Meet the Rutherford's

-Dokładnie, może będziesz mieć kiedyś okazję pogrania.- Czy to nie byłoby fajne? -Może wiesz, jak kółko muzyczne będą mieć dni otwarte?- Zaproponował, bo skoro byłaby potencjalna możliwość, to dlaczego miałby z tego nie skorzystać? Markus chętnie poszedłby z nim. -Muszę częściej ćwiczyć, to może cię doścignę.- Zażartował i lekko zderzył się z nim ramieniem w ramię. Jakoś... Choć gdzieś czuł zawstydzenie, to chciał też być blisko.

- Nie mam pojęcia o grze na pianinie. - Nawet gra na gitarze z początku szła mu dość opornie i chociaż teraz to już całkiem nieźle ją ogarniał, to i tak przy Łasicy wypadał słabo. Ale on miał jakiś dziwaczny talent. - To chyba zbyt... wysublimowane. - Tak mu się przynajmniej wydawało. To był jednak bardziej... elegancki instrument. Może aż zbyt jak dla takiego obdrapańca, jakim był.
- Najważniejsze, żeby ci się podobało. - Nie od razu będzie szło mu super i nie zrobi czapki i skarpet w jeden wieczór, ale to nie było chyba najważniejsze. Grunt to znaleźć w tym minimum relaksu czy coś. Tak sądził.
Lekko oparł się na Markusa, kiedy ten otarł się o niego ramieniem. To nie było nic wielkiego, nie?

-Nie musisz mieć? Ktoś ci pokaże, nie musisz od razu zagrać Szuberta - pozwolił Irze oprzeć się i nawet znów się lekko tyłkiem zbliżył, by było im wygodniej. -Tak wiesz, zobaczysz jak twoje palce przepływają po klawiszach. - spróbował zabrzmieć jakoś artystycznie, ale też by jakoś rozluźnić, rozweselić Irę. -Twoje palce są wysublimowane - inaczej nie mógł powiedzieć, gdy tak na nie patrzył. -Jest dobrze, robię drugi rząd. - może to nie będzie jakiś szalik, a po prostu sznurek, ale to będzie najważniejszy sznurek, bo zrobiony z Irą.

- To dobrze, bo chyba nie bardzo go znam. - Nie był jakimś wybitnie wielkim fanem muzyki klasycznej, ale mogło brać się to stąd, że nikt takiego zainteresowania w nim nie wzbudził. A raczej mało które dziecko interesowało się tym samo z siebie, no nie?
- A moje... płynięcie po klawiszach chyba bardziej przypominałoby jednak twoje próby dziergania. - Uśmiechnął się głupio, bo to był przecież tylko zart, i wykorzystując ich pozycję trącił Markusa łokciem. - Ale dobrze ci idzie - pochwalił, bo śmiech śmiechem, ale Markusowi szło całkiem sprawnie.

Markus

-Nie wiem, czy miałbyś ochotę go słuchać, bo jednak no... Czasem po prostu pomaga mi się wyciszyć. - ale miał świadomość, że jemu czasem i dziwne rzeczy pomagały. Sprzątanie, muzyka klasyczna, patrzenie się w niebo.
No ale czy wszyscy muszą być normalni?
-A widzisz? Mówisz, że dobrze mi idzie, więc tobie też by dobrze szło. - ze śmiechem znów oparł na moment bok głowy o jego ramię. Nie brał sobie ich dokazywania do serca, a wręcz cieszył się, że znów wpadli w ten rytm. Upewniało go to, że wszystko jest dobrze.

- Przyznaję, że mnie tym nie zszokowałeś. - Cóż, tak szczerze to taka muzyka nawet mu do Markusa pasowała. Po prostu miał w sobie coś takiego... Nie, że starego czy coś, ale jakoś... Miał w sobie coś poważnego? Był całkiem dojrzały jak na swój wiek. Może bardziej niż całkiem.
- Dzierganie jest jednak tańszym hobby niż pianino... - zauważył, bo jednak ogarnięcie sobie sprzętu czy lekcji takie tanie nie było. Dlatego wolał zostać przy gitarze. A i łatwiej było ja gdzieś przenieść.

