Meet the Rutherford's

Pokręcił głową i szerzej się uśmiechnął -Nic mi nie jest, naprawdę.- Jadł dalej owsiankę. Zamierzał zjeść ją całą. -Nie robiliśmy nic złego, ale chyba jestem nieco przebodźcowany i wiesz, to wciąż jest nowe miasto.- A on nie tak często wychodził, więc miał prawo być nieco tym przytłoczony. Życiem miasta. -Miałeś patrol tylko tu, czy za torami również?- chciałby poznać opinię ojca o tamtym terenie.

Mark uniósł kącik ust w lekkim uśmiechu, choć widać było, że nieszczególnie wierzył Markusowi. Po tym wszystkim... Ciężej było uwierzyć mu w zapewnienia Markusa co do tego, że jest dobrze. Zbyt łatwo wcześniej mu wierzył.
- W razie czego... Wiesz, gdzie mnie znaleźć. - Posłał Markusowi lekki uśmiech. Chciał, żeby ten to wiedział. Dobrze wiedział.
- Dobrze się bawiłeś...? Mimo kiepskiego fastfooda? - Pomijając to, że nie pamiętał, kiedy ostatni raz Markus jadł coś z budki. Ale dobrze, mógł temu potaknąć. - Zostaniesz teraz skatem...? - rzucił nieco żartobliwie, pijąc do tego, że Markus miał uczyć się jazdy na desce.
- Dostałem okoliczny rejon. - Krótko skinął głową, że tak, trzymał się tej okolicy. - Martwiłeś się? - spytał, zastanawiając się czy to dlatego Markus chciał wiedzieć, którego rejonu miasta tyczył się patrol.

-Nie wiem, czy deska i fastfoody są dla mnie.- zaśmiał się, ale to nie było kłamstwem. Nawet jeżeli nic poprzedniego wieczoru nie miało z tym wspólnego, to jednak mógł to powiedzieć. -Tak, martwiłem- skinął głową -bardzo tam jest źle?- co widział to widział, ale statystyki i tak mówiły za siebie. -Dobrze, że jesteś tu przydzielony.- i to też było szczere. Wątpił, by więcej szedł za tory, więc nie miał co się martwić, że ojciec mógłby go tam przyłapać.

- Nie będę udawał, że mnie to smuci. - W końcu tak wiele słyszało się o wypadkach na deskorolce, że ciężko było nie cieszyć się z faktu, że Markus nie podążał za tą modą. Mniejsze prawdopodobieństwo na to, że będzie biegał z gipsem.
- To... - Szukał przez chwilę najbardziej odpowiednich słów. - Potrzeba jeszcze wielu lat, żeby to miasto zaczęło funkcjonować jak należy. Zwłaszcza pewne jego rejony... - Było lepiej niż kilka lat temu, wszyscy wokół tak mówili. Zmiana burmistrza, reformy w strukturach policji... Zmniejszenie korupcji potrafiło zdziałać cuda. Ale nie wypleniała wszystkiego. - Nie chodź tam - poprosił.

Tym razem szczerze się roześmiał, bo jednak to było do przewidzenia. -Ale najważniejsze, że spróbowałem, prawda?- Spróbował, tak jakby... No ale wiedział, że to nie dla niego, to się liczy. -A jak ktoś ze szkoły stamtąd będzie?- Zapytał, bo choć pytanie na razie czysto teoretyczne, to istniała szansa, że nie na zawsze będzie teoretyczne. -A jak ciebie tu przyjęli?- nie chciał, by tata miał jakiś wrogów, nawet wśród swoich szeregach.

- Najważniejsze, że spróbowałeś i wyszedłeś bez szwanku. - Zgodził się z Markusem połowicznie, ale to jednak nadal była zgoda. Dobrze, że Markus próbował nowych rzeczy, i że miał tutaj przyjaciół. Może naprawdę udawało mu się tutaj jakoś odnaleźć...? Liczył na to.
- Jeśli tak... - Nie zabroni przecież Markusowi przyjaźnić się z kimś dlatego, że miał nieszczęście mieszkać w nieciekawej dzielnicy. - I będzie to dobry dzieciak... - To było najważniejsze. - To byłbym spokojniejszy, gdybyś spotykał się z tym kimś w znanych miejscach albo zapraszał go do domu. - Może nie powinien tak dziwnie wymawiać z tym kimś, ale to było niezamierzone. Ale gdyby Markus postanowił... spotykać się z kimś nie tylko w sferze przyjacielskiej, całkowicie by go wspierał.
- Jest dobrze - zapewnił. - Mój partner to dobry człowiek. Z chęcią zaprosiłby nas na wspólną kolację z jego rodziną... Chciałem dać ci się zaaklimatyzować - wyjaśnił to, dlaczego jeszcze nie przyjął zaproszenia.

