Meet the Rutherford's

Posłał ojcu Markusa kolejne spojrzenie, w którym nie ukrywał niechęci. Zwyczajnie nie potrafił tego ukryć za każdym razem, kiedy ojciec Markusa próbował przekonywać go o tym, jak to mu zależy. Może i mu zależało, ale Ira dobrze wiedział, że nie na nim. Dlatego nie zamierzał mu się tłumaczyć, przepraszać czy robić jakichkolwiek innych gówien, którymi choć minimalnie miałby wkupić się w jego łaski. Miał to gdzieś i dawno z tego wyrósł. Choć może nie wyrósł z tego, żeby próbować robić mu na złość, dlatego wygadał Markusowi to, czego nie miał.
Dlatego po prostu rozczochrał Margie te jej liche włosy, zanim się odsunął, zbliżając się przez to bardziej do ojca Markusa.
- Jak z pana taki kochający dzieci bohater, to ciekawe, gdzie ten bohater był wcześniej. - To było coś, o co miał żal i raczej wątpił, żeby się to zmieniło. Nigdy nie wymagał od ojca Markusa czegokolwiek, nie uważał, żeby coś było jego obowiązkiem... aż do momentu, w którym okazało się, że jednak jak chce zadbać o dzieciaka sąsiadów, to potrafi to zrobić. W końcu kiedy wprowadził się do tego domu, Ira miał czternaście lat. I też był dzieciakiem. Pewnie dla ojca ojca Markusa nadal nim był. Więc skoro tak serce mu się krajało i nie mógł zostawić biednej, małej Margie bez opieki, to czemu to nie działało wcześniej? Kto, jak kto, ale wielki pan gliniarz chyba powinien znać schemat takich przypadków. - Nawet Markus miał większe jaja. - Markus przyszedł i stanął na ich progu, kiedy kochaś matki robił kolejną awanturę. Zareagował, chociaż nie mógł wiele zrobić, bo miał cholerne piętnaście lat. Dlatego może i miał gdzieś ojca Markusa, ale Markusa nie potrafił mieć. Bo on przejmował się naprawdę. A nie na pokaz dla drugiego dziecka.
Nie powiedział nic więcej, po prostu minął ojca Markusa i poszedł na górę. Wolał zostać wyklętym przez Markusa niż gadać z jego ojcem.
- Markus, mogę wejść? - poprosił przez drzwi.

-Może Susan ci nie powiedziała, ale byłem u was na rozmowie. Na ganku, nie wpuściła mnie do domu, tak jak teraz. I nie, to nie jej wina, zawaliłem, przepraszam. Miałeś już czternaście lat, nasz dom zawsze był otwarty. Zawsze mogłeś przyjść, zawsze mogłeś powiedzieć, chcesz pomocy jednocześnie ją odtrącając. Co więcej miałem zrobić?- Mark wiedział, że sytuacja z Irą była już inna, że Margie szybciej się zaadaptowała do sytuacji że względu na to, że jest dzieckiem. Okej, Mark wiedział, że działał na prośbę Markusa, ale zawsze gdy coś zrobił to zawsze było nie tak. Więc jak miał pomóc komuś, kto jawnie tej nienawiści nie chciał? Nie dostał odpowiedzi i pewnie jej nigdy nie dostatnie. 
Może Margie to takie odkupienie za winy, jednemu dziecku nie pomógł, to zrobi to drugiemu. 
- Choć, poczytamy jakaś bajeczkę.- wyciągnął ku niej ręce by wyciągnąć ją z krzesełka i zabrać do salonu. 

Za to Markus nie wiedział, czy zgodzić się na to, by Ira wszedł do jego pokoju. Czuł się zraniony, zdradzony w jakimś sensie, a do tego doszedł ból żołądka i wyrzuty sumienia. Nie było to idealną kombinacją. 
-Rób co chcesz. - leżał zwinięty w kłębek na łóżku, by jakoś ten brzuch go przestał boleć. Ira zawsze robił co chciał, więc niech robi dalej.

