Meet the Rutherford's

Cóż, widać było, że zdecydowanie... no, jakoś nie wie, co powiedzieć. Po prostu sam zaczął wygadywać takie bzdury, że skończyła mu się do nich wena, ale... Cóż, ale na szczęście uratował go przed tym początek filmu. W końcu nie można się aż tak rozpraszać, no nie...?
Okej, no jasne, że dalej się rozpraszali, bo nikomu nie przeszkadzali, a film nie był szczególnie wybitnie ciekawy. A może i był, ale nie dla nich i nie w tej chwili, kiedy woleli skupiać się na przelotnych szeptach, muśnięciach palcem przy popcornie czy podobnymi... randkowymi bzdetami.

Dugnął go w kolano małym palcem u dłoni, by ten zwrócił na niego uwagę. A przynajmniej nieco większą niż trącenia. Usiadł tak, by nie było widać, że kładzie dłoń do tego, by Ira mógł go za nią złapać. Oczywiście jeżeli będzie chciał. Ale Markusowi taki gest wydawał się być... Miłym. Nie muszą się trzymać za ręce do końca seansu, ale choć przez chwilę byłoby miło. Takie miał zdanie, ale nie będzie Iry zmuszać. Uśmiechnął się do niego i czekał.

W pierwszej chwili jedynie przelotnie zerknął na Markusa, wracając spojrzeniem do ekranu, ale już po chwili znów na niego spojrzał, odrywając spojrzenie od MJ, którą napadnięto w deszczu. Odruchowo spojrzał najpierw na jego twarz, ale już po chwili zjechał spojrzeniem niżej, na dłoń Markusa.
Początkowo jakoś... sam nie wiedział, co zrobić. Okej, dobra, wiedział czego Markus chce, ale i tak... No, to wydawało mu się być w tej chwili... czymś? W końcu nigdy nie trzymał się z nikim za ręce.
Ale w końcu złapał Markusa za dłoń, wracając spojrzeniem do ekranu, żeby ukryć to śmieszne zawstydzenie.

Może Markus nie powinien uśmiechać się na takiej scenie, ale... Nie umiał kazać kącikom ust się obniżyć. Ten uśmiech nie powodowało to, co działo się na kinowym ekranie, ale to, że Ira trzymał go za rękę. Czuł ciepło, które rozlewało się na całe jego ciało. 
Tylko Ira potrafił to tak sprawić. 
Nie potrafił skupić się na tym, co widzi na ekranie, bo jednak co rusz uciekał spojrzeniem na ich splecione palce, jakby musząc się upewnić, że zobaczy to co czuje.

Niedługo później bohaterski Spider-Man przybył na ratunek i położył rzezimieszków na glebę, ratując MJ. Jakże porywająca scena, na której nie do końca potrafił się skupić. Zerkał na Markusa, raz kątem oka, raz bardziej otwarcie. Po prostu jakoś sam nie wiedział, czy ma się tak otwarcie gapić, czy może jednak nie. Po prostu... Był w tym wszystkim nowy, okej? Dlatego się tak stresował.
Ale kiedy na ekranie pojawiła się ta sławna scena pocałunku w deszczu, to jednak spojrzał na Markusa nieco bardziej... jawnie. Wolał chyba to od patrzenia na Petera i MJ.

Ścisnął nieco mocniej dłoń chłopaka, ale nie dlatego, że pocałunek był powalający... Pajęczak całował dziewczynę, więc... Markus wolał o tym nie myśleć. Po prostu przypomniały mu się pocałunki z Irą i nie będzie oszukiwać siebie. Miał ochotę na kolejny. Byli jednak w kinie i wiedział, że tu nie ma co próbować pocałować chłopaka ukradkiem. Mimo wszystko było ryzyko zauważenia. Dłoni nie trzymali na widoku, więc to było bezpieczniejsze.

