Meet the Rutherford's

- Znaczy... jestem miły, miękki i puszysty...? - rzucił głupio o chyba chciał zażartować, ale niezbyt mu wyszło. Ale... Ta, chyba nie bardzo był jednak miękki i puszysty. Ale gadał głupoty kolejny raz, bo było to w jego mniemaniu najlepszą reakcją na stres. A stresował się tym, bo... Po prostu... Markus go dotykał, okej? To było... coś.
I sam nie wiedział, co ma o tym myśleć, bo to wszystko... Po prostu sprawiało, że czuł... rzeczy, które... Okej, nie wiedział, co właśnie czuł. To była szalona mieszanka.

Markus zaśmiał się delikatnie. -Jesteś... Dobrze mi się ciebie dotyka- choć miał nadzieję, że nie robi tego za mocno, starał się go muskać. Nawet już nie dotykał go wnętrzem dłoni, a zewnętrzną stroną starał się rysować jakieś esy floresy. Płytką paznokciową zatoczył kółko wokół jego sutka. -Naprawdę.- wiedział jednak, że chłopak... Cóż, rozmawiali już o granicach i tempie dlatego zabrał dłoń, ale nie odsunął się. Spojrzał na niego z delikatnym uśmiechem.

To, że kąciki ust mu zadrgały, było winą nie jakiegoś rozbawienia sytuacją czy czymkolwiek, a po prostu tym, że chyba miał jakieś łaskotki w okolicach sutków. Jakoś... nie bardzo dotykał się w tych rejonach i to było... No łaskotało, okej? Ale może to i dobrze, bo to trochę jakoś... przystopowało mu głupie myśli.
- Chyba powinienem się ubrać, co...? - Bardziej zabrzmiało to jak pytanie niż stwierdzenie, ale jakoś sam nie wiedział.

-Nie musisz- chyba powiedział to zbyt szybko dlatego dodał -jeśli chcesz, to pewnie, to wiesz... Ubierz się.- skinął głową, bo to nie od niego zależało. Nie chciał żeby Ira czuł się skrępowany i... Nie chciał też jakieś presji wywołać w nim. Nie chciał... Nie wiedział też co dalej jeśli Ira nago wszedłby do łóżka, co by się stało, gdyby przypadkiem go dotknął... Za dużo pytań, za dużo.

Zagryzł dolną wargę i przez dłuższą chwilę sam nie wiedział, co odpowiedzieć. Po prostu... Jakoś... Jakoś nie bardzo miał doświadczenie w byciu nagim przy... przy kimkolwiek, a nawet jeśli jakieś miał, to nie... Po prostu się stresował, okej? Teraz jednak ręcznik jakoś...
- Chyba... Dziś chyba to zrobię...? Ubiorę się - doprecyzował. Po prostu... Okej, powiedział to dziś, bo jednak... Nie przekreślał tego ani nic, po prostu... odsuwał trochę w czasie? Bo chyba musiał do tego jednak jeszcze trochę bardziej dojrzeć. Ale i tak to był chyba jakiś minimalny kroczek w przód?

-Pewnie.- skinął głową, bo kim on był, by zakazać tego chłopakowi? Nawet przez myśl mu nie przeszło jakieś namawianie, czy próba przedłużenia tej chwili. Dlatego grzecznie się odsunął, by Ira mógł sięgnąć po ubrania. Wrócił do łóżka i od razu wsunął się pod kołdrę. Mogło być ciepło, kołdra była potrzebna, po prostu... Jakoś czuł się bardziej ubrany, choć to ciągle Ira był tym bardziej nagim. -Jak się czujesz?- zapytał przygryzając wargę.

Odprowadził Markusa wzrokiem, a potem sięgnął po swoje spodnie od piżamy. Zwykłe, luźne spodenki, które były całkiem niezłe jak na taką pogodę. Ale teraz to mu się wydawały jednocześnie zbyt grube i zbyt cienkie, a tylko trzymał je w dłoniach.
Po chwili zastanowienia nie wyszedł z pokoju ani nic podobnego, a jedynie odwrócił się plecami do Markusa. No bo większych pokładów odwagi to już jednak nie miał. Starczyło mu jej na tyle, żeby ściągnąć ręcznik, prezentując widok swoich zgrabnych czterech liter na czas, którego potrzebował, żeby naciągnąć na nie spodnie. Nie trwało to zbyt długo, ale jednak liczył się sam fakt. No nie?
Dopiero potem zrobił porządek z ręcznikiem i wrócił do łóżka, żeby wsunąć się na swoją stronę.
- Na jakiej płaszczyźnie? - Może zabrzmiało to przesadnie... wzniośle, ale chyba wolał upewnić się, czego dokładnie to się tyczyło. Z wieloma rzeczami mógł czuć się teraz różnie...

