Meet the Rutherford's

- Chyba zgłupiałeś. - Spojrzał na Markusa i to faktycznie w sposób, który miał sugerować, że naprawdę ma go za wariata. W tej konkretnej chwili. No bo skąd Markus wpadł na pomysł spania na materacu w swoim własnym domu? Po co? - Nie będę spał w łóżku, jeśli ty będziesz spał na materacu. - To wydawało mu się być niemalże niewłaściwe.
- Też nigdy tego nie czytałem - przyznał, ale jakoś nie było mu z tego powodu wstyd.
- Tak właściwie to mnie podrzucił. Nie podobało mu się, że włóczę się po ulicach. - W końcu chodzić mógł gdziekolwiek, no nie?

-Okej...- Markus był nieco zaskoczony, no bo wcześniej nie spali w tym łóżku razem, ale nie zamierzał narzekać. Został więc w pokoju i usiadł na krześle obok biurka. -Jak masz ochotę to możemy poczytać razem.- Może komiksy prościej było wspólnie czytać, ale Pottera też powinni dać radę. -Co?- roześmiał się -Cały tata, mam nadzieję, że nie jesteś na niego zły.- spojrzał na niego przepraszająco.

- Nie patrz tak. Nie pierwszy raz to przerabiamy. - Wywrócił oczami. Okej, rozumiał, że Markus może nie chcieć spać z nim w jednym łóżku, bo był... trudny pod tym względem, ale nadal nie zamierzał spać w łóżku Markusa, jeśli ten będzie spać na materacu. To w końcu było łóżko Markusa.
- Będziesz musiał mi streścić to, co przeczytałeś. Nie chcę, żebyś musiał się cofać. - Poza tym to jednak wątpił, żeby początkowa fabuła była jakoś szalenie skomplikowana, żeby musiał się w to wczytać.
- Nie dyskutowałem z nim jakoś przesadnie, więc nie było tak źle. - Wiedział, że jakby stanął okoniem, to mogliby się na siebie pogniewać.

-Ostatnio dałem radę, także chyba nie będzie i dziś źle.- Z krzesła przeszedł na łóżko. Cóż, on był gotowy już do spania, więc zapytał-Chcesz wziąć prysznic? Ręczniki mamy w dolnej szafce. - Ira wiedział, gdzie jest łazienka. -Osierocony chłopak mieszka u wujostwa, które go nie cierpi.- skwitował początek jednym zdaniem. No, ale czy to do nich nie pasowało? -On po prostu się martwi i troszczy.- a to nie było nic złego.

- Możemy spać razem. Położę się od ściany, ty mnie zwiążesz i nie będzie tak źle - zaproponował to całkiem poważnie. Choć samo położenie się do ściany już mogłoby sporo dać. Tak sądził.
- Przydałoby mi się. - Może i nie śmierdział, ale jednak nigdy nie lubił kłaść się do łóżka brudny. Nawet jeśli miał zakładać te same ubrania, to jednak od razu był czyściejszy. To pomagało mu w tym jego marnym spaniu.
- Jaka szkoda, że nie mam wujostwa... Miałbym dwa w jednym... Matkę mógłby trafić szlag, a ja zostałbym czarodziejem... - No aż się rozmarzył, kiedy skierował się w stronę wyjścia z pokoju, żeby pójść do łazienki.

-Od ściany wciąż jest szansa, że mnie skopiesz.- zaśmiał się-Więc ja od niej śpię.- skinął głową, bo tak, Ira może spokojnie skorzystać z prysznicu, a on... Uspokoi rozbiegane myśli. Dopiero co się całowali i mieli spać w jednym łóżku, to jednak... Coś innego niż wspólne nocowanie bez całowania. -Widzisz? Może jeszcze dostaniesz swój list.- rzucił jeszcze tak, by Ira go usłyszał.

