Meet the Rutherford's

- To wiesz, nie nasz pierwszy raz...? - Miał na myśli wspólny pokój. I wspólne łóżko, które było czymś, o czym wcześniej nie myślał... I zastanawiał się, czy Markus jakoś... Sam nie wiedział, jakoś rozmawiał z dziadkami o tym, że nocowali razem w ten sposób? To nie było może nic wielkiego, ale skłoniło go do myślenia o tym, o jakich aspektach ich relacji Markus rozmawiał z dziadkami i jak się w to zagłębiał. Po prostu... wcześniej jakoś nigdy o tym nie rozmyślał.
- Czyli mam spodziewać się tego, że będą próbowali zmieścić piętnaście lat wakacji w jeden tydzień? - rzucił bardziej żartem niż na serio. - A na święta dostaniesz coś ekstra za te wszystkie lata? - No to byłoby całkiem niezłe, nie?

-Tylko... Dziadkowie wiedzą, że... Wiesz...- Markus się zaróżowił, bo jednak no, być może jego dziadkowie zbyt dosłownie? Bardzo mocno mogli odebrać to, co on opowiedział? To... Nie chciał, żeby Ira czuł się źle, czy przytłoczony tym, że jest wśród ludzi, których nie zna, a oni wiedzą, że ich wnuk jest w nim zakochany i pytał o różne rzeczy. -Zależy co by to miało być na te święta.- zażartował i czekał aż Ira się wypakuje, jakoś ułoży i będą mogli zejść na dół.

- Ale co tylko oni wiedzą? - Spojrzał na Markusa, marszcząc przy tym lekko brwi, bo chyba nie do końca łapał. Może źle coś zrozumiał? Bo jednak ojciec Markusa to tez swoje jednak wiedział. Pewnie ku swojemu własnemu nieszczęściu...
- Policz ich po średniej stawce za prezent, dorzuć inflację i zaległe odsetki, i wystaw im rachunek na to, ile powinien kosztować tegoroczny prezent. - Mówiąc to oczywiście żartował. No ale skoro tak bardzo chcieli nadrabiać, to czemu by nie...?
Położył swoją torbę w nogach łóżka i przez chwilę na nią spoglądał, ale ostatecznie wzruszył ramionami, uznając, że nie ma większej chęci teraz tego ruszać. Poczeka, bo jeszcze ułoży coś krzywo i zaburzy Markusowi porządkowe feng shui.

-O moich uczuciach do ciebie.- odpowiedział zgodnie z prawdą -a co oni zakładają przez tę wiedzę to ja już nie wiem i nie mam na to wpływu dopóki nie powiedzą czegoś, co mogę poprzeć albo sprostować?- chciał jakoś przygotować Irę, że może być znów jakiś komentarz jak wcześniej, ale może równie dobrze go nie być. -Chodźmy.- im szybciej zejdą tym szybciej się dowiedzą. -No tak, ale... Wolę chyba ich obecność.- miał nadzieję, że tym komentarzem nie ubodzie chłopaka.

Cóż, temat uczuć był... skomplikowany. Ira wiedział, że to przez niego wiecznie krążyli wokół jednego punktu, idąc w przód, potem w tył i czasem to chyba w bok. Po prostu... Sam nie wiedział, dlaczego tak to wyglądało, ale po prostu...
Tak już było. i byli przez to tym, czym byli. A czy to tak źle, że nie nazwali tego jakoś wprost...?
Chyba nie ż tak...?
Ale nie drążył tematu, a jedynie skinął Markusowi głową, że jasne, mogą zejść na dół. W końcu nie byli przecież rozliczani z rozpakowywania się na czas czy coś. Dlatego mogli zejść na dół, a wszystko ogarnąć później. W końcu jak dziadkowie Markusa wszystko chcieli nadganiać, to pewnie mieli napięty grafik, nie?

