Meet the Rutherford's

- Nie nazwalby cię ciężarem. - Cóż, chyba, bo jasne, mogłoby się okazać, że ojciec Markusa jest jednym z tych ludzi, którzy dla obcych mają więcej zrozumienia niż dla swoich, ale jednak jakoś w to wątpił.
Nie wierzył w cuda terapii, bo taki Marsh to był na niejednej, a jakoś nadal robił swoje. Ale może to faktycznie działało inaczej, kiedy ktoś takiej terapii chciał.
A Markus był chyba na tyle mądry, żeby wiedzieć, czego potrzebuje.
- Jakoś tak. - Wzruszył ramionami. Czasem po prostu robił głupie rzeczy, które ciężko było sensownie komuś wytłumaczyć. - Mam kilka innych. - Wyciągnął pierwszy z brzegu i był to zwykły niebieski sweter zakładany przez głowę. Ale miał miły dla oka odcień włóczki. Całkiem o nim zapomnial. Nawet nigdy go nie założył. Jak sporej części innych. - Trzymaj, pasuje ci do oczu. - Rzucił sweter Markusowi. Bo nie ma to jak jakże romantyczny prezent.

-Wiem, ale mamy też jechać na weekend z mamą i bliźniakami. Wiem, że to dla niego ważne, ale jakaś część mnie nie chce tam jechać. Pasuje mi to, że jesteśmy tu we dwóch. Ale on nie jest tylko dla mnie. - więc miał co przepracować na spotkaniach. Ten swój strach, niepewność, zbytnie poleganie? Jeżeli to tak ładnie można nazwać, na ojcu. 
-Bardzo ładny, powinieneś w nim chodzić. - Markus uśmiechnął się szczerze, a gdy Ira rzucił w niego swetrem, to zdjął swoją bluzę. Przez to było widać jaki jest chudy. Szybko jednak zaczął zakładać prezent. - Dziękuję - wygładził materiał na sobie.

- Och... Kiedy...? - Może nie powinien być jakoś... zasmucony tym, że Markus ma mieć rodzinny wyjazd, no ale jednak rodzinny wyjazd, a więc coś, co znaczyło, ze Markusa ma nie być. Przez cały weekend.
To... To chyba było trochę głupie, że już było mu z tego powodu... źle?
- Nie brakuje ci rodzeństwa? - Był jedynakiem, więc nie wiedział, jak to jest mieć rodzeństwo, a później się z nim rozdzielić. Ale wiedział, jak to jest mieć matkę, z którą nie chce się gadać, dlatego nie pytał o to Markusa.
- W ładnych rzeczach byłbym zbyt olśniewający, dlatego noszę byle co, żeby być tylko wspaniałym. - Cóż, gadać głupoty zawsze można było, prawda? Dzięki temu chyba chciał jakoś odwrócić uwagę od tego, że mimo wszystko kątem oka zerknął w stronę Markusa. Chciał nie patrzeć, bo nie chciał Markusa jakoś krępować czy coś, ale jednak zerknął, zatrzymując spojrzenie na jego dobrze widocznych żebrach. - Twój kolor - powiedział właściwie od razu, żeby Markus myślał tylko o tym, że patrzy na kolor swetra i jego dopasowanie.

Markus

-Na weekend, więc to zleci. Tata już matce powiedział, że mam konkurs, gdybym nie chciał jechać, a ja nie chcę żeby on jakoś lawirował. - więc musi jakoś wszystko zaakceptować i próbować współpracować tak, żeby było dobrze im wszystkim, a nie tylko jemu. -Czasem brakuje, ale... nie wiem, może przez to, że oni są bliźniakami to mają jakąś więź, która mnie nie obejmuje?- nie umiał tego wyjaśnić, po prostu czuł się czasem z boku. -Dbasz o moje serce, choć oni zawsze bije mocniej, gdy cię widzę. - zaśmiał się, by skupić się na tym temacie, a nie na tym, że Ira widział go teraz bez ubrania pierwszy raz. Nawet tak krótko.

