Meet the Rutherford's

- Proszę cię, zostałeś wtedy super-nerdem - powiedział to tak, jakby naprawdę Markus został wtedy jakimś lokalnym superbohaterem, który zasłużył na jakąś bohaterską ksywkę. No ale czy troszkę tak nie było? Markus postawił się wtedy nie byle komu i nie byle jak. Nerdy z kółka fizycznego zdecydowanie były pod wrażeniem.
I Ira też. Trochę. Taką trochę.
- Twój ojciec wtedy kupił wersję o tym, że spadłeś z deski... - dodał tak mimochodem. Oczywiście, że mimochodem. - To dobra wymówka... - zasugerował delikatnie to, czego Markus i teraz powinien się trzymać, nieco wygodniej się o niego opierając.

-Prawdopodobnie kupił. Czasem mam wrażenie, że on wie, przez to, że jest policjantem.- przyznał się i splótł swoje palce w koszyczek. -tylko pozwala mi na takie coś, bo mi ufa? Albo uważa to za część dorastania, albo to i to? - nie wiedział do końca. -Albo faktycznie w to mi uwierzył.- tego nie wykluczał. -Mogę powiedzieć, że spadłeś z deski, ale... Nie wiem, czy w to uwierzy.- spojrzał na niego i przez pozycję mógł zrobić to nieco z góry.

- Byleby nie chciał jeść ze mną kolacji, bo przestanie mnie lubić... - To najważniejsze. To, czy uwierzy w taką wymówkę, było juz jakoś mniej istotne, bo dobrze wiedział, że na pewno nigdy całkowicie w pełni by tego nie kupił. Bo jak mówił Markus - był policjantem. Najważniejsze, żeby dał mu spokój. Im. - Brzmi wtedy jak dziwak. - No z tym to Markus musiał się zgodzić. Chociażby częściowo.

-Po prostu chyba próbuje cię przekonać, że jesteśmy po twojej stronie, że on jest? - Był w końcu policjantem, mógł usłyszeć to i owo. Właściwie to bycie policjantem nie było potrzebne, by usłyszeć jakieś sąsiedzkie plotki. -Że wiesz, że on jest policjantem, ale też po prostu moim ojcem? Trochę mu to nie wychodzi przez skrzywienie zawodowe?- zaśmiał się, mając nadzieję, że to Irę jakoś rozchmurzy.

- Trochę mu nie wychodzi - zgodził się z Markusem, bo z tym to ani nie chciał, ani nie mógł się sprzeczać. Ale przynajmniej wiedział skąd Markus ma momenty towarzyskiej niezręczności. Z krwi ojca. Zdecydowanie. Ale u Markusa te nieczęste momenty bywały urocze.
Przesunął się na łóżku w taki sposób, żeby jakoś usiąść bokiem, przechylić się, osunąć niżej na tyle, żeby ułożyć głowę na ramieniu Markusa. To było miłe, a Markus zdawał się raczej nie mieć nic przeciwko, więc korzystał z tej możliwości.

-Możesz się położyć i odpocząć? Mogę posiedzieć.- To było szalone, wczoraj proponował mu położenie głowy na kolanach, dziś proponuje mu położenie się do łóżka. Oczywiście nie musi leżeć razem z nim, po prostu... Chciał żeby Ira czuł się dobrze i bezpiecznie. -Wiesz, Chucky pewnie doceni.- znów zażartował. -Chce dobrze, ale przez większość czasu jednak rozmawia albo z innymi policjantami, albo ze złoczyńcami.- ciężko więc było zapewne się przestawić.

- Jest dobrze - zapewnił, bo naprawdę siedziało mu się dobrze. Właśnie tak, właśnie teraz. Nie chciał też jakoś... Sam nie wiedział. Chyba żeby Markus jednak poczuł się niekomfortowo? Mógłby, bo jednak... Dlatego wolał metodę małych kroczków. I było dobrze. Po prostu... Po prostu tak, kiedy Markus pozwalał mu się na sobie opierać. I trzymał go w pionie, nie pozwalając się przewrócić.
- Złoczyńcy... - powtórzył to słowo za Markusem. - To brzmi, jakbyście naprawdę mieli w rodzinie jakiś gen superbohatera.
Ale kto wie, może tak było?

