to była szalona reakcja, nie rozumiał jej, ale nie potrafił na nią nic zaradzić. Nie potrafił się nawet odsunąć. -Uważaj?- zabrzmiał jakby go pytał i prosił, a nie wskazywał na to, że wśród wychodzącego tłumu, to że się zatrzymali po środku nie było niczym dobrym. -Chodźmy?- znów nie był to pewny siebie ton, ale... Po prostu oczy Iry... No nie umiał.

Wiedział, że powinien po prostu przestać się wygłupiać, ale jeszcze przez dłuższą chwilę po prostu patrzył Markusowi w oczy z... cóż, z odległości, z której raczej nie wypadało mu patrzeć. Po prostu jakoś... Sam nie wiedział, dlaczego tak się...
To było głupie, ale odsunął się znacznie później niż powinien i jedynym, co zrobił, było zaczepne trącenie Markusa łokciem w bok, zanim znów ruszyli razem w stronę domu. Wolał już jakoś nie dodawać chwilowo niczego więcej, dlatego jedynie posłał Markusowi nieco krzywy uśmieszek.

-Jak mam się przygotować?- zapytał, gdy przeszli już jakiś kawałek trasy ramię w ramię. Kiedy miał wracać z Irą to prosił ojca, by nie podjeżdżał po nich. Ira nigdy nie chciał skorzystać z podwózki. Radiowozy różne emocje wzbudzały, więc nie dziwił się. -Nigdy nie byłem w gorszych dzielnicach, nie chcę żeby to po mnie było widać.- a o to mogłoby być łatwo, więc wolał ograniczyć szkody, jakie mógłby wyrządzić przyciągając spojrzenia.

- Nie obwieszaj się diamentami i złotem, a jakoś ogarniesz. - Cóż, nie bardzo wiedział, co innego miał Markusowi doradzić. To nie były slumsy w Bombaju czy coś, żeby miał rzucać się w oczy samym swoim zwykłym wyglądem. Po prostu trzeba było zachowywać się normalnie i nie pokazywać, że ma się przy sobie coś... jakoś cennego, a nie zarobi się w zęby. Ale ta zasada działała raczej w większości miejsc, nie? - Wiesz, jakos nie afiszuj się i tyle...? - Zerknął na Markusa. - Udawaj, że cię nie ma, a ludzie cie oleją. - Trzeba było potrafi wtopić się w tlum, a ludzie nie będą się na tobie skupiać. Jak dla niego, działało.

-Czyli mam być po prostu sobą.- Zaśmiał się, ale coś w tym prawdy jednak było. Przez dużą część szkolnego życia zachowywał się tak, jakby go nie było. Także z tym nie będzie mieć problemu. -Nie mam złota i diamentów, więc ten problem jest zażegnany.- Może złoty byłby zegarek, ale trzymał go w pudełku. Podobno to pamiątka po dziadku. Ojciec ukrywał przed babką, że go miał, a gdy wyszło to co, wyszło to Markusowi go przekazał.

- Cóż... Może z takimi małymi, malutkimi wyjątkami jak to, że nie pokazuj tej niewidzialności biciem w twarz pierwszego wielkiego gościa, którego zobaczysz na ulicy... - Znów trącił Markusa w bok, bo miał chyba trochę racji, nie? Pierwszy dzień Markusa w ich szkole jakoś nieszczególnie wpisywał się w tę jego niewidzialność.
Ta, absolutnie nie. Najbardziej znany i poważany nerd w szkole. Cóż, przynajmniej sam tak uważał.
- Po prostu... Wiesz, bądź normalny. Nie musisz przebierać się za bezdomnego, żeby ktoś nie zaczął wrzeszczeć, że jesteś obcy. - Próbowął Markusa trochę rozbawić, a to chyba nic złego, nie?

- Lubię moje koszule. - na trącenie Iry odpowiedział tym samym. - i nie będę się z nikim bić, tamto... - wyraźnie się zawstydził. -po prostu... Chyba to było za wiele i chyba... Ale teraz już to takie nie jest. - skończył nieco płasko, ale nie było co się jak baba mazać, czy tłumaczyć, prawda? - więc o nic się nie bój - znów trafił go ramieniem.

- Spoko. - Skinął krótko głową. - I tak zbyt wiele nie zrozumiałem - parsknął trochę głupio, no ale jak inaczej skwitować śmianie się z samego siebie niż... cóż, głupio? Ale jakoś tak po prostu... Niby słuchał Markusa, ale jakoś... Sam nie wiedział jakoś się zapatrzył i zgubił gdzieś na chyba.
Tak jakoś... Po prostu.
- Dali ci spokój? - zagadnął jednak tak niby mimochodem.

-Nie było co rozumieć, więc nie ma sprawy.- machnął ręką, bo tak właściwie to dobrze, że Ira nie rozumiał. Jeszcze by drążył, a tak... Czasem obojętność nie była czymś złym. Pozwalała na bycie sobą tak naprawdę, no i Ira nie zmieniał myślenia o nim. - Chyba tak? Nie wiem, nie zwracam na nich uwagi.- przyznał ciągnąc za szelki od plecaka. Ale taka prawda, czym innym żył przez ostatnie dni.

