Meet the Rutherford's

-Ja was też kocham.- Zapewnił go- i wiem, że... Jesteś najlepszym ojcem na świecie. Najlepszym.- podkreślił to. -Postaram się to jakoś ułożyć sobie wszystko, by móc spędzić ten weekend wspólnie.- choć może bezpieczniej by było, gdyby to bliźniaki do nich przyjechały. Jednak... Ojciec miał część swojego życia w Stamford i chodziło nie tylko o matkę czy babkę, ale i o znajomych.

- A ja wiem, że zdecydowanie przesadzasz, ale miło jest to słyszeć. - Spojrzał na Markusa, posyłając mu mały uśmiech. Naprawdę miło było słuchać podobne rzeczy z ust swojego dziecka. Oczywiście, że było. Nawet jeśli wiedział, że nie była to w pełni prawda. Nie był żadnym ideałem. - Znajdziemy swój kompromis - obiecał. Wszystko potrzebowało czasu, ale wreszcie wypracują system, w którym każdy będzie w jakimś stopniu zadowolony i będzie czuł się komfortowo. Na to przynajmniej liczył.

-Tyle dla mnie zrobiłeś i robisz... Jak miałbym inaczej cię nazwać?- Markus nie widział siebie w roli ojca, ale wiedział, że przykład to ma najlepszy. Może bliźniaki Marka inaczej mogą odbierać, ale przyjdzie czas na szczerą rozmowę, to może wtedy zrozumieją i też dojdą do takiego wniosku. -Dokładnie, damy radę.- Uśmiechnął się -a czy mama coś ci mówiła?- to co powiedziała jemu to jedno, ale mogła też coś powiedzieć ojcu.

Znów krótko spojrzal na Markusa, nie chcąc odrywać spojrzenia od drogi na zbyt długo. Chcial powiedzieć, że robił to, co powinien robić kazdy ojciec, ale... Cóż, sam dobrze wiedział, że to jednak nie działało. Dlatego chyba jednak pozostawało mu poczucie dumy, że udało mu się zasłużyć na takie słowa z ust syna.
- Rozmawialiśmy o wielu sprawach. - W końcu niejedno mieli do omówienia. - Ale kiedy mówiła, że... zrozumiała swój... problem z tobą... Nie sądziłem, że to miała na myśli - przyznał.

- Rozmawialiście też o was?- zapytał, bo co jeśli oni postanowią do siebie wrócić? Jak wtedy on będzie mógł zostać w Camden? -Ja też, myślałem, że jak tu nie będzie babki to będzie inaczej. - powiedział to otwarcie. -na początku myślałem, że mnie wkręca i nie mówi poważnie..  a później przyznałem jej, że mam chłopaka. - chyba mógł tak mówić o Irze? Chciałby... -Choć Ira to... Ira. - więc w sumie to nic nie wiadomo.

- Między innymi. - Skinął głową, że tak, była to jedna z rzeczy, które mieli do omówienia, kiedy mieli nieco czasu na osobności. Mark mógł mieć pewne nadzieje, ale jednak... Cóż, niestety. - Ale mamy jeszcze sporo do przedyskutowania. - I nie był pewien, czy omawianie problemów małżeńskich z synem było dobrym pomysłem. Te były w końcu różnej natury, nawet jeśli ostatecznie dążyły jednak dl stałego rozstania.
Spojrzal na Markusa zaskoczony po jego kolejnych słowach.
- Tak? - W końcu Markus nigdy nie nazwał tego tak wprost. - Nie sądziłem, że między wami jest już tak poważnie. - Na tyle, na ile poważne były związki w wieku piętnastu lat.

- Chciałbyś do niej wrócić?- zapytał wprost, bo... nigdy nie brał takiej opcji pod uwagę, nigdy nie myślał, że ojciec mógłby go tak zdradzić. Ale teraz miał już większą świadomość, że to nie tylko o niego chodzi. -Ja też nie, ale samo mi się to powiedziało, gdy słuchałem jej argumentów. - chyba po prostu chciał ją w ten sposób uciszyć? Albo jakoś dobitniej wskazać, że nie, to nie jest etap. - Więc... tak jakby mam i nie mam chłopaka?- spróbował rzucić to żartobliwym tonem.

- Przez jakiś czas brałem to jeszcze pod uwagę... - W końcu mimo wszystko ciężko było zapomnieć o kilkunastu latach małżeństwa tak z dnia na dzień, prawda? Była jednak jakas nadzieja, mniej lub bardziej naiwna, na to, że wszystko jeszcze jakoś wróci na stare tory. - Ale teraz... Nie sądzę. - Wydawało mu się to być właściwą odpowiedzią.
- Cóż, to... - Nie bardzo wiedział, jak traktować słowa Markusa. - Róbcie wszystko własnym tempem. Nazewnictwo nie ma takiego znaczenia? - Najistotniejsze, że byli dla siebie wazni, prawda?

