Meet the Rutherford's

-Możesz wpaść do nas. Znając życie Markus będzie się uczył, albo będzie coś sprzątać. - Jeżeli faktycznie coś było między chłopakami w typie kłótni, to jego syn będzie potrzebował to odreagować. A robił to sprzątaniem, nauką. Nie narzeka, ale... Nie wiedział, czy to dobry nastolatkowy czas. -Więc możesz i u nas na noc zostać.- Po tych wszystkich wyznaniach to ta propozycja to raczej jest objawieniem ogromnego zaufania, prawda? Niech więc docenią.

- Pana to trochę... nie niepokoi...? - zagadnął, mając na myśli to, że Markus siedzi i sprząta coś o północy. To było... dość dziwne jak na piętnastolatka, prawda? Jego to niepokoiło, bo dodawał sobie jeszcze do tego fakt wszystkich tych bzdur, jakie mówił mu kiedyś Łasica. Dlatego czasem jakoś tak... no, martwił się.
Ale to może nie była jego sprawa i nie powinien o tym rozmawiać z ojcem Markusa.
- Nie wiem, czy Markus będzie tego chciał... Ale dziękuję. - Wolał podziękować niż mówić, że nie trzeba, czy że nie chce się narzuać.

-Niepokoi, ale nie wiem, czy mimo wszystko nie jest lepsze to, niż słuchanie jakiejś głośnej muzyki, trzaskanie drzwiami, nałogi, włóczenie się- to już dodał innym tonem, żeby nie było. -Zadawanie się z podejrzanymi osobami, ucieczki. Nie wiem, czy to jest jego bunt, ale jeżeli to jest to, to jako rodzic można powiedzieć, że wygrałem.- No bo czy tak nie było? Nie musi siedzieć w domu i się martwić, że jego syn chodzi gdzieś, gdzie nie powinien. -Znasz drogę- nie będzie mu narzucać, gdzie ten ma spędzić noc i kiedy ma rozmawiać z Markusem.

Spojrzał na ojca Markusa, bo cóż, ta, to brzmiało dość... sugestywnie. W końcu robił większość tych rzeczy, niektóre to robił nawet teraz. Jeśli jako uciekanie kwalifikowało się to, że jego matka i tak miała w dupien to, gdzie i kiedy był. Ale nie było go tam, gdzie miał być, więc to tak trochę się łapało...?
- Dzięki. Za podwózkę i... - Nie dokonczyl, bo w sumie sam nie wiedział. Dlatego jedynie poczekal, aż ojciec Markusa pozwoli mu otworzyć drzwi radiowozu, żeby wysiąść. Głupie blokady.
- A i... - Nawet kiedy wysiadł, to zanim zamknął drzwi, na moment pochylił jeszcze głowę na tyle, żeby ojciec Markusa dobrze go słyszał. - Jak już panowie beda kupować sałatki, to pewnie przydałoby się trochę więcej objazdówki po okolicy. Kilka osób pytało, ile biorę za loda, więc chyba ktoś tam kręci biznes - rzucił jeszcze na do widzenia, zanim zamknął drzwi, żeby ojciec Markusa mógł odjechać. Inaczej sałatka mu wystygnie.

Mark spojrzał na Irę tak, że ten mógł mieć pewność, że z sałatki będą nici, a jeśli daje mu fałszywego cynka... Cóż, "oberwie" za to. Skinął mu głową i poczekał aż Ira zdecyduje się i wejdzie do któregoś z domów. Nie chodziło mu, by zobaczyć do którego wchodzi, a że wchodzi. Chciał mieć pewność, że ten nie będzie się włóczyć gdzieś dalej. Zawsze może wysłać tu patrol, ale nie chciał już tak przesadzać. Wystarczy, że i tak wszyscy na ulicy wiedzieli, że jest policjantem. Nie było co drażnićkota, jak to się mawiało.