- Co za szczęście dla ich nosów... - rzucił, jakby naprawdę to, że Markus nie zwraca na nich uwagi, było jednym powodem, dlaczego nie chodzili obici i ze złamanymi nosami. Jakby naprawdę z Markusa był taki butny chłopak.
- No już, już... - dodał, jakby istniało jakieś ryzyko, że Markus naprawdę się o to zdenerwuje. - Ja mam za piękny nos, żeby w niego oberwać...
No co? Mówił prawdę.

-Ciebie nie umiałbym uderzyć, nawet gdybyś zasłużył. - zaśmiał się, choć powiedział prawdę. Może nie powinien, bo jednak Ira mógłby to wykorzystać. Jednak Markus nie miał go za takiego. -Pewnie pojawi się jakiś nowy uczeń, albo coś nowego się wydarzy, także wszyscy zapomną o mnie. - w końcu w szkole wszystko żyło swoim życiem i czasem dłuższym a czasem krótszym.

- Och, aż tak się martwisz, że byś nie dosięgnął...? - Okej, to może i było troszkę złośliwe, ale tylko troszkę. I tylko żartował.
W końcu mógł, bo Markus i tak mu nie walnie za głupoty, nie?
- Wierz mi, niektórych rzeczy nie zapomną do końca szkoły... - W końcu Markus nadszarpnął im szkolny honor i reputację. Więc prędzej czy później będą próbowali zaleźć mu za skórę w imię głupiej zemsty. - Ale zawsze można przyłożyć komuś drugi raz, nie? - rzucił luźno, bo tak, to zawsze było rozwiązanie.

-Nie jesteś aż tak wyższy- Zaśmiał się. Okej, patrzył z dołu na Irę, ale było to przyjemne patrzenie, nie jakieś męczące, więc różnica nie była wielka. -Nie powinienem nikomu przykładać, choć... Można w obronie kogoś, bądź mienia publicznego... Uznajmy więc, że broniłem Kevina.- może sobie dodać nieco bohaterskości, prawda? Może Irze się to spodoba?

- Ale jestem... - Cóż, nie był to może taki znowu największy powód do radości, bo nie od niego to zależało, ale oni tu przecież nie tak na poważnie, nie? Lubił sobie po prostu czasem pogadać trochę głupot. Chyba jak każdy.
Jemu to zdarzało się po prostu trochę częściej.
- A więc Kevin, nasze potrzebujące pomocy mienie publiczne, na pewno czci cię jak herosa... - parsknął krótko, bo co poradzi, że go to trochę bawiło? Okej, może Kevin trochę bawił. Nawet jeśli nie powinien.
Ale nikt nie był doskonały, nie? Ira na pewno nie.
- Ty nasz bohaterze... - Niemalże przymilił się do Markusa.

-Ale jesteś, dokładnie ale jesteś - pokręcił głową, ale było widać, że się śmieje. - powiedziałem kogoś, bądź mienia, słuchaj dobrze,- szturchnął go ramieniem. Mógłby jeszcze powiedzieć, że uszy się myje a nie czyści, ale przymilny Ira... Jemu wszystko można było wybaczyć, więc Markus wybaczył. Nawet jeżeli to cały czas i tak były pomiędzy nimi żarty.

- Jestem, jaki jestem... Co za głęboka myśl... - Pokiwał głową, jakby naprawdę zgadzał się z tym, że tak, właśnie tak, to niemalże filozofia wyższego stopnia.
- Słucham, jak słucham, jestem, jaki jestem... - rzucił w odpowiedzi, jakby to była riposta jego życia czy coś takiego. Ale okej, no już dobra, kończył już gadanie glupot.

Markus roześmiał się. - a jednak twoja grawitacja przyciąga bez problemu - zażartował, skoro już taki doniosły miał być, to proszę bardzo. -Albo, wszyscy i tak krążą na twojej orbicie. - taka opcja też była szczera i chyba właściwa. Ira był jaki był, a przecież i tak wszyscy się z nim zadawali, zatem krążyli na jego orbicie. O, Markus też potrafi w filozofię. 
Tak jakby. 
Dlatego się po prostu roześmiał.

Spojrzał na Markusa w taki sposób, że raczej bardziej już się nie dało okazać całej tej... barwnej palety uczuć, jaka nim teraz targała. Po prostu jakoś...
- O Boże... - parsknął, bo naprawdę nie potrafił tego powstrzymać. Po prostu... Ale śmiał się i Markus też się śmiał, więc zdecydowanie nie było to nic złego. Ot, po prostu obaj śmiali się jak głupi, wracając do domu. I to z lalką niemowlakiem w ręku.
Ale to było... miłe. Naprawdę miłe. To, że z Markusem było im razem tak... prosto. Nawet jeśli to razem to nie było, razem, że razem-razem. Ale... Po prostu było miło.