-Ale wiesz, ja jeszcze trochę i pójdę na studia, to... Może dacie radę być ze sobą? - w końcu to był problem na linii matka syn, Mark mógłby z nią być dalej przecież. -Ale... może znajdziesz sobie kogoś bardziej odpowiedniego.- ojciec go we wszystkim wspierał to i on zamierzał również. -To wiesz... zaczęło się od twojej sugestii i tak... jest niby bez zmian, ale czasem jest inaczej. - to inaczej to oczywiście drobne całusy, czy przytulania.

- Markus, nie rozwodzimy się ze względu na ciebie. - Wreszcie nazwał rzecz po imieniu, więc chyba dał też tym sugestię do tego, że naprawdę już się do tego kierują. To już nie była tylko separacja, a już jasno obrany kierunek ku rozwodowi, bez większych szans dla małżeńskiej terapii. - Odmienność podglądów co do... twojej sytuacji miała znaczenie, ale nie rozwodzimy się przez ciebie i to, że nagle znalazłbyś się w pewnym dystansie, nie zmieniłoby faktu, że nie potrafimy już wspólnie żyć. - I doszliby do tego prędzej lub później, nawet jeśli czekaliby, aż choć Markus będzie pełnoletni.
Może było więc lepiej tak, jak było. Ale nie odpowiedział w żaden sposób na sugestię nowego związku. Na to było raczej zbyt wcześnie.
- A więc mówisz, synu, że mogę zostać swatem? - rzucił żartobliwie do Markusa na wspomnienie o swojej wcześniejszej pomyłce. A raczej sugestii.

-To- chciał powiedzieć, że dobrze, ale chyba jednak to byłoby nie na miejscu. Czuł, że to dobrze, że to nie jego wina, bo gdzieś tak właśnie czuł, więc po prostu mu ulżyło. - chyba dobra decyzja, skoro nie ma szans, że wam się ułoży na nowo. - miał nadzieję, że to jakoś dobrze zabrzmiało. - Tak, chyba tak- zaśmiał się, gdy usłyszał słowa ojca. -Wiesz, może zmienisz profesje?- zażartował.

***
Cóż, minęło kilka kolejnych miesięcy i chociaż Mark nie zmienił profesji, to zmienił jednak stan cywilny. Chociaż nie było to łatwe, ostatecznie rozwód został przyklepany, ustalono terminarze spotkań i alimenty. Wiedział, kiedy może widywać się z bliźniakami i kiedy może zabierać je do siebie, a Markus... Cóż, Markus był już na tyle dojrzały, żeby móc określić, że nie chce weekendowych spotkań z matką. Fakt, że od jakiegoś czasu mieszkał z nim, był wyjątkowo pomocny w określeniu praw do opieki. Dlatego bez problemu mógł zostać z nim w Camden.
I nadal mieszkać obok Iry, który jakoś... Nie bardzo wiedział, co dzieje się w jego własnym domu. Matka znalazła kolejnego faceta, co nie było niczym szokującym, ale ten był... dziwny. A ona robiła się przy nim jeszcze dziwniejsza. Piła nie od dziś, ale nigdy nie zachowywała się tak... tak, jak ostatnimi czasy. To go... Musiał przyznać przed samym sobą, że czasem się obawiał. I to chyba właśnie dlatego po raz pierwszy (nie licząc wędkowania) zgodził się, kiedy Markus zaproponował mu udział w jakimś... rodzinnym wyjeździe. Zazwyczaj mu odmawiał, bo to wydawało się być mu takie... jakby był tam na siłę, ale... Tym razem to nie wydawało się takie złe. W końcu Markus mówił, że jego dziadkowie byli spoko, więc może ten tydzień wakacji nie będzie taki zły?

Markus i nie tylko on, bo Mark też zauważyli, że w domu obok znów dzieje się coś nie tak. Markus nie wiedział co dokładniej, bo znów to Ira zaczął do nich przychodzić. Oczywiście, to nie było nic złego, ale Ira wciąż miał w zwyczaju być ostrożnym względem pomocy w jego stronę. Także Markus żył w niewiedzy, a Mark starał się trzymać dłoń na pulsie. 
Nie wiedział ile ten wie, ale... -Cieszę się, że zawozisz mnie i Irę do dziadków.- Mark miał tam spędzić noc, co było... Cóż, nieco... Nawet i zabawne. Hetero wśród gejów.