Może gdyby Markus nie brzmiał tak... niemrawo, to Ira poszedłby w diabły, ale tak zdecydował się jednak wejść do środka. A skoro miał robić to, co chciał, to zbliżył się do łóżka i ostrożnie usiadł na jego brzegu. I przez dłuższą chwilę po prostu milczał, nie wiedząc, co powiedzieć.
Nigdy nie był dobry w takie rzeczy. W rozmowy i przepraszanie.
- Przepraszam - powiedział wreszcie tylko tyle. Albo aż tyle, bo jednak nieczęsto mu się to zdarzało. - Wiem, że źle to wszystko rozegrałem, ale myślałem... myślałem, że to będzie dla ciebie dobrze. Nie chciałem... Myślałem, że jak powiem ci za dużo naraz, to będzie źle... I... Bałem się, że będziesz zawiedziony. - Zwłaszcza po tym, jak dopiero co się zeszli.

-No najlepiej jest mi nic nie mówić. Może pogadam z panem Martinem, może znów będzie jakiś wyjazd półroczny i będziecie robić, co będziecie chcieli. - żal, który czuł nie dotyczył tylko Iry, ale też ojca. To nie były łatwe sprawy, wiedział to, wiedział też, że będąc na drugiej półkuli to nie bardzo miałby na nie wpływ. - Nie będę nic mówił, bo i tak to nic nie zmienia. - więc nie będzie mówić jak bardzo jest zawiedziony i jak bardzo go to wszystko boli. Miał wrażenie, że bańka wokół niego pękła i nic nie jest już takie samo.

- Nie mogliśmy siedzieć w miejscu przez pół roku. - Prawda była taka, że po prostu życie toczyło się dalej i tyle. Jasne, pewnie mając za doradcę Markusa podejmowałby inne decyzje niż słuchając Łasicy, ale jednak zawsze ostatecznie podejmował je sam. Więc po prostu... wszystko toczyło się dalej. - Myślałem, że robię dobrze. Nie chciałem, żeby... było tak, jak jest teraz, tylko żebyś był sam za oceanem. - Bo czuł, że Markus mógłby zareagować podobnie. I nadal byłby zawiedziony, zdradzony i zestresowany. Tylko nie mógłby siedzieć obok niego. - Chciałem powiedzieć ci za kilka dni. - Co prawda nie miałby wyjścia, bo kończyłby się rok szkolny. - Przyznałbym się, że przestałem chodzić, bo i tak bym oblał, i poprosiłbym cię, żebyś poduczył mnie w wakacje. Po prostu... było mi... wiesz, wstyd. - Ostrożnie położył dłoń na łydce Markusa.

-Chcesz wrócić do szkoły?- zapytał go, bo to chyba było dla niego najważniejsze pytanie. Nigdy nie oceniał Iry pod kątem wiedzy szkolnej, nigdy nie nazywał go głupim, nigdy go za takiego miał. Jednak chciałby, żeby ten miał skończoną szkołę, żeby mógł pójść na studia, choćby muzyczne. Choć może studia nie były aż tak ważne. Markus nie planował na nie nie pójść, ale szkołę każdy powinien skończyć.-Nie oblałbyś, gdybyś do niej chodził. - zauważył, bo Ira nie był głupi, dałby radę zdać i bez pomocy Markusa.

- Trafne spostrzeżenie... - Nie mógł się nie zgodzić, bo Markus miał rację. Gdyby chodził od początku roku szkolnego, to by nie oblał. Ale jak folgował sobie już na początku, to później to już sprawa była stracona. Więc przestał chodzić w ogóle, bo uznał to za stratę czasu. Wolał pójść do pracy na większą ilość godzin. - Niedługo będę pełnoletni, więc mógłbym skończyć ją zaocznie. - Mógł uważać godziny w szkolę na stratę czasu, ale jednak nie chciał skończyć bez szkoły. I ze względu na własne ambicje i na to, że nie chciał przynieść Markusowi wstydu. - Chciałem jakoś... bardziej dopracować ten plan zanim ci o nim powiem. - Nawet jeśli miał na to przecież sporo czasu. I tak mu go brakowało.