Markus ostrożnie wyciągnął rękę spomiędzy nich, by objąć Irę. Znów nie trzymał nisko dłoni, ale zrobił to bardzo ostrożnie nie wiedząc, czy to jest za wiele, czy jednak chłopakowi to nie będzie przeszkadzało. 
-No wiesz, nie możemy się do tego przyznać, ani ci powiedzieć...- nie dokończył tego standardowego zdania, bo jednak mogło to być nieco zbyt ciężkim żartem w zaistniałej sytuacji? -Zbiry, oprychy, lepiej?- zapytał z uśmiechem.

Musiał przyznać, że to było miłe. Nieczęsto ktoś go przytulał. Prawie wcale. Kiedyś babka to robiła, ale ostatnio był już chyba na to według niej zbyt duży, a teraz... I tak jej nie było. I nie wiedział, kiedy dokładnie wróci, bo wątpił, że za dwa tygodnie. Teraz czasem Marsh to robił, ale jakoś... głupio było mu go o to pytać. Więc to było miłe.
Dlatego mimowolnie przysunął się jeszcze trochę bliżej.
- Pamiętaj, że zawsze mogę być jak Bucky... - Przypomniał to, jak oryginalnie Bucky odkrył to, że Steve jest Kapitanem Ameryką, i małym szantażem został jego pomocnikiem. - Wyglądałbym bosko w czerwonych rajtkach. I tych szortach... - O tak, zdecydowanie...

-Nie musisz używać szantażu, by być przy mnie. - Markus się zaśmiał. -W sensie tu, spokojnie możesz tu być.- chciał jakoś poprawić to, co powiedział, bo chyba zabrzmiało to zbyt... Frywolnie? Zbyt... Sam nie wiedział. Jeszcze do tego mocniej przytulił Irę, bo ten ani się nie odsunął, ani nie powiedział, że tego nie chce. Więc... Markus nieco zaczął panikować, choć starał się nie dać tego po sobie poznać.

- Dobrze, zapamiętam... - obiecał, brzmiąc na nieco rozbawionego. Czuł się dobrze. Wiedział, że Markus starał się jakoś podnieść go na duchu, ale nawet takie przytulanie dla pokrzepienia było miłe. To, że Markus w ogóle próbował go jakoś pocieszyć czy cokolwiek, to, że dbał o takie rzeczy, były wyjątkowo miłe.
- Dzięki. - Wiedział, że kiedy rzucił to tak bez kontekstu, od tak sobie, to mogło brzmieć głupio, ale naprawdę czuł do Markusa pewną wdzięczność. Nawet bardziej niż pewną.

-To dobrze.- Skinął powoli głową. Dobrze jest mieć miejsce, do którego zawsze można przyjść, prawda? Markus cieszył się, że może być takim miejscem, może tworzyć takie miejsce dla Iry. -Nie ma za co, drobnostka.- objął go jeszcze mocniej, ale nie za mocno wciąż i przesunął nieco dłonią w górę i w dół. -Zawsze możesz wpadać oknem.- To byłoby też jakieś wyjście, prawda?

- Jak połamię sobie nogę albo dwie, to później nie za bardzo będę mógł sobie powpadać... Więc częściej będę wybierał drzwi... - Częściej, ale jednak nie zawsze, bo nie dało się ukryć, że czasem wychodzenie i wchodzenie oknem miało swoje plusy. Zdecydowanie sporo plusów, więc nie zamierzał stawiać na tym krzyżyka.
- Jak przygotowania do konkursu? - zagadnął, odsuwając się od Markusa, żeby usiąść obok niego jak należy. Dzięki temu mógł normalnie na niego patrzeć, kiedy rozmawiali. Tak chyba było lepiej. No nie?

-Możemy zrobić jakąś drabinkę, tak żeby nikt nie wiedział, że się wspinasz.- zaśmiał się i dość niechętnie zabrał dłoń z jego boku. Poczuł się gorzej, bo domyślał się, że to właśnie przez nią Ira się odsuwa, a i tak nie umiał jej od tak, szybko zabrać. -Dość dobrze, większość materiału mam przerobionego, mam też parę notatek do pana Martina, także liczę na... wygraną.- zawstydził się, ale no... Zawsze wygrywał.

