Meet the Rutherford's

Susan wreszcie otworzyła drzwi, nie kryjąc irytacji tym, że jakiś nieproszony gość dobijał się do jej domu. Bo z nikim się nie umawiała, więc był to gość nieproszony i przede wszystkim niechciany. Albo akwizytor. A to jeszcze gorzej.
Aż korciło, żeby kupić sobie dużego psa.
I żałowała, że go nie ma, kiedy na ganku zastała... cóż, nieco odmiennego psa.
- Za jakie grzechy spotkał mnie ten zaszczyt? - rzuciła bez przywitania, krzyżując ramiona na piersi.

-Witaj- Mark uśmiechnął się udając, że jej komentarz nie był negatywny.-Przyszedłem sprawdzić jak się macie? Czy jest coś, w czym mogę pomóc?- Zagadywał, ale miał asa w rękawie. -I przyszedłem po naczynie żaroodporne. Po zapiekance.- doprecyzował. -Chciałbym zrobić drugą.- Znów się uśmiechnął i liczył, że Susan wpuści go do środka.

- A co, chcesz wyczyścić mi rynny czy przepchać rury? - Jakoś nie była przekonana do skorzystania z jakże szalenie uprzejmiej propozycji pana sąsiadunia. Ani tym bardziej nie była skora do odpowiadania na pytania. - Och, chciałbyś...? - No przez chwilę wyglądała na aż przemiło zaskoczoną. Przez chwilę. - Znakomicie, ale potem wsadź ją sobie i przestań podrzucać jałmużnę. - Nie było munduru, nie było służby, więc nie było obrazy funkcjonariusza. Czyż nie? - Powiem grzechowi pierworodnemu, żeby podrzucił ci twoje drogocenne naczynie. - Może i to nie był dobre wykorzystanie określenia "grzech pierworodny", ale jej pierworodny był jak grzech, więc sie nie przejmowała. - Coś jeszcze?

-Jeżeli miałabyś z tym kłopot, to mogę pomóc.- Nie dał jej się zbić z tropu. -Grzech pierworodny? Ira to porządny i dobry chłopak.- Nie spodobało mu się to, jak określiła syna. -To nie była jałmużna, jesteśmy sąsiadami, nasi synowie się przyjaźnią. - nie chciał mówić, że na ich ulicy w Stamford to nikt w takich sytuacji jak oni nie zostawał sam. -Sąsiedzki i koleżeński odruch. Jak się trzymacie?- wolał zapytać w liczbie mnogiej.

- Tak, tak. Jest cudowny do porzygania. Klaszczę z radości jak tylko wchodzi do pokoju. - Przesadnie wzniosła oczy ku górze, w żaden sposób nie ukrywając ani swojego zirytowania tym, że traci czas na tę rozmowę, ani znudzenia.
To zdecydowanie nie był temat, który jakkolwiek by ją interesował.
- Jak widać ja ledwo trzymam się na nogach, tak porwała mnie ta dyskusja, więc jeśli to już wszystko, to chyba pójdę się położyć. - Rozplotła ramiona i położyła rękę na klamce, żeby zasygnalizować, że jak dla niej to był koniec rozmowy. - Przepytuj sobie to nasze słońce i radość życia, biega do was jak na meldunek. - Więc po co jej zawracał głowę?

Wiedział, że Susan do najlepszych matek nie należy. Ale była matką Iry, Ira jest najlepszym przyjacielem i może kimś więcej dla Markusa. Przede wszystkim był kimś, kto pomógł się tu Markusowi zadomowić. -Możesz... Macie ciężki czas, rozmawiałaś z Irą?- zapytał, bo jednak nie chciał tak łatwo odpuścić. -Ira nie rozmawia o was, a ja wolę porozmawiać z tobą.- jedynie ciągle się upewniał w swoich przypuszczeniach, ale... Może go zaskoczy.

