Meet the Rutherford's

- A co zrobiłeś? - Nawet jeśli to miała być niespodzianka, to mogła spytać, co tą niespodzianką jest, prawda...? To może i nie byłoby już niespodzianką, ale to co z tego...? - Powiesz mi...? - Przekręciła głowę, żeby wlepić w Markusa te swoje wielkie, niebieskie oczy, którym przecież nie szło odmówić...
Przynajmniej działało to na rodziców i babcię.
- Mam skakanki - powiedziała, bo przecież to też była fajna zabawa, nawet jeśli Marvin mówił, że była głupia. On tez był głupi.
- Markus... - Zaczęła po dłuższej chwili, którą poświęcali na krótkie bujanie rękami i zaczepki, kiedy szli obok siebie. - A kiedy wy w końcu wrócicie do domu? - Spojrzała na niego. - Nie znudziła ci się tamta szkoła?

Spoglądał jej w oczy i odezwał się -jak powiem, to nie będzie to niespodzianką. - przecież i tak już są niedaleko, więc powinna tę chwilę wytrzymać jeszcze. -Ale nie myśl, że to coś wielkiego, to jest... skromne.- patrząc na nią, to nawet nie wiedział, czy nie zbyt skromne. 
Ale następnym pytaniem to go bardzo zaskoczyła. Nie wiedział co ma jej odpowiedzieć, czy prawdę, czy skłamać. -Możemy o tym porozmawiać później? Teraz czeka nas wycieczka. - więc hej, po co myśleć o czymś innym jak tu takie rzeczy się dzieją.

- Lubię prezenty. - Każdy prezent, który był prezentem, był fajny. Prawda?
Melody spojrzała na Markusa tak, żeby wiedział, że nie bardzo podobają jej się te jego uniki. Nikt nie chciał rozmawiać na ten temat, a to sprawiało tylko tyle, że ona chciała jeszcze bardziej to drążyć. Ale jednak nie chciała nie dostać prezentu, dlatego już pozwoliła Markusowi powiedzieć coś na ten temat później. No bo niech już mu będzie.
Dlatego już niewiele mówiła, kiedy pozostała im już końcówka drogi do pokonania.

Mieli wycieczkę wokół jeziora, która była dość przyjemna. Markus bardziej się trzymał Melody, więc siłą rzeczy i bliźniaków. Dzięki temu miał mniejszy kontakt z matką, a były i chwile, gdzie byli w czwórkę z ojcem. Wiedział jednak, że nadejdzie konfrontacja z matką, choć starał się do niej nie dopuścić jak najdłużej. 
-To dla ciebie- wyciągnął paczuszkę z opaską dla Melody, gdy byli w pokoju po kolacji.

Melody wzięła od Markusa kolorowy papier i tylko krótko rzuciła na niego okiem, zanim zabrała się za rozpakowywanie prezentu. A kiedy już to zrobiła, to spojrzała na Markusa, marszcząc brwi, żeby wyrazić swoje zdziwienie.
- Ty to zrobiłeś? - spytała, trzymając opaskę w dłoniach. Markus nigdy nie robił takich rzeczy, to babcia zajmowała się czymś takim, dlatego Melody była zaskoczona. Nie spodziewała się, że Markus chciałby się nauczyć, żeby zrobić jej prezent. A tak na to patrzyła. - Jest taka ładna. - Przesunęła po niej palcem. Naprawdę jej się podobała. I pasowała jej kolorem do włosów.

-Tak, ja to zrobiłem- skinął głową -chciałem, żebyś miała coś, co będzie ci przypominać, że myślę o tobie i że czegoś dla ciebie się uczę.- miał nadzieję, że to jest dobry i wspierający wstęp do następnych słów -Bo... Ja nie wrócę do domu. Nie w najbliższym czasie- sięgnął do jej głowy, by ją pogłaskać. -założymy ci opaskę?- zapytał już weselszym tonem.

- Ale dlaczego nie chcesz wrócić do domu? - Spojrzała na Markusa bez krzty zrozumienia, no bo przecież gdzie miałoby być lepiej niż w domu? - Ta szkoła jest taka fajna? - Mama tak mówiła. Że Markus poszedł do innej szkoły, dlatego wyjechał, a tata był razem z nim, bo Markus nie mógł być sam. - Tam wcale nie jest tak fajnie, w domu jest lepiej. - Przybrała dość marsową minę, ale podała Markusowi opaskę, żeby mógł ją jej założyć, jeśli tego chciał.

