Meet the Rutherford's

-Wiem, ja się po prostu boję o tym mówić.- przyznał się. Może Ira, by go doskonale zrozumiał, może przez to, co sam robił został ateistą? Żydzi chyba jeszcze gorzej podchodzili do kwestii gejów? - Mam swój styl, polega na wygodzie i na tym, że jest schludny. - nie wiedział, czy to dobrze ujmuje, bo nie chciał niczego złego zasugerować Irze. Dlatego uśmiechnął się do niego i poprawił swoją koszulkę polo.

Jeszcze przez dłuższą chwilę siedział u Markusa, ale kiedy jego ojciec kolejny raz przyszedł z tematem obiadu, postanowił się ewakuować, obiecując Markusowi, że niedługo się zgadają. I że to niedługo będzie jednak szybciej niż ostatnim razem, bo wiedział, że w ostatnich dniach dał trochę dupy.
Nie pojawiał się w szkole jeszcze przez kilka następnych dni, dając sobie czas na to, żeby jakoś zbić opuchliznę z oka. Musiał też wrócić do uśmiechania się do Kevina, żeby ogarnął dla niego kilka zadań, które oddał po powrocie do szkoły. W końcu taki był z niego pilny uczeń, że nadganiał cały materiał...
Wiedział też, że całkiem nieźle zaliczyli zadanie z Chucky'm, bo ich lalka nie tylko przetrwała w całości, ale też nawet nie zagłodzili go na śmierć ani nic, co zdarzyło się kilku uczniom. Średnia Markusa miała się więc świetnie i bez problemu mógł przygotowywać się do konkursu. Chyba pierwszy raz od dawna ich szkoła zmiotła konkurencję w etapie okręgowym, a później stanowym. W ciągu tych kilku tygodni nauczyciele jakoś... zdawali się mieć podniesione morale, a Markus miał trochę bardziej przerąbane przez fakt, że został szkolnym ulubieńcem. Poważnie, nawet dyrektor zdawał się go ubóstwiać i sprezentował kółku fizycznemu w nagrodę dwa nowe teleskopy.
Wiedział, że dla wielu Markus stał się wzorem kujona, ale sam miał to gdzieś, bo jak dla niego to... Sam nie wiedział, chyba był... dumny? Jeśli można tak było to ująć. Był dumny z Markusa i kibicował mu przed etapem międzystanowym, który odbywał się na początku grudnia. W końcu to tam Markus miał się zetrzeć ze swoją starą szkołą i kumplami.

Markus starał się skupiać nad tu i teraz, dlatego do każdego konkursu podchodził, jakby to był pierwszy. Nie osisdał na laurach, nie myślał że już wystarczająco osiągnął, czy wystarczająco się nauczył. Wolał się na tym skupiać, a nie na uwadze, którą zaczął przyciągać. 
Dyrektork mógł kółkowi z fizyki kupić choć jeden teleskop, a resztę wydać na sportowców. Szczególnie, że ci nie pałali sympatią do niego i było to niezmienne. 
A kiedy konkurs miedzystanowy się zbliżał to on coraz bardziej panikował. Dał znać swoim znajomym, że tutaj nikt o nim nie wie i że prosi o zagranie fair i nie wywlekanie tego na wierzch. 
Bardziej się tego obawiał, niż przegranej.

Ira może i wybitnym fizykiem nie był, ścisłowcem też zdecydowanie nie, ale starał się pomagać Markusowi w przygotowaniach na tyle, na ile mógł. Dawał radę, kiedy ta pomoc ograniczała się do zadawania Markusowi pytań z fiszek i sprawdzania odpowiedzi. Przy okazji sam co nieco jakoś podłapywał, nawet jeśli było to jakieś pięć do dziesięciu procent zrozumienia tego, co czytał. Ale to i tak coś, nie? Jakoś tak bardziej udawało mu się pilnować w nauce, kiedy robił to razem z Markusem. Coraz mniej potrzebował pomocy Kevina, bo jeśli miał być szczery, robienie matmy nie było takie złe, kiedy robił ją z Markusem. Czasem schodziło im tak długo, że niemalże w niektóre dni pomieszkiwał u Markusa. Ale jego ojciec zdawał się nie mieć nic przeciwko.
Czasem dołączał do nich Marsh. O dziwo zdarzało mu się od czasu do czasu pójść do szkoły, choć i tak Ira przy nim ze swoją frekwencją to był wzorem ucznia idealnego. Był dwie klasy wyżej i był całkiem niezły z matmy, więc potrafił w tym temacie złapać z Markusem wspólny język. I jeśli Ira miał być szczery i w tym temacie, to nie do końca mu się to podobało. Choć nie bardzo wiedział, o co dokładnie był zazdrosny.
Ale najważniejsze było to, że Markus i jego mądra głowa byli dobrze przygotowani do konkursu.