- A co, mam go wziąć na kolanko i pogłaskać po pleckach, bo stara zołza kopnęła w kalendarz? - Cóż, może i Susan nie była matką roku, ale skądś brała sobie niektóre przykłady. Jej matka też nie była wybitna, a potem zachciało jej się zgrywać świętą. Trochę za późno. - Ponoć jest mężczyzną, chociaż nie bardzo widać, więc niech się weźmie w garść, a nie chodzi mazać się po sąsiadach. - No bo czy to nie było żałosne? - I wiesz co, sąsiaduniu? Stara Mayfair z naprzeciwka chętnie da ci przepchać swoje rury. Idź spuść z krzyża, może znajdziesz ciekawsze zainteresowania niż nieswoje sprawy. - Wycofała się do domu i z odpowiednim trzaskiem zamknęła nieproszonemu gościowi drzwi przed nosem.

Mark jedynie przymknął na moment oczy. Mógł się tego spodziewać, nawet w jakimś sensie się tego spodziewał. -Nigdy nie jest za późno być dobrym rodzicem.- Rzucił jeszcze, mając nadzieję, że jest to dla niej wystarczająco dobrze słyszalne. Z poczuciem jakiejś przegranej wycofał się z jej ganku, by wrócić do domu. Zadanie wykonał, z efektem takim a nie innym. Nie mógł jednak zbawić wszystkich wokół, nie miał mocy, która pomagała się zmienić.

Ta, jak Ira miał być szczery, to miał ochotę bardziej wbić sobie druty w oko niż dziergać cokolwiek, a już zwłaszcza kogoś tego uczyć. A już zwłaszcza w domu. Zwłaszcza Markusa. Po prostu... Nie bardzo wiedział, co dokładnie ojciec Markusa miał na myśli, kiedy zaplanował przyjście tutaj i urządzenie jego matce pogadanki, ale chyba efektów to powinien się spodziewać, nie? Jasnym było, że później suszyła mu o to głowę i jeśli dziwił się, dlaczego tak mało po nim jechała, to teraz postanowiła to nadrobić.
Więc ta, jakoś nie bardzo miał ochotę na cokolwiek.
Ale jak obiecał to obiecał, więc po prostu mógł mniej lub bardziej udawać, że jest okej, nie?
Jednak drzwi otworzył Markusowi i tak bez wielkiego entuzjazmu.

-Hej... - Markus wiedział o nieudanej wizycie, więc domyślał się, że to pewnie tylko zaogniło sprawę niż jej pomogło. -Może pójdziemy do mnie?- nie wchodził jeszcze do środka, ale też nie stał na tyle daleko od drzwi, by wyglądało na to, że wejść nie chce. Nie wiedział jak ma przeprosić chłopaka i znów czuł ten ścisk w żołądku. Ten strach. -To wiesz, jeśli chcesz?- bo jeśli Ira nie chciał, to on nie zamierzał jakoś nalegać. Nie wiedział co w tym przypadku jest lepsze, więc dawał wybór.

- Nie, nie ma potrzeby Wchodź. - Krótko pokręcił głową przy nie. Nie chciał iść do Markusa, bo domyślał się, że jeśli tylko znajdzie się w zasięgu wzroku jego ojca, to ten będzie go mniej lub bardziej subtelnie przepytywał. A matka i tak niedługo miała wyjść, więc da się to ogarnąć. A nawet jakby nie dało się ogarnąć, to nie chciał dawać ojcu Markusa kolejnego argumentu, bo matka by dostała szału.

Markus

Kiedy znaleźli się już poza zasięgiem wzroku matki Iry, w jego pokoju za zamkniętymi drzwiami zapytał:
-Mogę cię przytulić?- czuł jakąś potrzebę przeprosić za ojca, ponownie. Wiedział jednak, że to nic nie zmieni. Może znów powiedzieć, że Mark miał dobre chęci, ale mówił to za każdym razem. Bał się więc, że Ira przestanie w to wierzyć, że kiedyś w końcu nie wybaczy.
A tego nie wybaczyłby sobie sobie Markus. Wciąż się bał utraty, szczególnie gdy dopiero teraz coś między nimi zaczęło się zmieniać, kiełkować.

W pierwszym odruchu spojrzał na Markusa trochę bez większego zrozumienia, bo nie było to pytanie, które spodziewał się usłyszeć. Po prostu jakoś... sam nie wiedział, Markus nie bardzo zadawał takie pytania? A on sam jakoś... nigdy nie bardzo lgnął do uścisków. Okej, jasne, ostatnio coś się zmieniło, ale...
Sam nie wiedział, chyba to ale było na tyle wystarczające, żeby skinął głową i wyciągnął do Markusa ramię w jakimś... sam nie wiedział, zapraszającym geście? Po prostu jeśli Markus miał potrzebę przytulenia się, to nie chciał mu tego odmawiać.

