Meet the Rutherford's

To była taka chwila, w której Ira miał ochotę zacząć trochę dziecinnie się boczyć. Nie wiedział, co konkretnie było powodem - czy to, że nie lubił, kiedy był ignorowany, czy to, kiedy był ignorowany przez Markusa. Bo jednak to, że Marsh miał go chwilami gdzieś, nie było niczym nowym. Ale... jakoś... no.
Dlatego jakoś tak...
Przyglądał się temu, jak jeszcze przez dłuższą chwilę Łasica dyskutuje z Markusem o muzyce. W międzyczasie jakoś zajął się Chucky'm, bo ten nie zdążył się nawet dobrze rozbeczeć. Robił się w tym coraz lepszy. W zajmowaniu się robo-dzieckiem, znaczy się.
Później na powrót zakleił Chucky'ego i wcisnął go do plecaka, kiedy razem z Łasicą wyszli z mieszkania, żeby dać mu się zaciągnąć na dalszą małą wycieczkę. Na lewo wcisnął ich do baru, w którym występował jakiś lokalny rockowy zespolik. Nie zamierzali pić czy coś takiego, chcieli po prostu posłuchać muzyki.
Kiedy koncert się skończył, było już naprawdę późno i ciemno. Dlatego kiedy w towarzystwie Łasicy zaczęli wracać do domu, ta część wycieczki była jeszcze lepsza.

Starał się chodzić tak, by Łasica był w środku. Ale nie tylko dlatego, że... Ale też przez to, że im więcej łapał kontaktu z nim, to jakoś głupio czuł się przed Irą. Miał poczucie jakby robił coś złego, a przecież po prostu rozmawiał z jego kumpelm, ale... Chyba też się bał, że Ira coś dostrzeże i nie będzie chciał już z nim gadać, więc próbował się jakoś ukryć?
Choć chyba najbardziej to chciał zadzwonić po ojca, gdy już wracali.

Ira nie do końca rozumiał, co się stało. W właściwie to dlaczego się stało. Markus jakoś... Jakby nagle się od niego odsunął. Okej, rozumiałby to, gdyby Łasica był duszą towarzystwa, ale on tylko krzywił się, łypał spod oka i kiedy akurat nie miał ochoty na dyskusje, to odpowiadał Markusowi jakimiś półsłówkami. A jakoś i tak udawało mu się zaskarbić sobie więcej markusowej uwagi...
Irze się to zdecydowanie nie podobało. Po prostu... Sam nie wiedział. To była może zazdrość...? Tak, wiedział tyle, że to głupie.
Minęli kilka dziwek, które można było spotkać pod jednym z nędznych klubów, na tylnych siedzeniach autobusu zalegała parka ćpunów, a jeden bezdomny (albo i domny, ale żul) przez połowę drogi co śródmieścia uparcie próbował naciągnąć ich na kasę. Nie był w tym jednak szczególnie przekonujący.
Łasica miał zostać u niego na nockę, a w wersji sprzedanej Panu Władzy Markus też, ale kiedy znaleźli się pod domem, to jakoś... Ta, przestało mu się to wydawać dobrym pomysłem. Matka wyraźnie była w domu, choć miało jej nie być, więc jakoś... wolał jednak nie zapoznawać jej z Markusem. Przypadkiem.

Stanęli na chodniku pod domem Iry, ale Markus nagle zaczął wątpić, czy zostanie z nimi to dobry pomysł. Widział jak Ira momentami na niego patrzy i miał wrażenie, że ten się domyśla i zaczyna go nienawidzić. 
- Możesz mi dać Chuky'ego i wezmę go do domu?- zapronował i tym samym dał znać, że rezygnuje ze wspólnej nocki.

- Och... Okej... - Wiedział, że nie powinien być jakkolwiek... rozczarowany, bo przecież wiedział, że musiałby Markusowi zasugerować dokładnie to samo, ale jednak... Po prostu wyjątkowo nie podobało mu się to, że to właśnie Markus wyszedł z taką inicjatywą.
Po prostu...
Wyciągnął Chucky'ego z plecaka, żeby podać go Markusowi. Może powinien zrobić to inaczej, może nie z takim ociągnięciem, może powinien szybciej zabrać dłoń, żeby nie dotknąć nią dłoni Markusa, ale jakoś tak... No...
- To... Widzimy się jutro...? - zagadnął, posyłając Markusowi lekki uśmiech.