Kiedy film się skończył, poszli na ten spacer. Co prawda ani nie było zbyt powalającej pogody, ani nawet widoki nie były zbyt szałowe (a co w tym mieście było?), ale zabrali swój popcorn i poszli rozprostować nogi. Zatrzymali się na jednym z pobliskich placów zabaw, a skoro nie było tam żadnych dzieciaków, a oni też szczególnie starzy nie byli, zajęli na chwilę huśtawki. Ot, takie luźne, nawet trochę dziecinne spędzanie czasu, ale jemu się podobało. Nawet raz czy dwa (no dobra, trzy) razy rzucił w Markusa popcornem, ale czy nie można było tego uznać za końskie zaloty...?

-A w kinie na mnie psioczyłeś.- zaśmiał się, gdy oberwał pocornem. Oczywiście posprzątał wokół ich siedzeń, nie wyobrażał sobie zostawić po sobie syfu, ale za to powstrzymał się od sprzątania całej sali. -Wiesz...- zaczął patrząc na jedną rzecz na placu zabaw.-tam są trzepaki...- Powiedział to tak, jakby Ira nie wiedział, dlatego od razu zaczął się śmiać ze wstydu. -Może... Wiesz, spróbujemy jedną scenę odegrać?- zapytał przygryzając wargę.

- Ale nie jesteśmy już w kinie. Jesteśmy na dzielni... - rzucił, kręcąc się na huśtawce wokół w taki sposób, żeby jak najbardziej skręcić łańcuch. Dziecinne, ale co z tego. Przynajmniej miał fajną karuzelę, kiedy łańcuch zaczynał się odkręcać.
- A co chcesz, żebym cię przetrzepał...? - rzucił głupio w odpowiedzi, nie od razu łapiąc to, do czego Markus akurat pił. Ot, był zbyt zajęty bawieniem się swoją huśtawką, żeby to przeanalizować. Ale jednak jak wreszcie go olśniło, to spojrzał na Markusa, zastanawiając się nad tym, co dokładnie Markus mówi.
Rozejrzał się subtelnie wokół, ale zdawało się, że byli w tym koncie parku sami. Nie zapowiadało się na to, żeby ktoś miał pojawić się tutaj w najbliższej chwili, więc może...
- Mam... dać się uratować...? - spytał, pijąc do sceny poprzedzającej ten ekranowy pocałunek.

-Jak śmiesz zaśmiecać dzielnię? Tego jej się nie robi. - zaśmiał się, ale nie leciał zbierać popcornu, liczył, że żaden ptak się nim nie zabije, gdy go zje. -To... nie to miałem na myśli. - i choć nie miał tego na myśli, to jednak jakieś przetrzepanie przeszło mu przez myśl, a raczej obraz przez wyobraźnię. To... och. 
-No wiesz, możesz po prostu...no. Dać się uratować, ale też po prostu stanąć obok, a ja mogę zawisnąć?- liczył na móc grawitacji.

- To moja dzielnica - rzucił tak butnie, jak tylko potrafił, jakby ten plac to naprawdę była jego dzielnia. Tak właściwie to nie była jego okolica, a na ten plac zabaw to wszedł chyba pierwszy raz, no ale co z tego? To nie miało chyba teraz nawet najmniejszego znaczenia.
- Masz mierne poczucie heroizmu... - skwitował tą marną chęć Markusa do ratowania go z wyimaginowanej opresji, ale to było tylko gadanie głupot dla gadania głupot. Nic więcej. Ot, zwykłe pierdoły na odstresowanie.
Zgrabnie zeskoczył z huśtawki, żeby stanąć na prostych nogach, i zerknąć na Markusa.

Nie wiedział czy to heroizm, ale czuł się swoim własnym bohaterem, gdy potrafił zapanować nad pewnymi myślami, czy też związanymi z nimi reakcjami. Nie powie jednak o tym głośno, to jednak było wstydliwe. -Oczywiście, że to twoje terytorium.- odpowiedział i miał nadzieję, że to był dobry słowny kompromis. -Wiesz, mogę udawać, że kogoś bije?- zaśmiał się, gdy przyhamował huśtawkę i zszedł z niej, by zrównać się z Irą. -Ale... Możemy to uznać jako eksperyment z dziedziny fizyki?- może zmienią losy tego świata?

