Meet the Rutherford's

Markus

-Może i w czarnym ci do twarzy, ale... w innych również. - wiedział, że czerń pasuje do żałoby, ale nie chciał, by Ira w nią popadł. -Chcesz coś powtórzyć? Coś odrobić?- zapytał się o szkołę, bo to jednak był bezpieczny temat. Nie chciał zabierać przestrzeni osobistej Iry, choć i tak robił to, choć przecież tyle razy przepraszał i mówił, że już nie będzie. Dlatego się strapił i nieco się odsunął.

Cóż, Ira nieszczególnie miał na to ochotę, bo jednak nadal odsuwał szkołę gdzieś tam na trzeci czy czwarty plan. Dlatego wolał po prostu wrócić do ćwiczenia z Markusem dziergania, bo to wydawało mu się jednak lepsza opcją na zajęcie rąk i myśli. Ten wieczór jakoś zleciał, kolejne dni także i wreszcie przyszedł weekend. Pogoda była naprawdę niezła, pierwsze prawdziwe zwiastuny wiosny dawały o sobie znać, więc kiedy Mark z Markusem wsiadali w piątkowy wieczór do auta, nadal było całkiem jasno i ciepło. Ruszali wieczorem, bo czekała ich dwugodzinna podróż do Stamford, gdzie spędzili noc, a potem od razu skoro świt całą rodziną ruszyli już nad Ontario. To była kilkugodzinna podróż i na początku może byli wszyscy nieco... spięci (cóż, poza bliźniakami, bo Marvin miał przenośną konsolę, a Melody swojego mp4), to jednak wraz z upływem czasu wszystko minęło. Przynajmniej Mark właśnie tak to czuł. Jakby... nic nie wydarzyło się w ciągu ostatnich miesięcy.
Dotarli na miejsce sporo przed południem, więc mieli czas na rozgoszczenie się i przygotowanie przed resztą planu, jaki obrali na weekend.

Markus

Markus w czasie jazdy zdołał zrobić jakieś zdjęcia widoków za szyby, jak i napisać Irze, że za nim tęskni. Po tej wiadomości właśnie wysłał mu spam zdjęć, bo... chyba tak było łatwiej. Znów miał wrażenie, że jakiś krok do tyłu mają. Nie chciał robić z nim rzeczy, na które nie byli gotowi, ale jakoś... Sam nie wiedział. Może za dużo się wokół działo i przez to nie umiał się odnaleźć.
A Martha... cóż, poza krótkim przywitaniem to tak właściwie nie rozmawiali. Ona głównie rozmawiała z ojcem i Markus nie wiedział, co z tym ich rozwodem.
Było niby tak jak dawniej, ale jednak... wolał chyba poszukać spojrzeniem rudego syna właściciela, niż rozmawiać z własną matką. Zabrał swoją torbę i jedną od Melody, by wnieść je do ośrodka

Rudy syn właściciela nazywał się Mitch, miał siedemnaście lat i definitywnie był gejem. Poważnie, to było coś, co można było wyłapać przy pierwszym rzuceniu na niego okiem, bo nawet nie próbował tego ukrywać. Był gejem jawnym i dumnym, ale... czasem nie bardzo miewał odpowiednie towarzystwo, bo jednak to była mała, niezbyt liczna miejscowość położona godzinę drogi od Watertown, a nawet to miasto było godne pożałowania.
Dlatego już od samego początku spędzał z Markusem sporo czasu, bo przecież hej, byli kumplami z dzieciństwa, prawda? Okej, może i nie była to zażyła znajomość i nie rozmawiali od wielu lat, ale jednak czy miało to znaczenie, kiedy wyczuł od niego ten sam vibe i to, że nadają na takich samych falach? No czuł to.

Markus siedział z Mitchem na ławce pod drzewem. Była ona nieco oddalona od budynku, więc mieli jako tako prywatność. Łatwo było mu z nim spędzać czas, bo jednak... Nie musiał robić tego z matką, a tata mógł rozmawiać z nią i jednocześnie spędzać czas z bliźniakami. No więc można uznać, że jest wilk syty i owca cała. Nie opowiadał dawnemu znajomemu o Irze, choć miał jego sweter na sobie. Założył, że ten jest hetero a z ich akceptacją i tolerancyjnością to różnie bywa.

Mitch miał doświadczenie z chłopakami i w zdecydowanie przeważającej większości byli to tacy, którzy przyjeżdżali tu z rodzinami, na krócej albo na dłużej, i byli w różnym stopniu świadomi kub nieświadomi własnej orientacji. Po prostu... miał już chyba pewien instynkt, który pomagał mu w wybieraniu relacji, które prosił się o pogłębienie...
Dlatego kiedy siedział z Markusem na tej swojej ulubionej ławeczce, podczas rozmowy stopniowo coraz bardziej się przysuwał. A to otarł się o niego ramieniem, a to dotknął udem jego uda, a to przypadkiem musnął jego dłoń...
Az w pewnym momencie pochylił się na tyle, żeby Markusa pocałować.