Jak tylko Ira dotknął jego dłoni to poczuł jak ciepło przechodzi przez całe jego ciało. To było zupełnie coś innego niż jak miał kontakt z Łasicą. Dlatego chwilę dłużej się zapatrzył na Rutherforda. 
-Jasne, widzimy się jutro. - skinął głową i sięgnął po rękę Chuky'ego, by nią pomachać.

Ira pomachał Chucky'emu w odpowiedzi, robiąc do dokładnie w ten sam głupi sposób, co zawsze, machając jedynie samymi palcami. Wiedział, że to było miękkie, ale się tym nie przejmował.
Trącił Marsha łokciem w bok, dając mu znak, że ten ma się ruszyć.
Weszli do środka bez zbytniego problemu, bo matka znów nie zamknęła drzwi... Ta, to już nawet nie było irytujące. Nie bardzo wiedział, co dokładnie się wydarzyło pod jego nieobecność, ale w domu panował niesamowity... chaos, żeby tak to nazwać, kochasia nigdzie nie było widać, a niekontaktująca matka zaległa na kanapie. Dlatego posłał Łasicę na górę, a sam ocucił matkę na tyle, żeby pomóc jej trafić do sypialni. Nawet nie wiedział, dlaczego tak właściwie to robi.
Jakoś... po prostu.

- Dzień jak co dzień?- Marsh usiadł na łóżku, założył noge na nogę, a dłońmi podpierał się za plecami. Stopą robił kółka w powietrzu, niemalże jak kot ogonem, kiedy nie wiadomo czy jest zainteresowany, czy wręcz przeciwnie. -Ten twój sąsiad... - przekręcił głowę w bok, by wskazać na okno. Nie miał jak dostrzec Markusa w jego pokoju, ale za to ładnie zapozował z szyją.

- Pożarła się z kochasiem. Znowu - rzucił, zamykając za sobą drzwi, kiedy wszedł do pokoju. Można było więc to uznać za odpowiedź na to, że tak, dzień jak co dzień. Tym bardziej, że to znowu jego wina, bo gdyby nie robił problemu, że jej kochaś nie musiał mu przywalić, to by nie mieli tematu do sprzeczki, nie...? Tak to jakoś wyglądało.
- Co z nim...? - Spojrzał na Marsha jakoś z większą uwagą, zwyczajnie ciekaw tego, czym właśnie ten planuje go uraczyć. Kolejną porcją krytyki? Zdecydowanie nie podobałoby mu się to, gdyby Łasica zaczął jechać po Markusie. Nawet jeśli jechanie po kimś było jego standardowym, wręcz flagowym zachowaniem.

-Masz jakąś słabość to zagubionych szczeniaków? - niby to miało być pytanie, ale jednak brzmiało bardziej jak stwierdzenie. - Kup mu za wczasu kaganiec, by cię nie użarł. - no co? Czasem się wychowuje żmije na własnej piersi. -Chyba, że właśnie tego chcesz. - Ira był dobry w relacjach "zrób za mnie to, a w zamian uracze cie osobą swą ", są problemem bywała interpretacja tego ostatniego. -Nie pasije tu. - skwitował krótko.

Spojrzał na Marsha spode łba, kiedy stanął przy komodzie. Zdjął z nadgarstków plecione, rzemykowe bransoletki, które odrzucił na ich miejsce. Po prostu szukał sobie jakiegoś zajęcia. Zawsze to była jakaś wymówka.
- To co innego. - Ira zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest idealny. Mógł to zrzucać na kiepskie wzorce czy inne gówna, ale tak szczerze to po prostu wiedział, że ma częściowo gówniany charakter. Ale tylko częściowo. - Lubię go - przyznał, chociaż wiedział, że nie powinien przy tym brzmieć tak... głupio. Jakby to było niemalże coś złego. - Jest... Ty też jakoś chyba go lubisz, co? - Odbił piłeczkę, spoglądając na Łasicę.

-Lubisz go?- uniósł brew i powiódł za nim spojrzeniem. -To ci nowość. - zabrzmiał jakby oglądał jakiś serial przyrodniczy. -On lubi mnie. - Marsh postawił obie stostopy na podłodze, a plecami opadł na łóżko. Widział jak Markus stara się nie patrzeć na niego. -To jego bycie w szafie jest niemalże urocze. - brzmiał przy tym jakby to było obrazą, a nie komplementem.