- A i przy okazji również ćwiczenie z w-f, Spider-Manie... - rzucił, odchodząc od Markusa tyłem. Nie miał niczego na swojej drodze, więc wiedział, że może mieć widok na Markusa i przy okazji nie skończyć ze złamaną nogą, bo przez coś zaliczy glebę.
- Możesz pobić moje serce... - rzucił, siląc się na jakiś jakże romantyczny tekst, kiedy zbliżył się do drabinek.

-Wolałbym je podbić.- zarumienił się, ale no... Tak wolałby. Po co mu pobić serce, gdy podbite biłoby dla niego? Jemu się wydawało, że to co czuł do chłopaka, to właśnie było zalążkiem tego, by serce biło dla Iry. 
Wszedł na drabinki, by znaleźć się na poręczy. Przechylił się do tyłu, by móc opaść - trzymał się mocno, bo nie chciał wylądować twarzą na podłoże, bo na tym romantyzm i wszystko by się skończyło. -No hej.- powiedział zwisając głową w dół.

Tak asekuracyjnie, zupełnie na wszelki wypadek, odsunął się na bezpieczną odległość. Tak, żeby w razie czego ani nie oberwać żadną częścią ciała od gimnastykującego się na drabinkach Markusa, a przy okazji może... Sam nie wiedział, może mieć jakąś szansę na złapanie Markusa, gdyby ten zaczął spadać. Albo coś. Po prostu... trochę bezpieczeństwa nie zaszkodzi...?
- Gdzie masz maskę, Spider-Manie...? - rzucił do Markusa, kiedy ten już zawisł z drabinek. Znalazł się na tym najwyższym poziomie, z którego wchodziło się już tylko na domek ze zjeżdżalnią, więc jego głowa nie znalazła się jakoś szalenie nisko mimo takiej, nie innej pozycji. Musiał niewiele się pochylić, żeby ich twarze znalazły się na właściwym poziomie.

-Dla ciebie chcę być bez maski. - miał nadzieję, że zabrzmiał romantycznie. Okej, maska może i jakiejś pikanterii by dodała, albo po prostu lepiej, by mogli się wczuć w role, ale... Bez chyba też było dobrze, a może nawet i lepiej. -Z tej perspektywy też dobrze wyglądasz.- nigdy nie patrzył na chłopaka będąc do góry nogami, więc chciał też sprawić mu miły komplement. No i zająć czymś usta,  bo jednak nie chciał się jakoś wychylać, nie chciał sprawić jakiegoś wypadku. W końcu to byłaby katastrofa a nie randka.

- Okej, okej, załapałem... Wyglądam bosko z każdej perspektywy... - rzucił to bardziej z rozbawieniem niż na serio, ale... No czy nie było w tym odrobiny racji? Nawet bardziej niż odrobiny... Ale nie będą tego teraz omawiać.
To nie był czas na oczywistości.
Zastanawiał się jeszcze przez chwilę nad tym, co i jak zrobić, ale wreszcie jakoś przytrzymał sobie dłonią twarz Markusa i go pocałował. Nie był to może najbardziej romantyczny i namiętny pocałunek, ale hej, pozycja też nie była najlepsza do tego, okej?

Ten pocałunek nie był zły, ale był... Troszkę dziwny. Nie wiedział jak się ułożyć, a raczej jak ułożyć usta, trochę potrącali się przez to zębami, ale... Z czasem jednak było lepiej. Nie było chyba też co próbować osiągnąć poziom mistrzowski w tym. Byli wciąż w parku, pogoda i czas może nie sprzyjały, by było tu dużo osób, ale czasem wystarczy, że zjawi się jedna. -To miłe.- powiedział, gdy odsunął się od jego ust.

- Ale chyba nie zostanie moim faworytem... - przyznał, przekręcając głowę jakoś w bok, żeby móc inaczej zerknąć na Markusa. Niewiele to jednak dało, bo musiałby przekręcić szyję pod znacznie bardziej nienaturalnym kątem, żeby to zadziałało. - Może lepiej już złaź, co? - Uśmiechnął się Markusa kącikiem ust, bo tak byłoby chyba bezpieczniej. Tu, na ziemi.

