Meet the Rutherford's

- Nawet bym to kupił, gdyby nie ta część zdania po i... - rzucił z rozbawieniem, bo chociaż wiedział, że nie powinien śmiać się z kogoś, kogo obok nie ma, to jednak kto, jak kto, ale Łasica to mógł nawet na to zasłużyć. A i tak przecież sobie z niego nie drwił czy coś. Po prostu... Ten jego przesadnie chudy tyłek... Ta, Ira może i miał odmienny gust, ale takie kości w niczym nie wyglądały dobrze.
- Masz biolę, nie? - Mógł bardziej stwierdzić niż spytać, bo jednak w miarę ogarniał plan Markusa. - Odżyjesz... - rzucił, pijąc do własnych wcześniejszych slów o tym, że bez nauki Markus usycha.

MARKUS

-Och, a jak sprostuję, że wciąż lepiej od niego? - zapytał, pamiętając, że Ira poczuł się odrzucony, gdy Markus próbował się zakolegować z Łasicą. Choć teraz im to całkiem nieźle wychodziło w trójkę. Nawet jeśli wciąż był... Zazdrosny o to, co widział. Teraz jednak nie rozmyślał o tym. -Tak, tak, teraz świat nauki mnie wzywa.- uśmiechnął się delikatnie- ten modowy opuszczam z dumnie uniesioną głową. - nawet na moment zadarł nos do góry.

- Mnie i tak nie sprostujesz. - Puścił do Markusa oczko, śmiejąc się w ten sposób z samego siebie. Ale cóż, tak, zdecydowanie nie był prosty. To było w końcu tylko takie głupie gadanie, a i tak nikt nie zwracał na nich uwagi.
- Byleby cieszyło cię to tak, jak mnie dziury w spodniach - rzucił żartobliwie, zanim lekko poklepał Markusa po ramieniu. Na pożegnanie dodał jeszcze, że zobaczą się niedługo, bo sam musiał skręcić w stronę schodów, żeby skierować się na angielski. Markus w końcu ma swoją biologię, więc na pewno będzie przeszczęśliwy...

***

MARKUS

Markus jak tylko Ira odszedł to znów cały pobladł. Poczuł wibracje w telefonie i wiedział, że to na pewno ta osoba, która się o nim dowiedziała. Siadając do ławki sięgnął po komórkę i... Nie mylił się. Znów wzięło go mdłości, szczególnie, gdy czytał na temat swojej wagi. Miał z nią problem, wiedział to. Jednak miał nadzieję, że nie przytył tu, pilnował się. Jednak nie chodził na treningi... Rozejrzał się po sali, ale za dużo osób miało telefon w ręce, by kogoś oskarżyć. Dlatego jedynie odpisał, by ten ktoś dał mu spokój.

Kevin krótko pomachał do Markusa, siedząc już na miejscu w ich wspólnej ławce. Może i nie musiał machać, bo Markus i tak zobaczyłby go prędzej czy później, a i na pewno usiadłby obok, bo przecież już tu siedział, ale po prostu starał się być miły.
- Jak ci minął weekend? - zagadnął Markusa na powitanie, kiedy ten zajął swoje miejsce obok. Mieli jeszcze kilka minut do rozpoczęcia lekcji. - Stało się coś? - spytał po chwili, przyglądając się Markusowi nieco uważniej.

MARKUS
-Weekend? Dobrze.- skinął głową i zaczął wyciągać podręcznik i zeszyt z plecaka. -Nie, nic się nie stało. - pokręcił głową. - może stres pokonkursowy ze mnie schodzi. - uśmiechnął się lekko do Kevina. Nie miał zamiaru opowiadać o mu wiadomościach, które otrzymywał. Nie chciał nikomu o tym mówić, liczył, że to się szybko skończy. -A u ciebie?- poprawił okulary.

- Stres? - Kevin był tym jednak trochę zaskoczony. - Kto, jak kto, ale ty chyba nie miałeś powodów do stresu... - zauważył, brzmiąc przy tym nadal tak samo uprzejmie, jak zawsze brzmiał. - Byłeś gwiazdą debaty. - Jak zawsze, chciałoby się dodać...
W końcu pan Martin nawet teraz wciąż chodził zachwycony...
- Dobrze - odpowiedział tak samo, jak Markus wcześniej. - Przygotowywałem projekt na historię, powtarzałem materiał na test z chemii... - Nie było to nic szalonego, ale jednak było to coś, czemu poświęcał sporo czasu. Nauce.

-Zawsze się stresuję, chciałem wypaść dobrze,  by drużyna była zadowolona. Każdy ciężko pracował, więc nie chciałem zawieźć. - wytłumaczył się. - Przestań, nie byłem gwiazdą.- pokręcił głową. -Z pewnością wszystko zrobiłeś najlepiej. - posłał mu szeroki uśmiech. - zawsze jesteś dobrze przygotowany. - docenił go.

