Meet the Rutherford's

- już mi nie powiesz, że nie jestem romantyczny. - wciąż się śmiał, bo wciąż powodu do płaczu nie było. Jakoś czuł, że przy Irze, że z Irą takiego powodu, żeby płakać to mieć nie będzie. Ale wciąż był młody i po prostu wierzył, że wszystko już będzie dobrze. 
Wrócili do domu, bo jednak nie było co szlajać się z plecakami wypełnionymi zeszytami i książkami. Ira obiecał wziąć Chucky'ego, więc nie myślał o zaklejaniu lalki. Mógł ojcu powiedzieć pół prawdy i tej pół prawdy się trzymać jak calecalej prawdy. Wiec nie było, ze kłamie.

Porażony romantyzmem Markusa poszedł do siebie, żeby jakoś ogarnąć się przed ich późniejszą małą wycieczką. I jakoś tak przestał czuć się... tak znowu miło, kiedy tylko przekroczył próg domu. Ciężko było nie okazywać pełni przecholernej irytacji, kiedy już po przekroczeniu natknął na kochasia, który nie zamierzał szczędzić swoich życiowych mądrości i całej reszty tego gówna, które wydobywało się z jego ust. Starał się to ignorować, ale czasem naprawdę wyjątkowo cholernie ciężko było ignorować pijanego dupka. Dlatego było sporo trzaskania drzwiami, niemało wyzwisk i jeszcze nie mniej wrzasków.
Ale był już całkiem niezły w olewaniu wszystkiego wokół.
Tu też... cóż, jakoś mu szło. Jakoś to było dobrze powiedziane, bo im bliżej było wieczoru, tym trudniej było mu to jakoś zdzierżyć. A im trudniej było mu to zdzierżyć, tym bardziej się odgryzał. A to jakoś... No, nazywając rzecz po imieniu, po prostu zarobił za to w zęby.
Tak właściwie to nie w zęby, bo gdzieś w okolice policzka, będąc bardziej dokładnym. Ale nawet nie bardzo było cokolwiek widać. Siniak nawet nie będzie zbyt duży, jeśli się takiego dorobi.
Matka jakoś ogarnęła tego dupka, a on wyszedł stamtąd w cholerę po tym, jak cofnął się, żeby zabrać plecak i Chucky'ego. Wolał jakoś wpaść do Markusa chwilę wcześniej.

Markus akurat był w kuchni i pomagał ojcu do szybkiej kolacji. Jadali wspólnie, więc teraz po prostu to przyśpieszyli. 
-Wejdź Ira- to Mark otworzył chłopakowi. - Właśnie będziemy jeść, dołącz do nas, śmiało chodź do kuchni. - starczy i dla niego. Ojciec Markusa założył, że w tym wieku i je się dużo i powinno się jeść dużo, więc nawet jeśli Ira już coś zjadł to da radę i u nich.

- Myślałem, że Markus będzie już wolny - przyznał, kiedy już krótko przywitał się z ojcem Markusa. Przez chwilę po prostu stał na małym ganku przed drzwiami wejściowymi do domu Adamsów, ale kiedy ojciec Markusa posłał mu odpowiednio... ponaglające spojrzenie, wszedł do środka. Jakoś nieszczególnie się do tego rwał, bo liczył bardziej na to, że uda mu się wyrwać Markusa wcześniej, ale jakoś nie chciał odmawiać.
- Nie trzeba, nie jestem głodny - zapewnił, bo jakoś stracił apetyt. Ostatnio często tak miał. Może dlatego, jak tylko myślał o kochasiu, to mu się rzygać chciało.

-U nas się nie odmawia jedzenia.- Markus zaczął się śmiać, gdy Ira wchodząc do domu odmawiał. Cóż, rodzinne mieli to, że się nie odmawia. 
-No właśnie, więc nie wstydź się, siadaj i smacznego.- Mark był zadowolony, że może chwilę spędzić z chłopakami. Może im się przyjrzeć...A raczej Markusowi. Jednak... Chciał mieć pewność, że jest dobrze, że nie ma czegoś... niewłaściwego między nimi. Tak to chyba mógł ująć.