- [p]Jest miły.[/b] - Wiedział, że to stwierdzenie nie brzmiało raczej jak nic wow i raczej nie był to komplement, który Markus chciałby usłyszeć, bo co to niby za komplement, ale... Ira nie znał zbyt wielu miłych ludzi. A Markus naprawdę był miły. Jakby tu nie pasował, jak ujął to Łasica. - Czasem zdarza mi się kogoś lubić. - Chociaż patrząc czasem na Łasice, to niekiedy powinno mu się nie zdarzać...
Ściągnął sweter przez głowę, zostając w samym czarnym podkoszulku, i przewiesił go przez oparcie krzesła. Później posprząta.
Przekręcił głowę, żeby obejrzeć siniaka na swoim barku. Tego akurat nabił sobie sam, kiedy spadł ostatnio z deski. Nie lubił siniaków. Były nieestetyczne. Ten był paskudnie żółty.
Oderwał jednak spojrzenie od własnej skóry, żeby posłać Marshowi wyjątkowo krzywe spojrzenie w odpowiedzi na wspomnienie o tym, że Markus lubi jego. Lubi. Wiedział, że Łasica nie widzi tego przez swoją pozycję, dlatego nie bał się wyśmiania za taką reakcję.
Poza tym, korciło go, żeby odpowiedzieć, że na Marsha patrzy większość ludzi. Po prostu z... różnych powodów. Ten jego kościsty tyłek był... cóż, był. Ludzie się gapili.
- Co, też chcesz wyjść z szafy, że tak cię to ekscytuje...? - rzucił trochę złośliwym tonem, jakby to również miała być obraza. Choć przecież sam siedział we własnej szafie. I Łasica zdawał sobie z tego sprawę.
A Markus... Nie bardzo wiedział, co o tym myśleć. To... Okej, dobrze, trochę się tego domyślał, Markus dawał mniej lub bardziej jasne sygnały, ale i tak...
Nie wiedział, co o tym myśleć. Zwłaszcza po głupotach mówionych przez Marsha.

Marsh wsparł się na jednym łokciu. -i wejść do szafy miłego szczeniaka z sąsiedztwa?- zapytał, jakby naprawdę to rozważał. - Kusząca propozycja, prawiczki są tacy uroczy. - to już nie był komplement, ale Łasica widział jak się Ira zachowuje, więc nie byłby sobą, gdyby trochę sobie z nim nie pograł. -Masz coś przeciwko?- uniósł kącik ust.

- Odezwał się wielki casanova... - prychnął, bo no tak, no tego to jakoś nie widział. - Ty niby nie jesteś prawiczkiem? - Spojrzał na niego w sposób, który jasno pokazywało, że no jakoś nie wierzy w te bujdy. Jakoś nigdy nie widział, żeby Łasica okazywał jakiekolwiek zainteresowanie kimkolwiek. Choćby minimalne. Nawet nie gadał głupot czy żartów na te tematy. - Numerek z własną ręką się nie liczy... - parsknął, podchodząc bliżej, żeby przysiąść na brzegu łóżka obok Marsha.
Usiadł, wyciągając przed siebie te swoje długie nogi.
- Markus jest miły i nie ma tu łatwo... - dodał trochę normalniejszym tonem, przesuwając dłońmi po udach. - Nie wiem czemu zachowywał się dziś tak dziwnie... Nic mu nie zrobiłem. - I nie powinno go przecież obchodzić, że Markus ma jakiś problem. Nigdy nie obchodziło go coś takiego... Do teraz.

-Nie jestem mnichem. - spojrzał na niego jakoby Ira spadł z drzewa. -Kompleks bohatera ci się włączył?- wciąż był nieco złośliwy, ale wreszcie spuścił z tonu. -Sam powiedziałeś, nie ma tu łatwo, po drugiej stronie - jak to nazywał tam, gdzie mieszka -jest jeszcze gorzej niż tu. Może nie był gotów na wycieczki. - obce miejsce ze złą opinią, to nie jest Disneyland dla syna policjanta.