-Zywkłą też dałbyś radę zdać. Zaoczna nie daje, nie jest... Dasz radę i w zwykłej, ale skoro chcesz zaoczną. - wzruszył ramieniem. Może mówić co chce, to prawda. Ira będzie robić to, co będzie chciał to jeszcze większa prawda. Markus nawet już zaczynał się źle czuć z tym, że chłopak o cokolwiek go pyta, w końcu... To wszystko jest bez znaczenia. Niby tak nie lubi jego ojca, ale teraz mogą sobie przybić piątki. Są podobni do siebie, Markus zawsze to jakoś czuł. Nie spodziewał się jednak, że potwierdzenie dostatnie w postaci oszukiwania, a pardon, przemilczania ważnych spraw.

- Nie dam rady pogodzić szkoły, pracy i grania. - Taka była prawda, zwyczajnie nie starczyłoby mu doby, żeby na wszystko poświęcić odpowiednio dużo czasu. - Nie umiem rzucić muzyki. - Nawet jeśli tak długo się przed nią zapierał, to teraz już sobie tego nie wyobrażał. - A potrzebuję pracy. - Bo bez pracy nie będzie mógł się utrzymać, a bez tego trudno grać. - Zaocznie dostanę papierek. - A to było najważniejsze w tym, żeby szkołę skończyć. Ogólniak w Camden sam w sobie też nie otwierał jakichś szalenie wielkich perspektyw. - A gdybyś zgodził się mnie poduczyć, to wiedziałbym wszystko, co trzeba. - Gdyby Markus chciał poduczyć go w wakacje. - Wiem, że to nie jest idealny plan. - Od razu mógł to zaznaczyć. - Ale mógłby się udać.

- Przecież mogłeś tu zostać, nikt by ciebie stąd nie wyrzucił. - Markus to zauważył. Może nie było to idealne, ale przecież skoro Margie tu mogła być, to Ira również. Nie rozumiał tego, dlaczego ona tak, a on nie. Dlaczego Ira nie chciał tu zostać. Przecież wspólne wyjazdy, to wszystko... To nie była jałmużna, ale Ira nie musiał płacić za nic. Więc gdyby tu został, to pewnie nie musiałby tyle pracować. -Nikt nie mówi żebyś porzucił muzykę.- nikt nawet o tym nie myślał. - Pomogę ci z nauką. - zawsze pomagał, więc nie było co tego zmieniać.

- Mieszkałem już w jednym domu, w którym czułem się jak piąte koło u wozu. Dobrze wiesz, że to nie jest komfortowe. - W końcu Markus sam wspominał, że nie czuł się dobrze w domu w Stamford, kiedy wszystko się pokomplikowało. - A teraz w końcu... czuję się dobrze. - A to było naprawdę coś. Pierwszy raz od lat w końcu spał w nocy na pełnym relaksie. - Jest trudno - przyznał się do tego, bo jednak to wszystko to nie była bajka. - Ale... czuję się w domu jak w... domu. - Lekko ścisnął łydkę Markusa, przesunął po niej dłonią, chcąc jakoś... pocieszająco ją potrzeć. Czy cokolwiek. - I było mi naprawdę dobrze, kiedy ty też tam byłeś. Nie chcę cię stracić. - Spojrzał na Markusa, choć bardziej patrzył na tył jego głowy.

- Wszyscy, którzy chcą mojego dobra, to albo chcą mnie wysłać na leczenie- tu miał na myśli matkę i babkę -albo mnie okłamują. - tu miał już na myśli Irę i ojca. -Wiem, że takie rzeczy nie są komfortowe, ale mógłbyś wtedy albo przyoszczędzić, albo mieć więcej czasu na naukę lub muzykę. - więc coś kosztem czegoś ciągle by było, ale to był wybór Iry, co wolał. - Skąd mam mieć pewność, że teraz nie oszukujesz? Że znowu coś chcesz powiedzieć ale za kilka dni? Albo i wcale?- na jakiej podstawie miał mu ufać? Skoro, gdy to robił, gdy w niego wierzył, to i tak... Skończył zwinięty w kłębek na swoim łóżku.

- Każdy czasem popełnia błędy albo czegoś nie mówi, bo myśli, że tak będzie lepiej. Ty też. - W końcu czy Markus nie robił kiedyś czegoś podobnego? Nie przyznawał się do sprawy z Kevinem, nie mówił niczego o wymiotach... Czy to nie było podobne? Albo takie samo? Też myślał, że tak będzie lepiej. - I staram się, żeby tak już nie było. - Starał się, próbował, a czy to nie bylo najważniejsze? Nie obiecywał cudów i tego, że od tak się zmieni, bo to byłaby jawna ściema. - Niczego więcej nie ukrywam. - A przynajmniej niczego, co byłoby ważne.