Ira skręcił w stronę swojego domu, ale zamiast wejść do środka od frontu, wszedł na podwórko, żeby wejść tylnym wejściem. Ciągle tak robili, bo taki miał kaprys, więc to nie było nic dziwnego.
Ale kiedy znalazł się na podwórku, to...
Zatrzymał się przed drzwiami i przez chwilę popatrzyl w stronę domu Adamsów, zanim ostatecznie tam ruszył. Po prostu przeszedł przez płot, bo te deski to nie była żadną przeszkodą, i z dołu spojrzal w stronę okna Markusa, gdzie zobaczył zapalone światło.
Dlatego bez większego zastanowienia zabrał się za wspinaczkę na górę.

Spiął się słysząc hałas za oknem. Może nie był dzieckiem, a przynajmniej małym dzieckiem, to jednak wiedział, gdzie teraz mieszka. Odłożył na bok książkę i spojrzał w okno, a widząc znajomą czuprynę... Wstał szybko z łóżka i podszedł do okna, by je otworzyć. 
-Coś się stało?- zapytał i faktycznie martwił się, że coś się stało. W końcu chłopak chciał z nim rozmawiać dnia następnego, wiedział, że wymusił na nim zostanie na kolacji. Wpuścił go do środka i po prostu na niego patrzył.

- Już jest jutro. - Okej, może nie do końca przemyslal to, co chciał powiedzieć Markusowi, ale.... No, okej, nie przemyslal, ale faktycznie były dwie minuty po dwunastej w nocy, więc nie skłamał. Faktycznie było jutro, a mieli rozmawiać jutro, więc...
No więc. Nadal nie bardzo wiedział, co chcę powiedzieć, bo jakoś... stracił te resztki pewności siebie, kiedy stanął przed Markusem.
Dlatego jedynie głupio palnal:
- Nie dałem ci kosza.

-Nie dałeś mi kosza. - powtórzył za nim, a serce zaczęło mu łomotać. -Nie dałeś mi kosza, ale?- bał się, że jest lub będzie jakieś "ale", dlatego wolał usłyszeć to od razu, niż panikować przez cały czas. -Ja... Cieszę się, że nie dałeś mi kosza, że nie jesteś zły. - uznał, że jest to ważne, żeby chłopak to usłyszał. -Też ci nie daje kosza. - to tak już dla pełnej jasności. Nawet jeżeli istnieje jakieś ale, to on ma odwagę to powiedzieć, a to się liczy, prawda?

- Ale...? - W pierwszej chwili nie zrozumiał, że to od niego Markus oczekuje jakiegoś ale. - Ale... Spanikowałem - wyjaśnił. A przynajmniej miał nadzieję, że wyjaśnił to, co zrobił. Tak jakby. - Spanikowałem, bo... Boję się, że uznasz, że to... nie to i cię stracę. - To go przerażało. Nie był... taki miły, taki ułożony, taki mądry jak Markus. Nawet jeśli teraz ten tego nie widzi, tego, jak dużo ich różni, to.co, jak wreszcie zobaczy? To go przerażało.

-Dlaczego miałbym cię zostawić? Nie bądź głupi. - pokręcił głową. -Staram się, byś... Został. Nie chcę zatem samemu cię zostawiać. - nie wyobrażał sobie, że miałby z Iry zrezygnować, zostawić go, nie rozmawiać z nim, nie... nie być, nie przebywać. -Nie panikuj, bo to, to?- gdyby tak nie było, to cała ich relacja byłaby inna, prawda? Wszystko byłoby inaczej. - Przepraszam, jeżeli dałem ci inaczej odczuć.- nie był dobry w ukrywanym okazywaniu uczuć.

- Może jestem głupi. - I może to właśnie był jego problem przez który teraz tak panikował. Moze. A może po prostu tak bal się potencjalnego odrzucenia, że sam odrzucał wszelkie szanse na to, że coś może się udać. Ale to też mogła być głupota, prawda?
Dużo rzeczy mogło być głupotą.
Teraz to właśnie czuł, kiedy tak stał przed Markusem, spoglądając na niego nieco z góry. Ale to wina wzrostu. Nie jego wina.
- Czasem każdy głupieje. - W końcu nie od dzisiaj mówiło się, że niektóre... uczucia ogłupiały.