Oczywiście, że spojrzał na jego tyłek, dlatego gdy Ira odwrócił się, mógł zobaczyć, że jest zarumieniony. -Na każdej?- Odezwał się, gdy chłopak był już w łóżku. Położył się na boku, twarzą do niego. Kołdra sięgała mu ramienia. -Ale zacznij od tego, co pierwsze przyszło ci do głowy?- Nie chciał żeby Ira musiał nad czymś rozmyślać, szukać jakiegoś problemu, gdzie go nie było i jeśli go nie było. -Czy ty... chciałbyś żebym ja kiedyś, jak i ty?- miał nadzieję, że Ira zrozumie o co mu chodzi.

Starał się spoglądać jakoś przed siebie, nawet jeśli to był sufit, ale nie jakoś... bardzo nachalnie czy coś. Po prostu nadal nie czuł się jakoś szalenie komfortowo, kiedy Markus kładł się w taki sposób. Jakoś się to nie zmieniało, ale próbował udawać, że jest okej.
- Jakoś... nie bardzo cokolwiek? - Nie, że był tępy i nie miał w zwyczaju myśleć, ale jakoś... no, nieszczególnie rozmyślał o tym, jak się czuł? Nie siedział i się nad sobą nie użalał. Cóż, nie dzisiaj. Taka odmiana. - Jest... dobrze. Tak ogółem? - No bo... Co dokładnie miał powiedzieć? Nie bardzo wiedział, co Markus chciałby usłyszeć.
- Ale co? - Przekręcił lekko głowę w stronę Markusa. - Żebyś zapomniał zabrać spodni do kibla? - Ta, nie ma to jak romantyczna, intymna wizja. No ale w sumie co... No, nie było przecież nic szczególnie wielkiego, tak? Nie robił Markusowi striptizu czy coś.

-Kiedy odpowiadasz pytaniem na pytanie, to nigdy nie wiem, czy to jest dobra odpowiedź. - przyznał się. -Wiem, że tego nie lubisz, ale wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć. Nawet jeżeli coś miałoby być nie tak, to możesz mi zawsze powiedzieć. - zapewnił go, przecież nic mu nie zrobi, nic sobie nie zrobi. Po prostu chciałby wiedzieć, co tak naprawdę Ira myśli.
Mimo wszystko zasmiał się. -Coś w tym stylu?- odpowiedział sam pytaniem na pytanie.

Cóż, Ira doskonale wiedział, że ma taki nawyk. Wiecznie odpowiadał pytaniami i zadawał własne, jakby naprawdę prosta odpowiedź na pytanie była czymś przesadnie trudnym. Ale czasem czuł, że chyba tak właśnie było, bez względu na to, czy nie potrafił, czy z jakiegoś powodu zbyt obawiał się odpowiedzi. Ale ciężko było mu to zwalczyć.
- Spróbuję tego nie robić. - Mógł obiecać próbę, bo próba zawsze może się nie udać, prawda?
- I tak, wiem. - Krótko skinął głową. - Jak coś będzie nie tak, to wiem, że składać zażalenie. - Może nie do końca to Markus miał na myśli, ale chyba zachował ogólny sens, no nie? Tak jakby.
- To po prostu... Niech się samo dzieje? - Znowu pytanie, ale cóż. - Wiesz, bez planowania czy coś. Samo wyjedzie, to... okej. - Ta, szalenie dokładna i skladna odpowiedź.

-A jakby było coś na tak i chciałbyś, to wiesz... tez powiedz?- znów poprosił. Nie wiedział, czy za kaD
żdym razem uda mi się rozpoznać, co czuje Ira. Szczególnie, że teraz miał wrażenie, że wciąż coś jest nie tak, więc może lepiej będzie jak Ira będzie jakieś potrzeby komunikował. -Ale racja, niech się samo też dzieje, to było miłe. - chciał upewnić Irę, że jemu się podobało i że to wszystko jest w porządku. Nie naciskał i nie chciał naciskać. Ich tempo to dobre tempo.