- Wiesz, że lubię wiedzieć, że bezpiecznie dotarłeś na miejsce. - Dlatego może i był nieco nadopiekuńczy, bo przecież w przyszłym miesiącu Markus miał skończyć piętnaście lat, ale... Cóż, nic na to nie poradzi. Głównie dlatego, że nawet nie próbował. Miał w tym rozsądek. - Obaj dotarliście. - Dbanie o bezpieczeństwo Iry szło nie tylko w pakiecie, ale przychodziło już całkowicie naturalnie. W końcu widywał Irę częściej niż własne dzieci. Nie licząc Markusa.
- Poza tym... Miło będzie odwiedzić twojego dziadka zanim skażę ich na użeranie się z nastolatkami, prawda? - rzucił luźno.

[https://www.youtube.com/watch?v=2n1D0pVKOTQ]

-Może dzięki odwiedzinom będą mieć drugą młodość.- Markus uśmiechnął się i spojrzał na Irę. -Polubisz ich, czuję to.- pokiwał głową i naprawdę był jakoś bardzo pozytywnie nastawiony na ten wyjazd. Tak bardzo, bardzo. -A ty będziesz mógł odpocząć, w końcu tyle problemów ci przysparzam.- zażartował do Marka. -Pamiętaj, szyby dobrze jest myć z odrobiną octu.- właśnie wspominał te "problemy".

[Mówisz, że planujesz zakupy, więc już ogarniasz instrukcje?[/b]

- Tak, właśnie to planuję. - Mark miał na myśli odpoczynek. Poniekąd. - Nie będę sprzątał kuchni przez tydzień - zażartował.
- Co? - Ira uniósł głowę znad telefonu, w który wbijał spojrzenie. Nie robił co prawda niczego szalenie ciekawego, po prostu wymienił kilka wiadomości z Łasicą, bo jakiś czas temu znowu zaczęli gadać. Nic ważnego, po prostu pisał głupoty, bo nie chciał jakoś wtrącać się w rozmowę Markusa z ojcem. Ani siedzieć jak głupi, bo był poza nią. - Ta, na pewno będzie fajnie. - Skinał głową.

[Załóż taki kanał xd]


- Tato?!- Markus niemalże wypiszczał to słowo. Aż sam był zaskoczony swoją reakcją, dlatego w ramach przeprosin dodał -jasne, nie ma sprawy. Posprzątam jak wrócę.- już nawet zaczął sobie wyobrażać jak brudna może być kuchnia i czym najlepiej będzie ją myć. To... nie było takie złe. 
-Tydzień szybko zleci. - odezwał się do Iry, bo nie wiedział, czy ten jakoś nie tęskni za domem. Domem jako domem. Niektórzy bywają przecież domatorami.

Mark jedynie zaśmiał się w odpowiedzi i pokręcił głową, choć jednak jak zawsze, kiedy Markus mówił podobne rzeczy, poczuł lekkie ukłucie zmartwienia. W końcu takie reakcje nie były typowe dla nastolatka w jego wieku, prawda? Dlatego się martwił, obawiając się tego, że Markus ma pod tym względem jakieś problemy. Ale starał się nie zmartwiac, wiedząc, że Markus ma możliwość omówienia wszystkiego na terapii.
Ira z koeli jakoś... cóż, chyba jakoś po prostu godził się z dziwactwami Markusa, wiedząc, że ma przecież ogrom własnych. Nawet jeśli czasem ich nie rozumiał. Jak teraz, kiedy jedynie spojrzal na Markusa bez większego zrozumienia, bo jednak kuchnia to tylko kuchnia...?
Ale no cóż. Każdy czasem jest dziwakiem, no nie?
- Na pewno będzie milo - zapewnił, bo nie chcial, żeby Markus myślał, że jedzie tam za karę czy coś.

Markus

Markus miał nadzieję, że Ira będzie dobrze spędzać czas, bawić się, bo jednak... jego nastawienie, a raczej wygląd, gdy to wszystko mówił wskazywały raczej na coś innego. -Tak, będzie miło.- i chyba coś z niego uleciało, bo już jakoś nie wiedział, co więcej może powiedzieć, a jakoś nie chciał ciszy w samochodzie. Po prostu znów miał wrażenie, że robią ten krok w tył, choć przecież Ira właśnie z nim jedzie do jego dziadków. To co było między nimi, to choć Markus miał wrażenie, że jest jasne, to jednak określiłaby jednym słowem - to skomplikowane. Właściwie to dwoma słowami.

Ira jakoś niewiele potrafił poradzić na własne nastawienie, bo... no bo taki już po prosu był. Ciężko było mu podchodzić z entuzjazmem do większości spraw, nawet jeśli nie uważał ich za nic negatywnego. Po prostu czasem... Chyba już po prostu był taki... emocjonalnie zacofany. Ale czy to takie znowu złe? Jemu przez większość czasu nie było z tym źle.
Tylko było mu niezbyt dobrze, kiedy orientował się, że komuś innemu jest przez to źle. Zwłaszcza, jeśli był to Markus. Bo to powtarzało się aż nazbyt często. Ale... Sam nie wiedział, co ma z tym zrobić. Nawet jeśli to powinno być łatwe. Ale jednak... często wciąż marnie mu sżło.
Ale mimo tego spróbował jakoś zagadywać Markusa na ten czy na tamten temat, a później to poszło już z górki, bo ojciec Markusa znów zaczął im o czymś opowiadać.