-Tak, ta szkoła jest dla mnie bardzo dobra, więc chcę do niej chodzić.- pokiwał głową i wsunął opaskę na jej głowę. -Ale możemy się spotykać, możecie przyjeżdżać, możemy robić sobie wycieczki, ja będę wpadał.- z tym ostatnim to nie byłby taki pewien, ale... Zawsze mógł to powiedzieć, prawda? Bo w sumie to kto wie? Może coś się uda... -Bardzo ci ładnie.- skomplementował ją.

Przesunęła dłonią po włosach i opasce, chociaż nie było czego poprawiać. Ale wszyscy mówili, że była z niej mała modeleczka i wszystko musiało być dobrze.
- A czemu nie lubisz mamy? - spytała po chwili, znów spoglądając na Markusa. Przez cały dzień było widać, ze Markus nie bardzo chce mieć z mamą jakikolwiek kontakt. Nawet ona to widziała.

-To nie tak, że nie lubię mamy.- Markus miał ochotę wyskoczyć przez okno, bo wiedział, że nie ma co mówić Melody całej prawdy, ale też nie ma co jej okłamywać. Taka patowa sytuacja. -Po prostu... Długo nie rozmawialiśmy, długo nie rozmawiała z tatą, więc chciałem żeby nadrobili wszystko?- To chyba byłby dobry powód, prawda? -Ale cieszę się, że tu z nami jest. - uśmiechnął się do niej. -Zrobimy sobie zdjęcie?- wyśle je do Iry.

Melody przyglądała się Markusowi wyjątkowo nieprzekonana, ale zdecydowała się nie drążyć tematu. Może podświadomie wiedziała, że mogłaby dowiedzieć się czegoś, co by się jej nie spodobało. Dlatego to zostawiła i pozwoliła Markusowi zmienić temat. Zrobili sobie wspólne zdjęcie, później jeszcze wyszli, bo nie było tak ciemno, żeby nie móc trochę poskakać na skakance, na co udało jej się namówić Markusa. Nawet Marvin dołączył się po czasie, choć pewnie głównie dlatego, że nie chciał stać gdzieś z boku.
Później jeszcze pograli w karty przed snem, ale zostali poinstruowani, żeby pójść szybko do łóżek, bo z samego rana znów idą na wędrówkę brzegiem Ontario. Ruch nikomu nie zaszkodzi, a pogoda miała sprzyjać.
I tak właśnie było. Wstali wyjątkowo wcześnie jak na niedzielę, udali się na śniadanie, a potem wyruszyli w drogę, zabierając ze sobą plecaki. I widać było, że tego dnia jeszcze intensywniej niż poprzedniego Martha próbowała jakoś zagadywać Markusa.

Markus widział minę swojego ojca, wiedział, że tylko jedno jego skinienie, skurcz mięśnia na twarzy i Mark już będzie ratować go z opresji. Ale nie może zawsze dawać się ratować, musi sam nauczyć się chronić. 
-Jak masz ciężki plecak to możemy coś przepakować do mojego.- zaproponował tak, żeby Melody słyszała, że proponuje matce pomoc. To powinno ją jakoś uspokoić? Odwieźć od podejrzeń?

Cóż, Martha nie czuła takiej potrzeby, ale podziękowała Markusowi. W głównej mierze za to, że raczył się do niej wreszcie odezwać jakimś pełnym zdaniem. A to już jakiś sukces, prawda? Dlatego od czasu do czasu nadal próbowała jakoś go zagadnąć. Nieszczególnie dobrze to szło, ale starła się przez to nie irytować. Chociaż nie było to łatwe, bo była jednak przyzwyczajona do tego, że Markus był zawsze dość... ułożony. I posłuszny.
Dlatego kiedy zrobili sobie małą przerwę niedaleko wieży widokowej przy brzegu Ontario, gdzie Mark zabrał bliźniaki, zbliżyła się do Markusa i początkowo próbowała zagadywać go o mało istotne rzeczy jak to, czy podoba mu się widok. Ale wreszcie przeszła do rzeczy:
- Zamierzasz teraz boczyć się na mnie przez cały czas? - spytała wprost. - Po części to rozumiem, też miałam kiedyś naście lat i problemy z rodzicami. Cały miesiąc nie odzywałam się do swojej matki, bo rozesłała po całej rodzinie zdjęcie z albumu, na którym miałam pryszcz na środku czoła. Więc dobrze cię rozumiem. - Cóż, w swoim mniemaniu. - Ale chyba już wystarczy, co?

