Meet the Rutherford's

-Albo lepiej, znajdę jakaś gwiazdę, albo planetę i nazwę na twoją cześć. Zostaniesz zapamiętany na zawsze. - no czy nie było to wspaniałe? Tak zrobi, będzie musiał poszerzyć zakres poszukiwań, ale ma odpowiednią motywację. - Dziękuję, czuje się doceniony i zaszczycony. - przyznał zgodnie z prawdą. -Nie mogę się doczekać. - jeżeli Ira chce pisać piosenki, to Markus ma zamiar go w tym wspierać. W końcu warto mieć hobby, a takie, które później może być pracą to tym bardziej.-To sam będziesz śpiewać.- znalazł rozwiązanie.

- Idź już może spać, panie noblisto, hm? - zaproponował, znów zerkając na Markusa, bo może jednak Markusowi dobrze zrobiłoby przespanie się. Może snułby wtedy mniej scenariuszy...
- Pamiętaj, że pobudka może być szybka i bolesna... - rzucił luźno i absolutnie nie groził teraz Markusowi. Co to, to nie. Jedynie go ostrzegał. Informował czy jakkolwiek to nazwać, bo Markus wiedział, że było ryzyko zaliczenia kopniaka.
Albo ciosu w nos.

-Nie mogę zasnąć przed gościem, to przecież niegrzeczne.- zauważył i zamierzał walczyć ze spaniem, jeżeli tylko taka będzie potrzeba. -A... jakbyś... pocałował- mówił to ostrożnie, bo przecież całowali się tylko kilka razy i choć Ira nie dał mu kosza, to przecież nie może niczego zakładać. -to wtedy nie będzie bolesna pobudka?- szybka zapewne tak, ale już z bolesnością można coś zadziałać.

- Och, bardzo bym chciał cię pocałować... - przyznał to z pełną szczerości... cóż, szczerością. Bo by chciał. No ale... - Ale niestety muszę iść spać... - przyznał z żalem. No aż ciężko westchnął.
Westchnal, a potem przekręcił się na bok tak, żeby leżeć do Markusa plecami. W końcu miał iść spać, tak...?

-Och, dobrze.- Trochę go zaskoczył Ira... Ale mógł już nie chcieć, albo sądzić, że całowanie się w łóżku, to tak nie wypada. Właściwie Markus go poparł. To znaczy chciałby się z nim całować, ale w łóżku to tak... Chyba ta rozmowa z ojcem nieco go przystopowała. -Dobranoc.- Zamknął oczy, no bo przecież nie będzie się kłócić, czy uparcie wpatrywać w plecy chłopaka. To i tak był pełen emocji dzień, więc sen będzie zbawienny.

Cóż, o dziwo tej nocy jakoś wybitnie Markusa nie obił, chyba tylko raz kopnął go w łydkę, a to naprawdę dawało niezły wynik. Więc udało im się całkiem pospać, ale obudzili się na tyle wcześnie, żeby zjeść śniadanie z ojcem Markusa. Śniadania to jednak jakieś jadał, więc tym razem jakoś bardzo się nie wymigiwał, nawet jeśli brakowało mu zapalenia na dzień dobry.
Po śniadaniu jeszcze przez chwilę posiedział u Markusa, ale niedługo później się pożegnał, bo nie chciał kręcić się po domu Adamsów, kiedy ojciec Markusa musiał odespać nocną pracę, a Markus jednak musiał zbierać się do szkoły. Ale zapowiedział, że zgadają się po szkole.

Wyczuł, że ojciec posyła mu pewne spojrzenia. Przez nie czuł się zawstydzony, jak ktoś, kto został przyłapany na gorącym uczynku. No ale czy tak właśnie nie było? Choć przecież nie roboli nic, co ojciec próbował mu wytłumaczyć, czy nawiązać do tego. Jednak po szkole to on szukał ojca, by móc z nim porozmawiać. 
-Wiesz... Bo...- nie wiedział jak zacząć, ale znał swojego ojca, więc po prostu wszystko z siebie wyrzucił. -Ira został zawieszony, bo pobicie Kevina to nie był jego pierwszy raz. Złamał trenerowi nos, ten trener randkował z jego mamą.- w sumie to nie wiedział, co chciał osiągnąć mówiąc to, ale... Trener musiał coś zrobić, że Ira uderzył go.