- Nie wiedziałem, że w ogóle umiecie kłamać - powiedział, uśmiechając się przy tym lekko, żeby jakoś podkreślić to, że to tylko żart. Ale coś w tym jednak było, bo jakoś wcześniej nie spotkał się z żadnym kłamstwem z ich strony. A przynajmniej tego nie wiedział.
- A może po prostu... wiesz, więź się nie pojawiła, bo spędzałeś z nimi mniej czasu niż oni ze sobą? - Na powrót przysiadł na łóżku obok Markusa. Nie bardzo wiedział, czy była jakaś prawda w tych magicznych więziach bliźniaków, ale zwykła więź chyba z tego się brała? Jego i Markusa też na pierwszy rzut oka nieszczególnie wiele łączyło. A jakoś... byli.
- Aż nie wiem co powiedzieć na te twoje komplementy. - Mógł powiedzieć to tak, jakby żartował, ale zdecydowanie było w tym dużo prawdy.

Markus


-Dlatego to, że tata dla mnie kłamie... boli mnie jakoś. Szczególnie, że wiem, że jemu zależy na tym weekendzie.- przyznał się Irze. Ogólnie nie kłamali, ojciec nie lubił kłamstwa, choć zatajenie istnienia żyjącego dziadka... no cóż, chyba było więcej tych kłamstw, ale miał nadzieję, że to były już wszystkie. - To też prawda- spojrzał na chłopaka, który usiadł obok niego. - ale wolałem się uczyć, niż się z nimi bawić. - zaśmiał się -Ale wiesz, bliźniaki... to bliźniaki, mimo wszystko mają jakąś telepatię,- rozłożył ręce, nie umiał tego wytłumaczyć, ale to się czuło.-Możesz podziękować?- zaproponował najprostsze rozwiązanie.

- To może... Nie wiem, powiedz matce jak jest? - Czasem słodzenie komuś i przedstawianie mu wersji, która nie była zgodna z prawdą, żeby jakoś nie zranić jego uczuć czy cokolwiek... sam nie wiedział, nie była najlepsza...? W końcu skądś się wzięło to gadanie, że lepsza gorzka prawda niż słodkie kłamstwo. Czy jakoś tak. - Że masz uraz i dlatego nie chcesz? - Ale to mogło być niełatwe, jak ktoś był tak miły, jak Markus.
- Z wiekiem chyba będą się robić... bardziej ogarnięci, więc jeszcze jest szansa? - Chyba fajnie było być blisko z rodzeństwem?
- To... dziękuję? - powiedział, spoglądając na Markusa.

-Moja matka wie jak jest? Wie, że jestem gejem, wie, że babka chciała mnie terapią wyleczyć... jak myślisz, kogo poparła?- więc ciężko rozmawiać z kimś, kto właściwie popierał to, że jesteś chory, a przecież orientacja nie jest chorobą. -Zobaczymy, nawet teraz... wiesz, chyba to też jakoś ich zbliżyło.- więc trochę ciężko było, ale... raczej to przegraną sytuacją z rodzeństwem nie było. 
Spojrzał na Irę i uśmiechnął się delikatnie. -Proszę- pochylił się i pocałował go w policzek.

- No to co ci szkodzi powiedzieć jej jeszcze raz jak jest? - Do niektórych trzeba było chyba mówić wielkimi literami, żeby jakoś dotarło. A i tak trzeba było się przy tym jeszcze powtarzać. - Jak nie chcesz psuć ojcu humoru, to możesz jej to powiedzieć po fakcie? Wiesz, może ona... jest taka ciemna, że nie ogarnia, że masz urazę? Zasadną - dodał, żeby nie było. I jakby to było dużo ważniejsze niż to, że nazwał jego matkę ciemną. Ale takie określenie też było zasadne.
Tak jakby.
- Za to... też dziękuję...? - Złapał spojrzenie Markusa, bo znów jakoś... sam nie wiedział, co powiedzieć.

-Masz rację, dziękuję, że mi doradzasz i mnie wysłuchujesz.- A przecież Ira był wciąż w żałobie. Na jej początku, nie gdzieś w środku, czy na końcu. -A jak ty się czujesz? Jak... Wiesz...- pytanie raczej był do odgadnięcia - jak mogę ci pomóc, jak możemy ci pomóc, bo przecież Mark był chętny. - a może... Zapytam, czy ty też możesz pojechać?- w końcu już jeden wspólny weekendowy wypad mieli, to może z drugim nie będzie problemu? -Za co? Za... Cmoknięcie? Nie musisz dziękować, ja... Mogę to robić kiedy chcesz.- znów się zarumienił.