-Wiem, że nie jestem wzorem, ale poszedłem po pomoc. - nie tłumaczył się, ale nie zostawił swoich problemów żeby same się rozwiązały, albo żeby ich rozwiązanie było zależne od ojca, czy Iry. Potrzebował specjalisty i się do niego udał. Po czasie, ale to zrobił. To coś innego niż zostawienie szkoły, czy pójście mieszkać na własnym, gdy można mieć bezpieczne mieszkanie bez myślenia o opłatach i innych takich. -To dobrze, chyba bym nie zniósł kolejnych kłamstw. - przyznał, bo co innego to, że wszyscy poszli do przodu - przecież taka jest kolej rzeczy, ale co innego jest kłamanie.

Cóż, chciał powiedzieć, że może i poszedł, ale po tym, jak Ira sam przejrzał jego telefon i o wszystkim się dowiedział, a na terapię został wysłany przez ojca... ale jednak zdecydował, że lepiej będzie o tym nie mówić. Bo może i nie był super w związki i inne takie, ale wiedział, że wypominanie Markusowi błędów nie byłoby rozsądne.
Na dłuższą chwilę znów zamilkł.
- Chcesz, żebym sobie poszedł? - spytał, bo nie wiedział, czy Markus go tutaj w ogóle teraz chce.

-Możesz zostać. - Markus był w pozycji w jakiej Ira go zastał, ale tak było mu wygodniej i jakoś tak bezpieczniej. Ira już tu był, to mógł zostać. Miał dla niego prezent, który jak się poczuje lepiej to mu da. Gdyby był zły, to by mu nic nie dawał, prawda?- Jeżeli chcesz oczywiście - nie chciał go do niczego zmuszać, ale nie widział problemu, by ten został u niego w pokoju. Za dużo chyba wyszło na jaw w jednym momencie i to było takie..  że trochę gdzieś radość uciekała. No i musiał uspokoić swój stres, a z tym zawsze było najtrudniej.

- Okej. - Po prostu został tak, jak siedział, nadal dotykając łydki Markusa dłonią. Ten nie kazał mu zabrać ręki, więc uważał, że to było najwyraźniej okej. Nie bardzo jednak wiedział, co więcej mógłby albo miałby zrobić, dlatego po prostu siedział obok Markusa. Ale przynajmniej mógł być obok.
A to chyba czasem było najważniejsze? Tak przynajmniej mu się wydawało, bo czasem sam lubił, żeby Markus po prostu był obok.

-Możesz się położyć jeśli chcesz. Źle się czuje. - wytłumaczył to, dlaczego wciąż po prostu leżał. Czuł się źle i fizycznie i psychicznie i jakoś tak... Miał nadzieję to wszystko wyleżeć, że jak wstanie to wszystko będzie magicznie naprawione. 
Doskonale zdawał sobie sprawę, że to tak nie działa, ale mógł się oszukiwać, prawda? 
- Rozmawiałeś z tatą?- zapytał, bo jednak Iry dobrej chwili nie było.

- Przynieść ci coś? - Jeśli Markus potrzebował jakichś leków, herbaty czy cokolwiek, to mógł mu to przynieść. Na tyle mógł się przydać.
Ale póki co ściągnął buty ze stóp i postawił je obok łóżka, zanim położył się za Markusem i po dłuższej chwili zastanawiania się, objął go ramieniem. Nie wiedział, czy tak Markusowi będzie dobrze.
- Poszedłem z Margie na spacer, żeby dać wam chwilę. - Markus mógł w końcu tego nie wiedzieć, więc wytłumaczył swoją nieobecność. - Jak wróciłem, zamieniłem z nim kilka słów, a potem przyszedłem do ciebie. - To było dla niego najistotniejsze.