Markus

- Jesteście głodni po podróży?- Bernie zapytał, ale już z Eddiem nakładali do stołu. Markus zapomniał wspomnieć, że Ira nie jada za często, jedynie wspomniał o mięsie.
- Damy radę.- Markus się uśmiechnął.
-Ira, pamiętaj - czuj się jak u siebie- Bernie zwrócił się znów typowo do chłopaka. - Chodź, pokaże ci co gdzie trzymamy i będziesz mógł się częstować.- domyślał się, że pewnie Markus będzie cały czas z Irą, ale przecież nic się nie stanie jak ten drugi sam sobie naleje wody, albo wyciągnie jogurt z lodówki

- Niekoniecznie. - Ale to, że Ira nie był głodny, raczej nie powinno nikogo dziwić, prawda? Znaczy, Markusa nie powinno dziwić. Bo tylko Markus go znał. I jego ojciec, ale jego gdzieś wcięło. Chyba po prostu wolał podziwiać podłogę na werandzie. Albo cokolwiek innego, co można naprawiać czy coś. - Nie ma co się kłopotać. - Zawsze twierdził podobnie i tego wolał się trzymać, bo nie lubił, kiedy ludzie musieli jakoś wokół niego skakać. Czuł się z tym niezręcznie i teraz też trochę tak było, chociaż grzecznie poszedł za dziadkiem Markusa, żeby ten mógł pokazać mu co i jak.

***
- Najwidoczniej gust do mężczyzn ma się w krwi - zaczął Eddie, kiedy zbliżył się z powrotem do Markusa, żeby móc zabrać sztućce. - Twój dziadek też ma słabość do przystojnych szatynów, wiem coś o tym - zażartował, puszczając Markusowi oczko. W końcu nie było nic złego w tym, że chciał sobie trochę poplotkować o chłopakach z wnukiem swojego starego pryka, prawda?

Markus

Markus zarumienił się, ale do tego chyba już wszyscy zdołali się przyzwyczaić. -To wiesz, szatyni mają coś w sobie?- zażartował sobie, ale też tak, by to Eddie tylko go usłyszał. - Więc nie dziwię się dziadkowi, że mu wpadłeś w oko. - skomplementował w ten sposób, ale mógł to zrobić, prawda? To nic złego. -Cieszę się, że mogłem z nim przyjechać, przyda mu się ten wyjazd. - nie opowiadał im o szczegółach, ale wiedział, że nie musi. Dziadkowie cechowali się jakimś takim zrozumieniem, które dobrze się Markusowi kojarzyło.

- Oczywiście, że mają. Jesteśmy wybitnie namiętni. - To nadal były żarty, nawet jeśli miały w jakimś małym stopniu zawstydzić Markusa. Ale to nie był wstyd wywodzący się z tego, że w jakimś stopniu robi sobie z niego żarty, nie. Po prostu rozmawiał z nim z humorem. Nawet jeśli czasem zbytnio... cóż, jak wyżej. - Dlatego jak wpadłem mu nie tylko w oko, ale i w ręce, to już był stracony. Nie mógł ode mnie uciec... Teraz też nie ucieknie, za bardzo go męczy artretyzm - znów zażartował. No ale Bernie, który łapał się za plecy, wyprowadzając Irę z kuchni, sam się o to prosił. Nawet jeśli tego nie słyszał.
- Przyda? - W końcu to tylko wyjazd do dwójki starych pryków. - Mówisz, że możemy wyjść mu na dobre? - rzucił nieco żartobliwym tonem.

-Dziadu- Markus niemalże wyjęczał to, tak jak zawsze robił z imieniem Iry, gdy się zawstydzał. -Możesz nie życzyć mi artretyzmu- tym razem to on zażartował. Przecież się nie przyzna, że wciąż nie wpadali sobie w ramiona. Nie tak, jak dziadkowie, ale to wciąż było okej. Nic się nie działo złego. -No wiesz, po śmierci babki, to jego pierwszy wyjazd. - pewnie jedyny, jeżeli nie będzie chciał więcej tu przyjeżdżać z Markusem, albo gdzieś jechać z nim i bliźniakami. Może to też zepsuło nastrój mówienia o namiętności, ale... skoro jej nie było, to nie ma co żartować. - Tata też tutaj z nowym etapem... zmieniacie nas.- zażartował w ten sposób.

- Och, no co? - Udał, że zupełnie nie rozumie tego, dlaczego Markus mógłby się zmieszać. - Ten artretyzm to z nadmiaru ćwiczeń ruchowych. - Znów puścił Markusowi oczko, no ale już dobrze, dobrze, więcej nie będzie gadać takich głupot. - Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce, panie naukowcu. - Ale to nadal były tylko żarty.
- Postaramy się, żeby to był miły tydzień - dodał już nieco poważniej, ale z uśmiechem.

