Meet the Rutherford's

- Dobrze - skinął głową. Choć teraz to problem polegał na odgadnięciu co może Ira kwalifikować jako drobną drobnostkę. Czy płytę, czy komiks, czy bluzę, jakaś skórzana bransoletka? Ta ostatnia... Jakby tak ją nosił... Och... 
-Mam nie mówić, że nasz bałwan będzie najlepszy?- jak tak ma go nie chwalić? - na dzielni?- zadrgały mu kąciki ust.

Przewrócił na Markusa oczami w tak przesadny sposób, w jaki tylko było go stać. Po prostu... No, to była wina Markusa, okej? On był... Markus czasem był takim... Markusem, że samymi takimi głupimi drobiazgami poprawiał mu nastrój. Wszystko przychodziło mu przy Markusie jakoś... lżej. Cieszył się z tego, że kiedy byli obok siebie tak wiele rzeczy wydawało się być takich... prostych.
- Sam jesteś takim bałwanem - skwitował z rozbawieniem.

-Ale za to mnie lubisz, prawda?- nie chciał żeby to brzmiało tak chcąco i potrzebująco, dlatego dał mu lekkiego kuksańca w ramię. Trochę się przy tym zachwiał, więc opadł na łóżko z powrotem. Zaczął się śmiać, bo przecież nie będzie z tego powodu płakać. Po prostu... Zrobił to przy Irze, nie było w tym nic złego.

Pacnął Markusa ręką, nie przejmując się tym, że nie powinno się bić leżącego. Ale sam się przy tym śmiał, więc raczej bardziej niż jasne było to, że nie miał przy tym szczególnie złych zamiarów. Po prostu liczył na to, że uda mu się wtłuc Markusowi do głowy minimum sensowności. Najważniejsze było to, że dobrze się razem bawili, po prostu zachowując się jak para głupków.
- Jesteś najlepszym bałwanem na dzielni - parsknął.

Machał ręką, że niby odgania się od Iry, ale to nie było nic poważnego, to wszystko było wygłupianiem się, a nie jakimś biciem na poważnie. -Nie, nie mogę być najlepszym bałwanem na dzielni... Nasz taki będzie.- pokręcił głową. -a ty się nie chcesz przyznać, że mnie lubisz.- wskazał na niego palcem, jakby go przyłapał na jakimś gorącym uczynku, czy coś takiego. -Bo będziesz sam lepić bałwana.- udał groźbę. Ich bałwan będzie ich i ich dłońmi lepiony.

- Przecież to ty chciałeś lepić bałwana... - rzucił nadal z takim samym humorem, bo jakoś ta groźba nie zrobiła na nim szczególnie wielkiego wrażenia. Trochę przez powyższy fakt. - I oczywiście, że nie chcę tego przyznać - zgodził się z Markusem. - Jesteś tak okropny, że nie chcę zniżać się do lubienia cię. - Prawda, no szczera prawda. Oczywiście, że tak.
- I gdzie z tym paluchem. - Pacnął Markusa w ten palec. Taki był dziś przemocowy.

-Przepraszam bardzo, to ty chciałeś lepić bałwana. Proszę tutaj nie kłamać przed wysokim sądem.- zażartował wskazując na samego siebie, że to niby on jest tym wysokim sądem. -Proszę teraz mówić prawdę i tylko prawdę, samą prawdę.- pomimo pacnięcia znów wystawił palec w jego stronę. -No słucham jak mnie lubisz.- uśmiechnął się do niego szeroko. Trzymały się go głupotki, ale nie były to złe głupoty.

- Dobrze, w takim razie już nie chcę... - Skrzyżował ramiona na piersi. No skoro to on tego chciał, a nie Markus, to już nie chce. Ano proszę bardzo, tak może być. Będzie mieć swoją marchew dla siebie.
- Absolutnie nie lubię. - Zadarł głowę, nadal krzyżując ramiona. No taki był dzisiaj okropny. -Będziesz jedynym bałwanem na tej ulicy. - No ale czy to nie było wystarczające? Jak dla niego tak.

-No ale przecież chciałeś ze mną, więc mogę ulepić z tobą... Ale musisz to przyznać.- Wiedział, że Ira i tak ma go obwiniętego wokół palca, więc te próby nie miały nic z mocy sprawczej. Za to idealnie nadawały się do żartów, przekomarzania się. -Nie lubisz? Właśnie złamałeś mi serce.- położył się na wznak, łapiąc się za sweter na wysokości wspomnianego organu. -Będę jakoś wyjątkowy, ale ta wyjątkowość nie zlepia mojego złamanego serca.- pokręcił głową.