Markus umówił się ze swoimi starymi znajomymi, że po konkursie udadzą się wspólnie na pizzę, niezależnie od tego, kto wygra. Gdy poinformował o tym swoją obecną drużynę to chętnie zasugerowali, by udać się razem. Byli chyba zbyt podekscytowani konkursem na poziomie stanowym, by uznać wyjście z konkurencją na pizzę za coś nie tak. 
A Markus na to przystał, bo gdyby odmówił to byłoby dziwnie, prawda? Dlatego miał nadzieję, że będzie mieć wszystko pod kontrolą na spotkaniu.

Kto, jak kto, ale Markus powinien dobrze zdawać sobie sprawę z tego, że szkoła ze Stamford nie była zbyt przyzwyczajona do tego, żeby przegrywać. I to na etapie międzystanowym. I to... Tak, zdecydowanie jakoś nie byli przyzwyczajeni do przegrywania z takimi rywalami, bo żadna ze szkół z Camden nigdy nie była dla nich najmniejszą przeszkodą. A tu... No, nie szło ukryć tego, że jakoś tak na tym wspólnym wyjściu nie byli szczególnie w humorze. W końcu raczej nastrajali się na świętowanie swojego zwycięstwa, byli tego bardziej niż pewni... A wyszło, jak wyszło.
Uczniowie z Camden byli za to bardziej niż zadowoleni. Cóż, małymi wyjątkami, bo niektórzy jakoś czuli jednak pewną... wewnętrzną zgryzotę.

To było ciężkie spotkanie, liczył na to, że jego starzy znajomi pomimo przegranej jakoś bardziej będą go wspierać? Choć okej, jego może i wspierali, ale dla reszty z Camden byli nieco zdystansowani. Chyba bolała ich duma. Markus mimo wszystko przez tę oziębłość czuł się nieco lepiej? Mniej nastrojowo było do plotkowania, więc... Co złego mogłoby się stać, prawda?

Wieczór minął nawet całkiem spokojnie, wrócili do Camden kilkoma samochodami. Kevin poszedł do domu razem z Markusem, bo rodzicie Rusty'ego podrzucili ich do najbliższego skrzyżowania. Pogadali jeszcze chwilę o konkursie i o tym, że pan Martin znów z dumą będzie pucował puchar z atomem przez kilka najbliższych dni, a później się rozeszli. Wrócili późno, ale to był piątkowy wieczór, do tego konkursowy, więc nie był to raczej żaden problem.
W sobotę nic wielkiego się nie działo. Było już wyjątkowo chłodno, więc nie bardzo chciało się robić cokolwiek, dlatego najlepszym sposobem na zabicie czasu były filmy i gry video, prawda? Przynajmniej Ira tak uznał, dlatego zrobili z Markusem wypad do wypożyczani i na małe zakupy, żeby mogli zrobić sobie po południu mały maraton horrorów z Markusem. To był miły dzień. W niedzielę wyskoczyli na miasto z Marshem, ale omijali niektóre miejsca. Weekend jakoś zleciał i zbliżał się poniedziałek.
I poniedziałek też zapowiadał się ciekawie. Zwłaszcza dla Markusa...