- Ta...? To kogo takiego zaliczyłeś, co? Pochwal się... - rzucił ciekawy tych rewelacji, przesuwając się w głąb łóżka tak, żeby oprzeć się plecami o ścianę.
I po prostu jakoś... Okej, nie znali się może z Łasicą jakoś szalenie długo, był od niego prawie dwa lata młodszy, ale byli jednak kumplami... no nie? Dlatego uważał, że jeśli ten jakimś cudem nagle okazałby kimś zainteresowanie, to by o tym wiedział. Może po porostu znów za dużo sobie dopowiadał.
- Chciałem po prostu... - Przesunął dłonią po całej długości ramienia. - Nie wiem... - Sam nie wiedział, czego dokładnie chciał. Pokazać Markusowi, że mu zależy? Zależy na tym, żeby Markus jakoś się tu odnalazł...?
Sam nie wiedział.

-Parę osób. - nie zamierzał wdawać sie w szczegóły. -Może imię Markus będzie następne na liście. Pełne usta mogą zrobić robotę. - droczył się, oczywiście, że tak. Ale sam Ira się podkładał. Od kiedy on kogoś po prostu lubił? Albo chodzi o nietykalność, bo stary to policjant, albo chodzi o odesłanie zadań za niego. Nawet Łasica był po coś. -To jak nie wiesz, to olej. - po co dokładać sobie jakiś problemoproblemów?

Odwrócił wzrok. Często czuł się... niekomfortowo, kiedy chodziło jakiekolwiek mówienie o seksie. Takie mówienie-mówienie, które wykraczało poza głupie żarty.
I czuł się jeszcze bardziej niekomfortowo, kiedy Marsh sugerował cokolwiek, co pod tym względem miałoby wiązać się z Markusem. Nie podobały mu się takie żarty.
- Jest rok młodszy ode mnie, chcesz brzmieć jak zbok...? - rzucił, chociaż taka nędzna uszczypliwość nie miała zbyt wiele sensu. Po prostu jakoś... Sam nie wiedział, nie był za bardzo w nastroju na domawianie się. Ostatnio coraz częściej nie miał. Marsh był... sobą. Byt trudny.
Może po prostu Markus za bardzo zaczął przyzwyczajać go do czegoś dobrego...? I dlatego tak dziwnie czuł się przez to, że ten niemalże ignorował go przez cały wieczór.
Znów milczał przez dłuższą chwilę, po prostu gapiąc się gdzieś w ścianę.
- Nigdy nawet się nie całowałem. - Nie wiedział, po co właściwie to mówił, bo mówienie Łasicy o takich rzeczach równało się raczej z zostaniem wysmianym, ale jakoś po prostu... Sam nie wiedział, po co to mówi. Ale nigdy nikogo nie całował, nikogo jakoś... nie dotykał. Nie robił... niczego. Nie robił niczego, co chciałby robić.
Były rzeczy, których nie chciał. A robił.

- Raczej wątpię żeby on nie wiedział co się dzieje z tym jego IQ- więc można było pominąć kwestię wieku. Markus powinien rozumieć co się dzieje i do czego dąży to, co sie dzieje. Plus. Czy ktoś mówi od razu o pójściu na całość? 
-Serio?- Łasica aż prychnął z niedowierzania. - Naprawdę, dziś coś zaskakujesz. - unosił się na tyle, by móc przemieścić się w stronę chłopaka i go pocałować. Wielkie halo. Niech ma.

- Markus ma bardzo dobre IQ... - Okej, wiedział, że ten... komplement był głupi i bez sensu, jak spora część rzeczy, jaką ostatnio wygadywał, ale... No, tak po prostu uważał.
A Markus naprawdę, naprawdę miał bardzo dobre IQ. Choć wiedział, że gdyby powiedział mu to na głos, to brzmiałoby bardziej jak obraza niż komplement. To było... zbyt infantylne.
Krótko zerknął na Łasicę, a potem kolejny raz wzruszył ramionami. Co miał niby powiedzieć? Jakoś... Nie rwał się do tego. Tyle i tylko tyle. Nie czuł się z tym... jakoś szczególnie źle. I jakoś...
Cóż, ta, powiedzieć, że był zaskoczony, kiedy poczuł usta Marsha na swoich wargach, to było... zdecydowanie mało powiedziane. I naprawdę liczył, że Łasica zdaje sobie sprawę z tego, że to jego... wyznanie nie było żadnym... zaproszeniem. Albo nie daj bóg prośbą.
Ale... poważnie. Prawie słyszalnie sapnął z szoku i odsunął głowę, odrywając się od jego ust z wyraźnym niezrozumieniem wymalowanym na twarzy. Po prostu... Jakoś... Nie bardzo to rozumiał.
Ale jednocześnie nie chciał wyjść przed Łasicą na jakiegoś tchórza czy coś. Wiedział, że ten nie zostawiłby tego tak bez słowa. Dlatego krótko pocałował go w odpowiedzi.
W końcu nikt nie widzi, nie? Można zachować się głupio.