Cóż, Mark wiedział co nieco na temat Iry, bo jednak pobieżnie mu się przyjrzał, kiedy ten zaczął być... nieco bliżej Markusa. To było dla bezpieczeństwa, ale jednocześnie nie zagłębiał się we wszystko zbyt głęboko, żeby nie naruszyć prywatności, a co za tym idzie przyszłego potencjalnego zaufania. Więc był zorientowany w tym, że taki incydent miał miejsce. To, że Irze zdarzyło się już raz kogoś uderzyć.
- Ira pobił trenera za to, że ten spotykał się z jego mamą? - spytał, chcąc upewnić się, czy dobrze zrozumiał Markusa.

-No właśnie... Nie wiem, powiedział tylko, że nie chce o tym rozmawiać, co u Iry jest standardowe... - nie obrażał go w tym momencie, ale taka była prawda. Ira miał tematy, o których nie rozmawiał. - Więc nie wiem co się wydarzyło podczas tego związku. - westchnął bo może faktycznie niepotrzebnie zaczął temat?- Do momentu sytuacji z Kevinem, Ira nikomu nic nie zrobił. - gdyby miał problem z agresją to przecież byłyby częstsze przypadki, prawda? - Nie wiem, co chciałem- przyznał się, no bo co teraz? Jego ojciec miałby przyjrzeć się trenerowi? Na jakiej podstawie?

- Nie lubi rozmawiać o sprawach rodzinnych, czy zrobił się ostatnio zaskakująco małomówny jak na siebie...? - zadał luźne pytanie, posyłając Markusowi lekki uśmiech, jakby jedynie żartował z tego, że czasem Ira potrafił się doprawdy rozgadać. Ale to były zazwyczaj... niewinne tematy. Więc równie niewinnym pytaniem chciał uzyskać odpowiedź od Markusa.
- Przed Kevinem nie widziałeś, żeby wcześniej coś zrobił? - spytał, przekręcając nieco sens wypowiedzi Markusa.

Markus

-Niee... Właśnie to, że przyznał się o tym trenerze, to można uznać za sukces? Wiesz o co mi chodzi - podrapał się swoim zwyczajem po karku. -Pan Martin mi jedynie powiedział, że to drugi raz, więc... Nawet nie miałem co wcześniej zobaczyć?- spojrzał na Marka. -Więc to mi się wydaje po prostu wiesz, dziwne? Takie... Nie jak on? - no ale chyba to nie był powód, by alarmować? -Ale to ten, nie ważne? Głupio to brzmi. - podszedł do lodówki, by móc sobie nalać soku.

- Mogłeś nie widzieć niektórych rzeczy...? - Absolutnie o nic Iry nie oskarżał, raczej sugerował coś, żeby sprawdzić, czy Markusowi co nieco mogło obić się jednak o uszy. - Ira chyba bywa czasem trochę... emocjonalny? - Tyle przynajmniej udało mu się zauważyć poza tym, że były zdecydowanie tematy i zdarzenia, w których reagował dość... specyficznie. Choć może nie na tyle, żeby wywoływać u niego zapalenie się czerwonej lampki.
Najwyraźniej jednak powinny skoro Markus zwrócił na to uwagę.
- To nic głupiego - zapewnił. - Martwisz się, to naturalne. - Każdy martwił się o bliskich prawda? Rodzinę, przyjaciół, partnerów...

- To też i ja wiem, że o plotkach nie słucham, ale... Nikt o Irze nie mówi, że wiesz, agresor, czy coś.- a przecież teraz był na takie wspominki najlepszy czas. A nikt nie mówił "a pamiętasz jak pobił tego?". -Ale jak mówię, może to tylko moja jakaś głupota, albo wciąż mi źle z jego zawieszeniem. - przyznał, bo faktycznie no... Głupio mu z tym było. -Jest emocjonalny, ale... Nie wiem, czy w ten sposób. - napił się soku - ma wpaść - co było już tradycją - ale może nie pytaj go?- nie chciał żeby Ira wyczuł, że on powiedział o tym ojcu.

- Obiecuję, że nie przyniosę ci wstydu -zapewnił, bo nie zamierzał wypytywać o to Iry otwarcie i przy Markusie. Domyślał się tego, jaka byłaby odpowiedź, więc nie była to właściwa taktyka. To byłoby jedynie robienie sobie pod górkę, bo Ira mógłby jeszcze bardziej stanąć okoniem.
- Cieszę się, że się pogodziliście. - To było szczere. Cieszył się, bo wiedział, że ta relacja była ważna dla Markusa. W końcu o nikim innym nie słyszał w domu tak często. Ale cieszył się z tego, bo Markus jakoś się odnalazł. Mimo wszelkich przeciwności.

