Meet the Rutherford's

Znów spojrzał na Markusa, przyglądając mu się przez kolejną chwilę.
- Nie ma takiej opcji. - Cóż, była to przynajmniej szczera odpowiedź. A to się liczyło, nie? - Ale on to chyba nie lubi nawet mnie - dodał po chwili, rzucając to na tyle luźno, żeby jakoś załagodzić poprzednie słowa. Tak, żeby Markus mógł uznać to za żart, bo nawet jeśli naprawdę uważał, że Marsh był... trudny, kiedy chodziło o kontakty z ludźmi, to nie chciał straszyć Markusa.

Już niemalże chciał przystanąć słysząc słowa chłopaka, ale dalszy ciąg słów go uspokoił i nawet się roześmiał. - Czyli woli ukrywać swoje uczucia, jest jakimś introwertykiem, czy to jego sposób na przetrwanie liceum?- zapytał, bo to nie było obgadywanie, a chciałby móc jakoś się nastawić? Oczywiście w ten pozytywny sposób i móc wywrzec też dobre wrażenie.

Znów przez chwilę patrzył na Markusa, jakby poważnie analizował jego pytanie i głęboko zastanawiał się nad odpowiedzią.
- Tak - odpowiedział Markusowi i to z pełną powagą. Tak, żeby Markus miał pewność, że w tym konkretnym przypadku, to... Cóż, to trochę tych problemów jest. Ale mimo wszystko lubił Łasicę. Nawet jeśli ten czasem zachowywał się tak, jakby tego nie odwzajemniał.

- Wow, to była długa odpowiedź. - zaśmiał się -ale rozumiem, to twój przyjaciel, nie masz mi co zdradzać o nim czegoś, czego może nie chcieć. - tak przynajmniej to rozumował wszystko. -No i sam się przekonam. - dodał już nieco bardziej entuzjastycznie. No i liczył na to, że skoro obaj z Łasicą przyjaźnią się z Irą to przecież już coś, a raczej ktoś ich łączy. Samo to już powinno dać im szansę na dobrą relację. Nie ma co się stresować.

W odpowiedzi jedynie parsknął z lekkim rozbawieniem, bo nawet jeśli Markus nie powiedział niczego szalenie zabawnego, to po prostu... Jakoś miał całkiem dobry humor.
Ale obiecał Markusowi wycieczkę, więc zabrał go na wycieczkę. Najpierw ruszyli w stronę śródmieścia, bo tam najszybciej było złapać autobus. Nienawidził autobusów miejskich, ale tak najprościej i najszybciej było dostać się na drugi koniec miasta, bo planował, że wysiądą gdzieś obok pętli przy szóstej ulicy. Dzięki temu będą mogli zaoszczędzić sporo czasu na drogę.
Jeśli miał być szczery, nie przepadał za tą częścią miasta. Naprawdę. Ktoś zliczył, że mieli tutaj blisko czterech tysięcy porzuconych domów i zapadających się ruder, i większość tych budynków znajdowała się właśnie tutaj. To było... przygnębiające. A on nie lubił przygnębiających rzeczy. A tutaj była taka już sama zabudowa. Ciasno ściśnięte ze sobą szeregowe domy, obdrapane kamienice, zardzewiałe płoty, uschnięte skrawki trawników... No aż chciało się żyć, kiedy się na to patrzyło. Choć widoki i tak były jakoś przyjemniejsze od grupek, które zaczynali mijać.

Markus patrzył przez okno, wiedział jak wyglądają przedmieścia, jak wyglądają zaniedbane domy. Jednak widząc to przez jakąś barierę typu ekran, albo wiedząc, że się tam nie wysiądzie, to... Trochę inaczej było. Nie bał się, orzeciezprzecież nic im się nie stanie. 
Ale i tak jakoś niepewnie patrzył.
-Już wiem co miałeś na myśli. - odezwał się do Iry, choć zrobił to po cichu. Wolał nie mówić głośno w autobusie.