-Pewnie- zgodził się z tym, że zejdzie. Dlatego chwycił mocniej drążek, by móc się przekręcić i zeskoczyć wisząc już nogami. -Pewnie jestem cały czerwony?- pozycja raczej pomagała w tym, że krew spływała do głowy i do twarzy. 
Oczywiście pocałunek z Irą również w tym pomagał. Rozgrzewał, łaskotał w brzuchu. -Wracamy powoli?- może w domu będą mogli więcej się całować. Bezpieczniej i wygodniej.

- Co najwyżej różowy. - Nie był pewien, czy to było dla Markusa pocieszające, ale jednak była to lepsza opcja niż bycie czerwonym jak burak. Czyż nie? Tak sądził. Więc może to było pokrzepiające.
- I ta, wydaje mi się, że możemy. - Skinął krótko głową, wsuwając dłonie do kieszeni. Nie było mu w nie jakoś zimno czy coś, ale wolał schować je w kieszeni. Wtedy nie musiał się głowić nad tym, co z nimi zrobić.

-To... Dobrze.- uśmiechnął się. Różowy oznaczał, że to szybciej będzie schodzić, no i zawsze może to zwalić na to, że było mu zimno. Prawda? Nie będzie jakiś dziwnych podejrzeń, co samo w sobie było pokrzepiające. -Oczywiście zapraszam.- Dodał, choć nie musiał, ale chciał to powiedzieć, gdy widział co Ira robi z dłońmi. Wiedział, że nie mają co się trzymać za ręce w miejscu publicznym, ale też no... Nie chciał czuć dystansu?

Mogli spędzić razem ten i kolejny wieczór, ale czas i tak leciał jak szalony, więc zanim człowiek się obejrzał, przyszedł weekend. Ira wpadł jeszcze do Markusa w sobotni poranek, żeby go trochę powspierać i obiecać, że mentalnie to będzie z nim. No, jakby się okazało, że to spotkanie to wcale nie będzie takie udane. Oczywiście mówił Markusowi, że na pewno będzie, no ale... W duchu mógł się trzymać typowych dla siebie czarnych scenariuszy, czyż nie?
Ale życzył Markusowi miłej podróży i zapowiedział, że w razie czego to Markus może pisać. Czy dzwonić. Czy cokolwiek.
Jeszcze przelotnie pożegnał się z ojcem Markusa, zanim ci wsiedli do samochodu.

Kiedy dojeżdżali pod wskazany adres Markus spojrzał na ojca. -[b[Chcesz się gdzieś zatrzymać na pięć minut?[/b]- zaproponował krótki czas postoju, ale zawsze mogą go przedłużyć. Bardziej chodziło o to, że jeżeli ojciec potrzebuje teraz jakiejś chwili, to... Markus nie zamierzał naciskać, że muszą już tam wejść. Relacja Marka była całkowicie inna niż jego. On był ciekaw dziadka, ale ciągle to była jakaś abstrakcja, całe swoje życie żył w przeświadczeniu, że ten nie żyje.

Raczej dobrze było widać to, że przez całą drogę Marksa coś trapiło, nawet jeśli próbował to maskować i okazywać Markusowi, że wszystko jest w pełni w porządku. Nawet jeśli sam się stresował, uznawał, że Markus nie powinien nastrajać się podobnie. Starał się zagadywać go przez całą drogę do Old Greenwich, ale im bliżej się znajdowali, tym Mark jakoś... Chyba coraz bardziej czuł się tak, jakby sam był dzieciakiem, a nie dorosłym człowiekiem, który wspiera własne dziecko. Chyba nikt nie lubił się tak czuć, a Mark zdecydowanie nie był wyjątkiem.
I czuł, że nie tylko on może czuć się podobnie i ich wizyta, przynajmniej w części, może być... niezręczna.
- Nie, nie ma potrzeby. - Pokręcił głową, odpowiadając na pytanie Markusa. - Wiem, że zawsze mówię, że komfort własnego tempa to najlepsze, co możesz sobie dać i nie należy niczego pośpieszać, ale... - Niektórzy mówią, że to, co pada przed ale jest gówno warte, ale tego nie zamierzał dodawać. - Nie pośpieszam się od prawie dwudziestu lat. Trzeba... pójść za ciosem.