Cóż, kolejny raz zgodził się z Markusem, ale jakoś wątpił, że tak od razu zrobi w tym jakieś wielkie postępy. Ale mógł próbować tak samo, jak mógł próbować lepiej radzić sobie z wieloma innymi rzeczami. Małymi kroczkami do przodu, taka zdecydowanie była jego życiowa dewiza, kiedy chodziło o relację z Markusem. I nie tylko, ale jednak głównie w tym.
Poszli spać niedługo później, chociaż Ira miał mały problem z zaśnięciem. Ale tego to się nawet spodziewał, więc luz. Z samego rana to nawet nie bardzo mógł myśleć o tym, czy jest wyspany, czy nie, bo śniadanie było dość wczesne, pożegnali ojca Markusa, a później zostali wyciągnięci w miasto. Pomogli zrobić zakupy, później zostali podrzuceni na plażę i to na wybrzeżu spędzili większość dnia ze względu na upały. Dziadkowie zostawili ich samych na dłuższy czas, odbierając ich dopiero późnym popołudniem, bo przecież musieli zjeść obiad, bo jak to tak bez, ale... To był nawet miły dzień.

-Widzę, że ty już się opalasz- spoglądał na chłopaka, który już robił się ciemniejszy od słońca. -Ja jednak chyba wolę być blady, bo jak się nie posmaruje, czy nie schowam przed słońcem to jestem spalony. - a to też bywało bolesne, nieestetyczne, gdy skóra z niego schodziła. -Ale możemy jutro też pojechać nad wodę. - fajnie było tak spędzać czas, dodatkowo... dziadkowie nie wpadali na jakieś dziwne rzeczy, więc... chyba i wilk był syty i owca była cała. 
Szczególnie ta, która mogła oglądać drugą.

Wyciągnął przed siebie rękę, żeby móc jakoś to ocenić. Faktycznie widać było, że łapał jakąś opaleniznę od chodzenia bez koszulki.
- Chyba mam lepsze warunki do opalenizny...? - W końcu był ciemnookim szatynem, kiedy Markus był jasnookim blondynem. To chyba często sprawiało, że łatwiej było złapać trochę koloru. Chociaż nieszczególnie mu się to podobało.
- Przyznaj się, chcesz po prostu podziwiać siatkarzy bez koszulek - zażartował, bo faktycznie na plaży były siatki do siatkówki plażowej i były używane.

-A jeśli od podziwiania ich, wolę podziwiać ciebie?- to nie tak, że ich nie dostrzegał, bo dostrzegał. Jednak nie w taki sposób w jaki dostrzegał Irę. Owszem, wiedział i mógłby wskazać, który siatkarz amator mu się bardziej podoba, ale to nie było nic, co wpływałoby na postrzeganie Iry, który jest numerem jeden. -Ale wiesz, drobna opalenizna nie jest zła?- Irze było w niej ładnie, tak... Zdrowo.

- Och, mam zacząć grać półnagi w siatkówkę? - Tego Markus nie powiedział, ale można pogadać bzdury, no nie? Tym bardziej, że chociaż byli już w domu dziadków Markusa, to siedzieli sami na zewnątrz. - Półnagi, spocony, z kąpielówkami, które się podwijają... - Przechylili się nieco w stronę Markusa, mówiąc to. Ale tylko żartował, tak?
- A ty jesteś... Ładnie rozowy. - Markus nie był rozowy-rozowy, ale jednak jego skora nabierała trochę takiego tonu. Ale to chyba urok opalonego blondyna.

Jego różowość robiła się coraz głębsza z każdym kolejnym słowem. -Czuję się, no wiesz... Ale podobasz mi się, więc bez koszulki też.- nie chciał mówić, że bardziej, ale faktycznie był ciekaw? Podobało mu się ciało chłopaka, więc na nie zaglądał. -Ale to nie jest zboczone.- dopowiedział, bo tak trochę się czuł, że przez to, że w jakiś sposób był odważniejszy w tym oglądaniu, dotyku, mówieniu, że to jakby był zboczony, a Ira nie jest. -Ale będziemy mogli zagrać jutro, jeśli będziesz chciał.- zaproponował, no bo dlaczego nie?