Markus

-Ale wiesz Sonata Księżycowa nie powinna być zaskoczeniem, że ją lubię.- zaśmiał się -Ale to już Bethoven - dodał, gdyby jednak Ira nie wiedział, nie było to jednak żadną ujmą. -To prawda, ale ma też wciąż coś w sobie artystycznego.- chłopak z tym mu się właśnie kojarzył. Z byciem artystą, jakąś głębią, która za tym szła. Jakoś tak wszystko mu pasowało. -Jak dojdę do jakiejś wprawy, to może siostrze coś wydziergam.- czuł się trochę źle z tym, że jest mu dobrze z tym, że mieszka tylko z ojcem.

- Robótki ręczne są niesamowicie artystyczne. - Ruszył ramieniem tak, żeby nieco "podbić" głowę Markusa, którą ten opierał na jego barku. Ale lekko, bo to była tylko zaczepka.
- Jeśli chcesz, to mogę pomóc ci w zrobieniu czegoś dla Melody. - Może i nie miał większych interakcji z rodzeństwem Markusa, ale jednak nie wyparł ich z pamięci i przynajmniej pamiętał, jak się nazywają. A to już coś.
I jasne, wiedział, że zrobienie czegoś samodzielnie pewnie będzie miało inny... wydźwięk czy coś, ale mógł pomóc, jeśli Markus tego chciał.

Markus

-Tak, tak, tak- pokiwał głową, a jego wyobraźnia już nieco wybiegała poza dzierganie. Do tego stopnia, że wręcz poczuł jak policzki stają się różowe. Miał nadzieję, że różowe, a nie że będzie czerwony jak burak. -Chętnie, będzie mi miło. - odchrząknął nieco, bo no. Musi zejść na ziemię, nie chce źle wypaść przed Irą. -Krój i kolory, to chętnie skorzystam z podpowiedzi, no i pewnie jak robić. - nie unosił głowy żeby Ira nie widział jego twarzy.

Przez dłuższą chwilę żył sobie w nieświadomości tego, co powiedział i jak mogło to zabrzmieć. Nie miał chyba jeszcze wystarczającego obycia w rozmowach na takie tematy, żeby nie czuć się zawstydzonym przez dwuznaczności.
Dlatego jak spojrzal na Markusa i to sobie uświadomił, to cóż... Markus mógł być rozowy, ale on to zdecydowanie zrobił się czerwony jak burak.
- Znaczy... Ja, to... Nie, żebym robił... - Sam tak właściwie nie wiedział, co próbował przekazać Markusowi. Tak się zakręcił, że nie było szans, żeby wyrzucił z siebie cokolwiek sensownego.
Dlatego przez chwilę siedział jak ten głupek, zanim głośno westchnął.
Zdecydowanie nie narzekał się do takich rzeczy.
- Możemy... Możesz zrobić opaskę. - Na czapkę robiło się zbyt ciepło, ale opaska była chyba wlasciwa. I dość prosta.
I lepiej było mówić o tym niż o czym innym.

Markus

Słysząc słowa Iry spłonił się jeszcze bardziej. -Nie sugeruję, że ty... a jeśli, to... nic złego. - wciągnął powietrze - w sensie sugerowanie może i jest złe, ale nie to miałem na myśli, w sensie... jeżeli ty coś, to ja... no... - nie wiedział jak powiedzieć to, że to jest ciało Iry i jeśli ten chce, ma potrzebę to on nie będzie mu zabraniać, nie będzie myśleć, że to coś złego, po prostu... No.
-Tak, opaska brzmi dobrze, będzie łatwa. - mimo wszystko opadł na łóżko i zasłonił dłońmi twarz. Za bardzo wszystko zakręcił.

Przez chwilę po prostu przygryzał dolną wargę, spoglądając na Markusa z góry, bo jednak nadal trzymał się pozycji siedzącej. I może wciąż byl przesadnie zarumieniony, wciąż był zawstydzony, ale jednak...
Mimo wszystko wciąż był ciekawski i wiedział, czym jest masturbacja. I wiedział, że jest fajna, nawet jeśli trzymał się bardziej... klasycznej wersji. Znaczy, no...
- A czy... - zaczął po chwili, licząc, że Markus nie będzie zły za to pytanie. - Robiłeś to kiedyś...? Wiesz, że... Zręczne palce... - dokończył trochę głupio, bo jednak czuł się dziwnie z tym, że miałby opisać to Markusowi jakoś... bardziej dokładnie. Bo co, miał to nazwać palcówką?