-Z tym kimś?- Markus zmarszczył brwi -Masz osoby, które tam mieszkają za gorszych?- Może i błędnie zinterpretował słowa ojca, ale był zaskoczony nimi. No i miał problematyczną noc, więc może i nie myślał tak jak powinien. -Nie spodziewałem się takich słów po tobie.- Przyznał szczerze. -Nie wiem, czy mam ochotę na kolację z tymi nimi.- zachował się teraz po szczeniacku, ale... Jak miałby inaczej?

- Z tym kimś - użył tego samego określenia, mówiąc tak samo spokojnym tonem, żeby wytłumaczyć Markusowi jego błędne zrozumienie tych słów. Musiał rozmawiać z Marvinem, więc szczeniackie odzywki nie robiły na nim najmniejszego wrażenia. - Znaczy z koleżanką, kolegą - wymieniał spokojnie - albo... z jakimś chłopcem, którego chciałbyś poznać bliżej - wyjaśnił to, co miał na myśli. Tyle i tylko tyle.- Nie musisz się unosić - dodał.

- Przepraszam. - znów miał poczucie, że wszystko jest jego winą. Do tego odzywał się powoli strach przed pójściem do szkoły. - Oczywiście jeżeli przyjmiesz zaproszenie, to pójdę. - nie musiał dodawać, że bedzie się zachowywać, to było raczej oczywiste. Wiedział jak ma sie zachowywać i żeby to, że mógłby mieć chłopca, którego chciałby bliżej poznać, nie wyszło i nie przyniósł wstydu. 
Choć Ira z Marshem jakoś wiedzieli...

Przez chwilę przyglądał się Markusowi znad swojej herbaty. Nie dało się nie zauważyć, że momentami zdawał się być jeszcze bardziej... przygaszony.
- Na pewno wszystko jest w porządku...? - dopytał. Może i po raz kolejny tego ranka, ale powtarzał się nie bez powodu. - Wyglądasz, jakby coś cię dręczyło. - Markus wydawał się być taki... nieswój. Z innego powodu niż ciężki dla żołądka fast food.

-Po prostu... Chyba nie umiem jeszcze tak otwarcie rozmawiać? O tym kimś. - To nie było kłamstwem, więc powinno to uspokoić ojca. -Nie ma jeszcze tego kogoś. - doprecyzował - i wciąż się pilnuje, by nikt nie domyślił się, że ten ktoś to nie dziewczyna. - siedział w szafie i wciąż nie czuł, żeby z niej wyjść.

- Najważniejsze, żebyś... czuł się dobrze. Z resztą sobie poradzimy - zapewnił, bo chciał, żeby Markus miał co do tego pewność. Najważniejsze było to, żeby Markus czuł się tutaj bezpiecznie. Dobrze. Nie chciał, żeby... żeby powtórzyła się sytuacja ze Stamford. Dlatego tak zależało mu na szczerej komunikacji. Chciał zareagować zanim... Nie chciał znów się spóźnić. Choćby i miał spakować ich rzeczy i przeprowadzić się po raz kolejny.
- Chciałbyś spędzić przyszły weekend w Stamford...? - zagadnął, odchodząc nieco od tematu, sądząc, że tego właśnie Markus mógłby chcieć. Wiedział też, że powinien mu to raczej oznajmić, a nie pytać, bo taka była umowa podczas podziału opieki, ale Markus nie był jednak małym dzieckiem i sam mógł podejmować decyzje.

MARKUS

-Chyba... Chyba nie chcę. - pokręcił głową. - Czy mogą być jakieś problemy, jeżeli nie będę jeździć do Stamford? - zapytał, bo jeżeli miałoby coś się wydarzyć, to pojedzie, by temu zapobiec. Jednak jeżeli tego nie musi robić... -A czy... Wspomniałeś komuś w pracy o mnie?- zapytał, ale nie robił wyrzutów, nie spotykał się z policjantami, więc chyba nie byłby zły na ojca. Chyba. Bo jeżeli ten do którego mają pójść to wie, to... Już jakoś dziwnie mu się zrobiło.

- Twoja mama i twoje rodzeństwo na pewno tęsknią... - Wiedział, że wypadałoby tutaj wspomnieć również o babci, ale to raczej nie brzmiałoby dla Markusa szczególnie zachęcająco. Póki co. - Ale jeśli naprawdę nie masz ochoty... Porozmawiam z Marthą, znajdziemy jakiś kompromis - obiecał. Może uda im się spotykać na jakimś... neutralnym gruncie, jeśli Martha nie będzie zbyt... chętna na przyjazd do Camden. Bliźniaki nie będą miały raczej nic przeciwko. Przynajmniej Marvin.
- Oczywiście, że o tobie wspominałem - odpowiedział, chyba nie do końca rozumiejąc to, o jakim wspominaniu Markus mówił. - Z trójki moich dzieci tobą najłatwiej się chwalić... - zażartował.