- Zapytałbym cię o to, co to właściwie za materiał, ale pewnie i tak bym nie załapał... - Nie był orłem z fizyki, taka była szczera prawda, i nie zamierzał nawet udawać, że jest inaczej. Nawet nie bardzo miałby jak udawać, kiedy go chodziło, bo raczej szybko by go rozgryzł.
- Zobaczysz swoich starych kumpli jako konkurentów... - zaczął, bo jednak w części quizowej zetrą się ze sobą te szkolne drużyny, które będą miały najlepszą punktację. A skoro w ich szkole był Markus, to mieli raczej gwarantowaną topkę.
Chociaż Ira nie wiedział, dlaczego jakkolwiek się tym przejmował. Na tyle, żeby mówić o tym jako my.
Bo... poważnie? Przez Markusa zaczęła obchodzić go fizyka?

-Wiesz, mogę spróbować ci to wyjaśnić... To może być nawet jakaś forma przygotowania dla mnie do konkursów.- Zawsze, gdy albo udzielał korepetycji, albo pisał jakąś pracę za kogoś, to sobie coś przypominał, utrwalał. To nie był stracony czas. -Wiem, to jest najgorsze w tym wszystkim, ale... Nie mogę przez to nie działać na korzyć tej drużyny.- sympatie sympatiami, ale drużyna to drużyna.

Popatrzył na Markusa. Długo. Długo na niego patrzył, zastanawiając się nad tym, jak najbardziej... miło obrać słowa.
- To... Wiesz, nie, może lepiej nie... Powinieneś oszczędzać głos. I mózg. - Zdecydowanie nie była to najlepsza i najbardziej sensowna odmowa, ale... Aż tak to chyba bardzo jeszcze Markusa nie lubił, żeby siedzieć i słuchać materiału konkursowego z fizyki.
Lubił go, poważnie. Naprawdę. Ale... Chyba jednak za bardzo wszystko go bolało, żeby tak się teraz poświęcać.
- Brakuje ci ich...? Wiesz, kumpli - doprecyzował. - Nigdy jakoś o nich nie mówiłeś - zauważył, bo nie kojarzył jednak niczego ze szkolnego życia Markusa w Stamford.

Uśmiechnął się, bo Ira w bardzo miły sposób spasował. Oczywiście nie zamierzał go namawiać do tego, że będzie go uczyć. W końcu to on z ich dwójki ma wziąć udział w konkursie fizycznym. 
-Czasem mi ich brakuje, to wiadomo- skinął głową, oczywiście, że za nimi tęsknił. -Jako drużyna trzymaliśmy się i poza zajęciami, ale mam nadzieję, że rozumią dlaczego jestem tu, nie tam. W sensie, jak rozmawiamy to tak to odbieram. - przesunął dłonią po swoich włosach zaczesując je bardziej do tyłu.

- Myślałem, że może się jakoś pokłóciliście czy coś. Wiesz, zanim się przeprowadziłeś. Dlatego nigdy o nich nie wspominałeś. Ale luz. - Lekko wzruszył ramionami, bo może po prostu Markus nie chcial nigdy o tym mówić i tyle. Rozumiał to, bo sam też nie był przecież jakiś szalenie gadatliwy, kiedy chodziło o jego życie, i jakoś nie mógł wymagać od Markusa, żeby było inaczej. Zwłaszcza, że Markus jakoś zdawał się nie przepadać za tematem Stamford.
Sam też miał tematy, których nie lubil poruszać, więc nie zamierzał naciskać.
- Byłoby ci dobrze, gdybyś zostawił je trochę dłuższe... - powiedział po chwili, przypatrując się Markusowi i jego włosom. - Tak trochę.

- Trochę... Nie wiem, jak to ująć... - w końcu Johny również był członkiem drużyny. -Nie jest to dla mnie łatwy temat, jest to skomplikowane. - tu nawet krótko się zaśmiał, bo przecież to takie stereotypowe powiedzenie. -Bo jakby drużyna nic do tego nie miała, ale jakby trochę jednak tak?- przed nimi się otworzył, co było dobre i złe. -Tak? To... Zostawię je takie dłuższe. Tak trochę. - skinął głową.