Oddychał głęboko, wciąż miał twarz schowaną, ale wstydził się. Wstydził się tego, bo miał wrażenie, jakby obnażał się przed Irą i wstydził się tego, że... to jakoś tak... skręcało, ale nie negatywnie. Skinął głową twierdząco, bo nie zamierzał kłamać. -Sam-:nie chciał żeby Ira myślał, że on z kimś, że on tak z każdym, czy coś takiego. No i... zręczne palce to od innego niż zręczna dłoń prawda? Więc też jakaś preferencja wychodziła.

- Ja nie... - Nie wiedział, jak to właściwie ująć w słowa. - Nie chcę cię jakoś... wiesz, przymuszać do mówienia czy coś... - Lekko dotknął Markusa, kładąc dłoń na jego kolanie. Może nie było to jakieś super miejsce, ale nie bardzo wiedział, gdzie go dotknąć, okej? Nadal był w tym wszystkim dość... nieporadny. - Po prostu wcześniej jakoś... wiesz, nie bardzo o tym myślałem...? - Nie wiedział, czy to była dobra odpowiedź.
Naprawdę nie myślał o tym, żeby... próbować.
A nie chciał pamiętać o sytuacjach, kiedy do próbowania... Ta, nie chciał myśleć. Więc trzymał się tego, że nigdy nie przyszło mu to na myśl.

-To nie, nie robisz nic złego.- odsunął powoli dłonie od twarzy, gdy poczuł całym ciałem dotyk jego dłoni. -Po prostu boję się o swoje reakcje?- miał nadzieję, że to wszystko wyjaśni i Ira zrozumie. -A nie myślałeś o?- wrócił jedną dłonią do twarzy. No bo nie wiedział, czy Ira nie myślał o nim, czy właśnie o nim myślał, czy nie myślał o sobie. Nie miał jak wiedzieć o czym ten myśli lub nie myśli. Zeby to wiedzieć to Ira musi mu powiedzieć, a każda odpowiedź jest... dobra?

- Tak... ogólnie. - Wiedział, że to zdecydowanie nie była odpowiedź na pytanie Markusa, ale jakoś... Sam nie wiedział, chyba próbował grać tym na czas czy cokolwiek. - Jakoś... nigdy nie myślałem, żeby spróbować. - To źle? Był przez to jakoś... mniej gejem czy coś? Jakoś o tym nie myślał. - Ale ja ogólnie jakoś... niespecjalnie dużo rozmyślam... wiesz, o seksie i wszystkim takim. - Może wolniej dojrzewał. Pod tym względem. Albo coś takiego.

Odsunął dłoń od twarzy, bo to co chciał powiedzieć było poważne i nie mógł się jakoś ukrywać. - Nie musisz o tym myśleć, nie musisz tego robić, wiesz... - chciał mieć pewność, że Ira wie, że nic nie musi. Może tylko chcieć. -To, że ja ... to nie znaczy, że ty też.- mogli być na różnym etapie? Jeżeli "badanie" siebie i ciała można tak nazwać i to wcale, a wcale nie było czymś złym. -A opaskę to jakim ścięgien najlepiej zrobić?- odetchnął dwa razy i gdy był gotów, to usiadł z powrotem obok Iry. 
Wiedział, że nie musi się martwić, nie musi myśleć o tych sprawach.

Posłał Markusowi lekki uśmiech, bo był mu całkiem wdzięczny za to, że Markus okazał jednak zrozumienie. To było jakoś... podbudowujące? Czy coś. Dlatego łatwo było nie traktować powrotu do dziergania jako ucieczki od tematu. Ot, po prostu z powrotem zajęli się tym, czym mieli się przecież zajmować. Opaska była prosta, więc pomógł Markusowi przećwiczyć oczko łańcuszka, półsłupek i słupek, a później mogli przejść do wzoru muszelkowego. Za jakiś czas mogli spróbować zrobić komin czy szalik, ale teraz skupili się na czymś mniejszym. Miał jeszcze całkiem niezłą cieniowaną włóczkę w odcieniach fioletu, bo kupił ją kiedyś, żeby zrobić dla babki czapkę, i zostało mu jej wystarczająco na kilka opasek. Mogli więc spokojnie sobie ćwiczyć i pozwolić na kilka potknięć.

-Wiesz, może ja kupię motek? Albo raczej odkupię ci ten.- Zaśmiał się lekko, bo myślał na początku, że dopiero z czasem zrobi Melody opaskę, a tak naprawdę to zaczął ją już robić na poważnie za tym razem. To było wow, ale było to przyjemne. Sam fakt, że Ira się rozluźnił, że powiedzieli sobie coś, na coś się zgodzili, byli zgodni w każdym razie i to jakoś pomagało. Motyle w brzuchu były motylami w brzuchu, a one zawsze były to opanowania.