MARKUS

-Eee śmiem wątpić?- jakoś nie był do tego przekonany. -Wiesz, mama ze mną nie rozmawia, nie dzwoni, nie pisze. Nie jestem tym, kim chciała żebym był. - chyba już było po owsiance. -Marvin i Melody coś się odezwą, ale...  Nigdy nie trzymałem się z wami blisko, teraz to wyszło. - gdyby było inaczej to może, by to wszystko inaczej wyglądało.  - Pytałem, czy mówiłeś o mnie... Nie jako mądrym dziecku. - jakoś nie chciał teraz na głos powiedzieć "o geju" lub "że jestem homoseksualny". W końcu chyba to rozwaliło ich rodzinę.

- Markus... - W pierwszej chwili poprosił po prostu o jego uwagę. - Znam twoją mamę dłużej od ciebie... Martha jest... - Przez chwilę szukał właściwego określenia. - Twoja mama nie ma najłatwiejszego charakteru, a towarzystwo twojej babci zdecydowanie jej w tym nie pomaga... - Zakończył to zdanie nieco... kąśliwie, ale... Tak, Mark miał problemy ze swoją matką. - Jednak mimo wszystko nadal cię kocha - zapewnił. - Jest... Poczuła się zraniona. Każda matka cierpi, kiedy dziecko nie chce z nią być... Choć mam wrażenie, że ma to za złe bardziej mnie niż tobie, a ty dostajesz rykoszetem. - Może nie do końca, ale wolał wziąć winę na siebie. - Daj jej jeszcze trochę czasu, żeby zdusiła tę swoją dumę - poprosił.
- Twoje rodzeństwo jest... To dzieci. Wiesz, że dzieci mają swoje podejście. - Choć Markus przecież sam niemal był jeszcze dzieckiem. - Zwłaszcza bliźniaki... - Cóż, bliźniaki to... Są sobą.
- Kiedy o ciebie pytali, mówiłem to, co najważniejsze. - Markus był mądrym, dobrze wychowanym dzieciakiem. To było najważniejsze.

MARKUS

- Żałujesz? - zapytał, bo jednak... Co innego mieć syna geja, a co innego rozwieźć się z mężem. W końcu to problem był w nim, nie w ojcu. -To ty dostajesz rykoszetem. - przyznał to. -Nie zrobiłeś nic, ja po prostu taki jestem. Nikt takim się nie staje, to nie jest choroba, po prostu się jest. - westchnął lekko. -Wiem, bliźniaki mają swój stan umysłu - mimo wszystko spróbował rzucić to żartobliwym tonem.

- To, że nie o wszystkim wam mówiliśmy, nie oznacza, że było dobrze. - Wychodził z założenia, że nawet jeśli od jakiegoś czasu nie układało im się z Marthą, nie był to powód, żeby dzieciaki musiały jakoś przez to cierpieć. Mieli pójść na terapię, ale sytuacja z Markusem... To wszystko sprawiło, że łatwiej było mu podjąć taką decyzję. Stąd separacja. - Czasem... Tak po prostu jest. I byłoby tak prędzej lub później. - Z dzisiejszej perspektywy widział, że od dawna nie było dobrze. To była... równia pochyła.
- Będę wspierać cię we wszystkim tak długo, jak długo nie będziesz nikogo krzywdził swoimi wyborami - zapewnił, podnosząc się ze swojego krzesła, żeby odnieść pusty kubek po herbacie. I żeby...
Nikomu nie miał za złe tego, jaki się urodził. Nikomu. Nawet... Nawet własnemu ojcu. Ale niektóre wybory, takie, które krzywdziły bliskich... To ciężko było mu wybaczyć. Nadal.
Krótko ścisnął ramię Markusa, zanim minął go w drodze do zlewu.
- Zjedz śniadanie - poprosił. - Bo inaczej zadzwonię do twojej siostry i poproszę, żeby opowiedziała ci cały przebieg swojego konkursu miss jesieni... - zagroził żartobliwie.

MARKUS

-To co się między wami działo?- Markus był najstarszym dzieckiem, mogli z nim rozmawiać przecież. Ale nie rozmawiali, no i on nie rozmawiał iii znaleźli się tu, gdzie się znaleźli. - Myślisz? A może jednak udałoby się wam zostać razem? - nie było przecież co zakładać, to nie jest jak równanie, że się pozna wynik. -Mam nadzieję, że nie skrzywdziłem ciebie. - spojrzał w talerz. -Nie, nie zrobisz tego. - zaśmiał się. Zamieszał jednak łyżką. Nie miał apetytu, teraz już nawet liczenie nie pomagało, ani groźba. -Zjem jeszcze trochę. - ale kompromis może pomóc.