- To... okej. - Skinął głową, bo to naprawdę było okej. To, że Markus nie chciał o czymś mówić. Może jeszcze nie chciał. Albo nie potrafił. To było w porządku, bo przecież nikt nie powinien się do niczego zmuszać, jeśli miało to być niekomfortowe. Sam się tego trzymał.
Sięgnął dłonią do Markusa, żeby krótko i trochę... niezręcznie pokrzepiająco ścisnąć jego przedramię, posyłając mu przy tym lekki uśmiech. Co pewnie wyglądałoby lepiej, gdyby nie jego obita gęba. Ale chciał w ten sposób pokazać Markusowi, że jest okej. Poważnie. Będą mogli pogadać, jak tylko Markus będzie tego chciał.
- Wystarczy, że będę twoim osobistym stylistą, wtedy to na pewno nie będę musiał sięgać po szantaż - zażartował.

-Moja rodzina rozpadła się przeze mnie. Wiem o tym doskonale, choć tata próbuje mi wmówić, że jest inaczej. To moja wina, że tu jesteśmy, choć jest tu dobrze. - nie chciał żeby Ira odebrał jego słowa, że się skarży. - Dlatego nie chce jechać do Stamford, bo... Wciąż to, co sprawiło, że jest jak jest to się nie zmieniło. - Ira przyznał mu się, że może chcieć całować się z chłopakami, ale on wciąż się bał. Miał wrażenie, że komukolwiek nie powie, to się wszystko znów rozwali. -Ale nie będę musiał nosić dziurawych spodni?- zapytał z prośbą w głosie.

Przez dłuższą chwilę przyglądał się Markusowi w ciszy, dając mu czas na dokończenie tego, co mówił. Przysunął się jednak nieco bliżej Markusa, jakby to miało mu jakoś pomóc.
- Sam mówiłeś, że twój ojciec często mówi właściwie rzeczy, ale w nie do końca właściwy sposób... - zauważył. I jakoś... Naprawdę ciężko było mu uwierzyć w to, że Markus, ten Markus, miałby zrobić coś na tyle złego, że miałoby to rzutować na jego rodzinę. Po prostu... Markus to Markus. - Więc może... niczego nie próbuje ci wmówić...? - spróbował jakoś delikatnie to zasugerować, bo jednak... Czuł, że tu mógłby zgodzić się z ojcem Markusa. - W końcu... co miałbyś takiego zrobić? - spytał, nie chcąc brzmieć na jakoś... zbyt wścibskiego.
Nie chciał naciskać na Markusa.
- Moje spodnie są super... - dodał po chwili z lekkim dąsem w głosie, przesuwając dłońmi po udach. Lubił swoje spodnie, a trzymanie się dziurawych modeli miało wiele plusów. Zwłaszcza w czasie, kiedy zdecydowanie zbyt szybko wystrzelił w górę. Wtedy poszarpane doły nogawki to był nie tylko element stylu, ale i pewna konieczność. Ale i tak je lubił. To był jego styl.

-Moja mama, moja babcia to są bardzo wierzące osoby. Ale tak bardzo wierzące. - zaczął i zatrzymał się na chwilę. - po prostu, ta wiara... Nie jestem w jej ramach?- spróbował to tak ująć, żeby nie było, że nie odpowiada Irze, ale też... Nie umiał powiedzieć wprost. 
-I tobie pasują te spodnie, jak najbardziej - uśmiechnął się do niego szczerze. -Ale mnie już niekoniecznie. - nie wyobrażał sobie siebie w takim stylu.

- Och... - Sam nie wiedział, jakiej odpowiedzi tak właściwie oczekiwał. Wciąż pamiętał, jak Marsh gadał te głupoty o tym, że Markus jest taki uroczy w swojej szafie, ale może był to po prostu kolejny raz, kiedy ten gadał... cóż, głupoty właśnie? Może to wcale nie było to. Może to po prostu... było to duszące poczucie winy, który znał każdy grzeczny katolicki chłopak, który wyrywał się ze schematu? Nigdy nie był szczególnie wierzący, jego rodzina też nie, więc pod tym względem nie miał zbyt wielu doświadczeń, ale wiedział, że wiara poróżniła wielu. - Jestem żydem ateistą, więc... Wiesz, nie będę cię oceniał... - zapewnił, posyłając Markusowi kolejny lekki uśmiech. - No chyba, że będzie chodziło o twój brak stylu... Wtedy to tak... - Trącił Markusa lekko w udo.