Spojrzał na Markusa, żeby po chwili przesunąć spojrzenie na okno za jego głową. Kazał Markusowi usiąść przy oknie, samemu zajmując miejsce obok, jakby to miało w jakiś głupi sposób... sprawić cokolwiek. No bo co, jakby coś zaczęło się dziać, to miałoby ochronić Markusa? Głupota. Nawet nie wiedział, co dokładnie miał na myśli, a i tak już uważał to za głupotę...
Cóż, trochę teraz chyba bredził. Ale w myślach, więc pół biedy.
- Zaraz wysiadamy. - Wiedział, że jeśli jechaliby jeszcze przystanek dalej, wylądowaliby zbyt blisko pustostanów, w których ostatnio kwatery zrobili sobie bezdomni. A tego jakoś chciał uniknąć, bo nie chciał pchać Markusa w aż tak nieprzyjemne okolice. Tak od razu.
- W Stamford nie było... gorszych dzielnic? - zagadnął, choć mógł domyślać się, że gorsze dzielnice Stamford były na poziomie lepszych dzielnic Camden...

- Były - skinął głową - ale chyba... No wiesz- trochę się wyraźnie zmieszał. - nie tak, jak tu? Mam wrażenie, jakbyn był w innym całkowicie świecie. - może tak było, może był jakiś portal i przeniósł ich? Oczywiście, nie mówił tego na głos, bo wiedział, że i głupio to brzmi... No i nikt jeszcze takich portali nie wymyślił.

- No wiem. - Markus nie musiał mówić nic więcej, tyle wystarczyło, żeby upewnić go w tym, że miał rację. Ale prawda była taka, że sam też był nie był stąd. Ot, bawił się w księcia slumsów, a nie nim był, jak uroczo ujmował to Łasica.
Doceniał tego księcia, poważnie.
- Nasz przystanek. - Trącił Markusa w bok, zanim podniósł się ze swojego miejsca. Zabrał plecak, w którym - o dziwo - Chucky póki co siedział cicho, i stanął w przejściu między siedzeniami. Autobus za chwilę miał się zatrzymać, ale już jakiś czas temu nauczył się, że jeśli grzecznie nie czekasz albo głośno nie wrzeszczysz, kierowca może to olać.

Kiedy kierowca się zatrzymał, to poleciał na plecy Iry, jakby miał go przytulić. -Przepraszam. - czasem potrafił być nieskoordynowany ruchowo. -Nie chciałem. - przepraszał jeszcze, choć odsunął się od niego na poprawną politycznie odległość. Jakoś zawsze miał taki odruch, gdy choćby przez przypadek naruszył czyjąś przestrzeń.

Zatoczył się nieco w tył, zatrzymując dopiero wtedy, kiedy jego plecy spotkały się z metalową rurką. Odruchowo objął Markusa ramieniem, żeby ten nie upadł. Choć za daleko to by w sumie nie poleciał. Z pół metra może. No ale skoro można utopić się w łyżce wody, to można i... zrobić sobie coś tam przez upadek z pół metra, nie? Dlatego właśnie tak trzymał Markusa.
Właśnie tak.
Markus miał też przyjemny w zapachu szampon. Tyle mógł określić, kiedy jego twarz znalazła się tak blisko głowy Marksua. Ale raczej nie powinien tego określać...
Ta, cóż.
- Jestem najwyraźniej tak pociągający, że aż mam swoją grawitację... - spróbował rzucić jakimś fizycznym żartem, kiedy pozwolił Markusowi się odsunąć. Choć pozwolił to chyba nie do końca dobrze powiedziane.

-Jasne, tak, masz ją.- Roześmiał się, ale czy sam wcześniej nie opowiadał o grawitacji i tych sprawach Irze? Więc ten pewnie zapamiętał to, teraz wykorzystał, ale nie w zły sposób. Z pewnością nie, na tyle na ile Irę poznał to czuł, że ten ma dobre chęci. -Kierowca też pewnie to wiedział.- kumple przecież mogą sobie tak żartować, prawda? -Myślałem, że będzie tu mimo wszystko głośniej.- przyznał się. Wolał takie rzeczy mówić, gdy byli sami, by nie urazić kumpla Iry.

- Jesteś aż w autobusie - przypomniał Markusowi, zanim odsunął się od niego na tyle, zeby ruszyć w stronę wyjścia z pojazdu, bo kierowca nie będzie czekał, żeby mogli sobie pogadać i zastanowić się, czy wychodzą, czy nie. Dlatego wysiadł, oglądając się na Markusa, zanim musieliby pojechać dalej. - Poważnie, nikt nie będzie urządzał sobie rave w autobusie - rzucił do Markusa, kiedy stanęli już na chodniku. - Jesteś zawiedziony, że jeszcze nikt nie próbował sprzedać ci koki? - Uniósł kącik ust w uśmiechu, bo jednak jak patola, to patola, nie?