- Nope. - Potrafił być uparty w stawaniu okoniem przeciw czemuś, co tak właściwie nie miało szczególnego sensu. Potencjalny bałwan za bardzo nie miał. Ale co z tego? - w myślach już planuję, jak wykorzystać moją idealną, soczystą, długą marchewkę... - Okej, to zabrzmiało może trochę dziwnie, zwłaszcza przez ton, jakim to wypowiedział, ale... Ta, co z tego?
- No już, nie umieraj tam. - Dźgnął Markusa palcem w bok. - No dalej, żyj. - Znów go dźgnął, tym razem w żebra. Taki był bohaterski w tej resuscytacji.

-Och- to nie była najmądrzejsza odpowiedź, ale po prostu... Och, no trochę ta marchewką i trochę ten ton Iry i troche to wszystko było takie... -zdrowo będzie ją zjeść.- spróbował jakoś wybrnąć ze swoich myśli, czy po części nawet i wyobrażeń. -Nie, nie będę żyć. Złamałeś mi serce, tego nie da się tak o naprawić. - starał się nie ruszać, gdy Ira go tak dźgał. W końcu miał udawać martwego, to wolał takiego bez odruchów.

- No dalej. - Kolejny raz dźgnął Markusa palcem w bok, tym razem odrobinkę mocniej i bardziej upierdliwie niż wcześniej. - Czy może chcesz całusa, Śpiąca Królewno...? - rzucił głupio, dobrze wiedząc, że powinno to być dla Markusa na tyle fuj, żeby skłonić go do cudownego odżycia.
No ale jeśli nie...
- No cóż, jeśli jesteś martwy... To ja muszę już sobie iść... - Westchnął ciężko, no bo jakże było mu z tego powodu przykro. Ale co mógł na to zaradzić?

-Czyli nie mogę być Śpiącą Królewną, bo sobie już idziesz?- udał marudne tony, choć przecież był zestresowany. Jeżeli Ira miałby go pocałować... Markus nie potrzebowałby prezentów do końca świata. Jak nie dłużej! -No już ożywam. - otworzył oczy, ale dalej leżał. Jednak jakoś zawiedziony był. -Już lepiej?- zapytał patrząc z dołu na chłopaka, co wcale a wcale nie pomagało. Po prostu... Chyba za dużo ostatnio myślał i za dużo sobie wyobrażał.

- Śpiąca Królewna też swoje musiała przeleżeć - zauważył, bo przecież książę to nie przybiegł z dnia na dzień, no nie? Znaczy, z jej perspektywy to może i tak. Ale co za różnica? - A ja i tak będę się powoli zbierać. - Może i nie chciał, może nie miał na to ochoty, bo wolałby siedzieć z Markusem, ale wiedział, że powinien iść. - Ale cieszę się, że odżyłeś - zapewnił, posyłając Markusowi lekki uśmiech.

-Więc mam leżeć i czekać aż wrócisz? - zapytał przekręcając głowę, by go lepiej widzieć. Jednak uznał, że woli usiąść, więc zrobił to powoli. -Wiem, że musisz iść.- oparł lekko czoło na jego ramieniu. -Ale widzimy się jutro, nie?- uniósł twarz, by uśmiechnąć się do niego szeroko. -Przy tobie zawsze żyję.- Ira nawet nie wiedział ile emocji i czasem jak skrajnych wzbudzał w Markusie. Jeżeli to nie było oznaką życia, to Markus nie wiedział co jest.

Przewrócił na Markusa oczami, odbierając jego zachowanie jako głupie żarty. W końcu dokładnie to robili wcześniej, więc uznał, że tego dalej trzyma się ten sam humor. Co innego miałoby to być, no nie?
- Mieszkamy trzy stopy od siebie, ciężko byłoby, żebyś mnie nie widział. - Okej, przesadzał, bo nie były to trzy stopy i można było się nie widzieć, ale nie o sens teraz chodziło, prawda? - Więc nie będziesz musiał umrzeć z tęsknoty, panie tandeciarzu. - Podniósł się z łóżka.

-A co jeżeli z niej uschnę?- Zapytał i opadł na łóżko tam, gdzie wcześniej siedział Ira. Niby już zaczynał usychać. -A jeśli cię nie zobaczę? Daj mi się sobą nacieszyć. - uniósł się i znów spojrzał na chłopaka. Mógł wykorzystać to, że się wygłupiali, choć teraz faktycznie na niego patrzył. -Będę tęsknić, Ira.- powiedział zgodnie z prawdą, choć sąsiad pewnie odbierze to wciąż jako żart. Dlatego też odważył się to powiedzieć.