Krótko zamachał do Markusa na przywitanie, znów robiąc to tylko samymi palcami.
Lekko uniósł brew, bo cóż, jakoś nic, czemu się nie odmawiało nie brzmiało dla niego jakoś szalenie dobrze. Może to dlatego, że z natury jeżył się na wszystko, co tylko ktoś kazał mu robić. Tak już miał. Nie był z tego dumny, ale tak już miał.
Poza tym, to hej, ale wystarczyło tylko spojrzeć na ten jego idealny tyłek, żeby wiedzieć, że co, jak co, ale nie jadł wszystkiego i zawsze.
- Do wstydu to mi chyba daleko... - Tego to zdecydowanie by o sobie w tej chwili nie powiedział. Przez większość czasu by o sobie tego nie powiedział.
Podrapał się po policzku, zajmując miejsce przy stole obok Markusa. Nawet jeśli był niespecjalnie głodny i skory do jedzenia, usiadł tam, gdzie miał.

-Tak się tylko mówi.- Markus starał się jakoś wybrnąć i podał półmisek z sałatką w stronę chłopaka. Goście mieli pierwszeństwo. 
-Jeszcze żyjemy, więc nie musisz się martwić, że nie potrafimy gotować.- Mark wciąż był niezrażony. Trójka dzieci dawała dobrą szkołę. No i był policjantem. -Sałatkę akurat robił Markus.- Powiedział spoglądając na Irę.

- Może. - Wzruszył lekko ramionami, bo jednak często i gęsto nie do końca dbał o to, czy miał traktować coś jako przenośnię, kiedy i tak był na nie. No a jednak całkiem często był na nie. Tak już miał.
Przyjął miskę, bo nawet jeśli nieszczególnie miał ochotę na jedzenie, czuł wystarczającą presję, żeby nałożyć sobie porcję, a potem podać sałatkę dalej, oddając ją Markusowi. Siedział bliżej niż jego ojciec. Tyle.
Ale zerknął w stronę ojca Markusa, bo niemalże czuł, że ten spogląda w jego stronę. To było mało subtelne. Jak na policjanta.
- Lepsze choćby kiepskie jedzenie niż dieta jak starego kawalera - rzucił, mając na myśli to, że wielu rozwodników i starych kawalerów słynęło z żywienia się żarciem na wynos.

Ojciec Markusa jedynie się zaśmiał, a jego syn niemalże opuścił półmisek. 
-Na całe szczęście, jest ze mną Markus, więc nie mogę się zapuścić. - no i pozwolić, by Markus znów się zapuścił. 
-Gotowanie nie jest takie straszne- Markus podał dalej sałatkę, a więc do Marka. -Będzie mi miło jak coś spróbujesz - nie zamierzał być jak babka, która wmuszała jedzenie, jednak jakoś zależało mu, by Ira zjadł i by mu to posmakowało.

- No co? - Zerknął na Markusa, lekko wzruszając ramionami. Nie uważał, żeby powiedział coś przesadnie złego. Przecież tak to wyglądało, nie? Bardzo często tak właśnie to wyglądało, bo stereotypy i inne takie nie brały się znikąd. - W dwóch też da się zapuścić, jeśli ktoś chce... Albo jeśli komuś się nie chce. - Znów lekko wzruszył ramionami. Choć prawda była taka, że żywienie się byle czym nie brało się często tyle z lenistwa, co z powodu cen. Poważnie, ktoś widział, ile kosztuje brokuł? W pobliskim sklepie to nawet nie mieli czegoś takiego, jak warzywa, bo był zbyt drogie, żeby schodziły. Fastfood był najtańszy.
- Wiem, też jakoś ogarniam. - Nie miał za bardzo wyboru. Musiał albo nauczyć się radzenia sobie w kuchni, albo jechać na gotowcach. A to go jakoś nie pociągało.

-Lubisz gotować?- Mark sobie nałożył i zadał to pytanie sięgając po kurczaka. -Często to robisz?- Zwyczajne pytania, każdy by je zadał. Miał więc nadzieję, że Ira nie widzi i nie słyszy policjanta. 
-Ja lubię- Markus wiedział, że to pytanie nie było do niego. -Lubię jak rzeczy się łączą, trochę jak eksperymenty.
-Na całe szczęście jadalne.- ojciec się zaśmiał.