- Dobrze, że nie przyjechaliśmy tu zimą. Kurtki nie są już takie gorące. - Mogło to zabrzmieć głupio, ale to była trochę nieudana gra słów. Tak właściwie to wyszło trochę bez sensu. Ale to nic.
- I nie no, jasne, że nie jest zboczone? - No bo co miałoby takie być? Nie chciał, żeby Markus tak myślał. Nie robił niczego zboczonego.
- Możemy spróbować. - Nawet jeśli nienawidził siatkówki z zajęć wychowania fizycznego. Ale on ogólnie miał uraz do tych konkretnych zajęć. A siatkówka sama w sobie nie była taka zła. Chyba.

Markus roześmiał się, ale on często śmiał się z żartów Iry. Dlatego chyba tak bardzo lubił i lubi jego towarzystwo, potrafią się rozśmieszyć, a to... To już raczej wiele, szczególnie po ich doświadczeniach. 
-Ale to dobrze- skinął głową, bo odczuł ulgę. Zrozumieli się  w tej kwestii, więc poczuł się luźniej. -Nie musimy wygrywać, po prostu rozegrajmy może jeden czy dwa mecze i tyle?- nie musieli od razu próbować być najlepszymi, raczej chodziło o dobrą zabawę.

- Tylko nie celuj mi piłką w twarz. Jestem delikatny. - Przeczesał włosy palcami. Przez ostatnie tygodnie zdołały odrosnąć i daleko było mu do obcięcia na jeża, ale nie dał im odrosnąć do długości, jaką nosił wcześniej. Trzymał się krótszego obcięcia. Jak znalazł na lato, bo i tak nawet teraz czuł pot na skroniach. Lato zdecydowanie miało swoje wady. Zepsuta fryzura była jedną z nich.
- To początek lata, a ja już mam wrażenie, że się rozpuszczam. - Złapał za brzeg koszulki, żeby odciągnąć ją od ciała. Jakoś nie pomagało.

-Twoją twarz wolę całować.- zaśmiał się, ale powiedział w sumie prawdę. -No i wiesz... Mam nadzieję, że będziemy w jednej drużynie, więc to nie będzie, że celuję w ciebie a podaję do ciebie?- chciał żeby ta różnica wybrzmiała, bo jednak była dość istotna. -Jesteśmy jakby u siebie?- na podwórku dziadków, ale była to prywatna posesja. -możesz zdjąć koszulkę.- może wtedy będzie lepiej.

- Jeśli piłka nadal spotka się z moją twarzą... Nie wiem, czy będzie to miało takie znowu znaczenie. - Mimo wszystko mówił to jednak ze słyszalnym rozbawieniem, nawet jeśli taka wizja go przerażała. No bo hej... Nie w tę twarz, okej?
- Wiedziałem - rzucił, jakby naprawdę miał co do czegoś rację. - Nie jestem siatkarzem, ale chodzi o brak koszulki. - Nadal mówił bzdury, ale nie pierwszy raz. Po prostu gadał dla gadania. Jak zawsze. Ale jednak po krótkiej chwili ściągnął koszulkę.

Markus śmiał się razem z Irą, ale skończył, gdy ten zdjął koszulkę. Ale przytkało go, bo podobał mu się widok i ten widok nie zasługiwał na zakłócanie dźwiękowe. Nie mógł jednak wypadać na jakiegoś głupka, więc szybko zaczął mówić. -Ale chodziłeś na wu ef? Mogę zapytać dziadków, czy mają piłkę i możemy poćwiczyć? Albo jutro kupimy, a pojutrze pogramy?- bo jeżeli faktycznie gra zespołowa mogłaby być nieco utrudniona. Tak delikatnie mówiąc.

Odłożył koszulkę na wolne miejsce na ławce obok siebie.
- Częściowo chodziłem. - Tyle, ile musiał, żeby zaliczyć. Po prostu...Jakoś wolał unikać towarzystwa niektórych osób. - Umiem grać. - Potrafił, jedynie daleko było mu do mistrzowskiego poziomu. - Tylko nie jestem stworzony na taką pogodę. - Pot, zepsuta fryzura... Dobrze, że się nie malował, bo dopiero byłoby tragedia.