- Jesteś mądry, jesteś zabawny, jesteś ładny. - Markus uśmiechał się do niego. Chyba panika zaczęła mu przechodzić. -I przy mnie możesz być sobą, więc... Bądź. - lekko przygryzł wargi. Może i patrzył w górę, ale nie aż tak, by było to niewygodne, czy niekomfortowe. - Chcesz coś do picia?- zapytał go standardowym pytaniem, tak jak zawsze go pytał. Miał nadzieję, że dzięki temu Ira lepiej się poczuje.

Tak, był ładny, był zabawny i powinien nauczyć się dobrze robić loda... Wiedział, że ta myśl była niedorzeczna, ale jednak utknęła mu gdzieś z tyłu głowy. Ale czasem najmniejsza głupota potrafiła uczepić się człowieka, prawda? Czasem każdy bywał niemądry...
A teraz tak właśnie się czuł, kiedy tak stał przed Markusem. Nie wiedział, co mu powiedzieć, co...
Boże, czuł się jak taki głupek...
Na moment zagryzł dolną wargę, spoglądając Markusowi w oczy nieco... odważniej. A potem pochylił się, żeby go pocałować.

Nim poczuł usta chłopaka na swoich, to zdążył się uśmiechnąć. To był dobry uśmiech, bo działo się coś, czego chciał, z kim chciał. Powoli stanął bliżej niego, lekko zadzierając pięty do góry. Ira nie musiał się wtedy tak pochylać, a jemu taka pozycja nie przeszkadzała. Pocalowal go śmielej niż jak zrobili to wcześnie. Z tą też różnicą, że zrobił to wolniej, nigdzie się w końcu im nie spieszyło, prawda? Szczególnie, że gdy się całowali, to Markus czuł, że nie ma żadnych problemów, że nic złego się działo. Całe zło odeszło za sprawą ust chłopaka.

Ira nie był zbyt dobry w całowaniu się, tego się przynajmniej aktualnie obawiał, ale tłumaczył sobie, że nikt na początku nie jest. No nie? Ale wiedział, że nie był taki znowu okropny, bo jakby był, to przy tamtym jednym razie Łasica na pewno by mu to wypomniał. Więc może miał jakiś wrodzony talent czy coś...
A przynajmniej tym się pokrzepiał, nie przerywając pocałunku.
Ba, nawet ostrożnie i zawahaniem, ale jednak wyciągnął rękę, żeby położyć dłoń na boku Markusa.

Markus westchnął czując dłoń chłopaka, nie odsunął się, więc ten nie powinien tego negatywnie odebrać. Czuł jakby czegoś szukał od dawna i teraz właśnie to znalazł. W tym pokoju, przy Irze, w tym pocałunku. Znów się przysunął, więc już dzieliły ich milimetry, wszystko robił powoli i ostrożnie, bo ani mu się nie spieszyło, ani nie chciał przestraszyć chłopaka. Przekręcił głowę nieco w bok, rozchylił bardziej usta. Ani przez moment nie poczuł się niewłaściwie, więc nie zamierzał przestawać. W końcu i on dotknął Iry obejmując go ramieniem, by zatrzymać dłoń na jego plecach.

Jeszcze przez dłuższą chwilę nie przerywał pocałunku, ale jednak nadeszła wreszcie ta chwila, w której to zrobił. Jednak nawet po tym, jak już oderwał od Markusa usta, jeszcze przez dłuższą chwilę trzymał dłoń nad jego biodrem.
- Przepraszam, że przyszedłem tak późno. - Co prawda nic nie wskazywało na to, żeby Markus spał albo coś takiego, ale jednak to nie była dobra pora na odwiedziny. O parę godzin za późno. Albo za wcześnie, zależy jak patrzeć.

Zaśmiał się lekko, bo też lekko się czuł. -Ale wiesz, że zawsze możesz przychodzić? O każdej porze i czy to oknem, czy to drzwiami.- uśmiechał się, czuł się szczęśliwy, tak bez powodu, nie umiał też przez to przestać się uśmiechać. Słowem to po prostu zgłupiał. Ale nie czuł się z tym źle. 
Zabrał dłoń z jego pleców, ale przesunął nią w dość czułym geście, a przynajmniej miał nadzieję, że taki był. -Możesz zostać, jeśli chcesz?- już i tak było późno, a ojciec pewnie nie byłby zły, gdyby zobaczył rano Irę.