-Wiem, że nie, to nie o to chodziło.- pokręcił głową, bo jego tata poszedł w złą stronę. -Nie chcę żeby on wyczuł, że ci powiedziałem i że przez to jakoś się martwię, pewnie bardziej niż powinienem, czy muszę.- choć nie wiedział, czy to tak idzie. -Ale my nie byliśmy pokłóceni.- zmarszczył nieco brwi. -Nie musieliśmy się godzić... W sensie Ira nie obwinia i nie obwiniał mnie, że jest zawieszony... - nie do końca wiedział o co chodzi tacie.

- Mam na myśli... tak ogólnie, że nie ma między wami żadnych spięć. - Posłał Markusowi mały uśmiech, kiedy wstał od stołu, żeby umyć swój kubek o kawie. Nie wiedział, jak wiele chłopcy ze sobą omówili i nie chciał, żeby wynikły z tego niepotrzebne problemy, które czasem mogły brać się z tego, że osoba trzecia wtrącała swoje trzy centy. - Zostawić wam gotówkę na wieczór? - spytał, zerkając na Markusa przez ramię.

Aaaa- pokiwał głową, choć nie był przekonany jakoś bardzo. Wiedział w końcu, że ci dwaj rozmawiali poprzedniego wieczoru. -Też mnie to cieszy.- Ale zgodził się, że dobrze jest, gdy nie ma pomiędzy nim a Irą spięć. -Nie trzeba, mam gotówkę.- Nie będzie od ojca wyciągać kasy, gdy wciąż posiada swoją. Nie był rozrzutny, więc na pizzę czy coś było go stać bez problemu. A pewnie Ira i tak nie będzie chciał jeść, więc... Problem rozwiązuje się sam.

- Jesteś pewien? - spytał, odstawiając kubek na suszarkę. Markus... Cóż, zdecydowanie nie był generatorem kosztów. Nie miał w zwyczaju nazywać dzieci w ten sposób, nawet żartobliwie, ale Markus był tego całkowitym przeciwieństwem. - Jest jeszcze wcześnie, możecie pójść do kina... - zaproponował, żeby jakoś zachęcić Markusa do skorzystania z propozycji.

-W sumie to wyjście do kina, to nie jest zły pomysł.- rozjaśnił się, bo faktycznie jeśli Ira będzie chciał, to mogą pójść. -Na kino też mam- machnął ręką. -Nie musisz się tato martwić, wszystko jest w porządku. -uśmiechnął się szeroko, ale po chwili się zreflektował. -No ale... Jeżeli chcesz i możesz... To poproszę.- nie chciał odbierać jakiegoś poczucia, że w czymś pomaga? Choć przecież jego ojciec robił dla niego o wiele więcej niż musiał.

Mark zostawił Markusowi gotówkę, nawet trochę więcej niż potrzeba by było na wyjście do kina dla dwojga, ale chciał, żeby Markus mógł dobrze się bawić i chwilami przestać zachowywać się jak odpowiedzialny prawie dorosły, który myśli o finansach i oszczędzaniu. Dlatego zapowiedział mu, że reszty nie przyjmuje i żartobliwie dodał, że się obrazi, jeśli znajdzie ją gdzieś na szafce. Niech pójdą do kina, zagrają coś czy zrobią cokolwiek, co nastolatki teraz robią. Nawet jeśli Markus wróci wieczorem trochę później, to nic się nie stanie.
Chciał, żeby Markus odpowiednio odstresował się przed weekendem. Choć miał wrażenie, że to on stresuje się bardziej od niego. Ale praca i fakt, że musiał zmienić kilka zmian dla wolnego weekendu, pomagały mu trochę w niemyśleniu o tym.