-Znaczy- wyraźnie się zmieszał i zarumienił. Przyłapany na gorącym uczynku. -I tak bym nie kupił, więc dobrze, że nikt tego nie próbował.- Zaśmiał się mimo wszystko. -Mam nadzieję, że ciebie nikt nie zaczepiał próbując sprzedać?- już chciał dodać, że jeśli tak, to przecież mogą powiedzieć jego ojcu, ale... Powstrzymał się, wiedząc że to nie będzie zbyt dobry pomysł. Znaczy, Irze może się nie podobać, ojciec pewnie zrobiłby wszystko, by dilera dorwać.

Znów przez chwilę milczał, jakby przetrawiał to pytanie i głęboko zastanawiał się nad odpowiedzią.
- Żadnej nie kupiłem - odpowiedział wreszcie, co znów nie było zbytnio odpowiedzią na zadane przez Markusa pytanie. Ale co z tego? Ciągłość tematu i takie tam zostały zachowane. To było najważniejsze. No nie?
Tak jakby.
- Chodź już, znajdziemy ci w jakiegoś krzyczącego, brudnego dilera... - rzucił to tak zachęcająco, jakby to naprawdę było coś. No ale w tej chwili wypominał Markusowi wszystkie jego wcześniejsze uwagi, więc nie zostało mu nic innego niż trącić go w bok. Tak dla ponaglenia.

-To dobrze. Nie kupuj, nie... Zadawaj się z dilerami. - spojrzał na niego nieco przerażony, ale posłusznie za nim szedł. -Proszę, serio. - nie chciałby, nie mógłby, nie wyobraża sobie Iry z uzależnieniem.  -I nie szukajmy, po prostu idźmy do twojego kumpla. - wolał już nie kusić losu, jakoś woli być nudnym. 
Ale za to bezpiecznym.

- Nasz woźny sprzedaje trawę... - Spojrzał na Markusa, bo jednak trochę mogło kwalifikować się to pod zadawanie z dilerami, nie? Co prawda nie był to chyba taki diler, który mógłby Markusa zainteresować, bo gość handlował tym, żeby dorobić do leczenia żony-emerytki, ale... diler to diler, nie? - Nie kupuje od niego trawy - dodał, żeby nie było.
Dodawać, że zdarzało mu się kupić od kogoś innego, to już nie musiał, prawda?
- Nie będziemy szukać żadnego dilera. - Przesadnie przewrócił na Markusa oczami, bo poważnie, nie było to coś, co akurat planował robić.
Tego, że nie musiał szukać, bo Łasica wiedział, gdzie go znaleźć, też nie musiał chyba dodawać...

- Woźny?- Markus spojrzał na Irę jakby to ten był kosmitą. -Nie wiedziałem. - i chyba tak było lepiej? Teraz bedzie się głowic, a raczej później, czy powiedzieć o tym ojcu. No, ale naprawdę nie powinien o tym teraz myśleć. -To dobrze, to wycieczka krajoznwcza, a nie dileroznawcza?- spróbował to wszystko obrócić w żart, ale już nie tracił Iry w ramię, tak jakby to zrobił w innym miejscu.

Zerknął na Markusa, powstrzymując się od kolejnego przewrócenia oczami. Okej, robił to może zbyt często, na tyle, że niedługo wejdzie mu w jakiś tik, jak wzruszanie ramionami, ale nie jego wina, że to czasem było najlepszą reakcją, prawda?
Przeprowadził Markusa przez osiedle, pokazując mu co niektóre pustostany, wskazując te, w których kogoś zamordowano w wyjątkowo medialny sposób (te niemedialne jakoś przechodziły bez większego echa przez to, że trochę to ich tu mieli), te, które podpalono z jakiegoś konkretnego powodu... Ot, taka wycieczka, w której wskazywał domy, mówiąc przy tym O, tutaj gość zabił żonę łopatą, a potem się powiesił albo O, ten dom podpalili, bo mieszkał tu pedofil...
No ale Markus chciał wycieczkę, nie...?
Musiał jednak przyznać samemu sobie, że nie wybrał najlepszej trasy pod słońcem, bo musieli przejść ulicą prowadzącą pod mostem kolejowym, a tam rozrastało się obozowisko bezdomnych, których wykopali ostatnio z rozbieranych starych magazynów. Tego to nie lubił robić, dlatego trzymał Markusa jakoś bliżej, głupio chwytając go za rękaw...
Ale to po prostu jakoś... ze zmartwienia, że go okradną, tak...?