- Raczej twój ojciec nie byłby szczęśliwy, jakby kilka razy nakrył mnie na tym, ze o północy wbijam oknem do twojej sypialni... - Tak właściwie to chyba już przy pierwszym razie nie byłby taki szczęśliwy, nawet jeśli dawał mu jakąś taryfę ulgową. Ale to chyba ulegnie teraz drobnej zmianie. Tak sądził.
- Jeśli mnie tu chcesz, to zostanę. - Nie chciał się narzucać czy wymuszać czegoś na Markusie swoim chceniem.

-Powiem mu, że skorzystałeś z drzwi? Wiesz, w końcu cię do siebie przekonały. - uśmiech nie schodził mu z ust. -Pewnie, że tak. Zawsze cię tu chcę.- niech Ira sobie nie myśli, że to było jednorazowe, zawsze jego pokój był dla chłopaka otwarty. -Dać ci coś do spania?- zapytał i nie myślał o tym, co mogłoby robić w resztę nocy. Nie myślał o takich rzeczach, więc mógł Ira być spokojny, nic mu nie zrobi.

- Nie wiem. - Lekko wzruszył ramionami, bo zazwyczaj, kiedy z jakiegoś powodu jakoś mniej lub bardziej niespodziewanie zostawał gdzieś na noc i nie miał własnych ciuchów, po prostu spał w koszulce i bokserkach, bo nie przepadał za czyimiś ubraniami. Takie było jego małe dziwactwo, że nie lubił nieswoich ubrań. - Niekoniecznie...?
- Co robiłeś, zanim ci przerwałem? - Rozejrzał się, bo chyba głupio chciał się upewnić, że Markus nie szorował podłóg szczoteczką do zębów.

-Okej- nie próbował go namawiać, choć czuł lekkie, nie wiedział jak to nazwać, ukłócie? Tak jakby Ira w jego koszulce nagle... Sam nie wiedział, jakby to coś więcej znaczyło. -Skoczę po materac. - choć już spali w jednym łóżku, to Markus nie wiedział, czy po tym Ira też będzie chciał. -Czytałem książkę, leży na łóżku. - wskazał dłonią. -A ty co robiłeś?- odbił pytanie.

- Och... Okej. - Skinął głową, chociaż musiał przyznać, że był trochę... zdziwiony? Tak chyba można to było ująć. Po prostu nigdy wcześniej nie spał na materacu, kiedy nocował u Markusa, ale jeśli temu bardziej to odpowiadało, to nie będzie się przecież wzbraniał. To w końcu tylko miejsce do spania.
- Bujałem się tu i tam, żeby pomyśleć. - Wzruszył ramionami, że to nic wielkiego. Przez głupoty gadane przez Łasicę nie chciał mówić Markusowi, że był u niego. Nie chciał, żeby Markus myślał o... daniu kosza, czy o tym, że od niego wyszedł i poszedł do Marsha, skoro od Łasicy nie wyszedł i... I takie tam bzdury. Nic wielkiego. - O czym? - zmienił temat, krótko wskazując skinięciem głową na leżącą książkę.

-Dla mnie, łóżko oczywiście jest dla ciebie.- Markus nie mógłby pozwolić, by Ira spał na materacu. Nie wiedział, czy po wyjeździe i spaniu w jednym łóżku, które wynikało z wcześniejszego wynajęcia pokoju, tu też Ira zechce z nim spać. -To Harry Potter... Nigdy nie czytałem, więc pomyślałem, że nadrobię.- Nieco się zawstydził. W końcu Harry Potter to było coś kultowego. -Mój tata ma nocną zmianę, pewnie się cieszysz, że nie próbował cię przywieźć radiowozem do domu.- zaśmiał się, bo Ira nie lubił tych podwózek.