Wiedział już, co gdzie znajduje się w domu Adamsów, dlatego bez problemu ogarnął się w łazience. Wiedział skąd wziąć wszystko, co potrzebne, i gdzie później wszystko odłożyć. Czasem to aż zastanawiał się nad tym, że takie... zaadaptowanie się tak łatwo mu przyszło. Czuł się u Adamsów dobrze, nawet jeśli ci czasem... przesadzali. Ale to już omówili.
Wziął prysznic, osuszył się, przepłukał usta, a potem na powrót narzucił na siebie część ubrań, żeby wrócić do Markusa. Nie chciał niczego przesadnie przeciągać, było już w końcu późno.
- Przygotowałeś liny...? - rzucił do Markusa, wchodząc do pokoju, nawiązując w ten sposób do własnych słów o tym, że Markus powinien go lepiej związać.

Siedział na łóżku, bo no, myślał, że jak przywita go na leżąco, to będzie dziwnie. -Nie, mam do ciebie zaufanie, więc liny i kajdanki zostały na miejscu.- zaśmiał się, choć no... Wszystko nabierało nowego kontekstu, albo on to sobie ubzdurał, że tak się dzieje. W końcu... Przecież to Ira. 
Dlatego wreszcie odpuścił i zachował się tak, jak by się zachował wcześniej. Po prostu się już położył. Nie był jakoś śpiący, ale wiedział, że pewnie zaśnie. -I serio chcesz pod ścianą?- zapytał, bo właściwie to właśnie pod nią się układał.

- Jest opcja, że będę kopał ścianę zamiast ciebie. - Wzruszył ramionami. Po prostu najbezpieczniejszą opcją wydawało mu się położenie twarzą do ściany, bo przynajmniej ostatnio jakoś tak... sypiał wtedy trochę spokojniej. Może dlatego, że jak przez sen raz i drugi przyłożył z kopniaka w ścianę, to potem mu się już odechciewało? Albo jak dochodził do ściany to stwierdzał, że nie ma się dalej pchać i wrzucał na luz? A może to po prostu zbieg okoliczności. - Jeśli wolisz spać od ściany to okej. - W końcu nie widział powodu, żeby się o to domawiać.

-To ty śpij, - przesunął się tak, że chłopak mógł zająć miejsce pod ścianą. -ufam ci. - a że takie słowa trzeba poprzeć czynami, to jak najbardziej teraz zamierzał to udowodnić. To nie było w końcu ciężkie, wystarczyło się tylko przesunąć na łóżku o miejsce. -Daleko spacerowałeś?- zapytał, bo nocne spacery w tych okolicach... No nie brzmiało to jak coś, co było w stu procentach bezpieczne. Więc w sumie dobrze, że ojciec się na niego natknął i go przywiózł.

- To akurat zaufanie dość łatwe do utracenia. - Bo cóż, jeśli jednak w nocy powywija nogami, to nie będzie tak do końca zależne od niego. W końcu świadomie tego nie robił. Ani z premedytacją. Więc trochę głupio byłoby przez to stracić teraz to zaufanie, no nie?
Oczywiście żartował, nie mówi tego przecież poważnie.
Wsunął się na łóżko, żeby zająć miejsce przy ścianie.
- Bez obaw - rzucił, widząc spojrzenie Markusa. - Żyję tu szesnaście lat i nic spektakularnego nie spotkało mnie na tych ulicach. Wiem, gdzie chodzić. - A to jednak robiło naprawdę sporo. Inaczej można było mieć problem.

-Akurat nie miałem tego ani na myśli, ani właśnie nawet nie pomyślałem, że to tak możesz odebrać.- zaśmiał się -Więc tego mojego zaufania nie pozbędziemy się tak łatwo.- W końcu nie da się pokonać skopaniu. -Mimo wszystko, nawet jak się wie, to... Czasem bywa różnie.- nie chciał czarnowidzieć, czy krakać teraz coś. -No i twój bff z pewnością docenił to, że mógł ci pomóc i wiesz, morale poszły w górę.- położył się na boku, a ręce wsunął pod poduszkę.