- Nie, jakoś nie bardzo. - Nie pałał wielką miłością do czegokolwiek, do czego bywał zmuszany. Z konieczności albo przymusu. Tak już jakoś miał. - Głównie wtedy, kiedy muszę. - A to zdarzało się mu ostatnimi czasy całkiem często, ale nie bardzo chciał się do tego przyznawać. To mogłoby prowokować jakieś pytania, a jednak nie bardzo chciał, żeby ojciec Markusa przyglądał mu się bardziej niż wcześniej.
- Ty lubisz większość dziwnych rzeczy - skitował Markusa, trącając lekko jego nogę pod stołem. Nic wielkiego, ot zwykła głupota.

-Ale nie widać po tobie, żebyś się zapuszczał. Dobrze jest.- Mark spojrzał na Irę. Oczywiście, że się martwił, ale wiedział też, że bycie sąsiadem, ojcem przyjaciela? Kumpla? To zazwyczaj u drugiej strony nie wiedzie prymu. Zawsze był dla nich policjantem. 
-Gotowanie nie jest dziwne.- Markus pokręcił głową, ale robił to z uśmiechem i nabijał sałatkę na widelec. -Poza tym, dziwne i normalne to tylko łatki.- rzucił to lekkim tonem.

Spojrzał na ojca Markusa w sposób, który raczej jasno dawał do zrozumienia, że o nie, nie, tak to gadać nie będą. Nie widać było po nim, żeby się zapuszczał, bo się nie zapuszczał. A nawet gdyby tak miało być, to i tak wyglądałby znakomicie.
Może miał malutkiego, no takiego tyci-tyci mini świrka (nawet nie świra!) na punkcie tego, czy i czy na pewno wygląda dobrze.
A wyglądał.
Ale niczego nie powiedział, po prostu nabrał sałatki na widelec, żeby nie było. Do kurczaka jakoś go nie ciągnęło.
Słysząc Markusa, zerknął na niego i w odpowiedzi przewrócił oczami tak, jak miał to w zwyczaju.
- A jak ktoś ma dużo łatek, to wygląda jak społeczna krowa. - Może bez sensu, ale czy trochę nie miał racji? Łatki robiły swoje.

-A krowy to przyjazne i pożyteczne zwierzęta. - Mark nie wiedział na ile otwarty był Markus, więc nie chciał jakoś sprawić, by ten źle się poczuł. -a jak wasz Chucky?- zmienił temat. 
-Dobrze, udaje nam się nie ześwirować. - Markus raczej wolał, by ojciec nie wiedział, że lalka jest zaklejona w plecaku, raczej to dobrze,  by o nich nie świadczyło.

- I nadają się na buty... I paski... - Może i nie był jakimś znowu wielkim wojującym wegetarianinem, bo chyba nawet nie do końca był wegetarianinem, ale znacząco spojrzał w dół, jakby przez blat stołu miał dostrzec wspomniane wcześniej części garderoby.
Ale nie powiedział niczego o wrzucaniu krowy na ruszt. To już coś, nie? \
- Idzie nam świetnie... - zgodził się z Markusem. - Chucky to ostatnio dziecko ideał. Jest tak cichy, jakby ktoś go zakneblował... - rzucił pogodnym tonem.
No co, pożartować mozna.

Mark akurat nabierał sobie proporcje mięsa na widelec. -,, To... Jest fakt. - był lekko skondensowany -Jemy mięso, sle nie tak do każdego posiłku. - wolał to zaznaczyć.  -Czyli dobrze karmicie. - zaśmiał się, bo tak u nich akurat było, najedzone dzieciaki lepiej spały. 
- zrobiłem wzór, który pomaga. - Markus był spojrzał na Irę. Niech on nie sugeruje tego, co zrobił.

- No tak. Jak to mówią, żeby życie miało smaczek, raz dziczyzna, raz buraczek... - rzucił luźno, przeinaczając w ten sposób dość znane... powiedzenie. Sam nie wiedział po co, ale jakoś tak chyba miał ochotę trochę, chociaż taką małą trochę podroczyć się z ojcem Markusa. Nic wielkiego.
Może dlatego, że kiedy to robił, Markusa patrzył na niego tak... Cóż, no właśnie dokładnie tak. To było niemalże jak wyzwanie.
- Liczymy, że nasze rodzicielstwo zostanie ocenione na A plus... Chucky śpi jak zabity... Nawet nie zauważyłbym, gdyby ktoś gdzieś go zamknął, lalka idealna... - rzucił niemalże z dumą, zanim zjadł nieco sałatki, przelotnie rzucając okiem na Markusa.
No co? Przecież nie mówił niczego złego.