Markus nie wierzył w to, co słyszy. Czy jego matka porównała chęć wysłania go na terapię do rozesłania zdjęć z pryszczem? -Przykro mi, że miałaś takie zdjęcie, że wszyscy je widzieli. - była z nim szczera, więc doceniał to... choć wciąż nie potrafił zrozumieć tego porównania. 
-A... możesz mi powiedzieć jaką mam orientację? Jak się z tym czujesz?- on się na nią nie boczył, ale skoro ona miała go, za kogoś do leczenia to jak... ma z nią normalnie rozmawiać?

- O tak, to było straszne. - No prawdziwie traumatyczne... No aż nie wiadomo, jak się z tego pozbierała.
- Twoja kuzynka Margaret, kiedy miała trzynaście lat, opowiadała wszystkim, że chce być chłopcem. Teraz ma męża i długie włosy. - To absolutnie nie było coś, o co Markus pytał, ale za to było to zdecydowanie coś, co usłyszała kiedyś od Marge... - Rozumiem, że każdy chce czymś zwrócić na siebie uwagę i jakoś się wyróżnić, bo bycie nastolatkiem jest ciężkie. - Jedni farbowali włosy, a inni przypinali sobie tęczowe flagi. - Oswoiłam się z twoim etapem. - W końcu zawsze mogło być gorzej, prawda? Nie chciał chodzić w sukienkach.

Spojrzał w stronę ojca, ale wiedział, że nie może szukać w nim ratunku. Nie teraz. To był najważniejszy moment, albo i jeden z najważniejszych momentów. -Mamo mam chłopaka. - powiedział tak o Irze pierwszy raz i było to smutne, że musiał to zrobić w trakcie takiej rozmowy. -To nie jest zwrócenie uwagi, to nie jest etap. Taki jestem, taki byłem i taki będę. - nie wierzył w to, że po raz kolejny musi o tym mówić. -Jeżeli mnie nie zaakceptujesz, jeżeli..  to jest twoja sprawa. Ważne, że ja jestem szczęśliwy z tym kim jestem i że mam osoby, które mnie akceptują i kochają. - dłuższą rozmowa nie miała sensu, więc poszedł do ojca i bliźniaków, by z nimi spędzić czas.

Po spojrzeniu, jakim Mark obdarzył Markusa, raczej można było zrozumieć, że ten wie, że coś poszło nie tak. Ale choć bliźniaki były w pełni zadowolone z tego wyjazdu, dlatego nie chcial im tego psuć. Posłał więc Markusowi lekki umieśch i krótko położył mu dłoń na ramieniu, kiedy ten do nich dołączył.
Pouczył Marvina, żeby za bardzo nie wychwał się za barierkę, zanim zwrócił się do Markusa:
- Chcesz wrócić do ośrodka? - spytał przyciszonym głosem, żeby rodzeństwo Markusa nie slyszalo. - Prosiłem... Myślałem, że naprawdę zrozumiała sytuacje. - I widać było, że tego wszystkiego zaczyna żałować.

-Chce zostać z wami. - Wiedział, że jego ojciec się stara, że Melody czuje, że coś jest nie tak. Dlatego sięgnął po telefon - Chodźcie, zrobimy sobie zdjęcie. - mogą mieć takie jedno bez matki, prawda? Ich czwórka i tyle, to nic złego. -Mama za wolno chodzi to następne będzie miała.- miał nadzieję, że jeśli Margie się martwi, to właśnie przestała. Nie muszą o tym teraz z ojcem rozmawiać, będą mieć czas, gdy wrócą już do domu. Ich domu. 
Teraz był czas na zdjęcia i dla bliźniaków.

Cóż, widać było, że Mark nadal jest tym wszystkim przejęty, ale jednak uszanował to, że jeśli Markus twierdzi, że da radę, to tak właśnie będzie. Jedynym, co mógł zrobić, było staranie się, żeby reszta dnia minęła im tak przyjemnie, jak tylko mogła. Chciał, żeby Markus mógł się dobrze bawić.
Choć nadal... Nadal czuł się wyraźnie rozczarowany. Chyba... Chyba mimo wszystko Mark liczył na to, że ten wyjazd faktycznie okaże się jakimś... uzdrowieniem dla ich rodziny i Martha wreszcie naprawdę zrozumiała swoje błędy. Nawet jeśli coś od jakiegoś czasu psuło się między nimi, to ciężko było mu wyzbyć się wszelkich uczuć i to... Tak, zdecydowanie miał pewne nadzieje. Ale wiadomo czyją matką była nadzieja.
Starał się jednak, żeby reszta pobytu w tym miejscu przebiegła bez większych zakłóceń i na tyle dobrze, na ile tylko mógł. Dlatego miał nadzieję, że kiedy wieczorem wyjeżdżali, nazbierali choć kilka dobrych wspomnień do zabrania ze sobą.