- Wiem, ze różnie bywa. - Dlatego mówił, ze nie stało mu się nic spektakularnego, a nie, że nic-nic. To drobna różnica. - I muszę sobie chyba kupić jakąś mniej... seksownie prowokacyjną kurtkę... - zaczął żartobliwym tonem, bo co robić, jak nie się śmiać - bo wzięto mnie za nieletnią dziwkę. - Okej, no zaśmiał się, ale nie jego wina, że go to bawiło, tak? - Gość, który chciał mi zapłacić za loda, wyglądał jak Flanders... - Chyba właśnie ten wąsik i świętoszkowaty sweterek najbardziej go bawił
Choć tak naprawdę w tej sytuacji zdecydowanie nie było nic do śmiechu.
- Więc wiesz, bój się, jak rano wystawię ci rachunek... - Trącił Markusa lekko łokciem, bo sam leżał na plecach, znajdując się tak blisko ściany, jak mógł. Ale ze swoim chudym tyłkiem nie znajdował szalenie dużo miejsca tak czy siak.

-Co?!- aż usiadł na łóżku, bo cóż, no jemu do śmiechu nie było. Był raczej dość dobrze przerażony tym, co Ira mu powiedział. Nawe jeśli ten się śmiał. -Zapamiętałeś rejestrację? Albo markę i kolor?-zapytał dość poważnym tonem. -To trzeba tacie powiedzieć, w końcu on... W końcu on kogoś wykorzysta, nie można pozwolić, by mu to uszło na sucho.- Wierzył w wymiar sprawiedliwości i to, że takie zachowanie zasługuje na karę.

- Nie...? - Spojrzał na Markusa nieco bez zrozumienia, bo jednak sam przejmował się czymś takim jakoś mniej. W końcu gość go nie napastował ani nic, a wręcz chciał... no, może nie uczciwie, ale jednak zapłacić. Więc po co tu zapamiętywać numery? - Powiedziałem twojemu ojcu, że ktoś się tam chyba puszcza, skoro ktoś mnie o to pytał. - Wzruszył ramionami na tyle, na ile mógł w takiej pozycji. Może i nie powinien kablować, nawet jeśli prostytucja nie była legalna, ale jednak jeśli faktycznie robiły to tam jakieś nieletnie jednostki, to lepiej żeby trafiły na ojca Markusa, no nie?

-Okej, to znaczy... Och- pokręcił głową -powiedziałeś mu o kimś, kto to robi za kasę, nie powiedziałeś kto tę kasę chce wydać... Chyba lepiej jest dwie strony znajdywać.- W końcu jak on im nie zapłaci, to zrobi to ktoś inny, skoro oni nie będą stać, to stanie ktoś inny.-Po prostu... Uważaj na siebie, dobrze?- położył się z powrotem, choć coś czuł, że będzie mu ciężko zasnąć. -Martwię się.- wytłumaczył swoją reakcję.

- No nie powiedziałem, bo nie wiem, kto robi za kasę...? - zauważył, bo nie miał jak mu o tym powiedzieć, bo nie wiedział, kto niby takie rzeczy robi. - I jakoś nie prosiłem gościa o wizytówkę, a dla mnie czerwony samochód to czerwony samochód, jestem okropnym ignorantem. - No taki był beznadziejny pod tym motoryzacyjnym względem.
- Nic mi się tam nie stało, wiec nie ma co się martwić. - Tak przynajmniej to postrzegał i nie sądził, żeby Markus musiał rwać nad tym włosy z głowy.

[Te ich odpowiedzi mnie rozwalają xD https://www.youtube.com/shorts/8rzHli7kDpY ]

-Mam nadzieję, że do następnego razu nie dojdzie, ale jeżeli... jeżeli... to zapamiętaj rejestrację, okej?- poprosił, choć miał naprawdę żywą nadzieję, że nigdy Ira nie będzie musiał tego zrobić. -Po prostu... Och, wróćmy do twojego kopania... Zawsze tak spałeś, czy od jakiegoś czasu?- wolał zmienić temat, bo wciąż był jakoś zmartwiony, nieco wystraszony. No i miał nadzieję, że jeżeli ojciec patrolował wskazaną przez Irę okolicę, to coś załatwi.

- Okej, okej. - Nie szczególnie sie tym teraz przejmowal, no ale dobra, jak następnym razem Ned Flanders w wersji live weźmie go za dziwkę, to zapamięta numery.
Choć pewnie nie, bo nigdy nie lubił zapamiętywać cyfr.
- Nie wiem, tak jakoś mi to przyszło. - Wzruszył ramionami. Chyba z wiekiem coraz bardziej się wiercił, zyskując tendencje do niespokojnego snu. - Nie wiem dlaczego i skąd. - Mógł się domyślać, ale co to niby zmieni? Ma łykać proszki na spokojny sen? - Takie nocne ADHD.