Markus skupił się na rozmowie, bo miło było mieć odskocznię. Nie myślał o ojcu i matce, ani o bliźniakach, nie przejmował się tym, czy Ira popada w jakąś czerń, czy jednak nie. Nie przejmował się tym, czy gdy wróci pan Martin, czy będzie okej, nie przejmował się tym, czy znów ktoś zacznie go wyzywać, nie przejmował się tym, że ma dziadków, których poznał przy ich starości. 
Dlatego zupełnie, ale to zupełnie nie spodziewał się pocałunku.

Przez to, że Markus nie przerwał pocałunku, Mitch też ani myślał to zrobić. Po prostu brak sprzeciwu wydawał mu się być zgodą na to. żeby kontynuowali. No bo jakby Markus tego nie chciał, to by dał mu znać? Tego się właśnie trzymał.
Poza tym... Czy to nie był miły pocałunek? Ładne widoki, miła pogoda, Mitch też był przecież nie taki brzydki... Czego chcieć więcej z weekendowego wyjazdu?

Markus odsunął się i to dość żywo, bo wstał z ławki. 
-Em, dlaczego?- Zapytał dość głupio, bo nie chciał być ofiarą jakiegoś żartu. Dlatego też zaczął się rozglądać. -Ja... Nie mogę.- pokręcił głową, no bo przecież jest Ira i on nie może takich rzeczy robić, nawet jeżeli nie robił ich z Irą i nawet jeżeli miałoby to być tylko weekendowe.

- A dlaczego nie? - Może nie była to najlepsza odpowiedź, ale to było pierwsze, co nasunęło mu się na myśl. - Nie odsunąłeś się, dlatego uznałem, że tego chcesz. - Nadal nie była to ani najlepsza odpowiedź, ani najlepsze usprawiedliwienie. Ale czy tak nie było? W jego rozumowaniu tak. - Wiem, że nie jesteś hetero. - Miał mocny gej radar. To było jak super-moc. - Masz kogoś? - Co, dlatego nie mógł?

-Możemy o tym nie rozmawiać? Możemy, nie wiem, na jakie studia chcesz pójść?- Zapytał, bo jednak wciąż był zaskoczony sytuacją, nawet zestresowany. Skąd Mitch wiedział, że nie jest hetero? Czy słyszał jakoś...? Choć nie miał jak, a może Kevin coś wrzucił do Internetu? To było... Zaczął panikować, więc drapał się po karku.

- Okej. - Dobra, mogą przecież o tym nie mówić. - Czyli ci się po prostu nie podobam. Luz. - Uniósł dłonie, żeby tym gestem jakoś pokazać, że spoko, jakoś to zniesie i nie załamie się przez odrzucenie czy cokolwiek. Po prostu musiał zmienić plany, które chciał zrealizować z Markusem następnego dnia. Świat się przez to nie skończy. Przynajmniej jego.

Markus już spojrzał na niego bez słowa. -A ja ci się podobam?- Zapytał znów dość głupio, po kilku chwilach ciszy. -To... Skąd wiedziałeś, że ja?- znów się rozejrzał, bo bał się, że ktoś tu zaraz wyskoczy, że stanie się jakaś krzywda i ten weekend okaże się kolejnym horrorem w jego życiu. A miał to być miły, rodzinny wyjazd. -Ja myślałem, że jesteś hetero.- przyznał się, nie podchodził do niego, po prostu chciał jakoś dowiedzieć się tego wszystkiego.

- Z jakiegoś powodu cię pocałowałem? - Okej, może Markus nie był jego wyśnionym chłopakiem, bo był za młody, za chudy i za niski, bo Mitch miał swój typ, ale jak się nie miało tego, co się lubi... To nie był zły. - Instynkt mi podpowiedział, że grasz do tej samej bramki. - Poza tym były jednak mniej lub bardziej subtelne sygnały. - I hetero nie założyłby takiego sweterka... - Wskazał na niego palcem od pasa w górę i z powrotem. To był jednak bardziej żart.

-Znaczy się...- westchnął -Jestem gejem, po prostu... Nie wiedziałem, że to widać.- naprawdę miał takie o sobie zdanie, że tego gejostwa po nim nie widać. W sensie, nie to, że chciał być w szafie, ale nie myślał, że jakoś to widać. -A gdybym nie miał tego swetra?- odruchowo go wygładził, ale dlatego bo... Ira go mu dał.
Ira, który go nie całował.
Dlatego chyba jakoś tak... Usiadł z powrotem na ławce i bardzo nieporadnie i bardzo krótko go pocałował.

Cóż, Mitch nie odpowiedział, bo jednak nie bardzo miał ku temu sposobność. Nie, żeby narzekał, bo to był sposób spędzania czasu, na jaki miał nadzieję, kiedy zabierał tu Markusa. W końcu całowanie się i być może trochę obściskiwania było znacznie lepszą opcją niż rozmawianie o uczelni...
Dlatego zdecydowanie nie miał nic przeciwko pogłębieniu pocałunku i położył przy tym dłoń na udzie Markusa. Ale zanim zdążył dobrze się rozkręcić, to już musieli przerwać.
- Markus, co robisz? - Wystarczyło, że Mitch oderwał się od Markusa, a ten miał już dobry widok na Melody, która dość zmieszana stała niedaleko. - Mama kazała cię poszukać... - wyjaśniła.