Markus od razu po przeczytaniu wiadomości poczuł silne mdłości i ból brzucha. Czuł, że coraz ciężej przy tym mu się oddycha. Atak paniki był już u progu. Wiedział jednak, że nie może tego po sobie pokazać, nie może pozwolić, by ojciec znów zmieniał posterunek, by znów zmienili miejsce zamieszkania. 
Zwymiotował puszczając wodę, by mimo wszystko jakoś to zagłuszyć. Był blady, gdy spoglądał na siebie w lustrze, więc przemył szybko twarz i zaczął podszczypywać się w policzki, by dodać jakoś kolorytu. 
Droga do szkoły jednocześnie mu się dłużyła i szybko minęła. Miał wrażenie, że gdy przestąpi próg, to zaraz zacznie być obrzucany obelgami, popychany. 
Jednak to się nie wydarzyło.
I to było najgorsze. Musiał być wciąż czujny i gotów na atak.

- Jak leci, leszczu? - Tak, jak często miał to w zwyczaju, przemile przywitał się z Markusem, i niemalże zawiesił się na Markusie, zarzucając mu rękę na ramiona. Robił tak niemalże za każdym razem, kiedy witali się w szkole, więc nie było to raczej nic nowego.
Krótko ścisnął ramię Markusa, zanim odsunął się od niego właściwa odległość.
- Choróbsko cię bierze? - spytał, przyglądając się Markusowi, bo wyglądał jakoś... no, na zmarnowanego. A jakoś wątpił, że Markus szalenie świętował zwycięstwo, kiedy się rozstawali.

Trochę się wzdrygnął, ale gdy usłyszał i zobaczył Irę to odetchnął. -Wszystko w porządku.- objął go krótko dłonią, wyglądało to niemalże jakby mieli iść obściskując się, dlatego nie sądził, żeby zabranie dłoni jakoś uraziło chłopaka. -Może, może wiesz... Nie muszę się tak skupiać na nauce i teraz schodzi ze mnie stres?- Istniało takie prawdopodobieństwo, prawda? Więc nie kłamał. Nie zamierzał martwić Iry.

- Och, a więc to to... Ty po prostu usychasz bez nadmiaru nauki... - Pokiwał głową, że tak, właśnie tak, to by się całkiem zgadzało. Nawet jeśli nie to Markus właśnie powiedział. Ale nie raz i nie dwa Ira przecież udowadniał, że zdarza mu się słyszeć to, co chciałby słyszeć.
Albo to, co akurat pasowało mu do narracji.
- Jak ty przeżyjesz przerwę świąteczną? - spytał z nieco przesadzoną troską, bo przecież ta zbliżała się coraz większymi krokami.

-Nie wiem, może ściągnę jakieś stare egzaminy, by je rozwiązywać.- sięgnął dłonią do serca. - Może poszukam kogoś do dawania korków, zrobię wszystko, by nauka mi towarzyszyła. - lepiej, żeby to ona to robiła, a nie strach. Przy Irze czuł się dobrze, choć... Rozglądał się trochę po korytarzu. -Może zamiast wieczorów filmowych zrobimy wieczory z fizyką? Matmą?- Proponował jakby to miała być najlepsza impreza.

Spojrzał na Markusa tak, jakby ten właśnie spadł tu z Marsa i wybił tym sobie piątą klepkę. I resztkę szarych komórek.
- Gdyby nie to, że mam znakomity humor, zacząłbym poważnie zastanawiać się nad sensem naszej przyjaźni. - Cóż, nie mówił poważnie, ale nie dało się zaprzeczyć, że momentami zastanawiał się nad tym, czy naprawdę nie byli czasem idealnym przykładem na to, że przeciwieństwa się przyciągają. W końcu zdecydowanie więcej ich różniło nić łączyło.
Ale chyba dlatego tak ich do siebie ciągnęło. Jak przeciwne magnesy czy coś. W końcu bieguny magnesów przyciągają się gdy są różnoimienne, a odpychają, gdy są takie same.
Markusowi chyba podobałoby się to porównanie.