Markus zamiast spojrzeć na Irę to spojrzał na ojca. Nic sąsiadowi nie mówił o sobie, to chciał ojcu przekazać. Słowa Iry były teraz po prostu przypadkowe. 
-To chyba twój wzór działa. - Mark odezwał się, woląc w tym kierunku poprowadzić rozmowę. Szczególnie, że Markus już nie patrzył na Irę. Nie lubił, nie chciał, by jego syn się bał. 
-Nauka jest fascynująca. - Markus odezwał się i miał nadzieję, że zabrzmiało to lekko.

Przez większość czasu bardziej grzebał w talerzu niż jadł, ale często miewał to w talerzu, więc nie było to absolutnie nic nowego. Często to robił, żeby jakoś zabić czas przy stole, kiedy nieszczególnie miał apetyt. Teraz chodziło mu w głównej mierze tylko o to, żeby jakoś przeczekać do momentu, w którym będą mogli zacząć się zbierać.
Wersją przygotowaną dla ojca Markusa było to, że mieli pójść razem do skate parku, bo Markus przecież tak bardzo chciał poćwiczyć jazdę, a później mieli wrócić do niego, gdzie grzecznie mieli spędzić część nocy albo i noc na oglądaniu filmów. Zależnie od tego Markus miał wrócić do domu albo zostać u niego na noc. Bez względu na to, na czym stanie, to przecież Markus nie miał być zbyt daleko.
Więc czego się tutaj doczepić, prawda?

Kiedy ojciec już nie miał jakiś pytań i nie patrzył tak podejrzliwie, to Markus już wiedział, że mogą się zbierać. Wszystko było wyjaśnione, nie kłamali, bo przecież część rzeczy była rzeczywiście prawdą. 
-Miło, że z nami posiedziałeś, to go uspokoiło. - Markus podziękował Irze, gdy byli już w drodze.

- Wiesz, chyba nie bardzo mogłem wyjść i wrócić, nie? - Wzruszył lekko ramionami, przez chwilę jak jakiś dzieciak idąc po krawężniku. Stopa przed stopą i do przodu. - Poza tym, to jakoś nie miał chyba co panikować...? - Zerknął na Markusa, wracając przy tym do nieco bardziej... normalnego chodu, kiedy wszedł z powrotem na chodnik. - Jakoś nie jestem chyba najbardziej przerażającą opcją na twojego znajomego...? - Było raczej wielu gorszych od niego i to takich, których ojciec Markusa znał lepiej albo gorzej. W większości gorzej. Mieli tutaj w końcu sporo... elementu.

- Myślałem, że dlatego tak szybko przyszedłeś, żeby z nami posiedzieć - przyznał. Oczywiście nie miał nic przeciwko i naprawdę go to cieszyło. - Jesteś idealną opcją na przyjsciela. - gdy Ira szedł juz normalnie to mógł go tracić ramieniem. Wolalby Irę jako przyjaciela, to było głębsze niż znajomy. Miał nadzieję, że dadzą radę być właśnie tak blisko, że to ku temu wszystko idzie.

- Ta, między innymi... - Cóż, tak zupełnie to nie zaprzeczył, nie? Niech więc już Markusowi będzie, że przyszedł tutaj, żeby radośnie spędził czas z Adamsami. Nie do końca o to mu chodziło, ale nie ma co się tłumaczyć. No nie? Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz i inne takie tam. Tego się będą trzymać.
Spojrzał na Markusa, zatrzymując na nim spojrzenie przez dłuższą chwilę. Po prostu jakoś... Sam nie wiedział, to było coś, co... Miło było usłyszeć. Po prostu.
- To... Mam nadzieję - odpowiedział wreszcie, posyłając Markusowi lekki uśmiech, kiedy trącił go łokciem w bok.

Te lekkie uśmiechy Iry, były jak przyjemny powiew wiatru. Były ulubionymi od Markusa. 
Ale chyba nie powinno się mieć ulubionego uśmiechu od przyjaciela, prawda? Dlatego Markus tylko skinął głową i odegnał te myśli. 
-Mam nadzieję, że twój kumpel mnie polubimy. - cóż, mistrzem zawierania relacji to on nie był, więc... ale był dobrej myśli i to się liczy, prawda?