Markus

Uśmiechnął się jedynie do ojca, no bo... Jakoś tak czuł, że ten wie, że jak pójdą do kina, to będzie to randka? Oczywiście, jeżeli Ira będzie tego chciał.
Zdążył odrobić zadanie, nieco powtórzyć materiał, gdy usłyszał dzwonek do drzwi. Dobrze, że Marka nie było, bo Markus nigdy tak nie niego do drzwi. -Hej- otworzył szeroko drzwi, by chłopak mógł wejść do środka. -Może pójdziemy do kina? Później w coś pograć albo na pizzę?- zaproponował od razu. Kiedy już zamknął za chłopakiem drzwi, to wychylił się, jakby chcąc go pocałować. Nawet nie jakby, chciał tego, ale się powstrzymał. - Wiesz... Może randka?- wiedział, że jak teraz nie zapyta, to nie zapyta już wcale. Za bardzo się peszył.

[Przyznałam sama sobie, że lubię klimat domu Adamsów :p I patrz na tę laskę zza płota... xd]

Przeskoczył spojrzeniem na Markusa, na zamykane przez niego drzwi i znowu na Markusa, bo jednak trochę zaskoczył się tym, jak szybko padła propozycja wyjścia stąd. Zazwyczaj Markus nie był w tym aż tak... pośpieszny, dlatego zerknął jeszcze przed siebie, jakby chciał sprawdzić, czy coś albo ktoś tam jest.
- Ta, to... - zaczął, ale nawet nie skończył odpowiedzi przez to, że Markus wyszedł z kolejną propozycją, która...
Sam nie wiedział, co go zaskoczyło w tym najbardziej. Po prostu... Nie spodziewał się nawet chęci pocałunku na powitanie, a tu miała być jeszcze... randka? To było coś, co go zaskoczyło, i nie zamierzał udawać, że nie. Ale...
- Tak, to... brzmi dobrze. - Skinął głową, wiedząc, że może brzmi przy tym trochę... sztywno, ale czasem każdy może się trochę... zestresować, prawda?
Pochylił się przy tym, żeby krótko cmoknąć Markusa, bo jednak nie był pewien, czy jego ojciec jest w domu.

[Taki przytulny mają xd i chyba old money? Xd a Susan idzie po chleb? Xd]

Markus uśmiechnął się szeroko i było widać, że ta odpowiedź i to, że Ira go pocałować... No sprawiło, że się rozpływa. - Znaczy wiesz, mamy dom dla siebie.- i chyba zabrzmiało to zbyt odważnie? - w sensie tutaj możemy coś obejrzeć i zamówić, ale... Kino i salon gier brzmi bardziej jak randka?- nawet jeśli i mogliby tu pograć w planszówki, to chyba sam fakt, że wyjdą to już... No po prostu sprawia, że to już wydaje się być inne. -No i chyba że chcesz żebyśmy lekcje zrobili to też możemy. - w końcu obiecał Irze, że mu ze wszystkim pomoże. - Ale..  - wychylił się i sam go tym razem pocałował.

[Ogólnie założyłam sobie, że większość mebli była już w tym domu, tylko Mark jak zamieszkał w nim sam, to miał czas i sobie je odnawiał xd Poza tym to fanowskie meble "nostalgia living" i ta nostalgia mi przypasowała xd
I no co ty, gdzie po bułki. Śmieci idzie wyrzucić xd
I zrobiłam sobie screena ulicy i zastanawia mnie jedno... dlaczego Mark siedzi przed domem bez spodni xd]

- Jesteś rozgadany... - zauważył, bo Markus faktycznie... intensywnie wyrzucał z siebie informacje i propozycje jedna po drugiej. Inaczej niż zwykle, więc albo był taki... podekscytowany albo zestresowany. Czuł, że mogło sprawdzić się to drugie. Ustępując temu pierwszemu.
- Lekcje chyba mogą poczekać. - Miał nadzieję, że to brzmiało odpowiednio... nie aż tak źle, bo naprawdę miał ochotę jednocześnie prychnąć i wywrócić oczami.
- Chcesz iść na jakiś konkretny film...? - zagadnął po dłuższej chwili.

[Screen mi nie wchodzi xD]


Spojrzał na Irę, bo tak... Najważniejszego brakowało. -W sumie to nie wiem co leci.- przyznał się -Więc możemy pójść, a jak nie będzie niczego ciekawego, to po prostu sobie pogramy i wrócimy?- Zaproponował, żeby spacer nie był na marne. W sensie, czas spędzony z Irą nie byłby nigdy spędzony na marne, ale randka miała swoje prawa. Miała byś super, miała być ekstytująca, miała być romantyczna. Dlatego chciał, żeby w taki sposób się udała. Nawet jeżeli już na wstępie zalicza wpadkę.