- O niektórych rzeczach nie rozmawia się z dziećmi. - Nie chodziło tylko o... pewne sfery życia, choć te, owszem, również nieco... kulały, a w głównej mierze o to, że dzieci nie powinny być obarczane problemami rodziców. Wiedział, że Markus był na tyle odpowiedzialny, że poczułby się jakoś... zobowiązany.
A może było to wyjaśnieniem tego, dlaczego Markus nie potrafił albo nie chciał mówić o ważnych rzeczach.
- A może gdybyśmy zostali razem, rozstalibyśmy się później i w gniewie - zauważył inną opcję, płucząc kubek pod bieżącą wodą. Mogło wydarzyć się wiele rzeczy. - Ale... Obaj obiecaliśmy sobie pewne rzeczy i tego będziemy się trzymać... I niczym się nie martw. - Obejrzał się przez ramię, żeby posłać Markusowi lekki uśmiech.
Mogło być tylko lepiej, prawda?

MARKUS

-Niby masz rację. - Markus znów skinął głową. -Ale... Nie wiem, tu mi jest dobrze. - dodał tak wracając do tego, od czego rozmowa się zaczęła. Tu mu było mimo wszystko dobrze, czuł... Że jest schowany i może jakoś to będzie.
Za to dobrze nie było Marshowi, który leżał na skraju łóżka w domu obok. Nie chciało mu się wstawać, więc nie zamierzał się budzić. Choć ciężko było jednak nazwać jego stan spaniem, gdy co chwilę czuł kopanie. Następnym razem on pójdzie pod ścianę i Ira może samego siebie skopać.

Ira... No cóż, nie był szczególnie przyzwyczajony do dzielenia z kimś łóżka. Do tego nigdy nie spał ani zbyt głęboko, ani zbyt spokojnie. Syndrom nadaktywnych nóg czy coś takiego. A już zwłaszcza wtedy, kiedy akurat coś mu się śniło.
A tej nocy to sny miał dość... intensywne. Na wielu płaszczyznach, które sprawiały, że wiercił się przez sen tak, jakby był wyrzuconą z wody rybą.
Ale nad ranem było gorzej. Dużo gorzej. Bo miał... dziwny sen.

Okej, miał mokry sen. Tak jakby.

O swoim sąsiedzie. Chyba.

Bardzo chyba. I nie o panu władzy, gwoli ścisłości. Tylko o... no... wiadomo...

Dzięki bogu obudził się na tyle wcześnie, zanim sen zaszedł gdzieś... zbyt daleko. To byłoby... wyjątkowo niezręczne. Choć to i tak było raczej... wyjątkowo niezręczne, bo kiedy wreszcie w pełni się obudził, leżał... intensywnie przyklejony do Łasicy.
A to było...
Cóż, zareagował w najlepszy możliwy sposób. Wydał z siebie przerażony jak cholera odgłos i skopał Marsha z łóżka, strącając go na podłogę.
Ale to było chyba usprawiedliwione... No nie...?

-Maryjo przenajświętsza.- Marsh wydusił to z siebie leżąc twarzą do podłogi. -Odbiło ci? Najpierw mnie całujesz, macasz, a teraz skopujesz.- Powoli podniósł się do siadu. -Nie potrafisz zrywać, naucz się tego.- zaczął rozmasowywać sobie ramiona i czoło na zmianę. -Mogłeś mnie po prostu obudzić, wiesz?- przekręcił oczyma, bo jednak nie było potrzeby użycia siły, by wykopać go z łóżka.

- Nie macałem cię! - rzucił tonem, który w połowie wyrażał oburzenie tą sugestią, a w połowie głęboką odrazę, jakby ręce miały mu od czegoś takiego odpaść. Wiedział, że tak to by się nie skończyło. Co najwyżej pociąłby je sobie o te wystające kości...
- To nie było specjalnie, dupku. - Wychylił się z łóżka, żeby jakoś wyciągnąć rękę do Łasicy, pomagając mu się podnieść. Chociaż nie zrobił tego zbyt... elegancko przez fakt, że jakoś... wolał zakryć niektóre rejony. - Przez sen jakoś zapomniałem, że tu jesteś - skłamał. Dość kiepsko.

-Niespecjalnie mnie macałeś, czy niespecjalnie mnie skopałeś?- Zapytał siadając na łóżku. -Co? Twój szczeniaczek ci się przyśnił? - zaczął się rozciągać i przy okazji strzelał niemalże każdą kością w swoim ciele. -Spałeś tak przyklejony, że ciężko mi uwierzyć, że o mnie zapomniałeś.- wychylił się do stolika, by zdjąć z niego butelkę z wodą. Odkręcił ją i od razu się napił. To było już jego śniadanie.