- Osobiście przyjdę cię podlać - zapewnił, bo niech Markus się nie martwi. Przyniesie nawet swoją konewkę. Taki będzie dobry.
Popatrzył na Markusa i musiał przyznać, że poczuł się nieco... zmieszany tym, jak Markus na niego patrzył. Wiedział, że to... nic takiego, oczywiście, że nie, bo o co miałoby mu niby chodzić jak nie o głupie żarty, których się trzymali, ale i tak jakoś...
- Do zobaczenia jutro. - Posłał Markusowi jeszcze jeden mały uśmiech. Wiedział, jak trafić do drzwi, więc sam mógł się odprowadzić, żeby Markus dalej mógł usychać.

-Już idę.- zszedł z łóżka i podążył za chłopakiem. - Poradzę sobie bez podlewania.- zaśmiał się, bo nie byłby zdziwiony gdyby Ira przyszedł tu i z wiadrem wody, by go oblać. Jakoś był w stanie to sobie wyobrazić. -Może w któryś weekend uda ci się zostać na nockę?- Zapytał prowadząc go do drzwi. Jego ojciec nie miał nic przeciwko, a sam Markus byłby rad, gdyby Ira mógł zostać.

- Może. - Posłał Markusowi kolejny mały uśmiech, bo jakoś nauczony doświadczeniem wolał nie obiecywać mu wiele. Ostatnio w końcu jakoś niewiele z tego wyszło. Dlatego wychodził z założenia, że wyjdzie jak wyjdzie. Bez planowania może mniej się wszystko skiepści?
Wątpliwe, no ale cóż.
- Nie musiałeś mnie odprowadzać, trafiłbym. - Dałby sobie radę. - Jestem tut tak często, że twój ojciec wreszcie powinien dorobić mi klucze - zażartował, schodząc w dół schodów.

-Wtedy musiałbyś tu sprzątać albo gotować.- Mark kręcąc się po korytarzu usłyszał ich rozmowę. -Albo raczej bałaganić i być głodnym, by Markus miał co robić.- Zaśmiał się. Kiedyś Ira był wyraźniej szczuplejszy od Markusa, teraz ta różnica między nimi nie była aż tak widoczna. Ira nie przytył, tego był pewien. Markus musiał zlecieć z wagi i Mark nie wiedział, czy to dobrze. 
-Tato- Markus niemalże to wyjęczał. -nie bądź taki.- poprosił go, ale nie był zły.

Przerzucił spojrzenie z Markusa na jego ojca, kiedy znaleźli się już na dole.
- Ta... Więc chyba nie bardzo się jednak nadaję... - Wygiął usta w jakże przesmutną podkówkę, bo jednak nici z zostania Adamsem w wersji demo. Nieszczególnie nadawał się do bałaganienia i jedzenia hurtem. Więc jeśli zechce zostać Adamsem, będzie musiał bardziej się nastarać.
Cóż, może kiedyś.

-Och, aa już liczyłem na to, że dorobię ci klucz. - szeryf uśmiechał się cały czas. - poczekam na ten dzień. - niemalże zabrzmiał jakby to obiecywał, ale nie było co odpowiadać, bo już wrócił do swoich zajęć i zszedł im z oczu, by wejść do swojego pokoju. 
-Nie wiem kiedy przestanę cię za niego przepraszać. - Markus przyłożył dłoń do swojego karku. - chyba zbyt bardzo tęskni za drugim synem. - może właśnie to była tajemnica zachowania ojca? Albo naprawdę chciał, by Markus miał dobrego przyjaciela. -pewnie na święta tez cię zaprosi.- święta były jeszcze w kwestii dogadywań, więc wszystko było możliwe.

- Ja jakoś nie tęsknię za tatusiem, więc raczej się nie dogadamy. - Narzucił na ramiona kurtkę, którą zostawił na wieszaku przy drzwiach wejściowych do domu Adamsów. Było zbyt zimno, żeby nawet te kilkanaście kroków pokonać bez kurtki. - Nauczyłem się nie zwracać na niego uwagi, więc luz. - Nie to, że ignorował ojca Markusa czy coś. Po prostu już jakoś nie bardzo się nim przejmował. Nie tak, jak na początku.

-Podziwiam cię. - wiedział, że nie ma co zaczynać tematu o rodzinie Iry, ale... On by chyba tak nie umiał? Uckieł od tego złego rodzica, a może ojciec Iry nie byłby taki zły? 
Choć już sam fakt, ze porzucił Irę mógł wskazywać na bycie złym charakterem. 
-I dobrze, mój tata nie jest szkodliwy.- zaśmiał się lekko, wracając do tematu, by Ira mógł wyjść i nie spóźnić się.