Markus wolał skupić się na Melody, a co za tym idzie i na Marvinie. To pomagało, by z matką nie musieć mieć jakiś momentów sam na sam. Na całe szczęście mieli ich odwieźć do Stamford i wrócić do Camden. To go cieszyło i było takim światełkiem w tunelu. Jakoś wspierała go ta myśl, że będzie mógł odetchnąć, gdy ona wysiądzie. Starał się jednak dla Marka, wiedział, że to było dla niego ważne i był w tym. Jeżeli miałby zrobić to jeszcze raz, to pewnie by zrobił.

Kiedy dojechali do Stamford, Mark jedynie pomógł w wypakowaniu toreb i wyniesieniu ich do domu. Nawet nie próbował namawiać Markusa do tego, żeby wysiadł i poszedł przywitać się z babcią. Mark sam jedynie krótko zamienił z nią jedno, przelotne zdanie, a potem pożegnał się z bliźniakami, obiecując, że zobaczą się w przyszły weekend.
Także do samochodu wrócił stosunkowo szybko, bo jednak nawet i sama pora dnia nastrajała do szybkiego powrotu do domu. W końcu jutro poniedziałek.
- Chcesz pogadać o tym, co zaszło? - zagadnął Markusa, kiedy odjechali już kawałek od... cóż, od ich byłego domu w Stamford.

-A słyszałeś co mi powiedziała?- Zapytał, bo jeśli ojciec już to wie, to mogą o tym pogadać. Jeśli nie wie, to może zadecydować, czy chce się dowiedzieć. -Wiesz, czas z bliźniakami miło się spędziło, wiem, że Melody czeka aż wrócimy, wiem, że z pewnością musi cię to boleć. Nie wiem, czy chcesz rozmawiać o czymś, co nie jest przyjemne?- Okej, to jest jego ojciec, ale nie musi brać wszystkiego na siebie.

- Nie, ale domyślam się, że nie było to nic... miłego, jak obiecywała. - Zerknął na Markusa kątem oka, choć raczej oczywistym było, że ma rację. - I również wiem, że ani dla Melody, ani dla Marvina cała ta sytuacja nie jest łatwa. - Melody zawsze była bardziej wylewna emocjonalnie niż Marvin, ale wiedział, ze ten też przeżywał to na swój sposób. - Obiecałem im, że zobaczymy się w weekend. Ty też zawsze jesteś zaproszony, gdybyś tylko miał ochotę. - Nigdy nie zmuszał Markusa do takich wizyt, ale chciał, żeby ten wiedział, że rodzeństwo zawsze ucieszy się na jego widok. - I wiesz, że zawsze możemy porozmawiać o wszystkim.

-Moje bycie gejem i reakcję moją na jej zachowanie porównała do tego, że kiedyś babka rozesłała jej zdjęcia z pryszczem, że ciocia Margaret miała też podobny etap, bo chciała być chłopakiem, a teraz ma długie włosy i męża. - westchnął i oparł wygodniej głowę o zagłówek. -Nie wiem więc, czy jeśli chcesz do nich pojechać, czy ja też chcę. Pewnie mi minie i dam radę.- uśmiechnął się. W końcu jakieś emocje i uczucia przemijają, prawda?

Mark otworzył usta, chcąc powiedzieć coś mądrego, czym miałby wytłumaczyć tę sytuację, ale ostatecznie jednak zamknął je z powrotem. Po prostu... Czasem jednak przychodził taki moment, w którym nie wiedział, co należy powiedzieć.
- Wiem, że powinienem powiedzieć, że nie miała nic złego na myśli, ale tego nie powiem. Nie mogę. - Nie chciał kłamać. Nie kolejny raz. - Jedynym, co mogę powiedzieć, jest to, że... Nawet jeśli twoja matka się myli, to pamiętaj, że ja się z nią nie zgadzam. A twoje rodzeństwo o niczym takim nie myśli i nadal cię kocha. - A czy to nie było najważniejsze?