-Rozmawiam z Mitchem o wyborze uczelni.- Markus odpowiedział Melody i miał nadzieję, że zrobił to jak zawsze. W sensie, że zbył ją, tak jak zbywał, gdy chciał się pouczyć a nie z nią bawić, albo gdy chciał zobaczyć zdjęcie jakiejś męskiej gwiazdy.- Dobrze, możemy iść.- starał się utrzymać w tym tonie. -Ja myślę o Nowym Jorku, ale też o Pasadenie.- Powiedział zgodnie z prawdą i wstał z ławki. To była jego młodsza siostra, nie raz już dał radę ją oszukać. 
Najwidoczniej potrafią kłamać.

Melody spojrzała na Markusa tak, jakby jednak uważała, że ten jej starszy brat to wcale nie jest taki znowu mądry, a jednak trochę głupi. Gdyby była Marvinem, to może by mu uwierzyła na słowo, bo jej brat był głupi tak, jak głupi był każdy chłopak. Melody jednak potrafiła pomyśleć.
Ale może powinna zapytać mamę, dlaczego Markus całował chłopca, jeśli Markus nie chciał mówić. Była ciekawska.
Jednak poszła za Markusem, kiedy ten zaczął odchodzić.
- Mama mówiła, że tylko ciebie brakowało, żebyśmy mogli wyjechać. - Nawet nie wiedziała, co mieli jechać obejrzeć.

-No to mama się trochę pomyliła, bo nie byłem potrzebny.- Odparł nieco kąśliwie, ale to nie względem Melody, a po prostu matki. -Ale będzie mi miło, że mogę pojechać z wami.- odparł żeby nie było, że jakoś jest zły, czy obrażony. Lekko poklepał ją po głowie-fajnie jest tu być z wami.- jeżeli jakieś jego słowa mają być powtórzone, to niech będą te.

- Jak nie jesteś potrzebny, jak bez ciebie nigdzie byśmy nie pojechali? - Znowu spojrzała na Markusa tak, jakby był taki głupi jak Marvin, bo jednak mówił głupoty. Przecież nie mogli jechać bez niego, dlatego był potrzebny. Jakby nie był, to by go nie szukali.
- Ale ty wcale nie jesteś z nami - powiedziała, krzywiąc się, kiedy Markus czochrał jej włosy. - Nie chciałeś się z nami bawić. - Przez większość czasu Markus nie chciał, nawet jak mieszkali wszyscy razem, ale teraz to chyba jakoś bardziej nie chciał. Nie podobało jej się to.

Spojrzał na nią nieco zdezorientowany. -A wiesz, zrobiłem coś dla ciebie, własnoręcznie.- uśmiechnął się do niej i miał nadzieję, że to ją jakoś udobrucha. -Jak wrócimy to będziemy mogli się pobawić razem?- zaproponował i wyciągnął do niej dłoń, że jeśli chce to mogą iść tak razem do pensjonatu. Nie wiedział, gdzie matka chce jechać, ale może na jakąś kolację.

- Co? - Spojrzała na niego nieco przychylniej, bo jednak prezent to zawsze prezent. Zwłaszcza, że Markus jak dawał jej prezenty, to kupował prezenty, a nie je robił. On potrafił zrobić coś, co było prezentem?
- Ale sobie znowu nigdzie nie pójdziesz? - Znów posłała mu nieco nieufne spojrzenie, jakby jednak Markus miał się od tej zabawy wymigać, ale podała mu rękę.

-To będzie niespodzianka, ale mogę ci ją zaraz dać jak dojdziemy do pokoju. - obiecał jej -chyba, że chcesz niespodziankę, jak będziemy was odwozić do Stanford? - zażartował, że tak długo kazałby jej czekać. -Nie, nie pójdę. Pobawimy się razem. - czuł, że to wszystko może i na bliźniakach się odbijać, ale... chyba lepiej było zerwać plaster, niż bawić się raną. W sensie, teraz może i dystans byłby wskazany, choć właśnie robił coś przeciwnego.

- Nie, wolę teraz. - No czy to nie było oczywiste? Chyba lepiej było dostać prezent prędzej niż później? Poza tym Melody lubiła prezenty. Bo jak dostawała prezenty to była w centrum uwagi, a to zawsze było fajne. No bo nie było?
- No to pobawimy się razem. - Znajdą zabawę, w którą będą mogli się pobawić, żeby Markusowi się podobało. Byleby to nie była nauka.

-Dobrze- zaśmiał się, ale był to ciepły śmiech - dostaniesz teraz, mam nadzieję, że ci się spodoba... Długo się uczyłem to robić - trochę podbarwił- aż w końcu mi się udało. - lekko zamachał ich dłońmi. -Może pobawimy się w chowanego? Może coś razem poczytamy?- proponował jak mogą późniejszy czas wspólnie spędzić. Oczywiście, jeżeli Melody i Marvin w ten sposób będą chcieli. -Fajnie, że tu jesteśmy. Razem. - znów zamachał dłonią.