Markus

- Jesteśmy - Mark wjeżdżał już na podjazd, a Eddie i Bernie już na nich czekali na ganku. Pewnie korzystając ze słońca czekali na nich nad lemoniadą.
Markus przynajmniej miał taką nadzieję, że nad lemoniadą i to zrobioną przez nich. Zawsze przy rozmowach prosił dziadków o zdrowe odżywianie i dbanie o siebie.
Szczególnie po śmierci babki Iry. Bał się, że może ich stracić, a przecież dopiero co się poznali.
-Będzie super.- Markus raz jeszcze próbował zaczarować rzeczywistość. Wysiadł z samochodu, a Bernie już schodził ku nim.
-Dzień dobry, jak podróż?- zapytał przytulając Markusa. Gdy go puścił to poszedł do Iry i podał mu rękę - Ty musisz być tym ulubionym i wyjątkowym przyjacielem Markusa. - co z tego, jeżeli teraz któregoś z nich zawstydza. Ma prawo.

- Nie, nie. - Pokręcił głową, ale podał dłoń dziadkowi Markusa. Nie miał większych problemów w domyśleniu się, że to właśnie był Bernard, bo w odróżnieniu do drugiego mężczyzny, którego mógł dostrzec, ten był podobny do ojca Markusa. I do samego Markusa. - Ten przyjaciel nie mógł przyjechać, więc Markus musiał zabrać mnie. - Sam nie bardzo wiedział, czy chciał teraz żartować, czy po prostu opowiadał głupoty dla samego gadania głupot. Ale nie bardzo wiedział, co odpowiadać na takie rzeczy.
Ale później grzecznie się przywitał i przedstawił, że tak, to on jest Irą, żeby zrobić miejsce ojcu Markusa.
- Cześć, Bernie. - Mark w odróżnieniu do Markusa nie wpadł mu w ramiona, a po męsku uścisnął rękę, ale to nie było przecież nic złego. Czyż nie?

-Podoba mi się twoje poczucie humoru. - Bernie pochwalił Irę. To po nim szło poznać człowieka, a że ten człowiek był też zauroczeniem, pierwszą miłostką jego wnuka, to i dla niego był on jakoś ważny? - Niestety my nie mamy zdjęć Markusa, którymi moglibyśmy próbować go zawstydzić, ale jeżeli ty masz jakieś, to chętnie obejrzymy. - puścił oko, bo nie był poważny z zawstydzaniem, ale przecież tak bywało - pokazywało się drugiej połówce zdjęcia, o których ta pierwsza połówka wolałaby zapomnieć. 
Przywitanie Marka przyjął dobrze, wiedział, że nie ma co liczyć na więcej. Więc brał to, co było mu dane. 
-Mam jakieś zdjęcia.- Markus się przyznał, że zabrał coś ze sobą. Chciał im zostawić je nawet.

Subtelnie odsunął, wykorzystując jako wymówkę to, że chce wyjąć torby z bagażnika samochodu. Ale jednak zatrzymał się przy Markusie.
- To ciebie dodatkowo trzeba zawstydzać? - spytał, spoglądając na niego. - Myślałem, że sam już to sobie wystarczająco ogarniasz... - Żartobliwie trącił Markusa łokciem w bok, dobrze wiedząc, że ten się za takie słowa nie obrazi. To była w końcu ich norma.
Ale faktycznie zajął się wyjmowaniem toreb z bagażnika i miał wrażenie, że ojciec Markusa z niemałą radością zabrał się za pomaganie mu, jakby i dla niego te przywitania były jakoś... zawstydzające. Zwłaszcza, że za chwilę dołączył do nich Eddie i wszystko zaczęło się od początku. Ira tego nie znosił, dlatego z ulgą przyjął to, że mogą iść odłożyć rzeczy na górę.

-Mamy razem pokój.- Markus uśmiechnął się do Iry- Chyba, że będziesz chciał osobny, gdy tata wróci do domu.- nie byłby zły, gdyby Ira chciał jakąś prywatność, ale również nie będzie zły, gdy Ira zostanie z nim. -Mam nadzieję, że nie wystraszyli cię dziadkowie, oni wiesz... Pewnie chcą wszystko szybko nadrobić.- sięgnął po kopertę ze zdjęciami, by im ją dać. -Ale masz rację, ja się sam mogę pozawstydzać.- uśmiechnął się do chłopaka wspominając wcześniejsze słowa.