-Nie wiem zatem, czy mogę się dalej z tobą przyjaźnić, skoro się nad naszą przyjaźnią zastanawiasz.- zażartował. -A tak właściwie, to masz jakieś plany na przerwę świąteczną?- Zapytał, bo mimo wszystko Ira mógł gdzieś chcieć i móc pojechać? Nie mówił o żadnej rodzinie, ale to nie znaczy, że jej nie miał, prawda? -Prócz oczywiście nauki ze mną.- zażartował sobie, to było łatwe. Żartowanie i śmianie się z Irą nawet jeśli jakiś stres go zjadał.

- Proszę cię... - prychnął przesadnie. - Gdzie znajdziesz sobie drugiego takiego jak ja? - Spojrzał na Markusa z uniesioną brwią, kiedy zatrzymał się przy swojej szafce. Musiał tylko wrzucić kilka rzeczy i będą mogli pójść dalej, żeby Markus też zdążył się ogarnąć przed lekcjami. Szli i tak w tym samym kierunku, więc to nie był problem.
- Zaczynam mieć silne przeczucie, że zadzwonią moi zaginieni, dalecy krewni, którzy mieszkają po drugiej stronie kraju. - Zerknął na Markusa, bo tak, to zdecydowanie było coś, co nasuwało się na myśl po jego szalonych propozycjach wspólnej nauki.
Oczywiście nadal żartowali. Chociaż zniósłby jakoś tą naukę, gdyby Markusowi bardzo, bardzo zależało.
Jakoś.
- Moja babka wraca do miasta. - Nie wiedział na jak długo, ale najważniejsze, że wracała. Więc pewnie to będzie spora część jego zimowych planów. - A ty? - Znów spojrzał na Markusa, zamykając swoją szafkę, żeby mogli ruszyć dalej. Markus niczego nie mówił, ale jednak święta to święta, nie? Mógł wrócić do Stamford.

-Nigdzie, dlatego... Dlatego będę cię przetrzymywał i się uczył. - Czy to nie kompromis? Oczywiście parsknął śmiechem, bo nie zamierzał nigdzie siłą chłopaka przetrzymywać. -A masz jakiś niezaginionych krewnych prócz babki?- zapytał z ciekawości. Może jeszcze ktoś jest? -Może tata będzie chciał byśmy pojechali do Stamford.- i może przy tych groźbach byłoby to dobrym rozwiązaniem? -Ale zobaczymy, może i tak tu zostaniemy.- sam nie wiedział, co będzie lepsze.

- Będziesz mnie przetrzymywał? - Trochę złapał Markusa za słówko, no ale chyba nic dziwnego? W tym przypadku. - W połączeniu z nauką to brzmi jak całkiem poważna groźba... - Zwłaszcza to o nauce. To brzmiało zdecydowanie groźniej niż przetrzymywanie.
- Nic mi o żadnych nie wiadomo. - I nie było mu szczególnie przykro z tego powodu. Nawet się cieszył, bo wolał brak rodziny niż kilku gównianych członków do kompletu. - A babka nie była taka znowu zaginiona. Po prostu była poza miastem. Jakieś... wakacje u starej znajomej na Florydzie. - Dobrze wiedział, że to gówno prawda, ale wolał powtórzyć Markusowi tę ściemę niż mówić, że jest... gorzej. Dużo.
- Nie chcesz tam jechać na święta? - A przynajmniej Markus nieszczególnie brzmiał, jakby podobała mu się ta wizja. Pamiętał, że Markus mówił... niezbyt dobrze o ich relacjach rodzinnych w ostatnim czasie, ale swięta to chyba trochę sprzyjały poprawie? Przynajmniej w normalnych rodzinach.

-Jestem synem policjanta, ja nie grożę.- zaśmiał się. -Ja po prostu mam ku temu możliwości.- dalej sobie żartował. -Wow, to musi być dobra przyjaźń. Też będziemy u siebie spędzać wakacje, co ty na to?- Zapytał jakby teraz ustalenia miałyby być wiążące na zawsze.
Właściwie to nie miałby nic przeciwko. 
-Raczej nie... Po prostu, tak chyba będzie bezpieczniej.- przynajmniej dla niego. Zatrzymali się koło szafki Iry, więc stanął bokiem, by móc rozglądać się po korytarzu, gdy Ira będzie wypakowywał się.