- Raczej nie będę sobie niczego dziergać w takich kolorach, więc bez obaw. - Siedział na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, pilnie nadzorując pracę rąk Markusa. Może i rzucił Markusa na głęboką wodę, ale po prostu uznał, że wyjątkowo pojętny z niego uczeń i lepiej będzie mu działać z metodą prób i błędów, nawet jeśli będą mieli wyrzucić kilka pierwszych opasek. Poza tym, co za różnica, czy będzie robił kolejny sznurek czy może jednak opaskę? - Idzie ci całkiem nieźle - pochwalił.

-Nie mam takiej wprawy jak ty, ale się staram.- przyjął jego komplement, ale też od razu zaczął się jakby bronić, że niby mu idzie, ale jednak wie, że nie do końca tak jest. -Tobie jak długo zajęła nauka? - wiedział, że jemu może zająć dłużej, może zająć krócej, ale nie chodziło mu o jakieś konkurowanie z chłopakiem, był ciekaw. To była kolejna rzecz, którą mógł poznać i się dowiedzieć o nim.

- Ogólnie to tylko jakieś bardziej skomplikowane swetry zajmowały mi więcej czasu, bo tak to wszystko idzie podłapać w kilka godzin. - Szydełkowanie jakiś podstawowych rzeczy nie było w końcu wybitnie skomplikowane, trzeba było złapać dryg, a nawet jeśli coś się zawaliło, można było spruć i zacząć od nowa. Jasne, były jeszcze rzeczy do poduczenia się, ale głównie takie, których nie robił. Bo zwyczajnie go nie obchodziły. - Babka zaczęła mnie tego uczyć, żeby sprzedać mi jakiś sposób na odstresowanie czy coś. Wiesz, potem jak się spinałem, to brałem za szydełko i na tym się skupiałem. I jakoś mi to wychodziło. - Wzruszył lekko ramionami.

-To jest bardzo dobry sposób na stres.- zgodził się, bo patrząc na zegarek dopiero dochodziło do niego ile czasu minęło, a skupienie na tym pomagało nie myśleć o innych rzeczach, co zmniejszało poziom stresu. -Ja się zapisze na terapię, ale nie taką, którą moja babka chciała. - nie wiedział, czy Ira chciałby na coś takiego chodzić, więc nie proponował mu. Choć... miał to na końcu języka. -Ale wiesz, nic takiego się nie dzieje, ale... chyba i tacie będzie łatwiej jak pójdę.- zerknął na Irę. To pomogło mu od powstrzymania się, by zasugerować coś. -Masz tu swetry, które zrobiłeś?- jeżeli mógłby, to chciałby zobaczyć.

- Tak? - Spojrzał na Markusa nieco zaskoczony, bo ten jednak nigdy wcześniej nie wspominał o tym, że myślał o wybraniu się na jakąś terapię czy coś takiego. Dlatego jednak go to trochę zdziwiło, bo sam nigdy nie pomyślał o tym, żeby z czegoś takiego korzystać. Może dlatego, że ten ich pseudo-psycholog ze szkoły skutecznie go zniechęcił do takiej... formy wsparcia. Czy jakkolwiek to nazwać. - Twój ojciec cię wysłał na terapię? - spytał, chyba nie do końca dobrze to rozumiejąc.
Ale nie miał niczego złego na myśli.
- Ta, mam coś. - Krótko skinął głową, zanim podniósł się z łóżka. Podszedł do szafy, żeby wyciągnąć stamtąd pierwszy sweter z brzegu. To był ten kardigan, który zrobił jako pierwszy, jeszcze z pomocą babki. Długi, niebieski z szerokim granatowym pasem. Lubił go nosić, chociaż jakoś nie wychodził w nim z domu.

-Nie, nie wysłał - pokręcił głową - ale widzę, że chyba mimo wszystko potrzebuje i on nie neguje tego. - gdyby ojciec dał znać, że nie sądzi aby musiał chodzić na terapię, że sami sobie poradzą, to by nie szedł. -Nie chcę być dla niego jakimś ciezarem, więc mam nadzieję, że terapia mi pomoże. - może z takim podejściem to Ira też się zastanowi? Na zasadzie pomocy terapii, nie bycia ciężarem. 
-Ale on jest świetny, dlaczego go nie nosisz?- zapytał będąc szczerze zdziwionym.