Markus wiedział, że nie ma co podglądać Iry. Tylko był jeden problem, ich okna idealnie wychodziły na siebie i jeżeli się nie zasłoniło, to wszystko było widać. 
No i właśnie po to podchodził do okna - chciał je zasłonić, by nikt mu nie zarzucił czegoś. 
No i właśnie wtedy to zobaczył. 
No i właśnie wtedy poczuł jak ten kamień znów się w nim osadza. Marsh całował Irę, Ira całował Marsha. Miał wrażenie, że oni jakoś wyśmiewają się z niego? Poczuł panikę, bo przecież zaraz i tu może wszystko stracić. Zasłonił okno i próbował głęboko oddychać. 
Jednak i tak poleciał do łazienki. Mógł tyle nie jeść. Mógł tyle nie patrzeć. Mógł nie czuć się dobrze. To wszystko jego wina i tego, jak bardzo jest beznadziejny.

Starał się nie słuchać kolejnych głupich komentarzy Łasicy. Z czasem coraz łatwiej mu to przychodziło. W końcu gdyby nie to, to już dawno przestałby się z nim zadawać... Choć nie, kogo próbował teraz oszukać. Siebie? Nawet to mu nieszczególnie wychodziło. Zadawałby się z Marshem bez względu na wszystko. Za bardzo bałby się zostać sam.
A Marsh... Był. Mimo wszystko był obok.
I czuł się jakoś... choć trochę pewniej, kiedy spał obok niego w nocy.
Chociaż... To i tak nie było to...

***
- Jak minął ci wieczór...? - Mark postawił przed Markusem owsiankę z banenem i kubek soku pomarańczowego, który właśnie wycisnął. Wiedział, że Markus lubi świeży sok. I że nie przepada za ciężkimi śniadaniami.
Sam zajął miejsce przy stole, siadając naprzeciwko Markusa. Niedawno dopiero wrócił z nocnej służby, ale nie chciał kłaść sie bez zamienieniem z Markusem choć kilku słów, bo później znów może być ciężko im się złapać.
- Wróciłeś wieczorem...? - zagadnął niby niewinnie. Markus miał nocować po sąsiedzku, a skoro zastał go w domu, to znaczyło, że albo wrócił poprzedniego dnia albo bardzo wcześnie nad ranem. A wyglądał... dość niewyraźnie.
Dlatego Mark się martwił.

-Tak, jedliśmy z budki i chyba coś mi nie podeszło.- Markus odpowiedział starając się wykrzesać z siebie coś więcej. Ojciec w końcu wylądował tu przez niego. Dlatego uśmiechnął się do Marka i sięgnął najpierw po sok. Nie wymiotował całej nocy, ale czuł swoje gardło. -A jak tobie minęła zmiana?- Zapytał, bo to też go ciekawiło. -Wszystko dobrze?- zabrał się w końcu za owsiankę, choć przy tym liczył w głowie, by dać radę ją przełknąć.

- Patrol był idealnie bezproblemowy - zapewnił Markusa. Nie działo się nic nadzwyczajnie złego. Ku ich radości.
Mark przyglądał się Markusowi z widoczną uwagą, trzymając w dłoniach kubek z herbatą. Napiłby się kawy, zdecydowanie napiłby się kawy, ale wiedział, że to zdecydowanie nie pomogłoby mu zasnąć.
- Pamiętasz o czym rozmawialiśmy zanim tu zamieszkałeś...? - spytał spokojnie, przypominając Markusowi tamtą rozmowę, podczas której prosił go o to, żeby mógł zamieszać z nim tutaj zamiast w Stamford. Mark poprosił go w zamian o coś innego. Żeby byli ze sobą szczerzy. Dzięki temu ładniej było o niepopełnianie tych samych błędów. - Wiesz, że możesz na mnie liczyć - przypomniał swoje wcześniejsze zapewnienia. Tym razem obiecał starać się mocniej. - Widzę, że coś cię trapi... - I nie zamierzał ukrywać swojego zmartwienia.