Markus

-Może masz po prostu żywe sny, wiesz, psy czasem machają łapami i mówi się, że biegną w śnie, który śnią. - zaśmiał się lekko i miał nadzieję, że te porównanie nie urazi Iry. Nie wiedział, czy też inne zwierzęta są "żywe" w czasie snu. W sensie, czy są ruchliwe. -Albo... Zjadasz słodkości przed spaniem, masz za dużo cukru i organizm stara się zniżyć poziom. - wiedział, że to tak nie działa, ale plótł głupoty przyjacielskim tonem, tak żeby już nie myśleć, że Irze mogło się coś stać wcześniej. -Albo chcesz być bokserem, czy biegaczem, więc spełniasz się podświadomie w snach?- opowiadał dalej bez ładu i składu.

- Wiem, że mam szczenięce oczy, ale żeby tak od razu porównywać mnie do psa...? - parsknął, ale parsknął z rozbawienia, a nie z jakiejś złośliwości czy coś. - Mam chociaż nadzieję, że widzisz mnie jako uroczego spaniela, a nie jakiegoś rozszczekanego shih-tzu. - No dopiero wtedy by się uraził.
- Nie jadam słodyczy, więc czy ty właśnie sugerujesz, że jestem tak przesłodki, że samemu sobie podnoszę cukier...? - Przekręcił głowę tak, żeby móc dobrze spojrzeć na Markusa i zatrzepotał do niego rzęsami. To wręcz ociekał słodyczą, no.
Jakoś tak tego wolał się doczepić, a nie bycia biegaczem.

Markus

-Och, oczywiście, że uroczy i słodki spaniel. Widzisz jak to się pięknie łączy? Te moje tezy? A jeszcze Nobla nie mam. - zażartował. Cieszył się, że Ira miał dystans do siebie i miał nadzieję, że uda mu się tego nauczyć od niego. -Jakbyś tylko teraz siebie widział. - uśmiechnął się szeroko. Sam go... Nie widział. A raczej bardzo słabo? Winą było brak oświetlenia i okularów na nosie. No ale głęboko wierzył jak Ira może teraz wyglądać, no i znał jego twarz niemalże na pamięć.

- Chcesz Nobla to wpadnij na coś bardziej oczywistego niż to, że jestem uroczy. To już każdy wie. - Uniósł głowę z poduszki na tyle, żeby jakoś zarzucić tą swoją grzywką. W końcu bez zarzucenia grzywką nie ma efektu, no nie? Bez tego nic nie ma efektu...
- Widzę siebie oczami mojej wyobraźni... - Cóż, tak naprawdę to nie, nie myślał o tym teraz za bardzo. Ale gadać może różne bzdury, nie?

Markus

-Och, ale może ja tę teorię poprę jakimś równaniem. Tak, jest tylko teorią, który wszyscy popierają. - zażartował. -Tylko muszę założyć okulary, by lepiej widzieć. - zaśmiał się. -To poetycko zabrzmiało, może napisz wiersz lub piosenkę?- nie kpił sobie z niego, a jedynie stwierdził fakt, jak słowa chłopaka zabrzmiały. -Bez okularów również widzę cię oczyma wyobraźni - on poetą nie był, no i teraz jedynie powtórzył za chłopakiem. -Może Łasica później będzie śpiewać.- dodał, żeby nie było, że sugeruje jakieś puste pisanie.

- O panie... - rzucił to tak, jakby naprawdę Markus go teraz w jakiś sposób dobijał. No, może w małej, malutkiej części tak właśnie było, bo jednak Markus i ta jego miłość do matmy... O tak, to zdecydowanie potrafiło być dobijające dla kogoś takiego, jak on, który absolutnie gardził matmą...
No było to okropieństwo, no.
- Jak napiszę piosenkę, będziesz pierwszym, któremu się pochwalę. - Co prawda rzucił to nieco na odczepnego, ale taka była prawda. Jakby coś napisał, to poszedłby z tym do Markusa.
- I ta, lepiej nie - parsknął, bo takiego wycia na swoją cześć to jednak nie chciał...