Markus zrobił się buraczany, bo jednak miał takie skojarzenia, jakich nie powinien mieć. -A czy właśnie nie miał ich za mało?- palnął, ale sam został wywołany do tablicy jako naukowiec. -Nie chcę wiedzieć.- uniósł dłonie w geście poddania, bo nie, ta rozmowa szła wciąż w złym kierunku. -wiem, my się też będziemy starać, żeby nie być utrapieniem.- więc skoro obie strony będą się starać, to chyba powinno być dobrze, prawda?

- Już dobrze, dobrze. - No tak ten Markus się wzbraniał, że już niech mu będzie. Chociaż z dumą mógł powiedzieć, że nie, zdecydowanie Bernie nie miał tych ćwiczeń zbyt mało... Oj, zdecydowanie...
- A teraz pomóż mi wszystko zanieść na stół, bo twój dziadek znów będzie kwękał, że się leniłem. - Przez okno widział, że Mark też już kierował się do środka, więc trzeba było wrócić do zajmowania się obiadem. Lepsze to niż gdyby Mark miał nasłuchiwać rozmów o powodach artretyzmu swojego ojca...

Markus jedynie się uśmiechnął i ochoczo wziął się za pomaganie. To zawsze było przyjemne, no i mógł czymś zając ręce. Skoro nikt w nie, nie wpadał. Nie może schodzić myślami na takie tory, to wina dziadka. Choć przecież już same te myśli plus słowo dziadek powinno już być odpowiednim stoperem. 
-Jak tam?- Zapytał, gdy podszedł z talerzami do stołu, u którego już siedzieli Ira z Eddiem.

Barnie przyprowadził Irę z powrotem niedługo później, bo nie było jednak jakoś szalenie wiele do pokazywania. Dlatego wszyscy zajęli swoje miejsca, a Bernie jedynie kazał Eddiemu usiąść już na tym swoim nadruchliwym tyłku i sam pomógł Markusowi przynieść ostatnie talerze.
I Ira znowu poczuł się nieco głupio , bo miał silne wrażenie, że gdyby nie on, to niekoniecznie serwowano by na obiad kotlety z marchewki... A z mięsem to były przecież tylko jego wymysły. Więc było mu głupio.
- Nie wiem... Dobrze...? - Spojrzał na Markusa, bo jednak nie bardzo wiedział, co dokładnie miałby odpowiedzieć.

-To się cieszę?- Może odpowiedział nieco zbyt pytająco, ale to Ira nie wiedział jak mu jest? Dlatego tak Markus zabrzmiał. -Mam nadzieję, że wzięliście sobie zdrowe odżywianie, dbanie o siebie.- powiedział, gdy zobaczył z czego są kotlety. -widzisz tato? Można.- zwrócił się już typowo do Marka, który... No znał te policyjne słabości, więc warto było, by wszyscy dbali o siebie, by takie spotkania mogły być i przez następne lata.

Ira wykorzystał to, że Markus akurat na niego nie patrzył, żeby przewrócić oczami. Po prostu to niby było coś, czego można się po Markusie spodziewać, ale i tak reakcje wywołał taka, jak zawsze. No bo co Ira poradzi, że to mu się samo nasuwa? Po prostu Ira był jakoś daleki do szczególnie zdrowegoV sposobu odżywiania i to, że jadł kotel z marchwi, s nie zwykły, za wiele to w tym chyba nie zmieniło...
Za to zerknął na ojca Markusa, który jedynie westchnął i się zgodził. No co biedy miał powiedzieć? Przyznać się do swojej sałatki o północy...?

Eddie za to zauważył to przewrócenie oczyma, ale nie zamierzał tego jakoś komentować. Tutaj najwidoczniej wszyscy mieli swoje większe i mniejsze jedzeniowe grzeszki. Markus chciał dla nich dobrze, więc mieli kotlety z marchewki. 
-Wiecie co się mówi o królikach?- zapytał nakładając kotleta na swój talerz. To była ta pauza na skojarzenia.-Mają dużo energii.- nie zamierzał z nurtu skojarzeń tak łatwo wyjść.