Markus

Przytulił się do chłopaka, dość mocno go złapał. Po chwili jednak i zluzował uścisk i odsunął się. Spojrzał nieco bezradnie na Irę, bo nie bardzo wiedział co teraz. -Jak bardzo jesteś zły?- zapytał zatem wprost. Jeżeli się dowie, to może będzie w stanie coś zrobić, żeby to zmienić. - czy jeśli powiem, że tata chciał dobrze, to uwierzysz?- przygryzł nieco wargę. Był gotów, właściwie to chyba był gotów na odpowiedź jaką Ira może udzielić. -Masz prawo być zły i ja to rozumiem - pewnie na jego miejscu też byłby.

Pozwolił Markusowi się odsunąć, ale krótko ścisnął dłonią jego przedramię.
- Nie jestem zły na ciebie. - Nie był zły na Markusa i to był fakt. Dlatego nie odwołał spotkania ani nic z tych rzeczy, bo mógł się złościć, ale to nie była wina Markusa. - Raczej na te wasze... wiecznie dobre chęci. - Wasze, bo jednak to było coś, co Markus zdecydowanie dzielił ze swoim ojcem. Może nie w tym konkretnym momencie, ale nie dało się zaprzeczyć, że coś w tym było. Zdecydowanie. - Po prostu... Nie lubię, kiedy ktoś pomaga mi na siłę, okej? - Tym bardziej, że to często obracało się później przeciwko niemu...

Markus

-Wiem, a my zawsze to robimy.- jakby nie patrzeć, to dużo robili, dużo sam Markus robił rzeczy, których Ira nie lubił bądź nie chciał. Dziwił się, ale przyjmował to z ulgą, że Ira nie jest na niego zły. -To... wynika z tego, że się martwimy, z tego, że... wierzymy w rozmowę?- chyba tak to mógł nazwać i spróbować wytłumaczyć. - Jesteś mi bliski, bardzo. - Markus podszedł do Iry i położył głowę na jego ramieniu.

- Tak, robicie. - Chcąc nie chcąc, ale musiał się z tym zgodzić. Rozumiał, że Adamsowie mieli dobre chęci, ale pod tym względem po prostu się ze sobą nie spinali. Ale jednak potrafił to znieść, bo Markus był dla niego ważny. Nawet jeśli wychodziły tu na wierzch wszelkie... drastycznie odmienne różnice w wychowaniu i sposobie życia.
- Ja też mogę wierzyć w rozmowę, ale nie ze ścianą. - Cóż, może i nie powinien porównywać matki ze stertą cegieł, no ale...
Przez chwilę nie do końca wiedział, jak zareagować na to, co robi Markus, bo jednak... To chyba było więcej dotyku niż zazwyczaj zdarzało im się przez tydzień, ale ostrożnie położył dłoń na plecach Markusa, żeby jakoś... sam nie wiedział, wesprzeć go w tym? Okej, to było głupie. W czym miał go wspierać? W przytulaniu się?
- Ty mi też - zapewnił.

Markus

-I przez to... czasem więcej się martwię i to popycha mnie do takich, a nie innych zachowań. - uniósł twarz, by spojrzeć na chłopaka. Przez to, że byli blisko, gdyby tylko jeden z nich przesunął się o tylko centymetr... mogliby się pocałować. -Nie dlatego, że chce dla ciebie źle, chce jak najlepiej - spojrzał na jego usta i znów poczuł ten ścisk w brzuchu. Jednak to nie był ten negatywny, a ten... rozchodzący się po całym ciele, które chciało przez to więcej. -Tak... - sam nie wiedział co chciał powiedzieć, tylko patrzył jak zahipnotyzowany.