Cóż, niektórzy naprawdę musieli ciężko pracować, przygotowywać się długimi miesiącami, a i tak byli niezauważeni, bo cała uwaga skupiła się na nowej gwieździe, która przyjechała do miasta i trzymała dla siebie uwagę wszystkich wokół...
Uśmiechnął się jednak lekko do Markusa, poprawiając okulary na nosie. Wymienił z nim jeszcze kilka uwag na temat konkursu i swojego projektu na historię, ale niedługo później zaczęła sie lekcja, więc nie była to zbyt długa rozmowa.

Markus skupiając się na lekcji mógł odpocząć od osoby, która go wzięła na swój celownik. Wiedział, że to musi być ktoś, kto również chodzi do szkoły - gdy trwała lekcja to nie dostał żadnej wiadomości. 
A to wcale nie zawężało kręgu, szczególnie, gdy podpadł już na samym wstępie i jak to mówił Ira, był nerdem celebrytą. Wcale tego nie chciał, to nie był jego wybór. Wolałby być niezauważony.

***
Ira złapał Markusa dopiero podczas przerwy na lunch. Po prostu większość lekcji mieli jednak po dwóch przeciwnych stronach szkoły, a przerwy nie były jednak tak szalenie długie, jak to wmawiały seriale młodzieżowe, więc nie bardzo mieli jak się zgadywać. Ale to nic, nie? Mieli czas, żeby się zgadać.
Marsh gdzieś wyparował, bo tyle było z jego uczestnictwa w lekcjach, z jego kumplami wolał nie bujać sie sam, z Mikem wciąż jakoś głównie nadal zdarzało im się gadać poza szkołą, Jenny jakoś ostatnio za bardzo trzepotała rzęsami, więc całą uwagę poświęcał Markusowi. Chyba dlatego jakoś tak szybciej i sprawniej wyłapał, że coś jest nie do końca tak. Chociaż jakoś nadal naiwnie wierzył w to, że Markusa może bierze jakaś grypa. Zwłaszcza, że ten zdawał się nie bardzo mieć apetyt. Może się załatwił przez tą wycieczkę, na jaką wyciągnęli go z Marshem? Poczuł się przez to trochę winny.

Nie umiał nic przełknąć mając wrażenie, że każdy wdech powietrza dodaje mu kilogramów. Bał się, że Ira nie będzie chciał się z nim zadawać. W końcu sam był dobrej wagi, a jego przyjaciel Marsh... Na tych obojczykach można by sobie oko wybić. 
Nie wiedział wciąż, kto pisze do niego te wiadomości, kto mu się przygląda, więc miał nieco rozbiegany wzrok po stołówce. 
Starał się jednak rozmawiać z Irą, słuchać go, śmiać się z nim. Łapać się tego jak promieni słońca w pochmurny dzień.

- Może niech cię staruszek odeskortuje do domu, co? - zagadnął Markusa po dłuższej chwili przyglądania mu się z boku. - Albo sam się odeskortuj. - To byłaby zdecydowanie mniejsza siara niż bycie odebranym z budy przez ojca, ale jednak jakoś mniej mu się ta opcja podobała. Sam mógłby się znowu urwać, żeby upewnić się, że Markus bezpiecznie trafi do domu. Jakoś tak. - Faktycznie coś cię chyba bierze. - Markus nie wyglądał jakoś szalenie dobrze. Jakiś taki był... niewyraźny. - Materiału to ty pewnie nawet nie musiałbyś nadrabiać, a byłoby ci lepiej... - Może przesadzał, ale jakoś... no, martwił się.

Uśmiechnął się do Iry, ale pokręcił przecząco głową. - Dziękuję, ale... Nie ma aż tak źle, wytrzymam. - w końcu te wiadomości dobijały go na przerwach, jeszcze na lekcjach potrafił się od nich odciąć, więc zamierzał z tego korzystać ile się da. -Jeżeli kończymy razem, to staruszek - nie powtórzył tego za Irą w zły sposób - może odwieźć naszą dwójkę. - choć powinien się ruszać. Spacer, by mu dobrze zrobił.

- Wiesz, po prostu... Nie chcę, żebyś się przemęczał...? - To brzmiało nieco bardziej jak pytanie niż stwierdzenie faktu, ale chęci miał jednak dobre. A to było najważniejsze, no nie? Martwił się o Markusa i jego zdrowie.
O swoje trochę też, bo mógłby się zarazić. A nienawidził być chory. Więc to była troska rozszerzona.
- Jeśli dzięki temu masz się nierozchorować, to okej. - Nie przepadał wracać do domu z ojcem Markusa i Markus to wiedział, więc fakt, że się na to zgodził, to też było już coś. - Planowo kończę dziś tak, jak ty - dodał, żeby Markus nie myślał, że będzie się zarywać z zajęć.

-Dziękuję, nie musisz się martwić.- uśmiechnął się do niego i spróbował cokolwiek nabrać na widelec, by zjeść. Cieszył się, że chłopak wróci z nim do domu, jakoś... Chyba nie chciał być sam pod gradobiciem pytań ojca. Skoro Ira zauważył, że coś jest nie tak, Kevin... To Mark z całą pewnością również. A tak prościej będzie utrzymać rozmowę na neutralnym terenie? Miał taką nadzieję, bo ojciec jednak przy Irze był otwarty.