To była chwila, w której Ira znów zdołał odnaleźć nieco zrozumienia z ojcem Markusa, bo wymienili ze sobą niemalże identyczne spojrzenia. Chociaż Mark to nie tyle przez chwilę zaczął kwestionować własne życiowe wybory, co chyba cierpiał wewnątrz. Ale to było nawet do zrozumienia, przynajmniej przez Irę, bo nie lubił żadnych... seksualnych skojarzeń, jakie mogły wiązać się z jego matką, a co dopiero, gdyby chodziło o ojca geja. Ale Mark dzielnie się trzymał.
Ira to był nawet pod wrażeniem. Sam miałby chyba mniej cierpliwości.
Dlatego Ira jakże bosko nadał temat rozmowy, błyszcząc jak zwykle...
- A wie pan, że króliki mają kąt widzenia trzystu sześćdziesięciu stopni? - Ta, to było pasjonujące.

-Tak?- Eddie nie wydawał się być zbity z tropu. Uznał, że rozmowa po prostu biegnie sobie dalej. -Nie wiem czy to jest plusem przy tym jak ich oczy są osadzone?- Nie był biologiem, ale wiedział, że mimo wszystko z jakiegoś powodu miały one taką budowę. 
-Ale za to mrugają tylko kilka razy na godzinę i dzięki temu są bezpieczniejsze.- Markus wtrącił się, bo chyba wolałby już rozmawiać o oczach królika.

- Ta, króliki są czadowe. - Nie miał najmniejszego pojęcia, dlaczego tak właściwie gadał teraz o królikach. I skąd on w ogóle pamiętał takie pierdoły na ich temat. - I składają dwa rodzaje odchodów, żeby jedne zjadać. - Ta, już w momencie, w którym to powiedział, dotarło do niego to, co wygadywał. Ale chyba faktycznie... ta, trochę się chyba stresował. Wtedy zawsze gadał bzdury. Choć zazwyczaj nie o wydalaniu.
- Markus, co ty tam mówiłeś rano o gwiazdach? - zmienił temat, patrząc na Markusa tak, jakby miał jakoś ocalić tę część rozmowy.

-Tak, bo króliki i my jesteśmy jedynymi stworzeniami, które jedzą ciepłe posiłki wykonane własnoręcznie, bądź...- tu już Eddie nie dodał, bo jednak jedli. 
-Jedynie przypominałem, że jasność gwiazd zależy od ich temperatury, odległości od Ziemii i wielkości, są supergiganty, ale one są rzadkie...- Markus podjął tematu gwiazd, bo to chyba jednak było bezpieczniejsze.

Ira na moment załamał się samym sobą i przesunął dłonią po twarzy. Po prostu... Ta, zdecydowanie to wszystko nie brzmiało jak normalna konwersacja przy stole, a Markus też jakoś nieszczególnie pomógł.
- Pan powie coś normalnego - poprosił, zwracając się do ojca Markusa. Jakoś w nim pokładał jednak największe nadzieje (no bo dziadków Markusa nie bardzo znał), bo znał jego... społeczną normalność. Dlatego z niemałą ulgą przyjął to, że ten zaczął mówić o korkach przy obwodnicy na Nowy Jork, o pogodzie, o werandzie i stropie, który wymagałby chyba małego remontu.

Reszta stołu włączyła się w tematy, które może nie, że narzucał ale poruszał Mark. Markus miał nadzieję, że jego ojciec nie czuje się jak jakaś waga, która wskazuje, o czym można rozmawiać, bo to są lekkie tematy, a co lepiej pominąć. Eddie za to zaczął żałować, że zostawił Markusowi pewny upominek w szufladzie i zastanawiał się, czy wypada mu pójść do pokoju im przydzielonego i to zabrać. Wiedział, że to może być dziwne, więc po prostu miał nadzieję, że Markus to tak mądry chłopak, że pominie sprawę milczeniem. 
I zapewne zaczerwienieniem. 
Gdyby założył się z kimś o te reakcje to byłby wygranym. 
Markus, gdy wrócił z Irą do pokoju chciał się wypakować do końca i otworzył szufladę, która szybko zamknął. Koszulki za to zaczął upychać do następnej.

Cóż, gdyby nie dziwne zachowanie Markusa (to Markus, on nigdy nie upycha ubrań), to pewnie nie zwróciłby nawet uwagi na to, że coś z którąś szufladą było nie tak.
A tak to jednak wykorzystał to, że stał blisko Markusa ze względu na wyjmowanie własnych rzeczy, i z ciekawości otworzył szufladę.
I to... Cóż, no, okej.
- Co... O czym właściwie rozmawiałeś z dziadkami...? - spytał, wyjmując z szuflady opakowanie gumek.
Ekstra prążkowanych. Dla lepszej przyjemności, jak głosił napis na opakowaniu.