-Nie, nie trzeba. Poleżę i mi się poprawi. - nie chciał mówić, że boli go przełyk, bo będzie to raczej podpowiedź do tego, że wymiotował. -Jesteś zły o to, że ona tu jest?- zapytał i choć nie objął Iry, to jednak wciąż pozwalał mu się obejmować, nie uciekał od jego ramienia. -O czym rozmawialiście? Z ojcem - doprecyzował pytanie, żeby Ira nie próbował robić jakiś uników. Powoli złość go opuszczała, może te ćwiczenia z oddechem faktycznie działały. Może jednak wciąż był zmęczony? Może znów wszystko w nim wpadało w jakaś pętlę, spiralę i nie potrafiło z niej wyjść.

Przysunął się nieco bliżej pleców Markusa, żeby móc nieco wygodniej go objąć. Wiedział, że to niczego nie wyleczy ani nie pomoże, ale... Jemu jednak pomagało.
- Czasami - przyznał szczerze. Nie był zły przez cały czas, ale czasem... Czasem tak. Ciężko było mu to jakoś jednoznacznie określić.
- Miał mi za złe, że powiedziałem ci o jego dziewczynie, bo to było pozbawienie go prawa wyboru... - Podziwiał samego siebie, że mówił to spokojnie, a nie ironizował. - Ale to, że sam powiedział ci wszystko, zanim ja zdążyłem to zrobić, było już spoko, bo to moja wina. - Ira streścił to tak, jak sam odbierał tę rozmowę. Dość subiektywnie, ale tak to widział. - W skrócie to chyba się trochę posprzeczaliśmy, a potem przyszedłem cię przeprosić. - Jakoś ojca Markusa tu nie było.

-Jak będziesz się tak czuć, to po prostu przyjdź tu na parę dni?- może wtedy jakąś różnicę Ira wyczuje, szczególnie, że nie będzie tu tylko Margie, ale będzie też i on, Markus. Może to jakoś inaczej wpłynie na odbiór Iry. -No wiesz, zapytałem go, gdzie jesteś i co się stało, do tego ty się nie odzywsłeś. - nie bronił ojca, ale mówił skąd to wszystko wyszło. -Gdyby mi nie powiedział, gdyby ciebie tu nie było, gdyby nie dał mi adresu, źle by mi było. - właściwie to wychodziło, że każda decyzja niosła ze sobą jakąś negatywną emocje. -Ale nie przedstawiał ciebie w złym świetle.[/bM- jako tako. Markus i tak nie umiał w taki sposób spojrzeć na Irę. -Przeprosiny przyjęte. - i mówił to szczerze.

- Cieszę się. - Wolał nie poruszać tematu Margie czy ojca Markusa, bo wiedział, że w niczym nie pomogłoby stwierdzenie, że wolałby zabrać ją na parę dni do siebie. A chciał, żeby Markus mógł poczuć się lepiej. To było dla niego najważniejsze, dlatego jedynie krótko pocałował Markusa w tył głowy, zanim objął go nieco ciaśniej i po prostu leżał, trzymając go blisko.
Jemu zawsze było lepiej, kiedy Markus go obejmował.

-Nie mam szlabanu, nie będę musiał wychodzić oknem.- To chyba dobra wiadomość? Choć chyba wciąż wolałby mieć ten szlaban. -Moją karą jest świadomość, że go zawiodłem.- Więc nie do końca to wszystko miało dobry wydźwięk. Po tych minutach wspólnego leżenia dopiero teraz jakoś spróbował się wtulić w Irę, dopasować się do tego, jak chłopak się ułożył za nim. Nie był zły, to zawiedzenie czuł chyba każdy z nich.

- Jeśli ty zawiodłeś jego, on zawiódł ciebie. - Chociaż według niego to Markus był tym, który najmniej w tym wszystkim zawinił. Jednak czy często nie było właśnie tak, że to ten najbardziej niewinny obrywał z każdej strony? - Ja też. Ja i on. To my zawaliliśmy. - I Markus nie powinien myśleć, że kogokolwiek zawiódł. Jak dla niego potrzeba było do tego znacznie więcej niż... ile, jeden błąd? Nikogo nie powinno to definiować.
Chociaż prawda była taka, że Ira mógł tak sądzić, bo sam popełniał ich tyle, że Markus już dawno powinien go skreślić.