- Yhym... - Nie było to może... najbardziej... namiętne potaknięcie czy cokolwiek, na co mógł się zdobyć, ale... Czy to jego wina, że nadal czuł się przez to wszystko trochę... skrępowany? Okej, może i jego, bo jednak nawet Markus, chociaż był młodszy, to wydawał się być jednak bardziej... swobodny. Ale nie potrafił tego zmienić. Po prostu... Taki już chyba był.
Dlatego tak powolnie przełknął ślinę, patrząc na Markusa, bo przez chwilę nie wiedział, co ma z sobą zrobić. Nie pierwszy i nie ostatni raz.
Dlatego też palnął jak głupi:
- Czy ja mam...? - Ba, tak głupi, że nawet nie dokończył pytania.

-Coś na twarzy?- Markus zreflektował się, że za pewne za dużo na niego patrzy. Za dużo i za długo. -Nie, jesteś czysty. - usmiechb się i po odsunięciu się od chłopaka podszedł do łóżka, by usiąść na nim. Gdyby tak stał dłużej przy Irze to pewnie, by go pocałował. Nie chciał jednak przekraczać jakiś granic. Nawet jeżeli czuł jakby robili jakiś krok do tyłu, a nie do przodu. - To...? Nauczysz mnie dziergać? - W końcu po to tu przyszedł, więc mogą śmiało zacząć to robić.

- Co? - Zmarszczył brwi, nie bardzo łapiąc w pierwszej chwili to, o czym Markus do niego teraz mówił. - Nie, ja... - Chciał się jakoś wytłumaczyć, ale kiedy Markus już się od niego dosunął, to nie dokończył. Bo głupio było mu pytać o to, czy ma Markusa pocałować, jak już... chwila chyba minęła. Tak coś czuł.
Dlatego przez krótką chwilę stał jak ten pajac, zanim usiadł na łóżku obok Markusa, sięgając po pudło, które miał już wcześniej przygotowane, żeby wyjąć z niego wszystko to, co potrzeba do takiej nauki.

Markus uśmiechnął się do Iry i nieco usiadł bliżej niego. -O co chciałeś zapytać?- nie wiedział o co chodziło chłopakowi, więc mógł się dowiedzieć. W końcu otwartość jest ważna, prawda? Spoglądał również na to, co ten wyciąga z pudełka, faktycznie miał dość sporo motełek, nie potrzebnie wcześniej sugerował, że coś może kupić. Ale dzięki temu ma też już wiedzę co może mu kupić na prezent, w końcu Ira może nie mieć jakiegoś koloru, bądź któryś może mu się kończyć, prawda? Więc to co teraz będą robić ma daleko idące konsekwencje, mimo wszystko. Nawet jeżeli nie uda mu się dojść do jakiejś wprawy.

- Nic ważnego - zapewnił, posyłając Markusowi mały uśmiech, bo był jednak wystarczającym tchórzem, żeby nie wracać do tematu. To mogło być głupie, ale... No, tak już było. Dlatego niczego nie tłumaczył... Znaczy, tłumaczył, ale temat dziergania, bo to na nim się skupił. Najpierw pokazał Markusowi co jest czym i do czego służył, a później zabrał się za pokazywanie mu podstawowych ściegów. Wbrew pozorom zacząć wcale nie było aż tak łatwo, bo trzeba było złapać dryg.

-Masz o wiele sprawniejsze palce ode mnie.- Zaśmiał się, ale był to komplement, nie wyśmiewał się. Po prostu na początku nie bardzo mu wychodziło, ale powoli - podkreślając słowo powoli - coś jednak się tworzyło. -Takie szybkie- nie chciał już mówić, że Ira ma też długie palce, ale to chyba mogłoby dziwnie zabrzmieć, więc już nie myślał o nich pod kątem długości. -dlatego też chyba dobrze wychodzi ci granie?-to wszystko przecież było ze sobą powiązane.

- Ta, palce jak dla pianisty. - Tylko pianina mu brakowało. Ale coś jednak w tym było, bo zawsze miał długie i... cóż, zręczne palce. Jak Markus to ujął. Ale... Sam nie wiedział, jakoś... Czuł się głupio z tym, że do głowy przychodziły mu dość... głupie skojarzenia ze zręcznymi i szybkimi palcami. A nawet jeśli nie głupie, to chyba niewłaściwe.
Dlatego zamiast o tym myśleć, powiedział jedynie:
- Wiesz, to kwestia wyćwiczenia. - Chociaż może nie powinien chwalić się tym, że ćwiczy palce...