Spojrzał na to jak Ira trzyma go za rękaw i nie zabrał dłoni. Nawet... Starał się jakoś tak ją ułożyć, by móc musnąć chłopaka. Oczywiście całkowicie przypadkowo. Nie śmiałby inaczej. No i oczywiście to tak, bo szli szemranym miejecem, więc dobrze było być blisko. 
Nawet jeżeli myślał, że zaraz wszyscy będą wiedzieć jak szybko i mocno bije mu serce, miał wrażenie, że tylko ten rytm słyszał w głowie.

Poczuł się nieco... głupio. Markus w żaden sposób nie zasugerował mu, że zrobił coś nie tak, że zachował się niewłaściwie, czy że miał spadać i trzymać się z daleka, ale i tak jakoś... Sam nie wiedział, to był chyba po prostu jakiś wewnętrzny stres, który trzymał go gdzieś w środku. Dlatego niedługo później odsunął się na jakiś bardziej... stosowny dystans.
Zmniejszył go na powrót wtedy, kiedy mijali okolicę nieciekawych barów, ale głównie po to, żeby móc w miarę szybko i dyskretnie dać Markusowi sygnał do ucieczki. Tak asekuracyjnie. Dla bezpieczeństwa.
Oczywiście, że tylko po to.

Wolał, gdy Ira szedł blisko niego. Gdy ten się odsuwał to czuł... Zimno i pustkę. Co było głupie, bo przeciez sam nie raz się odsuwał. Ale gdy robił to Ira... 
- Naprawdę tu... Ciekawie nieciekawie. - spróbował ten swój stres jakoś zamienić w żart. Choć nie wiedział już, co go bardziej stresuje i przez to, czuł się zagubiony jeszcze bardziej.

- Wiesz, może akurat właśnie mordują kogoś za którymś rogiem...? - rzucił to raczej trochę zbyt... luźno, ale zdał sobie z tego sprawę i wiedział, że było to po nim widać. To jego... delikatne skonfundowanie. - Znaczy... Wiesz, to chyba nie jest najlepsza anegdotka przyrodnicza... Nie dałoby ze mnie przewodnika wycieczek... - zażartował z samego siebie, bo chyba tylko tyle teraz mu zostało. - Dlatego nie lubię tu błądzić - przyznał szczerze. Wolał jednak... Jakoś wolał swoją stronę miasta.

-Nie zabrzmiało to zachęcająco. - ale mimo wszystko reakcja pozostała taka sama - zaśmiał się lekko. No i ciszej, tak mimo wszystko. -A ten twój kumpel, nie woli przychodzić do ciebie? Albo nie mogą się przeprowadzić?& domyślał się, że tutaj było taniej i nie każdego stać, ale po ich stronie pewnie i więcej płacili w pracy, więc może by się udało.

- Wiesz, zachęcająca częścią jest tutaj to, że to nie ciebie mordują...? - dopowiedział to tak wewnętrznie dumny z siebie, jakby naprawdę właśnie z czegoś wybrnął.
Nie bardzo. Ale się starał.
Spojrzal krótko na Markusa, przez chwilę zwlekając z odpowiedzią. Po prostu... Nie bardzo lubił mówić o powodach, przez które nie przepadał za byciem w domu, a to wiązało się z tym, dlaczego nie przepadał za ściąganiem Marsha do siebie. I Marsh to wiedział, dlatego jakoś tak... Dogadywali się.
Mimowolnie podrapał się po policzku. Nawet o tym nie myślał.
- Zazwyczaj wpadam do niego inną drogą. - Ale to nie byłaby wycieczka. - Nie wiele ma do gadania o swojej przeprowadzce. Większ, póki co. Więc jest po prostu przyzwyczajony.