- Jakoś. - Wzruszył ramionami. - Przy tobie mniej o tym myślę - przyznał szczerze. Bycie z Markusem pozwalało mu odgonić złe myśli. A przynajmniej pomagało je zagłuszyć. - Poza tym to... wiesz, nie bardzo mam jak się skupiać na przeżywaniu tego jakoś... wylewnie. Ale może to i dobrze. - Nie rozklejał się ani nic, bo wiedział, że matka by mu na to nie pozwoliła.
- Nie, nie chcę jechać. - Pokręcił głową, bo to zdecydowanie nie była opcja. - Czułbym się kijowo. - To wszystko byłoby... niekomfortowe. To w końcu był wyjazd rodzinny.
- Komplementować też możesz mnie wtedy, kiedy tylko zechcę, a jednak podziękowałem... - zauważył, bo czy takie... cmoknięcie też nie było pewnego rodzaju komplementem?

-Ale wiesz, że możesz?- Zapytał, bo jednak nie wiedział, czy Ira za to wie o tym, że przy nim spokojnie może być wylewnym. -Przeżywać tak jak potrzebujesz, chcę cię wspierać, więc i tak będę.- sięgnął dłonią do jego i lekko położył palce na palcach chłopaka. -Mam pytać, kiedy mogę cię skomplementować?- Uniósł kąciki ust, obracał potencjalne przejęzyczenie Iry w żart. -Ale jeżeli zmienisz zdanie, to zapytam taty, czy możesz jechać.- niech Ira wie, że to wciąż jest opcją.

- Wiem. - Wiedział, że może sobie pozwalać na co bardziej... emocjonalne reakcje, ale jednak wolał nieprzerwanie trzymać gardę. To pomagało. Nie, że wychodziło mu to na dobre czy coś, ale pomagało jakoś się trzymać. Nawet jeśli nie było to najzdrowsze.
- Niekoniecznie. Wystarczy, że będziesz to robił wtedy, kiedy ci powiem, że masz to zrobić. - Cóż, w końcu komplementowanie go wtedy, kiedy tego zechce, było właśnie tym, prawda?

-A co jeżeli będę chciał to zrobić w innym momencie?- Zapytał i zabrał dłoń, ale nie dlatego, że źle się poczuł, ale chciał poprawić okulary i przy okazji przesunął palcami między swoimi włosami, w ten sposób je nieco przeczesując, ale i niszcząc ich ułożenie. -To już nie będę mógł?- wciąż brzmiał na bardziej rozbawionego tym, niż biorącego to wszystko na poważnie. -Czy będę musiał zapytać? Panie Rutherford, czy mogę skomplementować pańskie oczy?- uśmiechnął się szeroko.

- Wiesz, w razie wielkiej potrzeby zawsze będziesz mógł je notować i zachowywać na później... - No czyż to też nie było idealne wyjście?
- A co chcesz powiedzieć o moich oczach...? - Zatrzepotał tymi swoimi czarnymi ślepiami, zanim znów wlepił je w Markusa. No bo jak już Markus zaczął temat, to przecież nie będzie taki znowu okropny i już da mu tę zgodę...

-Masz gdzieś kartkę i długopis? Muszę to sobie zanotować, po zapomnę.- zaczął się rozglądać za czymś do pisania, ale po chwili powiedział - jednak zapomniałem?- rozłożył bezradnie ręce, bo cóż... Jak ma to być na później, to bez szybkiego zanotowania to on zapomni. -Słaba pamięć, wiesz... Nie ma co mówić, starość mnie dopada.- machnął dłonią. 
Starał się przy tym nie śmiać, nie chichotać, by powkręcać trochę Irę.

Wydął dolną wargę w geście niezadowolenia. Co jak co, ale z jego niezadowoleniem to mogłaby w tym konkurować niejedna prawdziwa diva. Nic, tylko zrobić z niego gwiazdę światowego formatu, bo warunki do puszczania zjawiskowego focha to już ma.
- To nie będę na ciebie patrzeć tymi oczami. - Odwrócił wzrok i wbił spojrzenie w ścianę naprzeciwko nich. Ale jednak po chwili zerknął na Markusa, żeby upewnić się, że on to jego niezadowolenie dobrze widzi.

-Nie pamiętam, co chciałem powiedzieć, także... - wzruszył ramionami i naprawdę się powstrzymywał od dwóch rzeczy. Pierwsza to było komplementowanie tych oczu, druga jakieś takie ciepłe zaśmianie się. Widział co robi chłopak, ale udawał, że tego nie bierze do siebie. Po prostu... Czasem można się podroczyć, prawda? Choć i tak upewniał się, że nie przekroczył jakiejś granicy i spoglądał na chłopaka. A tak to wygładzał na sobie sweter, poprawiał rękawy.