Odpowiedział uśmiechem na uśmiech Markusa, bo co innego mu zostało? Nie zamierzał na głos zapewniać Markusa, że i tak będzie się martwił, bo to byłoby pedalskie. No nie? Chciał być dobrym kumplem. I zależało mu na Markusie, nawet jeśli nie znali się szalenie długo.
- Mogę wpaść wieczorem. Obejrzymy cod j wypijemy kakao... - powiedział to tak, jakby proponował Markusowi imprezę życia.

-Jasne, wpadnij. Zawsze jesteś mile widziany. - nawet jeśli nie da rady poćwiczyć, nie da rady wypić kakao, to... Spędzanie czasu z Irą było dobre. Teraz, gdy wszystko mogło paść na łeb na szyję, to chciałby jak najdłużej i najwięcej się z nim widzieć. Mieć chłopaka na zapas. 
Nawet jeżeli tak się nie da. 
Przy Irze nie planował odpisywać na te chore wiadomości, chore? Nie... Prawdziwe.

- Gdybyś był chory, dostałbyś rosołek i ciepły kocyk... - rzucił to niemalże na zachętę, jakby to faktycznie miało sprawić, że nagle Markus zmieni zdanie i jeśli zmyśla, że jest zdrowy, to się do tego przyzna. Do tego, że nie jest zdrowy. Jeśli faktycznie byłby chory. Ale może nie był. - No ale nie jesteś... - No cóż, szkoda. Prawda?
Znaczy, nie, żeby było mu żal, że Markus jednak nie będzie próbował wysmarkać własnego nosa. Nikt nie lubi grypy.
- Twój ojciec nie będzie mieć nic przeciwko? - To jakoś brzmiało dla niego lepiej niż pytanie wprost o to, czy jego ojciec będzie w domu czy nie.

-Brzmi to jak kusząca propozycja. - uśmiechnął się. W zależności jak rosół jest zrobiony tak zależy jego kaloryczność. A ta już taka kusząca nie była. -Będzie zadowolony, że wpadniesz. Lubi cię i zawsze się cieszy, gdy u nas jesteś. - uśmiechnął się do niego szczerze, bo powiedział też prawdę. Ta była miła, więc uśmiech sam cisnął się na usta.

- Oczywiście, że kusząca. Bo ode mnie. - No czyż to nie było oczywiste? Markus powinien doskonale zdawać sobie sprawę z tego, że cokolwiek mu zaproponuje, będzie kusząco wspaniałe.
Okej, dobra. To wcale nie była prawda, ale co z tego?
- Bardzo mi przykro, ale będziesz musiał przekazać staruszkowi, że nadal nie zrobię mu bransoletki przyjaźni. - No niestety, ale nie zostaną BFF. I jasne, rozumiał, że ojciec Markusa starał się aż za bardzo, przynajmniej momentami, nie tylko z powodu samej osobistej sympatii. Ale starał się to ignorować.

-Zapisze to sobie, za rok kupię ci kwiaty. - zaśmiał się. To było szalone, jeszcze jakaś chwilę temu serce miałoby mu wyskoczyć, miałby niemalże wymiotować na środku korytarza, s teraz po prostu się śmieje z Irą. 
- Chyba nie muszę mu tego przekazywać.- Ira był przyjazny, ale było wiadomo, gdzie jest jakaś granica w tej relacji.

- Lepiej wykup sobie abonament w kwiaciarni jeśli chcesz dawać mi kwiaty za każdy boski pomysł. - W końcu jak już Markus się deklaruje, to niech zachowa przy tym należyty poziom, prawda? Trzeba było mieć standard poniżej którego się nie schodziło.
Chociaż nikt nigdy nie dał mu kwiatów. Ale to nic.
- Wiesz, po prostu boję się, że nadejdzie taki krępujący moment, w którym on mi taką wręczy, a ja nie będę miał jej dla niego... To złamie mu serce... - rzucił przesadnie smutnym tonem. Ale nawet jeśli naigrywał się z ojca Markusa, to przecież nie robił tego w złym tonie, tak?

- Myślisz, że będę go potrzebować?- zapytał jakby faktycznie się nad tym zastanawiał. Nie nad abonamentem, ale czy byłby mu potrzebny. Czyli w sumie tak jakby o abonamencie. - Wątpię żebyś taką dostał. Jedyne bransoletki, jakie mój ojciec daje to te, którymi się skuwa. - a takich Ira raczej by nie chciał, prawda?

- Teraz to ja już to wiem. - Posłał Markusowi spojrzenie, które jasno miało sugerować, że tymi wątpliwościami to sobie nagrabił, a potem wgryzł się w swoje jabłko. Nigdy nie przepadał za stołówkowym żarciem, więc tak, jak dzisiaj, ograniczał się do jakiejś sałatki i czegoś, co przypominało owoce.
- Odpowiednia stylówka i robiłyby za świetne bransoletki. - Zakręcił lewą dłonią, może trochę za bardzo w stylu miękkiego nadgarstka. No ale miał rację, punkowy styl lubił takie rzeczy.