[Ira już był przy swojej szafce. Teraz szli do tej Markusa xd "Znów spojrzał na Markusa, zamykając swoją szafkę"]

- Jaki ty dzisiaj wygadany...[b] - Cóż, nie dało się zauważyć, że Markus robił się coraz bardziej... wpasowany. Bardziej wyszczekany, przynajmniej momentami. To dobrze. Lubił to w Markusie. To, że nie chował głowy w piasek.
- [b]Mieszkasz za płotem - przypomniał, chociaż wiedział, że Markus nie mówi o najbliższych wakacjach. - To nie byłby zbyt szalone wakacje. - Ciężko byłoby jednak nie przyznać się do tego, że wakacje u Markusa zdecydowanie zapowiadałyby się lepiej niż gdyby został w domu. Lubił bywać u Markusa. Markus jeszcze nigdy nie był w jego domu. Jakoś tak wyszło. - Pogadamy, jak wyprowadzisz się na Florydę. - Lekko trącił go łokciem.
- Chcesz, żeby przyjechali tutaj? - To raczej nie wyglądało dla niego na super opcję.

-Taki dziś mamy dzień.- uśmiechnął się i ruszył wreszcie. -Miałem dokładnie to na myśli, będę mógł ci zaoferować słoneczne wakacje.- to była miła myśl, że mógłby coś w przyszłości sprawić miłego Irze. -No właśnie... Chyba wolałbym nie. Jeżeli miałbym wybrać pomiędzy ich przyjazdem tu a naszym wyjazdem tam, to chyba wolę jechać tam.- z dwojga złego wolał już tę opcję.

- Niezdecydowany jak baba - skwitował Markusa, ale zrobił to na tyle humorystycznym tonem, żeby ten miał raczej pewność, że go nie obraża. Po prostu chodziło mu o to, że Markus nie chciał jechać, nie chciał, żeby ktoś tu przyjechał, więc może jednak chciał jechać... Ciężko było ustalić, czego ten tak właściwie chce. Wiedział jednak, że czasem te wszystkie rodzinne relacje potrafiły być trudne i starał się go jakoś zrozumieć. - A myślałem, że z nas dwóch to ja miałbym być babą w tej relacji... - zażartował, bo wiedział, że gada bzdury, ale po prostu śmiał się z tego, że jest gejem. Mógł, no nie?

-A jak widać, choć dziurawe to jednak nosisz spodnie w tej relacji. - zażartował, bo... Mógł, prawda? Ira sam zaczął, on tylko pociągnął temat dalej. Tak było prościej. -Ale jeżeli będziesz mnie chciał wystylizować w sukienkę, to... Różowy to nie mój kolor. - dodał to konspiracyjnym szeptem.

- Wyglądam bosko nawet w niedziurawych. - Mógł to stwierdzić z pełnią pewności co do swoich słów, bo hej, przecież wystarczyło tylko na niego spojrzeć. To było głupie gadanie, ale jednak czasem musiał wciągnąć na tyłek coś, co było bardziej w jednym kawałku. Jak dziś, kiedy musiał zniżyć się do noszenia zwykłych dżinsów, bo nie bardzo widziało mu się odmrożenie sobie nóg. Rano było naprawdę chłodno. - Zadałbym szyku nawet w kiecce. Różowej - podkreślił, zadzierając głowę jak materiał na rasowego top model. Ale jednak jakoś się nie widział w takim wydaniu. - Ale lepiej zostawmy to Łasicy. - To może był głupi żart, ale jednak jakoś... Ta, to chyba nie był do końca żart.

MARKUS

-Och, nie ma rzeczy, w której byś bosko nie wyglądał. - przytaknął mu, ale było w tym wiele prawdy. Nie sądził, żeby Ira mógł w czymś źle wyglądać. -Za to ja już nie, więc... Wyglądanie dobrze zostawiam tobie i Łasicy. - on zostanie przy swoich ubraniach, czuł się w nich dobrze i bezpiecznie. A tego ostatniego potrzebował teraz bardziej. Choć żartował z chłopakiem, to jednak wciąż czuł dziwny ścisk w żołądku. Bał się właśnie tego, co się działo, przed tym właśnie uciekał.