- Przykro mi, że będziesz musiał zapomnieć, jak wyglądają te oczy. - Odchylił głowę, żeby jeszcze bardziej oddalić się w ten sposób od Markusa. Ba, nawet wyprostował się i przesadnie zamaszyście zarzucił nogę na nogę. Ot, też potrafił być taki przeokrutny. Tak się dobrze potrafił boczyć.

-Czy mogę dotknąć twojej twarzy?- oczywistym było, że wtedy przekręci ją w swoją stronę, ale nie chciał dotykać Iry, gdy ten tego nie chciał. Przysiadł bliżej niego - Chciałbym utonąć w twoich oczach, które są jak orzechy laskowe, a z nich robi się najlepszy krem - nie umiał być poetą, ale... kto nie kochał Nutelli? -Ale... orzechy są zdrowe- Ira nie lubił słodkości. -Więc poproszę o dawkę zdrowia. - no tego to Ira chyba mu nie odmówi, prawda?

Już chciał w tym swoim fochu powiedzieć, że nie, nie może, ale zamiast tego lekko uniósł brew.
- Orzechy lasowe? - Cóż, przekręcił głowę, żeby spojrzeć na Markusa, bo niech już mu lepiej spogląda w te oczy. Kolor orzecha laskowego to bardziej kojarzył mu się z piwnymi oczami. Nie miał piwnych oczu. To tak, jakby powiedział, że Markus ma oczy jak... niebo czy coś. No niebo niby było ładne, było niebieskie, ale to nie było to. Bo oczy Markusa nie były czysto niebieskie, miał piwne plamki wokół źrenic i coś, co przypominało lekkie muśnięcie zieleni...
No ale on może zwracał uwagi na takie rzeczy, bo bliżej było mu do artysty niż ścisłowca. Dla fizyka może brązowy to brązowy.
- Jeszcze mi powiedz, że mam oczy jak Nutella, a padnę z zachwytu. - Już by chyba wolał czekoladę. Zdrowsza. To by znaczyło, że jednak od jego oczu nie można dostać miażdżycy.

-Może nie jak Nutella, ale jak czekolada? Jak kolor trzy - sześć - dwa - trzy - zero -a - podyktował kod koloru, w którym odcieniu były oczy chłopaka. -od razu lepiej się czuję, gdy mogę w nie patrzeć. - dlatego patrzył prosto w jego oczy. -Lubię ich głębię i tajemniczość, a najbardziej je lubię, gdy się cieszysz. - czasem proste rzeczy człowiekowi się podobały i w tych prostych rzeczach, była cała prawda.

Cóż, widać było, że poczuł sie zdecydowanie zbity z tropu. Po prostu... Chyba jakoś nie do końca wiedział, jak zareagować na taki... typowo ścisły komplement. Bo to... chyba był komplement? Nie znal się na kodach kolorów.
Ale to chyba... I tak milo, że Markus go komplementował. Po swojemu. Dzięki temu to było jednak bardziej szczere niż jakieś oklepane komplementy z podręcznika podrywacza?
I nadal to było milsze niż stwierdzenie, że wygląda, jakby byk martwy w środku. A z tym to się kiedyś spotkał.
- To... dzięki? - Zamrugał, starając nie poczuć się speszonym. Jakos nie miał w zwyczaju siedzieć i patrzeć komuś w oczy.

Nie wiedział, czy może, ale znów pochylił się, by musnąć jego policzek. - Proszę - te muśnięcia nie były nachalne, nie były mocne. Choć usta mu przyjemnie mrowiły, bo czuł jakiś ładunek elektryczny, to jednak więcej chyba tu zadziało z myśli, że muska jego skórę, niż z tego dotyku. Nie było to złe, było to takie ich. -Jestem ciekaw, czy znajdzie się włóczka o tym kolorze. - mógłby wtedy spróbować mu zrobić choć szalik. Sweter, który dostał już był jego ulubionym.

- Weź czarną - doradził. - Powiemy, że to pod kolor źrenic. - No ale skoro miał ładne oczy, to źrenice też, no nie? Więc można je gloryfikować. Czy coś.
A może po prostu myślał teraz o takich bzdurach, bo sam nie wiedział, co działo mu się w głowie. Wiedział, że nie powinien świrować, bo przecież nie działo się nic takiego, ale i tak... Nie wiedział, co o tym myśleć. Po prostu. Bo nawet przez zwykle pocałunki w policzek czuł się tak... przedziwnie. Jakby coś go ściskało w brzuchu.